ابراهیم رییسی

سرویس جهان مشرق – «مایک پمپئو» وزیر خارجه‌ی سابق آمریکا و مدیر سابق سی‌آی‌ای (هر دو در دولت دونالد ترامپ) یکی از ایران‌ستیزترین سیاستمداران آمریکاست. پمپئو پس از خروج زودهنگام از دولت آمریکا با تک‌دوره‌ای شدن ریاست‌جمهوری ترامپ، اقدام به انتشار کتابی تحت عنوان «هرگز کوتاه نیا: جنگیدن برای آمریکایی که عاشقش هستم[۱]» کرد که به تجربیاتش در دوران خدمت در دولت آمریکا پرداخته است. مشرق قصد دارد طی یک مجموعه گزارش بخش‌های مربوط به ایران در این کتاب را خدمت مخاطبان محترم ارائه کند. آن‌چه در ادامه می‌خوانید قسمت شانزدهم از این مجموعه گزارش است. برای خواندن قسمت‌های قبلی می‌توانید از لینک‌های انتهای همین گزارش استفاده کنید.

جلد کتاب «هرگز کوتاه نیا: جنگیدن برای آمریکایی که عاشقش هستم» نوشته‌ی «مایک پمپئو» وزیر خارجه‌ی سابق آمریکا و مدیر سابق سی‌آی‌ای (+)

---

لازم به ذکر است که مشرق صرفاً جهت اطلاع نخبگان و تصمیم‌گیران عرصه‌ی سیاسی کشور از محتوای کتاب مذکور این گزارش را منتشر می‌کند و دیدگاه‌ها، ادعاها و القائات این کتاب لزوماً مورد تأیید مشرق نیست.

---

فصل ۶: «مماشات نکن؛ حمله کن»

حمایت از مردم ایران

کارزار بازدارندگی ما روی فشار از داخل ایران هم حساب باز کرده بود. یکی از جنبه‌های کارزار ما مقابل ایران که بیش‌تر از همه به آن افتخار می‌کنم، حمایت‌مان از مردم این کشور بود. بسیاری از مردم ایران با حاکمان مستبد خود مخالفند؛ موضعی که عمیقاً به سیاست عدم مماشات پیوند دارد. ایرانی‌ها بیش‌تر از هر کس دیگری از وحشیگری رژیم خبر دارند. این را هم می‌دانند که برجام منابع بیش‌تری در اختیار رژیم گذاشت تا مردم ایران را زیر چکمه‌ی استبداد نگه دارد. بر خلاف دولت اوباما که سال ۲۰۰۹ از معترضان «انقلاب سبز» صرفاً حمایتِ نمادین، با تأخیر، و مبهم کرد، دولت ترامپ صدای مردم ایران را، که برای آینده‌ای روشن‌تر فریاد می‌زدند، تقویت کرد. من خوشحال بودم که به ایرانی‌ها کمک می‌کنم در فاز حمله قرار بگیرند.

در حالی که بیماران خاص در ایران مشمول تخفیف‌های تحریمی آمریکا برای دسترسی به داروهای خود نمی‌شوند، اغتشاشگرانی که به دنبال براندازی در ایران هستند، از تحریم‌های آمریکا معاف می‌شوند تا بتوانند از ابزارهای دور زدن محدودیت‌های ارتباط اینترنتی و همچنین خدمات اینترنت ماهواره‌ای، بهره‌مند شوند. [جزئیات بیش‌تر] (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› آشنایی با اتاق عملیات اغتشاشات در عربستان/ اهداف و دستورکار «مرکز اعتدال» چیست؟

