آزادی خرمشهر

به گزارش مجاهدت از گروه دفاعی و امنیتی دفاع‌پرس، ستادکل نیروهای مسلح به مناسبت فرا رسیدن سوم خرداد سالروز حماسه آزادسازی خرمشهر و روز ملی مقاومت، ایثار و پیروزی بیانیه‌ای صادر کرد. 

متن بیانیه به شرح زیر است:

آزادی خرمشهر مقاوم، نصرت الهی بود که با مجاهدت، سلحشوری و از خود گذشتگی جان برکفان سپاه قهرمان و ارتش حزب الله و انقلابی و بسیج بصیر مردمی در سایه وحدت فرماندهی، یکپارچگی و اتحاد و برادری رزمندگان اسلام تحت هدایت‌ و رهبری داهیانه حضرت امام خمینی (ره) محقق گردید و تبدیل به نماد ایستادگی، مقاومت و پیروزی ملت قهرمان ایران در برابر استکبار جهانی و دشمنان شد.

نظام سلطه و استکبار جهانی با دسیسه چینی، صدام جنایتکار سست عنصر را تحریک نمود تا جنگ ۸ ساله را بر ملت نستوه و غیور ایران اسلامی تحمیل کند که حاصل آن شکست و خواری و خفت برای آنها و عزت و سربلندی برای کشور عزیزمان بود.

اکنون نیز آمریکا بار دیگر دچار خطای محاسباتی شده و رئیس جمهور دروغگوی این کشور با حضور در منطقه به تحریک کشورهای دوست و برادر ایران اسلامی می‌پردازد تا شاید با ایران هراسی که پروژه شکست خورده دیرین آنهاست میلیاردها دلار سرمایه هنگفت این کشورها را به یغما برده و از این طریق نابسامانی اقتصادی و بسیاری معضلات داخلی خود را سامان بخشد لیکن غافل از این است که اراده صلح جویانه و عزتمندانه ایران اسلامی همواره در راستای امنیت و ثبات منطقه بوده است و هرگونه شیطنت آمریکا در منطقه سرنوشتی همچون ویتنام و افغانستان را برایش به دنبال خواهد داشت.

رئیس جمهور وقیح و بی شرم  آمریکا بهتر است قبل از اینکه در رابطه با ایران سرافراز سخن بگوید تاریخ سرشار از رشادت‌ها، حماسه آفرینی‌ها و خلق شگفتی‌های بزرگ و سترگ ملت غیور ایران اسلامی در عرصه‌های مختلف  همچون انقلاب اسلامی و دفاع مقدس و عملیات اخیر وعده صادق ۱ و ۲ را مرور کند تا شاید تا حدودی از اشتباه محاسباتی خود بیرون آید.

ستاد کل نیروهای مسلح در پایان ضمن گرامی‌داشت یاد و خاطره شهیدان والامقام به ویژه شهدا و ایثارگران عملیات بیت‌المقدس و تکریم خانواده‌های معظم ایشان تاکید می‌کند که این کشور ولایی با رهبری حکیمانه مقام معظم رهبری حضرت آیت الله العظمی امام خامنه‌ای (مدظله العالی) و همراهی و همدلی آحاد مردم همواره بیدار و مقتدر در برابر توطئه‌ها و جنگ افروزی‌های دشمنان، با عزت به پیش رفته و با بهره‌مندی از نیروهای مسلح پرتوان هر گونه تهدید و اقدام غلطی را که اهداف مقدس و ارزش‌های انقلاب اسلامی را نشانه رود، با صلابت و اقتدار پاسخ خواهد داد.

انتهای یپام/ 161

گروه اخبار داخلی دفاع‌پرس ـ رسول حسنی ولاشجردی؛ دهه ۶۰ در تاریخ انقلاب اسلامی ایران، دهه‌ای فراموش نشدنی و مهم است.

در این دهه اتفاقات تلخ و شیرین فراوانی روی داده است که هر کدام از آنها می‌تواند محل بحث و تحلیل قرار بگیرد. از عزل بنی‌صدر تا آزادسازی خرمشهر، از شهادت رجایی و باهنر تا انتخاب حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به ریاست جمهوری برای دو دوره متوالی با اکثریت آرا وقایعی هستند که باید مورد دقت قرار بگیرد.

