گروه استان‌های دفاع‌پرس- ابوالقاسم محمدزاده؛ عاشورا حادثه‌ای نبود که در یک نیم روز سال ۶۱ هجری رقم بخورد و همه چیز تمام شود.
عاشورا به استناد تاریخ، شروع و آغاز یک حرکت جهانی بود و مصباح‌الهدایتی بود که جهان بشریت را تحت تأثیر خود قرار داد. بنا بر وعده اللهی و اعتقاد شیعه و همچنین فرمایشات رسول مکرم اسلام (ص) این چراغی است که هرگز خاموش نمی‌شود. چراغی که ریشه در خون دارد و انوارش پیام‌هایی را از خود متصاعد می‌کند که هدایت‌گر و روشنی‌بخش است.
عاشورا، دارای پیام‌ها و مفاهیم بلندی است اما از میان همه درس‌ها، ره‌آوردها، عبرت‌ها، هشدارها و عملکردها فقط به تشنگی و شهادت امام حسین (ع) و یارانش پرداخته شده و تنها از تاراج خاندانش در بعدازظهر عاشورا، به انگشت و انگشتر و آواره شدن اهل‌بیت عصمت و طهارت، اسارت، سختی و مشقت کوفه تا شام و فراموش کردیم گفته حضرت زینب (س) را که فرمود «ما رأیت الا جمیلا»، و یادمان رفت که عاشورای حسینی ترجمه همین مفاهیم بلند انسانی است. مفاهیمی که هرکدام از آن‌ها دنیایی حرف برای گفتن و روشنگری دارند.
عاشورای حسینی ترجمه و تجسم عینی ارزش‌هایی است که برخی در جامعه به حاشیه رانده شده و یا فراموش شده‌اند، یکی از آن مفاهیم «بصیرت» است.
در نگاه ظاهری به حوادث کربلا، مناظر زیبا و جمیل آن به چشم نمی‌آید. جهل و نفاق کوفیان فراموش می‌شود و تنها زینب کبری (س) است که فریاد می‌زند:
– بر نیزه سری روانه در صحرایی
یک مشک و دو دست و غربت و تنهایی
با لحن خوشی حضرت زینب (س) می‌گفت؛ من هیچ ندیده‌ام به‌جز زیبایی …
این سخن نشان از بصیرت عقیله بنی‌هاشم داشت که حتی تا واپسین لحظه حیات مبارکش، لحظه‌ای از ذکر یاد و نام برادرش حسین (ع) غافل نبود و همواره این قیام بزرگ و هدفش را متذکر می‌شد.
بصیرت یعنی هوشیاری، آگاهی، استفاده درست از عقل و منطق و در یک کلمه، بصیرت به معنای «چشم عقل» است، نوری درونی که شناخت درست دین را به همراه دارد و از میان ۳۰ هزار نفر لشکر گم‌شده در غرور و کذب و دنیاپرستی و اسیر شهوت بودن عمر بن سعد، شامل حر بن یزید ریاحی می‌شود و راهش را با انتخابی درست و آگاهانه به سمت روشنی و نور سوق می‌دهد و سعادت ابدی را در دامن حسین (ع) می‌یابد و بی‌بصیرت‌ترین فرد تاریخ در روز عاشورا شمرابن‌ذی‌الجوشن است که به بزرگ‌ترین جنایت تاریخ بشریت دست می‌زند.
غفلت، عامل مهمی بود که شمر و لشکر ۳۰ هزار نفره کوفیان دچارش شدند و بصیرت را از آن‌ها گرفت و امام زمان خود را نشناختند و زمانی به خود آمدند که پشیمانی سودی نداشت. هرچند که باید! ریشه‌های این غفلت را در سقیفه بنی‌ساعده و صفین جستجو کرد.
انتهای پیام/
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است
