انقلاب

گروه جهاد و مقاومت مشرق- اسدالله ابراهیمی سال ۱۳۵۱ در تهران به دنیا آمد.۱۶ سال بیشتر نداشت که برای حضور در دفاع مقدس با دستکاری شناسنامه اش راهی جبهه شد.

سال‌ها بعد وقتی که فهمید خواهرش به بیماری کلیوی مبتلا شده و نیاز به پیوند کلیه دارد،‌ یک کلیه‌اش را به خواهرش اهدا کرد.

پس از جنگ در برنامه‌های فرهنگی و اعتقادی از مربیان مسجد محل (مهرآباد جنوبی؛ شهرک فردوس) بود. سال ۷۴ معاون فرهنگی پایگاه بسیج شد. سال ۱۳۸۱ ازدواج کرد که حاصل این ازدواج ۲ فرزند به نام‌های حسین و زینب است.

وی از جمله کسانی بود که در فتنه ۸۸ در خط مقدم دفاع از انقلاب و رهبری در میدان حاضر شد. اسدالله ابراهیمی تحصیلاتش را تا مقطع لیسانس ادامه داده و کارشناسی حسابداری خوانده بود. او در کارخانه پارس خودرو مشغول به کار بود که با آغاز جنگ سوریه تمام تلاشش را برای حضور در سوریه کرد تا اینکه در بهمن‌ماه سال ۹۴ به این کشور اعزام شد. او از فرماندهان لشکر فاطمیون در منطقه بود اما آنقدر متواضع بود که حتی همکارانش تا لحظه شهادت نمی‌دانستند او فرمانده بوده است.

گفتگو با همسر شهید ابراهیمی را نیز در اینجا بخوانید:

فیلمبرداری آقا اسدالله؛ راهگشای نیروهای امنیتی + عکس

نقشه عجیب برای عدم اعزام یک مدافع حرم!

اسدالله ابراهیمی سرانجام در ۲۷ خردادماه سال ۹۵ در شهر حلب سوریه به شهادت رسید، در حالی که پیکرش برای همیشه در منطقه ماند و تروریست‌های جبهه النصره از تحویل پیکر مطهر شهید خودداری کردند. تنها مزار یادبودی به نام وی در قطعه ۵۰ بهشت زهرای تهران اختصاص یافت. به زودی کتابی با عنوان «بهار، آخرین فصل» درباره زندگی این شهید عزیز توسط انتشارات روایت فتح منتشر خواهد شد.

آنچه در ادامه می‌خوانید، حاصل گفتگو با جناب آقای مراد کِی‌پور، از دوستان قدیمی و همرزم شهید اسدالله ابراهیمی است.

قسمت اول گفتگو را اینجا بخوانید:

ضرب و شتم بسیجیِ رزمنده به قصد کُشت +‌ عکس

* خواب خوب

قبل از اعزام دوم گفتم: اسدالله! نور بالا می‌زنی؟! نکند خبری شده! گفت: هر چه خدا بخواهد!

گفتم: خوابی که ندیدی؟

لبخند زد و گفت: اتفاقاً خوابش را هم دیده ام! یک خواب خوب…

گفتم: خواب رفقایت را دیدی؟! گفت: بماند برای بعد! الآن وقت این حرف ها نیست.

حال عجیبی داشت، از آن اسدالله همیشگی خبری نبود، از زمانی که برگشته بود هیچ کس را تحویل نمی گرفت حتی بچه‌هایش را! خوب می دانست پرونده عمرش به زودی بسته می شود و به خواست قلبی‌اش می رسد! صبر چندین ساله‌اش به زودی جواب می داد.

*چرا همیشه جا می‌مانم؟

چند روز در منطقه بحوث سوریه اسکان موقت داشتیم و بعد به مقر اصلی رفتیم.

یک هفته بعد از اینکه بحوث را ترک کردیم در آن منطقه عملیات انجام شد، بدون اینکه از نیروهای ما استفاده کنند.

