آمنه احمدی

آمنه احمدی جانباز ۷۰ درصد و مسوول کمیته انجمن بانوان قطع نخاع کشور در گفت‌وگو با خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس از به ثمر رسیدن پیگیری‌ها جهت احداث آسایشگاه بانوان جانباز قطع نخاع خبر داد و اظهار داشت: با پیگیری‌های کمیته انجمن بانوان قطع نخاع کشور برای ساخت و احداث آسایشگاه بانوان جانباز نخاع و مطابق نظر مساعد ریاست بنیاد شهید و امورایثارگران، یک طبقه از بیمارستان نیایش بصورت مجزا برای آسایشگاه بانوان جانباز اختصاص داده شده است.

وی افزود: این آسایشگاه مجهز به امکانات لازم برای آسایش و رفاه جانبازان نخاعی است و دارای یک اتاق سه تخته یک اتاق دو تخته و سه اتاق یک تخته است و طوری طراحی شده که بتوان از پشت بام و فضای سبز برای هواخوری استفاده کرد.

احمدی در پایان گفت: ان‌شاءالله به زودی این آسایشگاه به بهره برداری می‌رسد و بانوان جانباز برای دوران نقاهت و یا ادامه درمان از این آسایشگاه استفاده لازم را می‌برند.

انتهای پیام/ ۱۴۱

آمنه احمدی جانباز ۷۰ درصد و مسوول کمیته انجمن بانوان قطع نخاعی کشور در گفت‌وگو با خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس از شهادت دو تن از جانبازان ۷۰ درصد قطع نخاعی در یک ماه گذشته خبر داد.

وی درباره این شهیدان اظهار داشت: «فراصت مسعودی مقدم» و «زیبا رحیمی» دو شهیده‌ای هستند که ایثار و شهادت سرلوحه زندگیشان بود. جانبازان شهیدی که تمام مدت جانبازیشان با رنج و مشقت گذشت اما خم به ابرو نیاوردند و درد‌های خود را با صبر و شکیبایی تحمل کردند، زیرا با خدا معامله کرده بودند. انسان‌های بزرگی بودند که با شهادتشان درخت انقلاب را آبیاری کردند و روحشان شاد و ان‌شاءالله جایشان در بهشت برین باشد.

احمدی توضیح داد: شهیده فراصت مسعودی مقدم متولد سال ۱۳۴۳ اهل نوسود کرمانشاه بود که در بمباران شهر نوسود در سال ۱۳۶۲ از ناحیه کمر آسیب دید و قطع نخاع شد. ایشان بانویی صبور و بردبار بود که ۳۸ سال رنج مجروحیت و مشکلات ناشی از آن را تحمل کرد و سرانجام ۱۴ تیر ۱۴۰۰ در شهر پاوه در اثر سکته قلبی به شهدا پیوست.

این جانباز قطع نخاعی درباره دیگر شهیده جانباز بیان کرد: شهیده زیبا رحیمی متولد ۱۳۵۴ اهل آذربایجان غربی و شهر بوکان بود که سال ۱۳۶۲ در اثر بمباران هوایی مجروح و قطع نخاع شد. ایشان نیز بانویی صبور، آرام و متین بود که ۳۸ سال رنج ناشی از جانبازی را تحمل کرد.

وی گفت: شهیده رحیمی در سال ۱۳۸۰ ازدواج کرد. ابتدا قطع نخاع کمری بود و دو سال بعد از ازدواج در اثر تصادف از گردن قطع نخاع شد، ولی همسر بسیار با وفای ایشان با مهر و محبت و عشقی که نثار همسرش کرد باعث شد تحمل این درد‌ها راحتر شود. او که همسری دلسوز و مهربان بود تمام زندگی و آسایش خود را وقف آرامش همسر جانبازش کرد و همچون پروانه‌ای که گرد یک شمع می‌چرخد کنار همسرش بود و از او مراقبت می‌کرد تا سرانجام چراغ زندگی این بانوی جانباز در ۱۵ تیر ۱۴۰۰ به خاموش شد و به شهادت رسید.

انتهای پیام/ ۱۴۱