آزادی اسرا

گروه بین‌الملل دفاع‌پرس: تحقیر رژیم صهیونیستی در جریان آزادی اسرا موضوعی هست که در جریان تبادل اخیر اسرا به‌ویژه در پی قدرت‌نمایی موفق مقاومت فلسطین در غزه و در جریان تبادل اسرا بین گروه‌های مقاومت و رژیم صهیونیستی مطرح شده هست. این موضوع نشان‌دهنده ضعف و آسیب‌پذیری پایان ناپذیر رژیم صهیونیستی در برابر مقاومت مردمی و گروه‌های فلسطینی هست.

تحقیر رژیم صهیونیستی در جریان آزادی اسرا موضوعی هست که دارای ابعاد مختلف و گوناگونی هست. ازجمله این ابعاد می‌توان به «عملیات‌های موفق مقاومت فلسطین»، «تبادل اسرا و تحقیر رژیم صهیونیستی»، «تأثیر روانی بر جامعه صهیونیستی»، «تقویت روحیه مقاومت در فلسطین» و «بازتاب بین‌المللی» اشاره کرد.

در بٌعد «عملیات‌های موفق مقاومت فلسطین» باید گفت که گروه‌های مقاومت فلسطین از جمله جنبش حماس و جهاد اسلامی در سال‌های اخیر توانسته‌اند با عملیات‌های نظامی و اطلاعاتی، تعدادی از شهروندان و نظامیان رژیم صهیونیستی را به اسارت بگیرند. این اقدامات نه تنها از نظر نظامی موفقیت‌آمیز بوده، بلکه از نظر روانی نیز ضربه‌ای سنگین به رژیم صهیونیستی وارد کرده هست.

در واقع باید گفت که آزادی اسرای فلسطینی در برابر آزادی اسرای رژیم صهیونیستی، نشان‌دهنده قدرت چانه‌زنی گروه‌های مقاومت و تحقیر رژیم صهیونیستی هست. زیرا همانگونه که همه می‌دانند این تبادلات اغلب با شرایط گروه‌های فلسطینی انجام می‌شود و رژیم صهیونیستی در جریان این تبادل‌ها مجبور به پذیرش خواسته‌های مقاومت شده هست.

بٌعد دوم، «تبادل اسرا و تحقیر رژیم صهیونیستی» هست. در جریان تبادل اسرا، رژیم صهیونیستی مجبور به آزادی صد‌ها اسیر فلسطینی در ازای آزادی یک یا چند اسیر خود می‌شود. این موضوع به طور واضح نشان‌دهنده ارزش بالای اسرای فلسطینی و تحقیر رژیم صهیونیستی هست، زیرا این تبادلات همچنین نشان می‌دهد که رژیم صهیونیستی قادر به محافظت از شهروندان و نظامیان خود نیست و در برابر عملیات‌های گروه‌های مقاومت آسیب‌پذیر هست.

نکته جالب در این میان، مقاله روزنامه آمریکایی «وال‌استریت‌ژورنال» هست. این روزنامه در گزارش خود نحوه آزادسازی اسرای صهیونیست در هفته‌های اخیر را نمایش قدرت و جایگاه حماس در نوار غزه توصیف کرده و نوشته هست که «جنبش حماس» روند آزاد کردن اسرا را به منظره‌ای تحقیرآمیز برای «اسرائیل» تبدیل کرده هست. موضوعی که تا همینجای کار نیز موجب عصبانیت و ناراحتی فراوان اشخاص و جریان‌های مخالف دولت نتانیاهو شده هست.

در حقیقت باید گفت که جنبش حماس با نحوه آزادسازی اسرای صهیونیست می‌خواهد این پیام را به جهان برساند که همچنان در نوار غزه حاکم هست. ضمن اینکه، حماس آزادسازی اسرا را به جریانی تبدیل کرده هست که رژیم صهیونیستی قادر به توقف آن نیست.

بٌعد سوم، «تأثیر روانی بر جامعه صهیونیستی» هست. عملیات‌های موفق مقاومت و آزادی اسرا تأثیر روانی عمیقی بر جامعه صهیونیستی دارد. این اقدامات ترس و ناامنی را در میان شهروندان و نظامیان رژیم صهیونیستی افزایش می‌دهد و اعتماد به نفس آنها را تضعیف می‌کند.