اسدالله عصبانی بود و مدام غر می زد و می گفت: فاصله ما تا بحوث کمتر از ۵۰ کیلومتر است، چرا از ما استفاده نکردند؟!  کلی نیروی آماده جهاد در این مقر بی‌کار نشسته‌اند! ما آمده ایم سوریه تا خدمت کنیم، چرا با ما این کار را کردند؟!

خیلی عصبانی بود و حرص می خورد و می گفت: این چه حکمتی است که همیشه جا می‌مانم؟!

* دلبری برای خدا

دو ماه زندگی با  اسدالله به من فهماند مؤمن واقعی کیست.

بارها شده بود حین صحبت کردن حرف‌هایش را قطع می کرد و می گفت: ۵ دقیقه تا اذان مانده، بیا برویم وضو بگیریم و صحبت کنیم.

خیلی مؤدبانه و زیبا تذکر می داد نزدیک اذان است و باید آماده نماز شویم.

وقتی به نماز می ایستاد آرامش در چهره‌اش موج می زد، اهل ادا در آوردن نبود و واقعاً بندگی می کرد.

خیلی اوقات کمی وضو گرفتنم را طول می دادم تا دیرتر به نماز برسم، فقط به خاطر اینکه نماز خواندن اسدالله را نگاه کنم. او نماز می خواند و من کِیف می کردم.

اسد آنقدر برای خدا دلبری کرد تا خدا عاشقش شد و او را برد.

* بیا تخمه بشکن!

هر شب باید ۲ ساعت پست می دادیم. خیلی اوقات من همراه اسدالله بودم.

وقتی به پایان زمان پست نزدیک می شدیم اسد می گفت: مراد! این بندگان خدا خوابیده اند و روز سختی داشته اند. نوبت بعدی را هم ما پست بدهیم؟!

با روحیه فداکاری اسدالله به خوبی آشنا بودم و می دانستم حتی اگر من هم قبول نکنم خودش به تنهایی پست می دهد. یک ظرف پر از تخمه همراه خودم می بردم و می گفتم: حالا که قراره تا صبح اینجا باشیم بیا تخمه بشکن! کمتر راه برو سرگیجه گرفتم!

آنقدر به او گیر می دادم تا کمی بنشیند و خستگی در کند، کمی تخمه با من می‌شکست و دوباره بلند می شد و قدم می زد!

پست دوم تمام می شد و می گفت: مراد! این بندگان خدا سن و سالی ازشون گذشته، گناه دارد از خواب بیدارشان کنیم، پست بعدی را هم ما باشیم؟!

عصبانی می شدم و می گفتم: ولمان کن بابا! خوابم میاد و حال ندارم…

دلش نمی خواست افراد سن بالا را برای پست بیدار کند و خجالت می کشید، وقتی این همه سماجت را از اسدالله می دیدم، می گفتم: باشه! پست بعدی را هم بخاطر رفاقت با تو کنارت هستم!

اسد همه کارهایش رنگ و بوی خدایی داشت ولی ما پی رفیق‌بازی بودیم!

* کلاش تاشو

از اسلحه‌ای که به او داده بودند راضی نبود و می‌گفت: با این اسلحه نمی شود خوب کار کرد، بیا برویم اسلحه‌هایمان را با یک کلاش تاشو عوض کنیم.

گفتم: چه فرقی می کند؟! اگر قرار به کشتن دشمن باشد با همین اسلحه هم می شود دشمن را به هلاکت رساند.

گفت: باید اسلحه‌ای داشته باشیم که در میدان جنگ دست و پایمان را نگیرد و بتوانیم خوب مانور بدهیم!

بالاخره راضی شدم با هم به دفتر مسئول آماد برویم و خواسته اسدالله را مطرح کنیم. مسئول آماد گفت: نداریم، تمام شده. همه را به فرماندهان داده ام.

گوشه دفتر آماد تعدادی اسلحه بود که وسوسه شدم به سمتشان بروم.

مسئول آماد گفت: آنها خراب است و چیز به درد بخوری برای شما پیدا نمی شود.

