گروه استان‌های دفاع‌پرس_سردار «سیاوش مسلمی»؛ ۴۶۷ روز، این عدد ساده نیست؛ قصه‌ای هست که هر لحظه‌اش با خون نوشته شد، هر شبش با اشک آمیخته و هر روزش با آه آغاز شد. غزه، سرزمین زخم‌ها، جایی که کودکان با صدای بمب به خواب می‌روند و مادران، داغ فرزندانشان را در دل می‌فشارند. جایی که هر صبح، پدران با بغض به دستان خالی‌شان نگاه می‌کنند و زیر آسمان زخمی زمزمه می‌کنند: «فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا». وعده‌ای که خداوند داده و غزه با ایمان به آن زنده مانده هست.
این خاک، شاهد شهادت قریب به ۵۰ هزار عزیز بود. زنانی که در آغوش آتشین این سرزمین سوختند، کودکانی که بازی‌شان در میان آوار‌های خانه‌ها ناتمام ماند، و مردانی که زیر باران گلوله، ایمانشان را به خدا فریاد زدند. فرماندهانی، چون «یحیی سنوار» و «اسماعیل هنیه»، دلیرانی که دل‌هایشان میدان جنگ بود و قدم‌هایشان استوارتر از کوه. آنها رفتند، اما ایمانشان در جان مردمشان ماندگار شد. غزه، با ایمان زندگی کرد و با ایمان جنگید. هر خانه‌ای که ویران شد، هر کودکی که پر کشید، زخم تازه‌ای بود، اما این زخم‌ها، غزه را از پای درنیاورد.
در این ۴۶۷ روز دفاع مقدس، غزه رنج را معنا کرد. گرسنگی، تشنگی، و درد، همدم شب‌هایش بودند. مادرانی که به جای لالایی، صدای انفجار را در گوش فرزندانشان زمزمه می‌کردند، و پدرانی که با دستان خالی، نمی‌توانستند حتی تکه‌ای نان برای کودکانشان فراهم کنند. اما نگاهشان هنوز سرشار از امید بود. غزه در تاریکی، فانوس ایمانش را روشن نگه داشت. هر اشک، هر آه، فریادی شد که دیوار‌های ظلم را لرزاند.
غزه، در برابر دشمنی ایستاد که خود را شکست‌ناپذیر می‌دانست. با دستان خالی، اما با قلب‌هایی پر از یقین، رژیمی که به هیچ‌کس و هیچ‌چیز رحم نمی‌کرد را مجبور به زانو زدن کرد. غزه، با ایمانی که در برابر گلوله و بمب زنده ماند، به دنیا ثابت کرد که قدرت حقیقی، نه در سلاح، بلکه در باور به وعده خداوند هست.
امروز، در سالروز وفات شهادت‌گونه حضرت زینب (س)، بانوی صبر و استقامت، غزه دردی آشنا را در دل دارد. زینب (س)، که پس از عاشورا، با قلبی زخم‌خورده، اما ایمانی تزلزل‌ناپذیر، پیام خون بر شمشیر را به گوش تاریخ رساند، امروز الگویی هست برای مادرانی که در آغوش غزه، کودکانشان را از دست دادند، اما روح مقاومت را به آنها سپردند. زینب‌وار، این مردم در برابر وحشیانه‌ترین جنایات ایستادند، سوختند، اما تسلیم نشدند.
ای غزه، تو به ما آموختی که درد، پایان نیست؛ که زخم، می‌تواند آغاز راهی باشد که به آزادی ختم شود. تو نشان دادی که حتی در محاصره و ظلم، ایمان می‌تواند دژ محکمی باشد که هیچ بمبی آن را ویران نمی‌کند. وعده خدا نزدیک هست، و روزی که قدس آزاد شود و اسرائیل نابود، تاریخ به یاد خواهد آورد که این پیروزی، با خون‌های شما نوشته شد.
ای غزه، سرزمین اشک و آتش، ما به تو افتخار می‌کنیم. تو، نه فقط برای فلسطین، بلکه برای تمام آزادگان جهان، درس ایستادگی و ایمان شدی. تو وعده خداوند را در دل تاریکی‌ها زنده کردی، و ما منتظر روزی هستیم که یُسر آزادی، از دل عُسر این مصائب برخیزد و پرچم قدس، در دستان تو برافراشته شود.
انتهای پیام/
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده هست
