به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق به نقل از مدیکال نیوز تودی، به طور کلی، مردان ۲.۴ برابر بیشتر از زنان در معرض مرگ ناشی از کووید ۱۹ هستند. این اختلاف ممکن است ناشی از تعامل پیچیده عوامل روانی- اجتماعی، رفتاری و بیولوژیکی باشد.
به عنوان مثال، مردان نسبت به زنان تمایل بیشتری به انجام رفتارهای پرخطر با تکرار بیشتر مانند مصرف دخانیات و الکل دارند. آنها همچنین کمتر فاصله اجتماعی و شستن دست‌ها و استفاده از ماسک را رعایت می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
پیشگیری از زایمان زودرس با فناوری نانو
زنان واکنش‌های ایمنی قوی‌تری نسبت به مردان دارند که ممکن است به دلیل تفاوت در ژن‌های کروموزوم جنسی و هورمون‌های جنسی مانند پروژسترون باشد.
چندین نوع سلول ایمنی، گیرنده‌های پروژسترون را ارائه می‌کنند که می‌توانند مانع از التهاب در زنان قبل از سن یائسگی شود.
پروژسترون هورمونی است که توسط تخمدان‌ها در زنان و توسط غده فوق کلیوی و بیضه‌ها در مردان تولید می‌شود. با این حال، در زنان بعد از یائسگی و در مردان در غلظت‌های بسیار کمتری وجود دارد.
مطالعه اولیه نشان داده است که زنان جوان در صورت ابتلاء به کووید ۱۹ مدت زمان کمتری در بیمارستان بستری می‌شوند. همچنین این احتمال کمتر است که نیاز به حمایت تنفسی داشته باشند.
پروژسترون ممکن است واکنش ایمنی بیش از حد یا “توفان سیتوکینی” را که باعث آسیب شدید به ریه‌ها و گاهاً منجر به مرگ در افراد مبتلا به عفونت کووید ۱۹ می‌شود را کاهش دهد.
محققان در مطالعه‌ای موش‌ها را با آنفلوانزای A آلوده کردند. وقتی حیوانات را با پروژسترون معالجه کردند، التهاب ریه کمتری وجود داشت و آنها با سرعت بیشتری بهبود یافتند.
بر همین اساس، محققان مرکز پزشکی سدارس سینای آمریکا، به بررسی تأثیر پروژسترون در مردان کرونایی بستری در بیمارستان پرداختند.
دانشمندان شرکت کنندگان را به دو گروه آزمایشی و کنترل تقسیم کردند. آنها به گروه آزمایشی تزریق پروژسترون زیر پوستی دو بار در روز و به مدت ۵ روز با مراقبت‌های پزشکی استاندارد انجام دادند و به گروه کنترل فقط مراقبت‌های پزشکی معمول را ارائه دادند.
محققان هر روز شرکت کنندگان را به مدت ۱۵ روز یا تا زمان ترخیص ارزیابی کردند. در مورد افراد ترخیص شده، دانشمندان وضعیت آنها را از طریق تماس‌های تلفنی یا ویدئویی در روزهای ۷ و ۱۵ ارزیابی کردند.
محققان مشاهده کردند شرکت کنندگانی که پروژسترون دریافت کرده بودند ۳ روز کمتر نیاز به اکسیژن کمکی داشتند و ۲.۵ روز هم کمتر از گروه کنترل در بیمارستان بستری شدند.
«سارا قندهاری»، سرپرست تیم تحقیق، بر ضرورت انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه تاکید دارد.
منبع خبر