با اسرار ما اجازه داد اسلحه‌ها را بررسی کنیم. تک‌تک آنها را زیر و رو کردم و بالاخره توانستم دو اسلحه کلاش تاشو که اتفاقاً سالم هم بودند پیدا کنم. اسدالله خیلی خوشحال شد و تا پایان دوره اسلحه را از خود جدا نمی کرد.

*نامه محرمانه کنار رخت‌خواب آقای فرمانده!

مسئولیت سه محور را بر عهده داشتیم. مسئول یکی از محورها دوست صمیمی‌ام حاج آقا بزرگ بود. من و اسدالله هم برای کمک به حاج آقا در آن محور حضور داشتیم.

همزمان یک گردان احتیاط برای مواقع ضروری در عقب محور حدوداً یک کیلومتر دورتر از ما آماده بودند.

اسدالله از لحظه ورود به محور دچار استرس و نگرانی عجیبی شده بود! می ترسید گردان احتیاط به منطقه اعزام شوند و او در محور بماند. از من خواست با حاج آقا صحبت کنم و اسدالله را مرخص کند تا بتواند به گردان احتیاط بپیوندد.

گفتم: اسد من حوصله درگیر شدن با حاجی را ندارم، مرا از این کار معاف کن.

گفت: من هم خجالت می‌کشم مستقیم به او بگویم چه در سرم می گذرد، پس نامه‌ای می نویسم و تو صبح زود کنار رخت‌خوابش بگذار!

اسدالله قبل از نماز صبح رفت و من نامه را کنار تشک حاجی گذاشتم.

* فاصله بیست متری با تکفیری‌ها!

نگرانی اسدالله بی‌راه نبود و دشمن یکی از روستاهای منطقه را محاصره کرد. اسد به همراه گردان احتیاط به منطقه اعزام می شود و حوادث عجیبی برایش رخ می دهد، ماجرای آن روز را اینگونه برایمان تعریف کرد؛

با وجود اینکه نیروهای دشمن چند برابر ما بودند اما با تمام قوا مقاومت کردیم. آتش دشمن سنگین بود.

دستور عقب‌نشینی صادر شد و نیروها به سرعت منطقه را ترک کردند. فاصله من از بچه ها زیاد بود و متوجه عقب‌نشینی آنها نشدم. دیوار مخروبه ای را پیدا کردم و از آنجا به دشمن شلیک می کردم، به خودم آمدم دیدم دشمن از همه طرف به سمت من شلیک می کند و در حال پیش‌روی است. تازه متوجه عقب‌نشینی گردان شدم.

مقاومت در مقابل آن هجم از آتش سخت و غیر ممکن شده بود. آماده عقب‌نشینی شدم که دیدم فاصله من با برخی از تکفیری‌ها به کمتر از بیست متر رسیده است و جنگ رو در روی ما شروع شد!

چند نفرشان را به هلاکت رساندم و به سمت جاده خروجی روستا عقب‌نشینی کردم، آنها هم امان نمی دادند و بی‌وقفه شلیک می کردند متوجه شدم یک اتفاق عجیب در حال رخ دادن است!

صدها تیر همزمان به طرفم شلیک می شد اما به شکل عجیبی مسیر تیرها تغییر می کرد و هیچ آسیبی به من نمی رسید!

* چرا من جا ماندم؟!

برای دیدن اسدالله به مقر گردان احتیاط برگشتم. متوجه شدم گردان جهت انجام عملیات به منطقه اعزام شده است. چند دقیقه آن اطراف چرخی زدم تا نیروهای گردان خسته و کوفته از عملیات برگشتند.

هر چه چشم چرخاندم اسدالله در میان جمعیت نبود. فریاد زدم: پس اسدالله کجاست؟!

رزمنده‌ها نگاهی به هم انداختند و متوجه شدند اسد داخل روستا جا مانده است. هر لحظه چهره‌ام برافروخته‌تر می‌شد و نزدیک بود از عصبانیت منفجر شوم!

فوری چند نفر سوار تویوتا شدند و رفتند اسدالله را پیدا کنند. نشستم گوشه‌ای و خدا خدا می کردم بلایی سرش نیامده باشد!

به محض اینکه اسدالله از روستا خارج شده بود بچه‌ها پیدایش می کنند و او را به عقب برمی‌گردانند.

