به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، کتاب ابوباران شامل خاطرات مصطفی نجیب، مدافع حرم افغانستانی به چاپ سوم رسید. این کتاب که کمتر از یک ماه از انتشار آن می گذرد به چتپ سوم رسیده است.
مصطفی نجیب در توصیف روایتش از روزگاری که گذرانده است نکتن جذابی را عنوان کرده که همین نکات با قلم زهرا سادات ثابتی توانسته تا مخاطب را جذب کند.
در بخش هایی از کتاب که به خاطرات این مدافع حرم افغانستانی از حضور در ارتش افغانستان می پردازد آمده است: ««بین مردم افغانستان، ضرب‌المثلی وجود دارد که می‌گوید: «خر سوارشدن، یک عیب است؛ پیاده شدن از آن، یک عیب دیگر.» این دو جمله، گویای حال من در آن روزهای ورود به افغانستان بود. در تابستان سال ۸۳، مستقیم به کابل رفتم اولین کاری که کردم این بود که به وسیله شناسنامه قدیم پدرم که همراه خود آورده بودم، شناسنامه افغانستانی گرفتم. اما با داشتن شناسنامه جدید، چیزی برایم عوض نشد.
در ارتش افغانستان مشغول شدم و بارها مسخره شدم. چون بلد نبودم به زبان فارسی دری صحبت کنم. هر افغانستانی که برای زیارت به مشهد میرفت به او زوار می‌گفتند و حالا مرا به حالت مسخره «ایرانی» یا «زوارک» صدا می‌کردند. من اما بیدی نبودم که با این بادها بلرزم. چون استعداد یادگیری زبانم خوب بود خیلی زود توانستم به فارسی دری و حتی با لهجه صحبت کنم. ارتش را آمریکایی‌ها آموزش نظامی می‌دادند. وقتی می‌دیدم یک گروهبان آمریکایی به ژنرال ما امر و نهی می‌کند و حتی سلام نظامی نمی‌دهد، خیلی ناراحت می‌شدم. این اتفاق در آنجا یک امر عادی بود، اما من نمی‌توانستم با این بی‌احترامی‌ها کنار بیایم….»
