به گزارش مشرق، حمید بناء از نویسندگان دفاع مقدس در مطلبی نوشت:
جادۀ وحدت؛ شاید کمتر اسمش را شنیده باشیم.
جاده‌ای که نقش مهم و تعیین کننده‌ای در عملیات شکست حصر آبادان داشت. مهمترین چالش پیش‌روی طراحان نبرد ثامن الحجج علیه‌السلام رساندن مهمات و ادوات و انتقال نیرو از اهواز به آبادان بود.
نیروهای متخصص جهاد تصمیم گرفتند تا این مشکل را با احداث جاده‌ای حل کنند. ابتدای راه جدید هفده-هجده کیلومتری آبادن در جادۀ ماهشهر بود و انتهای آن حوالی روستای ابوشانک در حاشیۀ بهمنشیر. چند کیلومتر پایین‌تر از یادمان فعلی شهید تندگویان و دشت ذوالفقاری.
کار احداث جاده ساده نبود.
همین سختی پروژه سبب شد تا برای نخستین‌بار در جبهۀ جنوب بچه‌های جهادِ چند استان با هم وارد میدان شوند. جهادگرانی از استان‌های فارس، اصفهان، خوزستان، آذربایجان و تهران. این کار مشترک می-توانست شروع همکاری‌های بزرگ بعدی باشد که همین‌طور هم شد. اصولاً به افتخار این پیروزی غرورآفرین و هماهنگی بی‌سابقه اسم جاده را گذاشتند «وحدت»
بچه ها دست به دست هم دادند. مصالح باید از معادن اندیمشک و دزفول و رامهرمز به منطقه آورده می‌شد. یعنی از فاصلۀ دویست تا سیصد کیلومتری. تعداد کمپرسی های جهاد اهواز به ده عدد نمی‌رسید. جهادی ها چارۀ کار را پیدا کردند. نمایندۀ جهاد با اتحادیۀ کامیون دارها وارد مذاکره گردید. اتحادیه پذیرفت که روزی ۲۰۰ کمپرسی در اختیارشان بگذارد. این پیمانکاری هم خودش تجربۀ تازه‌ای در جنگ به‌حساب می‌آمد.
به هرحال با اتحاد مثال زدنی نیروهای جهاد و همکاری خوب و موثر ارتش، در تابستان ۶۰ جاده‌ای به‌طول ۱۸ کیلومتر ساخته و به سازمان رزم کشور تحویل داده شد. البته کارشکنی‌هایی هم در آن دوران وجود داشت که نتوانست جلوی بچه‌های جهاد را بگیرد.
بی‌تردید کارهای ماندگار و عظیم نیاز به وحدت و همدلی دارد. باید مثل روزهای دفاع دست به دست هم بدهیم. بدون ادعا مثل شهید شهشهانی حلقۀ وصل نیروهای جهاد. همچون شهید هزاردستان که پلی را در انتهای جاده ساخت برای عبور از بهمنشیر. و مانند صدها رزمندۀ مخلصی که زحماتشان در شکست حصر آبادان کمتر به چشم آمده است.
مملکت با حرف ساخته نمی‌شود. همانطور که جنگ با حرف پیش نرفت.