تویوتا وسط پادگان توقف کرد. از جا پریدم و مثل قرقی خودم را به اسد رساندم. گوشه ماشین نشسته بود و خشاب‌های خالی را پر می کرد، نفس راحتی کشیدم. تا چشمش به من افتاد هیجان زده شد و اتفاقاتی که پشت سر گذاشته بود را برایم مو به مو تعریف کرد.

او تعریف می کرد و من غبطه می خوردم، زیر لب گفتم: پس چرا من جا ماندم؟!

* فکر و خیال اسدالله امانم را بریده بود

تویوتا نیم‌کلاج کرد و آماده حرکت شد. ساعت مچی‌اش را باز کرد و گفت: اگر اتفاقی برای من افتاد این را به حسین برسان…

گفتم: کجا؟! تو که تازه از عملیات برگشتی و هنوز پایت به زمین نرسیده!

گفت: می رویم تل طویل، امشب را آنجا هستم. اگر تل به دست دشمن بیفتد کار همه ما تمام است!

تل طویل مشرف به روستایی بود که داعش به تازگی در آن تحرکاتی را آغاز کرده بود. نیروهای گردان باید تا صبح از محدوده ۷۰۰متری تل محافظت می کردند و روستا را زیر نظر می‌گرفتند. صبح نیروهای پاکستانی برای تحویل گرفتن تل و پاکسازی منطقه آنجا حاضر می شدند.

ساعت را گرفتم و گفتم: باشه مراقب خودت باش… ماشین حرکت کرد و اسدالله گفت: باشه حواسم هست…

چند ثانیه بعد ماشین در میان گرد و خاک بلند شده از زمین و غروب آفتاب ناپدید شد. برگشتم مقر و خواستم کمی استراحت کنم، از صبح در منطقه بودم و حسابی گرسنه‌ام بود. یکی از رفقا رفت چیزی برای خوردن بیاورد فکر و خیال اسدالله امانم را بریده بود. می ترسیدم اتفاقی برای او بیفتد. بلند شدم مقداری آذوقه و مهمات برداشتم و راه افتادم به سمت تل طویل.

* اسدالله کجاست؟!

در تاریکی شب گم شده بودم. تویوتای گردان کنارم توقف کرد در را باز کردم و پریدم داخل ماشین.

راننده گفت: تو کجا؟! گفتم: می روم بالای تل.

گفت: با حاج آقا بزرگ هماهنگ کرده ای؟!

گفتم: خیالت راحت، هماهنگ شده. حرکت کن!

خبر داشتم بغیر از نیروهای گردان احتیاط، ۲۰۰ نفر از رزمندگان سوری هم روی تل هستند. دقایقی بعد رسیدیم روی تل اما خبری از سوری‌ها نبود! گفتم: حسین آقا! پس سوری‌ها کجا هستند؟!

حسین راننده تویوتا خندید و گفت: با تاریکی هوا همه فرار کردند!

از ماشین پیاده شدم. باقی راه را باید پیاده می رفتم. چشمم جایی را نمی دید، پای راستم به چیزی گیر کرد! یک تشک عربی کنار جاده زمین افتاده بود و یکی هم با خیال راحت روی آن خوابیده بود! اسلحه را به طرفش گرفتم و گفتم: قم… قم… یااالله

صدای ضعیف و بی‌حالی از سمت تشک بلند شد و گفت: ای بابا! مراد بی‌خیال شو! بذار بخوابم…

صدای مهدی ذاکری بود که شنیدم. خسته و کوفته از عملیات برگشته بود و از شدت ضعف وسط تل خوابش برده بود. دلم به حالش سوخت و بدنش را یک ماساژ حسابی دادم.

مهدی گفت: آخ دمت گرم مراد، خیر ببینی.

پرسیدم: اسدالله کجاست؟!

گفت: رفته‌اند نوک تل. غرب همین محلی که الان هستیم. نزدیک‌ترین نقطه به روستا.

بعد از اینکه مهدی کمی حالش جا آمد راه افتادیم به سمت اسدالله.