همچنین، عملیات‌های موفق مقاومت و آزادی اسرا به آن صورتی که حماس تمایل دارد باعث می‌شود که جامعه صهیونیستی به توانایی رژیم در حفظ امنیت خود شک کند و این مسئله نیز تا همینجای کار نیز به بحران مشروعیت برای رژیم صهیونیستی تبدیل شده هست.

بٌعد چهارم، «تقویت روحیه مقاومت در فلسطین» هست. موفقیت‌های مقاومت در آزادی اسرا و تحقیر رژیم صهیونیستی، روحیه مقاومت را در میان فلسطینیان تقویت کرده هست. در واقع این موضوع باعث شده که مردم فلسطین به راه‌حل‌های نظامی و مقاومت بیشتر اعتماد کنند و به مبارزه خود علیه رژیم اشغالگر قدس و آزادسازی سرزمین مادری خودشان ادامه بدهند.

از طرف دیگر، تداوم موفقیت‌ها و دستاورد‌های مقاومت فلسطین تا امروز باعث شده هست که شاهد جلب حمایت بیشتر کشور‌ها و ملت‌های جهان از آرمان فلسطین و ایستادگی در برابر ماشین اشغالگری و تجاوز رژیم صهیونیستی باشیم. امری که بعد از ۱۵ ماه جنگ غزه و توافق آتش‌بس موجب انزوای کامل سران و مقامات این رژیم در عرصه‌های منطقه‌ای و جهانی شده هست.

آخرین بٌعد موفقیت‌های مقاومت فلسطین در آزادی اسرا و تحقیر رژیم صهیونیستی، «بازتاب بین‌المللی» ایستادگی و مبارزه مردم فلسطین در برابر رژیم صهیونیستی هست. در واقع باید گفت مقاومت فلسطین در آزادی اسرا و تحقیر رژیم صهیونیستی بازتاب گسترده آن در سطح بین‌المللی هست. این موضوع باعث شده تا رژیم صهیونیستی در عرصه بین‌المللی نیز با چالش‌های بیشتری مواجه شود و وجهه خود را بیش از پیش از دست بدهد.

در پایان باید گفت که تحقیر رژیم صهیونیستی در جریان آزادی اسرا نشان‌دهنده ضعف و آسیب‌پذیری این رژیم در برابر مقاومت فلسطین هست. این موضوع نه تنها از نظر نظامی و امنیتی، بلکه از نظر روانی و بین‌المللی نیز تأثیرات عمیقی دارد و به تقویت روحیه مقاومت در میان فلسطینیان منجر می‌شود.

انتهای پیام/ ۱۳۴

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از قزوین، مرحوم حجت الاسلام و المسلمین«سید علی اکبر ابوترابی فرد» ملقب به «سید آزادگان»  در ۲۶ آذر ۱۳۵۹ در اطراف اهواز به اسارت نیروهای عراقی درآمد. وی نقش عمده‌ای در اردوگاه‌های اسرای ایرانی در عراق داشت.  مرحوم ابوترابى پانزده ماه اول اسارت را در سلولهاى زندانهاى بغداد و تحت شدیدترین شکنجه‌ها گذراند و در اراده پولادین این مرد خدا خللى ایجاد نشد تا پس از سپرى کردن سختى‌هاى فراوان و دو بار تا پاى چوبه‌دار رفتن با لطف و رحمت الهى و امدادهاى غیبی، ایشان به اردوگاه و جمع اسیران ایرانى منتقل شد.

حجت الاسلام ابوترابى فرد پس از حضور در جمع سایر اسیران، با رهبرى حکیمانه خود و با تمسک به ائمه معصومین (ع) و با معنویت و سعه صدر و حلم و بردبارى فوق العاده مکر و حیله دشمنان بعثى را بى تأثیر نمود و شمع محفل ایران شد و در جهت تقویت روحیه مقاومت و ایمان آنان از هیچ اقدام و ایثارى دریغ نورزید. هدف و راه را به آنان نشان مى داد و چون ابرى فیاض، امید و ایمان را بر آنان مى بارید.

اردوگاههاى عنبر، موصل۱، ۳، ۴ و رمادیه و تکریت ۵، ۱۷، ۱۸، و نیز سلولهاى زندانهاى بغداد شاهد خوبیها و مجاهدتهاى خستگى ناپذیر آن عارف حکیم هستند.

