آزادگان

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، محمدعلی پردل، از رزمندگان هشت سال دفاع مقدس که رنج هفت سال اسیری در آن دوران را هم متحمل شده و پس از سال‌ها مجاهدت در میدان رزم و دفاع از وطن، با تشویق سردار دل‌ها «حاج قاسم سلیمانی» امروز مرزهای نبرد را در عرصه اقتصادی دیده و به جهاد در این میدان آمده است، در بیان یکی از خاطراتش در مورد حاج قاسم اظهار داشت: «صبح زود از دفتر فرماندهی تماس گرفتند و گفتند که امروز ظهر سردار سلیمانی برای بازدید از منطقه به پادگان شما می‌آید. سریع از اتاق فرماندهی بیرون آمدم و دستور دادم تمام نیروها مشغول مرتب کردن پادگان شوند.

این بازدید برای من حیاتی بود و نمی‌خواستم مقابل سردار سرافکنده شوم. ساعت حوالی ظهر بود و گرما نیروها را اذیت می‌کرد؛ آنقدر هوا گرم بود که باعث شد چند نفر غش کنند. صدای بالگردی که از دور به سمت ما می‌آمد هر لحظه نزدیک‌تر می‌شد. سریع پشت بلندگو اعلام کردم که تمام نیروها به خط شوند.

در عرض چند دقیقه نیروها به خط شدند و شکل زیبایی به خود گرفتند. بالگردی که حامل سردار بود بالای سر نیروها قرار گرفت و مشغول فرود در فاصله چند متری نیروها شد. ذرات گرد و غبار فضای بیابان را پر کرد و لباس بچه‌ها سرتاپا خاکی شد. نیروها برای اینکه گرد و غبار داخل چشم‌شان نرود دست روی چشمشان گذاشتند و منتظر خاموش شدن ملخ‌های بالگرد شدند.

بعد از چند دقیقه فضا به آرامش خود برگشت و همه دست از چشمانشان برداشتند. همه آرایش نظامی گرفته بودیم تا سردار را ببینیم، اما با گذر پنج دقیقه کسی از بالگرد پیاده نشد. سراغ بالگرد رفتیم، اما به جز خلبان کسی در بالگرد نبود. به خلبان گفتم سردار سلیمانی نیامدند؟ گفت آمده‌اند! نگاهی دور و اطرافم انداختم. داخل محوطه نزدیک بالگرد فقط آشپزخانه قرار داشت که محل ناهار و شام سربازها بود، با خود گفتم شاید آنجا رفته.

وارد آشپزخانه شدم که دیدم سردار روی نیمکتی نشسته و با آشپز صحبت می‌کند. نگاهش که به من افتاد از جا برخاست. گفتم سردارکجا رفتید؟ ما به استقبال شما آمدیم! سردار نگاهی به سربازان داخل محوطه کرد و گفت من به اینجا آمدم تا این کار دوباره تکرار نشود! چرا سربازها را اذیت کردید و باعث شدید گرد و خاک وجودشان را بگیرد؟.

از سردار عذرخواهی کردم و گفتم این بار را بزرگواری کنید دیگر تکرار نمی‌شود. سردار از آشپزخانه بیرون آمد و داخل محوطه رفت. انگار آمده بود تا درس تازه از فرماندهی به من بدهد.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، آنچه در ادامه می خوانید، برشی از خاطرات خلبان آزاده، هوشنگ شروین، از سال های اسارت به نقل از کتاب سال های تنهایی است.

برای ما فیلمی را به نمایش گذاشتند که عراقی های بعثی چگونه در خرمشهر خانه ها و مغازه ها را تخریب می کنند. بچه ها توجهی به فیلم نشان نمی دادند. پس از آن فیلمی از شوهای قدیمی گوگوش را به نمایش گذاشتند. چند دقیقه بعد شخصی سیه چرده و هیکل دار با موهای فرفری، همراه چند نفر دیگر که همگی لباس شخصی بر تن داشتند وارد شد، به وسط اتاق آمد، نگاهی به همه انداخت و گفت: فیلم را دیدید؟

کسی جواب نداد. مترجم همراهش با همان ادا و حالت حرف ها را ترجمه کرد. گفت ما وارد خاک شما شدیم تا نجاتتان بدهیم وگرنه چشمداشتی به خاک ایران نداریم. به زودی تهران را هم می گیریم و شما دوباره می توانید سینما و کاباره داشته باشید، گوگوش داشته باشید. به نظر شما گوگوش بهتر نیست؟

هیچ کس جوابش را نداد.

