آشوب

به گزارش مجاهدت از مشرق، محمدکاظم انبارلویی در یادداشتی تحت عنوان «حکومت‌نظامی در فرانسه!» نوشت:

۱- نزدیک به یک هفته است دولت فرانسه درگیر یک شورش همگانی در سراسر کشور است. در ۲۰ شهر فرانسه حکومت‌نظامی اعلام‌شده است و چند لشکر زرهی و پیاده به استعداد ۴۵ هزار نفر در کف خیابان‌ها هستند. ارتش و پلیس فرانسه در برابر دشمنی قرارگرفته‌اند که نه از خارج از کشور هدایت می‌شود و نه روشنفکران و سلبریتی‌های داخل از آن‌ها حمایت می‌کنند.

شبکه‌های اجتماعی و اینترنت کاملاً تحت کنترل دولت فرانسه یا فیلتر شده است.

مقامات فرانسوی می‌گویند ما در برابر انبوهی از جوانان در خیابان‌ها قرار داریم که میانگین سنی آن‌ها ۱۷ سال است.

ظاهر قضیه این است اعتراضات به قتل یک نوجوان صورت گرفته است اما این قتل به‌صورت یک کبریت به انبار باروت نژادپرستی پنهان در کشوری است که پرچم‌دار دموکراسی و آزادی در اروپاست.

ماکرون در پاییز سال گذشته ذوق‌زده از آشوب خیابانی در تهران حمایت کرد.

کاخ الیزه را محل ارتباط و تجلیل از کسانی قرار داد که فکر می‌کرد آن‌ها «سَر» جنبش خیابانی در تهران هستند. ماکرون در پاریس به منافقین جا و مکان و امکانات داده فکر می‌کند روزی به دردش بخورند. اما اکنون پاریس می‌داند بحران ساختگی از بیرون برای ملت ایران که ۳ جنگ نرم را پشت سر گذاشته است اثری در بی‌ثباتی حکومت ایران و اقتدار ملت ندارد.

جوانان زیر ۲۰ سال فرانسوی روی اعصاب آقای ماکرون و مقامات امنیتی فرانسه راه می‌روند. ده‌ها مغازه و فروشگاه غارت‌شده است. صدها ماشین به آتش کشیده شده است. هزاران نفر دستگیر، مجروح و کشته‌ شده‌اند که پلیس اصرار دارد اخبار را کنترل‌شده بیرون دهد.

۲- علمای علم سیاست، جامعه‌شناسان و سیاستمداران راست و چپ در فرانسه یک تحلیل علمی و روان‌شناختی از اوضاع کنونی ندارند. آن‌ها بعید می‌دانند یک جنبش سراسری که دولت را زمین‌گیر کرده است، کار اراذل‌واوباش باشد.

همین احساس خطر در برخی کشورهای اروپایی و آمریکا وجود دارد که مقررات سختی برای ورود مهاجرین وضع کرده‌اند، چون نمی‌توانند حافظه تاریخی بخشی از بشریت را که در ۵ قاره مورد ستم استعمارگران در قرن ۱۹ و ۲۰ قرار گرفتند را پاک کنند.

۳- یک جریان شناخته‌شده در داخل وجود دارد اگر یک ترقه در مسکو منفجر شود هزار تفسیر و تحلیل می‌دهند و دولت را در نگاه راهبردی به شرق مورد مذمت قرار می‌دهند. اما یک جنگ تمام‌عیار در فرانسه در خیابان‌ها در جریان باشد، حاضر نیستند از جنایات حقوق بشری و نقض حقوق بشر و نفی خشونت در فرانسه کلمه‌ای بگویند.

امروز ماکرون در چاهی سقوط کرده است که سرویس‌های جاسوسی و امنیتی فرانسه در پاییز سال گذشته مشغول حفر آن در خیابان‌های تهران بودند. فریاد او به‌جایی نمی‌رسد. او تهدید کرده است اگر پدر و مادر جوانانی که در کف خیابان هستند جلوی آن‌ها را نگیرند به ۲ سال زندان و پرداخت ۳ هزار یورو محکوم می‌شوند. او درجایی نشسته است که هم قانون وضع می‌کند و هم قاضی است، هم دادستان؛ این تصویر رعایت «حقوق بشر» در کشوری است که در اروپا حرف اول را در حوزه «حقوق» می‌زند.

