ماجرای اتومبیل دولتی که شهید بابایی آن را به یک جانباز ویلچری اهدا کرد

امیر سرتیپ خلبان امیرحسین خلیلی همرزم شهید عباس بابایی و از اولین خلبانانی که با آموزش شهید بابایی جنگنده اف 14 را در آسمان کشور به پرواز درآورد، در گفتگو با خبرنگار نوید شاهد درباره آشنایی خود به شهید عباس بابایی گفت: من از سال 60 شاگرد شهید عباس بابایی بودم و در زمان حیاتشان از ایشان مسائل بسیار زیادی به ویژه درباره هواپیماهای جنگنده اف 14 یاد گرفتم. شهید بابایی جزو کسانی بود که در زمان شاه این آموزش‌ها را پشت‌سر گذاشته بود و معلم خلبان اف ۱۴ شد.  بعد از پیروزی انقلاب و همزمان با رفتن آمریکایی ها از کشور، با تلاش و دستورالعمل های فرماندهان ایرانی توانستیم خودمان اف 14 را آموزش دهیم.  سالهای بعد آنچه را از شهید بابایی آموخته بودم به شاگردانم یاد دادم و تا سال ۸۴ در دانشکده خلبانی در اصفهان آموزش انواع جنگنده‌ها را به خلبان‌های جوان‌تر می‌دادم؛ در واقع همه ما مدیون فرماندهانی مانند شهید بابایی هستیم که مسیری را با دیدی وسیع برای تقویت نیروی هوایی کشورمان باز کردند که تاکنون هم ادامه دارد. ثمره این دوره‌های آموزشی تربیت خلبان‌های توانمندی بود که برخی از آن‌ها در همان زمان جنگ وارد عملیات شدند و با به پرواز درآوردن جنگنده‌های اف ۱۴، ضربات سختی به دشمن وارد کردند. ایشان اسوه اخلاق ایثار و تدبیر و امید بود.

وی در ادامه با اشاره به نقش انکارناپذیر شهید بابایی در عملیات خیبر بیان کرد: در زمان عملیات خیبر، به خاطر وجود منطقه هور و عمق عملیاتی زیادی که داشت، امکان استقرار رادار‌ها وجود نداشت. شهید بابایی نیز تعدادی از جنگنده‌ها را برای کمک به روند عملیات به آسمان منطقه فرستاد؛ مسئله دیگری که وجود داشت این بود که چون خلبان اف ۱۴ تنها می‌تواند جلوی خودش را ببیند، امکان ضربه‌زدن دشمن به این جنگنده از پشت‌سر زیاد بود؛ بنابراین در نبود رادار، ما باید از طریق بیسیم خلبان را هدایت و او را متوجه خطرات پیرامونش می‌کردیم. به همین خاطر انتقال جنگنده‌ها به آسمان منطقه عملیاتی خیبر کار بسیار حساسی بود که شهید بابایی انجام داد. در واقع منطقه به امنیت رسیده بود. 

امیر سرتیپ خلبان امیرحسین خلیلی در ادامه افزود: در واقع من ارتباط بسیار نزدیکی با شهید داشتم و ایشان یک ویژگی اخلاقی که داشت و آن هم این بود افرادی که به او نزدیکتر بودند؛ سعی می کردند نسبت به آنان سختگیرانه تر عمل کند، باید بگویم همواره در حال یادگیری از ایشان بودم. در واقع ایمان و اخلاص یک بال پرواز و شجاعتی که شهید بابایی داشت بال دیگری برای پرواز ایشان بود. در واقع ایشان کسی بود که حتی رهبر انقلاب به حالت روحی ایشان غبطه می خورد. 

همرزم شهید بابایی با اشاره به ویژگی های روحی و اخلاقی شهید افزود: تقید به نماز و شعائر دینی در شهید بابایی به نحوی زبانزد همه بود که حتی شهید اردستانی با آن همه اخلاص خود را عبد شهید بابایی می دانست. شهید بابایی بسیار مقید بود که از امکانات بیت المال مراقبت کند حتی در زمانی قرار شد حواله ای دولتی به ایشان برای دریافت اتومبیلی اهدا شود اما شهید بابایی آن را به یک جانباز زمان انقلاب اسلامی اهدا کرد و سخنش هم این بود که من لایق گرفتن این امکانات نیستم در نتیجه آن را به آن جانباز ویلچری اهدا کرد. شاید برای شما باورپذیر نباشد ولی گذران زندگی ایشان با حقوق همسرشان بود چراکه دستگیری مستمندان از اولویتهای شهید بابایی بود و حتی از حقوق خودشان ریالی برای خود برنمی داشت و همه آن را در راه کمک به مستمندان صرف می کرد. زمانی که از عملیاتهای طولانی برمیگشتیم ایشان در پایگاه می ماند به خانواده اش سر نمی زد چراکه معتقد بود که من شرمنده خانواده شهدا هستم. 

امیر خلیلی ادامه داد: همانطور که اشاره کردم من شاگرد شهید بابایی بودم و شهید سعی میکرد در همه پروازهایی که داشت مرا با خود همراه کند تا بتوانم از تجربه ایشان استفاده کنم، یادم می آید زمانی که با ایشان پرواز می کردم هواپیما به مشکل خورد و ما بلافاصله از آن بیرون آمدیم تا فاصله ای که مهندسان فنی هواپیما را آماده پرواز دوباره کنند ایشان کنار من نشسته بود و متوجه شدم که در حال کندن چیزی از روی کلاهم است؛ ایشان همیشه به دلیل اینکه اهل قزوین بود از لفظ «بالام جان» استفاده می کرد و به شوخی گفت «بالام جان اینا چیه روی کلاهت می چسبانی؟» به عکس عقابی که روی کلاه چسبیده بود اشاره کرد و من نیز در جواب به ایشان گفتم که یک ثارالله زیبا روی کلاه می نویسم؛ شهید بابایی نیز از من خواست تا روی کلاه ایشان نیز همان را بنویسم؛ در همه پرواز ها نیز همین کلاه روی سرشان بود تا اینکه در  ۱۲ ظهر روز ۱۵ مرداد ۱۳۶۶ مصادف با عیدقربان براثر اصابت گلوله پدافند هوایی به شهادت رسیدند و تنها کسی که در آسمانها بدرود حیات گفته خلبان شهید بابایی است. 

انتهای پیام/