آهسته قدم زد و مقابل رضا احمدی ایستاد و باز همان حرف ها را تکرار کرد و بعد وقیحانه پرسید: گوگوش بهتر است یا خمینی؟ 

احمدی سرش را بالا آورد و نگاه عمیقی به چشمانش کرد. سوال را دوباره تکرار کرد. همه می دانستیم احمدی در چه منگنه‌ای گیر افتاده. این بار رضا سرش را بالا آورد و خیلی محکم و قاطع گفت: این چه سوالی است؟ امام رهبر شیعیان است. رهبر انقلاب است. کسی که مردم از ته دل دوستش دارند. این سوال، توهین به همه مسلمانان است و …

مرد عراقی مشت محکمی توی صورت رضا زد و نگذاشت حرف هایش را ادامه دهد. رضا آهسته عقب عقب رفت و خودش را به دیوار چسباند. مرد سیاه جلو آمد و چند ضریه ی وحشیانه ی دیگر هم به او زد. بعد انگار تمام برنامه هایش به هم ریخته باشد با صدای بلند غرغر کرد و آنجا را ترک کرد.

 در نظر ما، رضا احمدی، شرافت مقاومت ما را تجلی بخشید. از مصدومیتش ناراحت بودیم اما به خاطر ابراز حقانیت مان از طرف او کیف کردیم و آفرین گفتیم.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، مهدی وطن‌خواهان، سال ۶۱ در عملیات رمضان، به اسارت نیروهای رژیم بعث درآمد و بعد از تحمل سال‌های سخت اسارت که در اردوگاه «موصل ۴» سپری شد، به وطن بازگشت. این آزاده در خاطراتی درباره مرحوم علی اکبر ابوترابی فرد بیان می‌کند: مرحوم ابوترابی  تمام وقتش را صرف اسرا می‌کرد. از صبح که در باز می‌شد تا چهار عصر ایشان در اردوگاه همیشه با یک نفر قدم می‌زد و اگر کسی مشکلی داشت یا فشاری متحمل می‌شد با ایشان درمیان می‌گذاشت. بعضی از اسرا به واسطه‌ی اتفاقات تلخی که پیش می‌آمد آشفته می‌شدند و ایشان مدام بین اسرا بود، پای حرف‌ها می‌نشست و راهنمایی می‌کرد.

اما هرکدام یکسری شغل‌هایی داشتیم و خودمان را مشغول کرده بودیم. بنده زیاد حاج‌آقا ابوترابی را نمی‌دیدم و با ایشان مراوده‌ی چندانی نداشتم. مسئولیت تدارکات آسایشگاه، تعمیر توپ‌های پاره شده و کارهای فرهنگی و ورزشی مانند برگزاری فوتبال و والیبال را بر عهده داشتم.

یکی از کارهای ما در دوران اسارت شیرازه کردن کتاب بود. از همان زمان اسارت این روحیه را داشتم که کارهای فنی و تعمیرات در حد امکانات انجام دهم. صلیب سرخ چند توپ فوتبال با تکه‌های شش ضلعی برای ورزش آزاده‌ها به اردوگاه آورده بود که بعضاً با برخورد سیم خاردارها پاره می‌شدند و من با کمک تیغ اصلاح، تیوپ را از درون جلد چرم شش ضلعی‌اش خارج می‌کردم و با توپ‌هایی که سالم بودند ولی بدنه‌اشان فرسوده بودند تعویض می‌کردم. یکبار هم یک کتاب پاره شده بود که با دقت روش شیرازه شدن آن را چشمی نگاه کردم و سعی کردم مشابه آن این کار انجام دهم و از آن پس کتاب‌های آسایشگاه را به همان شکل شیرازه می‌کردم.

ساخت اسلحه

یک‌بار بچه‌ها برای برنامه‌ی تئاتر با مقوا و امکاناتی که داشتیم ماکت «اسلحه‌ ژ- 3» را باظرافت طراحی کرده بودند. گلنگدن را که می‌کشیدی صدا می‌داد. آن را در باغچه اردوگاه پنهان کردند. زمانی‌که جاساز ماکت اسلحه لو رفت حتی تا وقتی که سرباز بعثی ماکت را گذاشت روی شانه‌اش متوجه واقعی نبودن آن نشد و سربازانی که از دور ما را نگاه می‌کردند از وجود اسلحه بین ما تعجب کرده بودند.