۴- موضع وزارت خارجه جمهوری اسلامی درباره تحولات فرانسه جالب، گویا و حاوی منطق احتجاج به خصم است:

الف: ایران تحولات فرانسه را به‌دقت دنبال می‌کند.

ب: دولت فرانسه توصیه‌هایی که در مورد رعایت حقوق بشر دارد در حق معترضان خود رعایت کند.

ج: مقام‌های فرانسوی صدای شهروندان خود را بشنوند.

د: دولت فرانسه رفتارهای خشونت‌آمیز و تبعیض‌آمیز را کنار بگذارد.

هـ: دولت فرانسه به خواست قانونی مردم و معترضان توجه کند.

و: دولت فرانسه از میزبانی گروهک‌های تروریستی علیه ملت ایران پرهیز کند.

این موضع حکیمانه و مقتدرانه بهترین پاسخی است که دولت ایران پس از آشوب پاییز گذشته که فرانسه دخالت خود را در آن پنهان نمی‌کرد، تاکنون به حکام جور کاخ الیزه داده است.

به گزارش مجاهدت از مشرق، متاسفانه برخی رسانه‌های اصلاح طلب دارای خطوط مشترک و جهت گیری یکسانی با رسانه‌های معاند هستند. یکی از فصل مشترک‌های این دو طیف، سانسور اخبار خوب و امیدوارکننده است.

در جدیدترین نمونه، رسانه‌های اصلاح طلب همصدا با بی بی سی و اینترنشنال و صدای آمریکا، افتتاح و راه اندازی سامانه انتقال آب به دریاچه ارومیه را سانسور کردند.

سامانه انتقال آب به دریاچه ارومیه به عنوان بزرگ‌ترین پروژه زیست محیطی منطقه غرب آسیا دیروز توسط رئیس‌جمهور افتتاح شد. فرآیند ساخت این سامانه از سال ۹۴ آغاز اما به دلیل عدم تخصیص منابع پروژه تکمیل نشده بود، تا اینکه پس از سفر رئیسی به آذربایجان غربی تکمیل این پروژه در دستور کار قرار گرفت.

با اجرای این طرح که در مجموع برای اجرای آن، ۳۵ هزار میلیارد ریال هزینه شده است، آب از مخزن سد کانی‌سیب وارد تونل انتقال ۳۶ کیلومتری شده، پس از آن با ورود به کانال ۱۱ کیلومتری، به رودخانه گدار می‌رسد و پس از طی ۲۸ کیلومتر مسیر این رودخانه وارد پهنه آبی دریاچه ارومیه می‌شود. در فاز نخست این طرح، قرار است ۳۰۰ میلیون مترمکعب آب به صورت سالانه وارد دریاچه ارومیه شود. فاز دوم این طرح هم که طبق گفته مسؤولان مربوطه قرار است سال آینده مورد بهره‌برداری قرار گیرد، با اجرای طرح‌های مرتبط، انتقال آب را تا ۶۰۰ میلیون مترمکعب افزایش خواهد داد. به گفته کارشناسان احیای کامل دریاچه ارومیه نیازمند ۲ میلیارد مترمکعب آب است.

پیش از این نیز رسانه‌های اصلاح طلب همصدا و هماهنگ با رسانه‌های معاند، اخبار خوب همچون افتتاح پروژه عظیم آبرسانی در کردستان و پروژه آبرسانی در خوزستان و همچنین افتتاح راه آهن استراتژیک در سیستان و بلوچستان را سانسور کرده بودند.

این رسانه‌ها همزمان با سانسور اخبار خوب و امیدوارکننده، به صورت مستمر به پمپاژ اخبار منفی و یأس آفرین و ناامیدکننده مشغول هستند.