بعد از شهادت محمدعلی رجایی و حجت‌الاسلام محمدجواد باهنر، انتخابات ریاست جمهوری برگزار و حضرت آیت‌الله به ریاست جمهوری انتخاب شد. تنفیذ این مسئولیت به ایشان از سوی امام خمینی (ره) در شرایطی انجام شد که کشور در شرایط بحرانی قرار داشت. از یک سو تحریم شدید اقتصادی از سوی کشورهای غربی از یک سو نیز جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق و اشغال بخش‌هایی از ایران و همچنین آتش‌افروزهای منافقین و بدخواهان و تلاش تجزیه طلبان سبب نوعی بی‌ثباتی در کشور شده بود.

ورود حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به عرصه ریاست جمهوری از موهبت‌هایی بود که توانست ایران ۱۳۶۰ را از موضع ضعف به موضع قدرت در سال ۱۳۶۴ برساند. تا جایی که حالا این ایران اسلامی است که در منطقه حرف اول را می‌زند بخصوص اینکه در جنگ تحمیلی پیروزی‌های چشمگیری حاصل شد.

در سال ۱۳۶۴ بعد از پایان موعد ریاست جمهوری معظم‌له، ایشان بار دیگر نامزد پست ریاست جمهوری شدند که با کسب بیش از ۸۷ درصد از آرای قاطع مردم برای بار دوم به ریاست جمهوری منصوب شدند.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در ۲۵ مرداد ۱۳۶۵ رسما سکان اداره دستگاه اجرایی را به دست گرفتند. دوران چهار ساله‌ای که به گواه تاریخ ایران اسلامی همچنان مسیر توسعه، پیشرفت و اقتدار را طی کرد.

متنی که در ادامه می‌خوانید بخشی از سخنرانی انتخاباتی معظم‌له است که از سیمای جمهوری اسلامی ایران در مرداد ۱۳۶۴ پخش شد. آنچه در این سخنرانی حائز اهمیت است نوع نگاه امیدوارنه توام با ایمان و اعتقاد به نیروهای کارآمد داخلی است که این نوع نگاه به شکلی عمیق‌تر در دوران رهبری ایشان دیده می‌شود.

تعامل با جهان در عین عزت و اقتدار  

«اگر راهنمایی‌های راهگشای عمومی ملت در مواقع حساس نبود، ما نمی‌توانستیم این راهی را که رفتیم برویم، این کاری را که انجام شده انجام بدهیم. من در این فرصت به همه‌ شما عزیزان عرض سلام و ارادت می‌کنم و از محبت‌هایی که تاکنون کردید تشکر می‌کنم. مخصوصاً از آن عزیزانی که در جبهه‌های جنگ، در خطوط مقدم خطر و جانبازی و ایثار مشغول خدمت بوند و هستند و در حقیقت کلید حل بیشتر مشکلات ما آنها بودند.

درباره‌ مسائل مربوط به ریاست‌جمهوری و گذشته و آینده و حال کشور بحث‌های زیادی هست که به اهم آنها اشاره خواهم کرد. یکی در اهمیت مسأله‌ی انتخابات ریاست جمهوری و شرکت مردم؛ البته همه حرف‌ها را امام فرمودند. آنچه که به عنوان بیان وظیفه و وجه این وظیفه امام بیان کردند همه‌ حرف بود و بیش از آن و فراتر از آن واقعاً بحثی نیست که من بخواهم این‌جا بکنم.