* نفس راحتی کشیدم

خوف کرده بودم! جایی را نمی‌دیدم قدم‌هایم را آهسته و بی‌صدا برمی‌داشتم. اسلحه را آماده شلیک کرده بودم و زیر لب صلوات می فرستادم.

در تاریکی شب ماشینی که اسدالله با آن رفته بود را دیدم و آرام اسد را صدا زدم.

اسدالله گفت: مراد تویی؟! بیا ما اینجا هستیم.

نفس راحتی کشیدم و به سمت صدا رفتم.

اسدالله گفت: اینجا چه می‌کنی؟! خط را به امان خدا رها کردی..!

گفتم: خط ما که خبری نیست! حاج آقا بزرگ هم الکی به ما گیر می دهد و پاگیرمان کرده! دلم پیش تو بود.

اسد خندید و گفت: پس حاج آقا بزرگ حسابی از دستت ناراحت می شود.

گفتم: حاجی را بی خیال، با برویم نوک تل ببینیم اینجا چه خبر است…

کلی ماشین پشت سر هم قطار شده بودند، چند کیلومتر قبل از روستا چراغ‌هایشان را خاموش می کردند و وارد روستا می شدند. معلوم بود داعش در حال انتقال نیروهایش به روستاست و به زودی قصد عملیات دارد.

*مرتضی اسدی

ادامه دارد…

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، روز پنجشنبه خبری در خصوص شهادت دو تن از رزمندگان مدافع حرم در فضای مجازی پیچید؛ در متن این خبر عنوان شد که شهیدان حسن عبدالله‌زاده و سعید مجیدی از مدافعان حرم به فیض شهادت نائل آمدند.

پس از گذشت دقایقی از این خبر، شبکه‌های اجتماعی شهید حسن عبدالله‌زاده را یکی از آقازاده‌های کشورمان عنوان کردند، چراکه پدر ایشان از فرماندهان سپاه پاسداران و نیروی انتظامی بود. جالب اینجاست که آنها با وجود آنکه پدر ایشان را یک سرتیپ تمام خطاب می‌کردند از مجاهدت‌ها و تلاش‌های فرزند ایشان یعنی شهید حسن عبدالله‌زاده نیز در سوریه مطالبی را می‌نوشتند.

پاسدار شهید حسن عبدالله‌زاده به دلیل عشق و علاقه به ولایت و شهادت در روزهای سخت نبرد سوریه، با داعش و سایر نیروهای معارض، خود را به سوریه رساند و علیه آنان اقدام به طراحی و طرح‌ریزی کرد.

به گفته پدر شهید عبدالله‌زاده این شهید والامقام هر شب جمعه زلف خود را با حرم حضرت عبدالعظیم(ع) و مناجات‌خوانی حاج منصور ارضی گره زده بود و یکی از افتخارات خود را بسیجی بودن عنوان می‌کرد.

شهید عبدالله‌زاده همانند فرمانده خود حاج قاسم سلیمانی به شهادت علاقه داشت و همواره در ذهن و فکر خود به این ماجرا می‌پرداخت و حتی به صورت کتبی و شفاهی به دوستان خود که سفرهای زیارتی داشتند، می‌خواهد که دعا کنند تا ایشان به آرزوی دیرینه خود یعنی شهادت دست پیدا کند.

پدر شهید عبدالله‌زاده در گفت‌وگو با تسنیم در خصوص خصوصیات و اخلاقیات این شهید به خنده‌رو بودن ایشان اشاره کرد و گفت: به خاطر ندارم کسی تا به الان از دست ایشان ناراحت شده باشد. چرا که همواره خنده‌رو بودند و این قدر برای دوستان جذابیت داشت که همواره در کنار او جمع شدند.

همچنین باید بگوییم شهید عبدالله‌زاده علاوه بر صورتی بشاش در تلاش بود با کمک‌های مادی و معنوی خود به مستضعفین، صورت آنها را نیز خندان کند و لبخند را به آنها هدیه دهد. به جرأت می‌توانیم بگوییم یکی از خصیصه‌های اخلاقی ایشان دستگیری از مستمندان بود و همواره نسبت به ساده‌زیستی تأکید داشت و خودش نیز پیش‌قراول ساده‌زیستان بود.

