به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از خراسان شمالی، جهادگر شهید «محسن صفایی» در آغازین روز‌های بهار سال ۱۳۴۷ در خانواده‌ای مصفا به عطر معنویت در شهر بجنورد دیده به جهان گشود. کودکی که شور و نشاط او تجلی بخش عشق بود و عرفان؛ زیرا او از همان ابتدای سنین خردسالی زمینه‌ی خودشناسی را در خود یافته بود تا در ایام نوجوانی، خدای خویش را بشناسد و در راه خشنودی او گام بر دارد.
محسن در سن ۶ سالگی وارد دبستان شد. او اوقات فراغت از تحصیل را علاوه بر پرداختن به فعالیت‌های فرهنگی و ورزشی، درکارگاه برادرش کار می‌کرد. وی در مسجد حاج قنبر بجنورد که کانون فعالیت‌های مذهبی محسن و دیگر دوستانش بود. مجالس و مراسم مذهبی مسجد و محل همیشه شاهد حضور محسن بود، زیرا او به هر طریقی که می‌شد سعی می‌کرد در راه خدا گام بردارد تا به بدین گونه ارادت خود را به ائمه اطهار ابراز نماید. او همواره با خواندن قرآن، سکوت لحظه‌ها را می‌شکست و با ترنم آیات آسمانی، نوای دل انگیز کلام خدا را طنین انداز خانه می‌کرد.
محسن در ایام قبل از انقلاب با سن و سال اندکی که داشت، به خوبی رژیم سَـفاک را شناخته بود. او با مطالعه کتاب‌های مذهبی و دینی، پی به واقعیت‌های موجود جامعه برده بود و به همین دلیل روح انقلابیش نیز به مانند دیگر جوانان ایرانی، به تلاطم افتاده بود و از این رو با راهنمایی‌های پدرش در تظاهرات مردم علیه رژیم شاه شرکت فعال داشت. محسن معتقد بود که امام خمینی اگر بیاید مردم به دین و ایمان روی خواهند آورد و چهره شهر و میهن با پاک شدن از فساد، دوباره زیبا می‌شود. او می‌گفت: «اگر امام بیاید دوباره اسلام زنده می‌شود» و همین طور هم شد.
در اوایل شروع جنگ با سن اندکش، داوطلب حضور در جبهه شد. اما به خاطر سن و سال کمش از حضور او در جبهه ممانعت کردند. او هر بار که در مراسم تشییع شهدا حضور می‌یافت، آرزو می‌کرد تا روزی نوبت او شود که در جبهه حضور پیدا کند. سرانجام با همین روحیات به همراه چند تن از دوستان خود از طریق جهاد سازندگی بجنورد، در سن ۱۸ سالگی موفق شد تا گام در جبهه نبرد بگذارد. او در جبهه، لحظه‌ی وصال به معبود را در ثانیه‌های حضور جستجو می‌کرد تا اینکه در شب ۳۰ دی ماه ۱۳۶۵ به علت اصابت ترکش بمب‌های آتشین هواپیما‌های دشمن برفراز آسمان قرارگاه نجف محسن به آرزوی خود یعنی وصال معبود و شهادت رسید.
انتهای پیام/
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده هست