همچنین عزیزانمان در نماز جمعه مطالبی را بیان کردند، خود من هم در آخرین نماز جمعه‌ای که آمدم مطالبی را گفتم. در این‌جا به دو مطلب کوتاه درباره‌ اهمیت مسأله‌ انتخابات اکتفا می‌کنم. مطلب اول این است که ما می‌گوییم نظاممان مردمی است، ما که میگوییم مردم در سرنوشت این کشور و اداره‌ کشور شریک هستند یعنی چه؟

به نظر من مهمترین مظهر شرکت مردم در اداره‌ کشور انتخابات ریاست‌جمهوری است، یا لااقل یکی از مهم‌ترین آنهاست. مردم در انتخابات ریاست‌جمهوری چه می‌کنند؟ یک فردی را انتخاب می‌کنند که رئیس قوه‌ مجریه است؛ یعنی رئیس دستگاه عظیم اداری کشور. این شخص است که نخست‌وزیر و وزراء را معین می‌کند و نخست‌وزیر و وزراء هستند که مملکت را با نصب مدیران اداره می‌کنند و اجرائیات کشور را عملاً عهده‌دار می‌شوند و به دوش می‌کشند.

وقتی مردم انتخابات ریاست جمهوری را انجام می‌دهند می‌توانند احساس کنند و می‌توانند به دنیا بگویند که این ما هستیم که داریم مدیران کشور را انتخاب می‌کنیم، و نظام جمهوری اسلامی می‌تواند افتخار کند که این مردم هستند که دارند زمامداران کشورشان را انتخاب می‌کنند. امام هم که حکم ریاست جمهوری را تنفیذ می‌کنند، رأی مردم را در حقیقت تنفیذ می‌کنند.

می‌بینید که این کلید راهگشا در حقیقت مدخل اصلی برای اداره‌ کشور و تعیین زمامداران و مدیران کشور است. مطلب دیگر در باب اهمیت انتخابات این است که وقتی مردم شرکت می‌کنند، وقتی آراء زیادی به منتخب خودشان و رئیس جمهور می‌دهند، آن رئیس جمهور این توان و قدرت را در خودش می‌یابد که دست به اصلاحات بزند؛ آنچه را که لازم و مفید می‌داند به دولت توصیه کند، دنبال آن را بگیرد، خطوط اصلی سیاست اقتصادی، سیاست خارجی، سیاست فرهنگی و سیاست‌های گوناگون کشور را ترسیم کند و از دولت و مسئولین اجرایی و مدیران بخواهد که آنها را انجام بدهند.

یک مقایسه‌ کوتاهی می‌خواهم بکنم بین وضع کشور در آغاز این دوره‌ ریاست جمهوری که الان رو به اتمام است و پایان این دوره که حالا باشد چهار سال پیش کشور ما در چه وضعی بود؟ اگر من بخواهم در چند جمله خلاصه کنم باید بگویم آن روز ما یک کشوری داشتیم به معنای واقعی کلمه متلاطم، دچار هرج و مرج، وضع اقتصادی در نهایت بدی، وضع ذخائر ارزی به یک وضع تأثرانگیز و وحشت‌انگیز بود یک کسانی بودند که ملت در تعهد آنها و در صداقت آنها تردید داشت و بعد هم این تردید ملت معلوم شد به جا بوده، گذاشتند و رفتند یک میراث این چنینی برای ما گذاشته بودند.

صادرات نفت ما در کمترین اندازه‌ طول دوران شاید صادرات نفتی ما بود، در حدود سیصد هزار بشکه در روز که بهیچ‌وجه قابل ذکر نبود، وضع امنیت مرزها، امنیت مناطق مختلف کشور، حتی امنیت شهرها به شکل بسیار بدی بود، تبلیغات جهانی علیه ما این بی‌ثباتی را روز به ‌روز بیشتر در ذهن مردم فرو می‌کرد. قدرت‌های بزرگ جهانی مثل کفتارهای مردارخواری که منتظرند یک طعمه‌ای پیدا کنند و بروند و شکم‌های خودشان را سیر کنند از اطراف کشور را تهدید می‌کردند. ضد انقلاب ناتوان و نالایق و مطرود دائماً اوضاع را هر چه بی‌ثبات‌تر جلوه می‌دادند.

وضع فرهنگی ما چه‌جور بود؟ دانشگاه نداشتیم، دانشجویی در این مملکت وجود نداشت، بساط کار آموزش عالی در رکود کامل بود. وضع جنگ که واقعاً تأسف‌انگیز بود، اهواز، دزفول، اندیمشک و شهرهای فراوان دیگر بودند که زیر آتش توپخانه‌ دشمن بودند. امروز همه چیز در نقطه‌ مقابل قرار دارد. از لحاظ وضع سیاسی و اعتبار جهانی آن روز هیچ کس خیال نمی‌کرد این نظام و این کشور حتی ممکن است تا یک سال دوام بیاورد.