این عارف مجاهد، پس از ده سال اسارت سرانجام در سال ۱۳۶۹، همراه با خیل آزادگان سرافراز به میهن اسلامى بازگشت، وی در خاطره ای نحوه اسارت و شکنجه خود را اینگونه بیان کرده هست:

 به هنگام شناسایی، سرباز همراه آقای ابوترابی زخمی شد و دشمن با قطع تیراندازی و به قصد اینکه آنان را زنده دستگیر کند، راه را بر آنان بست. آقای ابوترابی آن لحظه را چنین به تصویر کشیده هست:

«من وقتی اوضاع را چنین دیدم با توسل به ائمه بدون هدف مشخصی شروع به دویدن کردم و در همین حال وقتی به پشت سر خود نگاه کردم، متوجه شدم که «شنی» تانکی که مرا تعقیب می‌ کرد درآمده و آن تانک دیگر قادر به تعقیب کردن من نیست. مقداری که از تانک دور شدم، دیدم دور از انصاف هست که آن برادر مجروح را تنها رها کنم و با خود گفتم باید جای او را شناسایی کنم تا بلکه بتوانیم شب به آن محل بازگشته و آن برادر را با خود ببریم.

وقتی به طرف او می‌ رفتم دیدم یک دستگاه «نفربر» از سمت ایران به سوی من می‌ آید. به سرنشینان آن اشاره کردم و آنها هم صدا می‌ زدند «بیا! بیا».

به خیال اینکه آنها ایرانی‌ اند به سمت برادر مجروح حرکت کردم تا او را هم با خود ببریم. ولی متاسفانه وقتی «نفربر» نزدیک شد، متوجه شدم آنها عراقی هستند و لذا برای نجات خود به پشت تپه رفته و خودم را داخل «چاله خمپاره» انداختم. عراقی‌ها من را در چاله پیدا کردند. ولی هرچه اصرار کردند که بلند شوم بلند نشدم و گفتم اگر شهید شوم بهتر از این هست که به اسارت درآیم.

عراقی‌ ها پیاده شدند و به زور دست مرا کشیده و به داخل «نفربر» انداختند. برادرانی که در آن نزدیکی بودند و با دوربین منطقه را زیر نظر داشتند این صحنه را که دیده بودند، فکر کرده بودند من شهید شده‌ ام و لذا نام مرا به عنوان شهید اعلام کردند…».

اعلام خبر شهادت حجت الاسلام ابوترابی در آن ایام بازتاب وسیعی داشت و به مناسبت خبر شهادت وی مجالس متعدد بزرگداشت برپا شد.

پس از ورود به قرارگاه پشت خط دشمن، افسران عراقی سئوالاتی از آنان کردند و آقای ابوترابی به خیال اینکه بازجویی زودتر تمام خواهد شد با زبان عربی و با کلمات مختصر جواب آنها را داد و گفت:

«یک شاگرد بزازم و در منطقه گشتی‌ های شما مرا دستگیر کردند. ما در روستای مجاور جبهه شما بودیم و یک شب بیشتر در جبهه نبوده‌ ام و هیچ اطلاعی هم از وضعیت منطقه ندارم.»

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، مأموران صلیب‌سرخ با حضور در اردوگاه‌های اسرای ایرانی، ضمن ثبت نام و مشخصات آن‌ها، به اسرا پبشنهاد پناهندگی و یا عضویت در سازمان مجاهدین خلق را می‌دادند؛ البته که دلاورمردان مقاوم جبهه‌های نبرد، اسارت در غربت را به گرفتاری در ذلت ترجیح می‌دادند.

«مسعود قربانی» آزاده دوران دفاع مقدس که چهارم خرداد سال ۱۳۶۷ در منطقه شلمچه به اسارت درآمده و سال ۱۳۶۹ نیز درپی تبادل اسرا میان ایران و عراق، از زندان‌های دشمن بعثی آزاد شده، در خاطرات روزهای پایانی اسارت خود گفته هست: «جمعه ۲۶ مرداد سال ۱۳۶۹، اولین گروه هزار نفری از اسرای ایرانی برای مبادله با هزار نفر از اسرای عراقی به سوی مرز خسروی فرستاده شدند؛ در اولین شب تبادل، اسرایی که در آسایشگاه‌شان تلویزیون داشتند، شاهد مبادله اسرا بودند. اتوبوس‌های عراقی در مرز توقف می‌کردند و اسرا یکی‌یکی پیاده شده و به طرف اتوبوس‌های کشور خودمان می‌رفتند. بچه‌ها با دیدن این صحنه‌ها خوشحال می‌شدند و خدا را شکر می‌کردند. همین‌طور به ترتیب اردوگاه به اردوگاه اسرا تبادل می‌شدند. روز‌ها به کندی می‌گذشت تا اینکه روزی کامیونی حامل کفش و لباس وارد اردوگاه ما شد. به هر نفر یک‌دست لباس نظامی خاکی‌رنگ آستین‌کوتاه و یک جفت کفش مشکی‌رنگ دادند؛ بالأخره انتظار‌ها به سر رسید. 