شهید عبدالله‌زاده علاوه بر تمام خوبی‌هایی که در وجود خود داشت؛ بسیار شجاع و دلیر بود. پدر این شهید والامقام می‌گوید که خداوند هیچ‌گونه ترسی در وجود این شهید قرار نداده بود؛ برای همین همواره در صحنه‌های سخت حضور داشت.

اگر بخواهیم در خصوص شجاعت این شهید بگوییم نمی‌توانیم از اقدامات این شهید در برابر فتنه‌گران در فتنه ۸۸ سخنی به زبان نیاوریم؛ چراکه ایشان در روز عاشورا و در برابر هلهله‌های یزیدیان که در میدان ولیعصر و سایر نقاط تهران جمع شده بودند، حضور پیدا کرد و متأسفانه توسط گروهی آنچنان مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد که گویی جان خودش را از دست داده‌ است.

این شهید والامقام در روز عاشورا همچون ارباب خود با سنگ، چوب و ضربات مشت و لگد یزیدیان آن‌چنان آسیب می‌بیند که یزیدیان گمان می‌کنند جان خود را از دست داده و در گوشه میدان ولیعصر ایشان را رها می‌کنند؛ در حالی که حکمت الهی این چنین  بود که شهیدعبدالله‌زاده باید جان خود را در مقابله با داعش از دست می‌داد.

این رزمنده  علاوه  بر دفاع از حریم ولایت و کشور پس از ظهور داعش به سوریه سفر کرد و دفاع از حرم حضرت زینب سلام الله علیها را یکی از وظیفه‌های خود می‌دانست و با وجود آنکه سه کودک خردسال داشت اما عشق و علاقه به شهادت، او را در این مسیر مردد نکرد.

بزرگ‌ترین فرزند ایشان به تازگی اول ابتدایی را به پایان رسانده و کوچک‌ترین فرزند ایشان نیز یک سال و نیم بیشتر سن ندارند.

شاید برای ما خیلی سخت باشد که با وجود سه بچه خردسال، بتوانیم شرایط این شهید را برای هجرت از کشور و به آغوش کشیدن خطر درک کنیم. حال آنکه در برابر سخنان مادر خود، که ایشان را برای سفرهای مکرر به سوری نهی می‌کند می‌گوید: مادر جان همه شهدا بچه دارند و هرکه شهید شود خداوند سرپرستی او را بر عهده می‌گیرد؛ برای همین هیچ ترس و نگرانی در این باره ندارم.

سردار سرتیپ احمد عبدالله‌زاده پدر شهید مدافع حرم حسن عبدالله‌زاده در ادامه این گفت‌وگو اظهار داشت: پسرم هیچ‌گاه جهاد را فدای منافع شخصی خود نکرد و هیچ‌گاه مأموریت و کار دفاع از انقلاب را به موضوعات زندگی و مادی گره نمی‌زد و اولویت او دفاع از انقلاب بود.

پس از آنکه نابودی داعش توسط حاج قاسم اعلام شد، داعشی‌ها در مناطقی از سوریه همانند دیرالزور پراکنده شده‌اند که تعدادی از آنها در منطقه «بادیه» حضور داشتند. شهید حسن عبدالله‌زاده مأموریت پیدا می‌کند در برابر کمین‌های داعشی‌ها -که این منطقه را ناامن کرده و باعث کشته شدن مردم سوریه شده بود- به منطقه عازم و ضمن شناسایی، آن منطقه را پاکسازی کند. به همین دلیل در آن منطقه حضور پیدا می‌کند و در کمین داعش قرار گرفته و توسط موشک «کورنت» مورد اصابت قرار می‌گیرد و در این این حادثه دو فرد سوری و یک فرد روسی و همچنین یکی از همرزمان شهید می‌شوند.
پدر این شهید از پیکر پاک ایشان سخن گفت که موشک زمانی که به آنها اصابت می‌کند حسن آقا از ناحیه پهلو، شکم و کمر آسیب جدی می‌بیند و حتی یک دست او جدا می‌شود.