امروز ما در دنیا جزو سیاست‌های تعیین‌کننده به حساب می‌آییم. آن روز آمریکا ما را در محاصره‌ اقتصادی و سیاسی و تبلیغاتی خودش قرار داده بود؛ از همه طرف روی ما فشار می‌آورد. امروز آمریکا اعتراف می‌کند که در محاصره‌ سیاسی ماست؛ ریگان صریحاً اعلام می‌کند که از ناحیه‌ ایران و چند کشور دیگر تهدید می‌شود. این معنایش این است که ما آمریکا را در یک محاصره‌ معنوی سیاسی قرار دادیم.

 آن روز حتی کشورهای جهان سوم برای ما اعتباری قائل نبودند، با ما ارتباطی نداشتند. امروز دنیا روی ما حساب می‌کند، ما هر جا برویم با آغوش باز از ما استقبال می‌کنند، ارتباط با ما برای کشورها و دولت‌های دنیا یک چیز مرغوب و مطلوب است. بسیاری از رؤسای جمهور دنیا مایلند ما از آنها دعوت کنیم بیایند کشور ما، ارتباط داشتن با ما برای آنها مایه‌ آبروست؛ امروز ما کشور باثباتی هستیم، امروز هم مردممان احساس می‌کنند در یک نظام آرام و باثبات زندگی می‌کنند، نهادهای انقلابی ما و دولتی ما جا افتاده و سیاست‌ها ترسیم شده است، البته من نمی‌خواهم بگویم همه‌ این سیاست‌هایی که امروز ما داریم اعمال می‌کنیم درست است، نه، ممکن است بعضی از سیاست‌های ما محتاج تجدیدنظر باشد اما روال کارها بحمدلله درست است.

در جنگ آن روز اگر ده ـ پانزده تا شهر ما در تهدید توپخانه‌ عراق بود، امروز سرزمی‌نهایمان را پس گرفتیم، در داخل خاک عراق نفوذ کردیم، برتری نظامی امروز با ماست، در این چهار سال یک چنین وضعی پیدا شده. سپاه پاسداران آن روز با زحمت زیاد باید مختصر تجهیزاتی را به دست می‌گرفت. امروز سپاه پاسداران یکی از مراکز عمده‌ تولید و سازندگی پیشرفته‌ترین سلاح‌های ماست و یک واحد عظیم و باارزش و افتخارآمیزی برای ما در انقلاب و در پیش جهانیان بوجود آورده است. امروز ضدانقلاب مأیوسانه حرف می‌زند؛ خانه به دوش‌هایی که در پاریس و در واشنگتن و در کشورهای دنیا آنچه را که می‌گویند خودشان هم می‌دانند که پوچ و بی‌محتواست.

الحمدالله با یک انسجامی کشور دارد حرکت می‌کند. من به طور خلاصه بگویم دستاورد این چهار سال دستاورد بسیار ارزشمندی است، البته این مربوط به من نیست؛ این مربوط به شما ملت است، مربوط به مسئولین عزیز ماست که با تلاش‌شان با زحمات خستگی‌ ناپذیرشان این دولت، و دستگاه‌های مختلف در سطوح مختلف واقعاً شب و روز تلاش کردند، کار کردند و مخصوصاً رزمندگان عزیز ما در جبهه‌ها که بیشترین افتخار مال آنهاست، بیشترین هنر را آنها به خرج دادند و ما توانستیم به برکت حمایت شما مردم و به برکت فداکاری آن رزمندگان و تلاش خستگی ناپذیر عزیزان‌مان در سطوح مختلف، کشور را از آن وضع برسانیم به این وضع و این مایه‌ افتخار ماست.»

انتهای پیام/161

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، از روزی که «خیرالله نصیری» جانباز دوران داع مقدس برای همیشه ویلچرنشین شد بیش از ۴۰ سال می‌گذرد، سال‌هایی که سخت و شیرین گذشته و جوان ۲۳ ساله آن روز را امروز ۶۰ ساله کرده است.