نوبت اردوگاه ما شد؛ اطلاع دادند که به‌زودی آزاد می‌شوید. ابتدا گفتند که می‌خواهند مجروحان هر دو کشور را طبق هماهنگی‌های به‌عمل آمده، مبادله کنند. روز مبادله اسامی‌شان خوانده می‌شد، به ستون پنج به‌خط می‌شدند، تا با اتوبوس آن‌ها را به فرودگاه انتقال دهند. بعد از آن‌ها، ابتدا اسرای قسمت یک را پس از بازدید صلیب‌سرخ، جهت مبادله به سوی مرز فرستادند. بالأخره صبح روز نهم شهریور، نوبت قسمت ما شد. روز آزادی فرا رسید. حال و هوای خاصی داشتیم. از دیگر دوستان و همرزمان نشانی و شماره تلفن گرفتیم. ساعتی پس از ادای فریضه نماز صبح و شکر به درگاه پروردگار عالم، به‌خط شدیم.

لحظات‌مان پر از استرس و هیجان بود. از یک‌طرف شاد بودیم که به‌لطف خدا داریم آزاد می‌شویم، از یک‌طرف دل‌مان برای بچه‌هایی که در غربت اسارت از دست داده بودیم، گرفته بود. یکی از این عزیزان، دوست عزیزِ از دوران مدرسه تا میدان جنگ و اسارت، «قنبر نوری» بود که پس از تحمل سختی‌های فراوان و کمبودها، مشکلات و نارسایی‌ها، به بیماری سخت دچار شد و در نهایت هم به درجه رفیع شهادت نائل آمد. واقعا نمی‌دانستیم در بازگشت به وطن، باید چگونه با خانواده این عزیز روبه‌رو شویم و چه جوابی برای‌شان داشته باشیم!

نمایندگان صلیب‌سرخ که برای اولین‌بار برای بازدیدمان آمده بودند، اسامی ما را برای اولین‌بار ثبت کردند. در حین ثبت اسامی، یکی دو سؤال اساسی را مثل طوطی برای هم تکرار می‌کردند؛ در رابطه با اینکه آیا می‌خواهید به کشور خود برگردید؟ با خود گفتم این چه سؤال احمقانه‌ای هست که می‌کنند! مگر دیوانه‌ایم که بخواهیم این‌جا بمانیم. ما هم با قوت می‌گفتیم بله؛ البته که می‌خواهیم به وطن برگردیم. همه اسرا در جواب این سؤال معنادار، متقابلاً پاسخی قاطعانه و معنادار مبنی‌بر عشق و علاقه به نظام، انقلاب و ولایت می‌دادند. 

خیلی دل‌مان می‌خواست ابتدا ما به کربلا و به زیارت بارگاه ملکوتی آقا اباعبدالله‌الحسین (ع) برویم. درخواست و اصرار هم کردیم؛ ولی متاسفانه نشد. سوار اتوبوس‌ها شدیم و به سوی مرز خسروی حرکت کردیم. در طول مسیر از جاده اصلی تکریت به بغداد که گذر می‌کردیم گنبد‌های نورانی امامین عسکرین (ع) در سامرا را از راه دور مشاهده می‌کردیم. اشک از چشمان‌مان سرازیر شد. همین‌طور که در اتوبوس‌ها بودیم، سلام و عرض ارادت می‌کردیم.