دلتنگی اصلاح طلبان تندرو برای «اغتشاشات» با چاشنی اقتصادی

در حال حاضر گرانی برخی اقلام و تورم و در مجموع وجود مشکلات اقتصادی، موجب فشار به مردم و ایجاد مشکلات معیشتی شده است. هیچکس منکر این واقعیت نیست. اما در سوی مقابل نمی‌توان تلاش دولت برای بهبود اوضاع را نادیده گرفت. همانطور که نمی‌توان میراث دولت قبل را نیز انکار کرد. میراثی که بدهی سرسام آور، تنها بخشی از آن است. تأثیر اغتشاشات ماه‌های گذشته بر معیشت مردم نیز غیرقابل انکار است.

با اینحال انتقاد امری ضروری و لازم در پیشبرد امور است، اما تفاوت فاحشی میان انتقاد و سیاه نمایی و یأس آفرینی وجود دارد. این روزها جریان اصلاح طلب از یکسو پالس شروع مجدد اغتشاشات با چاشنی مطالبات اقتصادی را ارسال کرده و از سوی دیگر در سیاه نمایی و یأس آفرینی، رسانه‌های معاند از جمله صدای آمریکا و بی بی سی فارسی را ذوق زده می‌کند.

در روزهای گذشته روزنامه اعتماد در مطلبی نوشته بود: «به نظر می‌رسد اگر موج‌آفرینی‌های تعمدی نبود ماهیت اصلی اعتراض‌های اخیر، علیه ناکارآمدی اقتصادی دولت بود تا مسائل اجتماعی. به‌عبارت دیگر اجرای طرح‌های کنترل اجتماعی چون گشت ارشاد با دامن‌زدن به دوقطبی‌های اجتماعی، در راستای آن بود تا به دولت کمک کند با خرید زمان بحران‌های اقتصادی خود را کنترل کند. در این معنا به احتمال تقدم اعتراض‌های اجتماعی بر اعتراض‌های اقتصادی، محصول اتاق فکر نظریه‌پردازانی بود که از آن در جهت هدایت افکار عمومی به مسیری مشخص به‌ویژه فرافکنی ناکارآمدی‌های اقتصادی دولت بهره می‌گرفتند. آن‌ها با اجرای این سناریو، موجی از واکنش‌های خودخواسته رسانه‌ای به راه‌انداخته‌اند که مرکز ثقل مباحث و تحلیل‌های روز را از «مسائل اقتصادی و معیشتی» و حتی «مسائل مهم سیاسی کشور»، به «مسائل کنترل اجتماعی» تغییر داد.»

در ادامه این مطلب آمده است: «آن‌ها در اوایل این ایده به اهداف مدنظر خود نزدیک شده بودند، چراکه این فرصت فراهم شده بود تا دولت به‌جای پاسخگوی مطالبات معیشتی و رفاهی مردم با تغییر مرکز ثقل توجهات عمومی، خود در مواجهه با بخشی از اقشار جامعه، مطالبه‌گر باشد. این تغییر از «موقعیت پاسخگویی به مطالبه‌گری»، دولت را در موقعیت قدرت قرار داده بود که همزمان می‌توانست از زیر بار مطالبات معیشتی و اقتصادی مردم شانه خالی کند. اما بهره‌گیری از مسائل کنترل اجتماعی در راستای کنترل بحران‌های اقتصادی ایده بسیار خطرناکی بود و اشتباهات این حوزه و زمان نامناسب اجرای آنها نه‌تنها کمکی به کنترل بحران‌های اقتصادی نکرد بلکه حتی با تشدید دوقطبی‌های اجتماعی، خالق بحران‌های جدید اجتماعی شد.»

همزمان، روزنامه‌های هم میهن و شرق در گزارش‌هایی با ضریب دادن به گرانی برخی اقلام، طوری وانمود می‌کنند که آینده‌ای سیاه و تاریک در انتظار مردم ایران است. نکته قابل توجه اینجاست که این تولیدات رسانه‌ای با استقبال ویژه صدای آمریکا و بی بی سی همراه بوده است. به نظر شما رسانه‌های معاند دلواپس معیشت مردم ایران هستند؟!