خودش می‌گوید «به قطع بودن پاهایم عادت کرده‌ام»، ولی ما که تا خاری در دست و پایمان می‌رود تا مدت‌ها از وجود‌ ضایعه کوچک رنج می‌بریم خوب می‌دانیم بیشتر از دو برابر سن را نشسته کار کردن، غذا خوردن و زندگی کردن چقدر دشوار است. سختی‌ای که حتی دانستن هم به فهم آن کمکی نمی‌کند و تا خود جای او نباشیم درک نمی‌کنیم.

بهترین و تلخ‌ترین خاطره زندگی نصیری همزمان در عرض چند روز و در عملیات بیت المقدس رقم خورد، از طرفی پای او برای همیشه گرفته شد و از طرف دیگر خبر آزادی خرمشهر را شنید. جانباز خیرالله نصیری در گفت‌وگو با خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس اظهار داشت: همان شبی که بعد از مجروحیت شدید در عملیات بیت المقدس به هوش آمدم، ۷۲ ساعت از زمانی که روی مین رفته بودم می‌گذشت. تا تلویزیون را روشن کردم خبر آزادی خرمشهر پخش شد، دیگر جانبازی و بیمارستان و مجروحیت از یادم رفت، ۲۳ سال با پا زندگی کرده بودم و حالا که پا نداشتم، ناراحت نبودم، بیشتر از اینکه از درد پا ناراحت باشم از آزادی خرمشهر خوشحال بودم. بعد‌ها قطع پا عادی شد و به زندگی برگشتم.

نصیری زمانی که به جبهه رفت نیروی ارتشی بود، در رسته مهندسی تخریب، بخش مین، می‌گوید: من تخریبچی مین بودم، اعزام شده از جمعی مهندسی بروجرد. چند روز قبل از آزادی خرمشهر یعنی ۲۷ اردیبهشت مامور شدیم برویم دشت عباس، در منطقه سرخه نادری نزدیک ساعت ۹ صبح هر دو پایم رفت روی مین.

وی تعریف می‌کند: من و چند افسر درجه‌دار ارتش به همراه دوستانم محمدعلی گودرزی، آقای نم نم، آقای مبشری در حال کار کردن روی مین‌ها بودیم. در حال خنثی کردن مین ضد خودرو بودم، چاشنی را که باز کردم چند متر آن طرف‌تر یک مین والمری منفجر شد و ما در تله انفجاری گیر کردیم، محمدعلی به شهادت رسید و آقای نم نم دو پا و یک دستش قطع شد و ترکش‌ها تمام صورت آقای مبشری را زخمی کردند. انگار یک کامیون خاک به هوا پاشیده شد و من پرت شدم، دیدم یک پایم عین مار سر بریده گوشه‌ای افتاده. به بیمارستان دزفول که رفتیم آن یکی پایم را بریدند. تا وقتی که ما را به مشهد ببرند متوجه نشدم چه اتفاقی برایم افتاده. یک خانم پرستاری بود که خدا حفظش کند یا اگر از دنیا رفته خدا رحمتش کند، آمد بالای سرم و خون‌های صورتم را با آب گرم پاک کرد، گفتم چه اتفاقی برای من افتاده؟ گفت پسرم دو پایت قطع شده است.

نصیری ادامه می‌دهد: آزادی خرمشهر فقط کار خدا بود. بزرگترین موانع را صدام برای خرمشهر به کار گرفته بود. از سال ۵۹ تا ۶۱ مین کار گذاشته بود، زمان خنثی کردن مین‌ها متوجه می‌شدم که زمان زیادی از نصب آن گذشته برای همین به محض اینکه نیرو نزدیک مین می‌رفت منفجر می‌شد.

نصیری در ادامه تعریف می‌کند: در بیمارستان مشهد تعدادی از اعضای خانواده‌ام آمدند برای دیدنم، شش ماهی را در بیمارستان‌های تهران بودم تا اینکه دوباره سرپا شدم.

انتهای پیام/ ۱۴۱