در پایان پدر ایشان اظهار امیدواری کرد که خداوند را سپاسگزارم که حسن به آرزوی خود رسید.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، روزنامه جوان گفت‌وگویی با «سردار محمد زهرایی» رئیس سازمان بسیج سازندگی کشور انجام داده است که بخش‌های مهم آن در ادامه از نظرتان می‌گذرد.

عرض و طول بسیج، عرض و طول انقلاب اسلامی است

– بسیج تشکیلات انقلاب است چراکه انقلاب برای حفظ دستاوردهای خود و برای انجام منویات امام امتآن راتأسیس کرد و در زمان ۸ سال جنگ تحمیلی نقش این نیرو بسیار چشمگیر بود.

– در یک کلام باید گفت که عرض و طول بسیج، عرض و طول انقلاب اسلامی است.

بسیج خود را خادم ملت و کارفرما را مردم می‌داند

– اگر به تاریخچه اقدامات اجتماعی نیروی مردمی بسیج بعد از جنگ نگاهی بیندازیم می‌بینیم کار واکسیناسیونفلج اطفالبه همت نیروهای این سازمان بوده. کار بزرگی که دنیا را به تعجب وا داشت.

– بسیج خود را خدمت‌رسان به ولی‌نعمتان و خادم ملت و کارفرما را مردم می‌داند.

– در مورد مردمی بودن نیروی بسیج همین بس که بدانیم هم اکنون ۱۶۰ هزار رده قشری در این نهاد وجود دارد و نکته مهم‌تر اینکه مؤلفه قوی شدن ایران در گام دوم، گروه‌های جهادی هستند.

جریان جهادی کشور جزو فناوری‌های انقلاب است

– جریان جهادی کشور جزو فناوری‌های انقلاب است. جریان جهادی کشور مسیر خود را به سمت جبهه‌سازی انقلاب پیش می‌برد.

– تاکنون ۴۵ جهادگر آسمانی جان خود را برای رفع فقر و محرومیت‌زدایی فدا کرده‌اند و از مجلس خواسته‌ایم که این عزیزان را به عنوان شهید و برای مجروحین آن عنوان جانبازی در نظر بگیرد که هنوز برای تصویب به صحن علنی مجلس نیامده است.

در سال ۱۴۰۰ شاهد روآمدن اقشار مختلف بسیج سازندگی خواهیم بود

– اطلس جهادی برای احصا گروه‌های جهادی به وجود آمده است. هر گروه جهادی با ثبت نام و معرفی خود در این اطلس فعالیت می‌کند.

– تا امروز ۱۲ هزار گروه در اطلس داریم که کد ثبت دریافت نکرده‌اند و ۵۰ هزار گروه جهادی شناسه دارند. ضمن اینکه هنوز ۱۰ هزار مورد از آن مجوز فعالیت دائمی نگرفته‌اند و نزدیک ۸۰۰ هزار نفر جهادگر در این گروه‌ها فعال هستند.

– همچنین ۹۲ قرارگاه جهادی استانی و هشت قرارگاه ملی جهادی در کشور وجود دارد که به دنبال تخصصی کردن قرارگاه‌های جهادی هستیم.

– در سال ۱۴۰۰ شاهد روآمدن اقشار مختلف بسیج سازندگی خواهیم بود. کمی شدن گروه‌های جهادی مطالبه مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) است و ما نیز در این مسیر گام بر می‌داریم.

توانمندی‌های ایران را در ۴۰ قطب نمایان می‌کنیم

– سال گذشته ایجاد ۱۱۲ هزار فرصت شغلی و ۱۶۵ هزار تثبیت شغلی را داشتیم. ضمن اینکه ۴۰ قطب پایتخت را تعریف کرده‌ایم. این قطب‌ها، پایتخت تولیداتی می‌شوند که توانمندی‌های ایران را بروز می‌دهند.

– برای نمونه در استان فارس سه مورد در نظر داریم یک مورد از آن استهبان است که باید به قطبانجیرتبدیل شود.