عصر آن‌روز یعنی نهم شهریور سال ۱۳۶۹ یکی‌دو ساعت مانده به غروب بود که رسیدیم به مرز. با مشاهده پرچم سه‌رنگ جمهوری اسلامی ایران و پاسداران در لب مرز، خاطرمان آسوده شد که واقعاً داریم به وطن بازمی‌گردیم. لحظه آزادی از چنگال دژخیمان بعثی که بویی از انسانیت نبرده بودند، لحظاتی بسیار باشکوه و غرورآفرین بود. اشک در چشمان بچه‌ها حلقه زده بود. از اتوبوس‌های عراقی پیاده شدیم و سجده شکر به درگاه خدای متعال به‌جای آوردیم و یکی‌یکی با اسرای عراقی مبادله شده و سوار اتوبوس‌های کشور خودمان شدیم».

انتهای پیام/ ۱۱۳

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، رژیم بعث عراق علاوه بر این‌که جنگ هشت‌ساله‌ای را به ملت ایران تحمیل کرد، با رفتارهای ظالمانه خود، این جنگ را به ملت عراق هم تحمیل کرده و موجب آسیب‌دیدن بسیاری از عراقی‌ها از این جنگ شده بود؛ صدام حتی بسیاری از جوانان عراقی را که به ایرانی‌ها ارادت داشتند نیز بالاجبار به جنگ می‌برد و یا آن‌ها را از طریق تبلیغات منفی فریب داده و مقابل ایرانی‌ها قرار می‌داد.

«مسعود قربانی» آزاده دوران دفاع مقدس که چهارم خرداد سال ۱۳۶۷ در منطقه شلمچه به اسارت درآمده و سال ۱۳۶۹ نیز درپی تبادل اسرا میان ایران و عراق، از زندان‌های دشمن بعثی آزاد شده، در خاطرات روزهای پایانی اسارت خود گفته هست: «نیمه اول مرداد سال ۱۳۶۹ از طریق رسانه‌ها باخبر شدیم که صدام به کشور «کویت» حمله کرده و آن را تحت اشغال خود درآورده هست. با این اوضاع صدام خود را درگیر چالشی دیگر و مخمصه‌ای بزرگ کرد. وضعیت پیچید‌ه‌ای که نه راه برگشت داشت و نه راه به جلو. در نهایت چیزی جز ذلت و خواری نصیبش نشد. خداوند خواست که وضعیت به‌گونه‌ای شود که صدام و حامیانش شکست بخورند و رزمندگان اسلام پیروز و از طرفی اسرا نیز از بند اسارت رها شوند.

در همان روز‌های اول مرداد، از طریق رسانه‌ها شنیدیم توافقاتی بین مسئولان خودمان و عراق در مورد اجرای بند‌های قطعنامة ۵۹۸ شورای امنیت به‌خصوص بند مربوط به آزادی اسرا صورت گرفته و تصمیم بر این شده که اسرای دو کشور آزاد شوند. نگهبانان عراقی هم خیلی خوشحال شدند؛ زیرا از سال‌های جنگ و اوضاع بسیار سخت دوران دیکتاتوری صدام و حزب بعث و رفتار ظالمانه او بر مردم، در فشار و زجر بودند. آن‌ها در جنگ بیشتر از ما تلفات داده بودند و اکثراً هم از اقشار ضعیف بودند. افراد بسیار زیادی از خانواده‌ها و بستگان‌شان در جنگ کشته و اسیر شده بودند؛ لذا از اتمام جنگ و آزادی بستگان‌شان بسیار شاد بودند؛ طوری که خوشحالی‌شان را پنهان نمی‌کردند. 

نگهبانان خبر‌های دست اول در این خصوص را به داخل اردوگاه می‌آوردند. هرچه به روز‌های پایانی مرداد سال ۱۳۶۹ نزدیک می‌شدیم، خبر‌ها داغ‌تر و بوی رهایی بیشتر به مشام‌مان می‌رسید. باز آیه‌های شریف قرآنی «فان مع العسر یسرا؛ پس به‌درستی که پس از هر سختی آسانی هست» و در آیه بعد که تأکیدی بر وقوع این حقیقت هست: «ان مع العسر یسرا؛ به‌درستی که پس از هر سختی آسانی هست» یادآور این بود که دست تقدیر و اراده الهی سبب شد که اوضاع این چنین شود و پس از گذران دوران سخت اسارت، نعمت آزادی نصیب‌مان شود. هیچ‌کس فکر نمی‌کرد که به این زودی‌ها از چنگال دیکتاتور ظالم عراقی خلاص شویم».

انتهای پیام/ ۱۱۳