›› «بهار فارسی»/ تلاش ناکام سی‌آی‌ای و ام‌آی۶ برای کودتا در ایران

یکی از میلیون‌ها ایرانی‌ای که طاقتشان تمام شده، پویا بختیاری بود؛ مهندس برق جوانی که از، به قول خودش، رهبران جنایت‌کار و فاسد ایران، منزجر بود. پویا نوامبر ۲۰۱۹ [آبان ۱۳۹۸] همراه مادرش، ناهید، در اعتراض به بدرفتاری‌های رژیم به خیابان‌های [محله‌ی] «مهرشهر» [در کرج] رفت. به هم قول داده بودند دست همدیگر را بگیرند تا از هم جدا نشوند؛ اما وقتی نیروهای امنیتی به جمعیت حمله کردند، از هم جدا شدند. سپس ناهید بدترین کابوسی را تجربه کرد که یک مادر ممکن است تجربه کند: مواجه شدن با جسد بی‌جان پسرش روی دست معترضان دیگر. پویا توسط اراذل‌واوباش رژیم از ناحیه‌ی سر مورد اصابت گلوله قرار گرفته بود. اکنون ناهید نیز در کنار بسیاری دیگر از والدین ایرانی، عزادار است. اما در جایی گفته است: «حالا آرمان‌های پویا، متعلق به من هستند. من می‌خواهم آزادی مردم ایران را ببینم و جشن بگیرم.»

«پویا بختیاری» و مادرش «ناهید شیرپیشه». پس از کشته شدن بختیاری، «مایک پمپئو» وزیر خارجه‌ی وقت آمریکا، رسماً طی یک توئیت با خانواده‌اش ابراز هم‌دردی کرد و گفته می‌شود پدر بختیاری نیز از پمپئو تشکر کرده و تسلیت او را مایه‌ی دلگرمی توصیف کرده است. (+)

مجله‌ی آمریکایی «تایم» برای جلد آخرین شماره‌ی خود در سال ۲۰۲۲، «زنان ایران» را به عنوان «قهرمانان سال» انتخاب کرد و اغتشاشات ایران را «مبارزه برای آزادی» توصیف نمود. (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› دفاع از اغتشاش و تهدید به حمله نظامی؛ ایران در سند راهبرد امنیت ملی دولت بایدن

›› ایرانی‌های بد – ایرانی‌های خوب؛ حمایت آمریکا از اغتشاشگران ایرانی

از سال ۱۹۷۹، زمانی که دسته‌ی انقلابیون [تحت رهبری] آیت‌الله قدرت را به دست گرفتند، چنین داستان‌هایی درباره‌ی ظلم خشونت‌بار، رایج بوده‌اند. اتفاقاً رئیس‌جمهور فعلی ایران، ابراهیم رئیسی، سال ۱۹۸۸، زمانی که معاون دادستان تهران بود، به کشتار حداقل پنج هزار زندانی سیاسی کمک کرد. من مفتخرم که وقتی در وزارت خارجه بودم، دور جدیدی از تحریم‌ها علیه او وضع کردیم. ظلم‌وستم رژیم در تمام عرصه‌های زندگی شخصی مردم نفوذ کرده است. زنانی که از پوشیدن روسری امتناع می‌کنند، مورد ضرب‌وجرح قرار می‌گیرند و به زندان می‌افتند. ایرانی‌هایی که می‌خواهند از اسلام خارج شوند و به آیین مسیحیت وارد شوند، برای تعمید باید مخفیانه از استخر هتل در کشورهای دیگر استفاده کنند.

در همین‌باره بخوانید:

›› روایت متفاوت نشریه بین‌المللی از «جنگ روایت‌ها» در اغتشاشات ایران

›› آزادی بیان به سبک آمریکایی/ جزئیات همکاری توئیتر با پنتاگون برای براندازی در ایران

رژیم، جولای ۲۰۲۱، نقشه کشید تا یک شهروند آمریکایی ایرانی‌الاصل [«مصی علی‌نژاد»] را در نیویورک برباید. وزارت دادگستری آمریکا این عملیات شیطانی را خنثی کرد، اما این، صرفاً جدیدترین نمونه از اعزام مأموران رژیم به سراسر جهان برای دستگیری یا کشتن دشمنان رژیم بود. دولت ترامپ هرگز از افشای فساد رژیم هراسی نداشت. ما حتی از مردم ایران خواستیم داستان‌های خودشان را در یک کانال پیام‌رسان امن برای ما تعریف کنند؛ و وزارت خارجه هزاران پاسخ دریافت کرد. من همچنین مکرراً با ایرانی-آمریکایی‌هایی که همچنان با اعضای خانواده‌یشان در داخل ایران ارتباط دارند، ملاقات می‌کردم.

دیدار «مایک پمپئو» وزیر خارجه‌ی وقت آمریکا، با «مصی علی‌نژاد» معارض ضدایرانی ساکن آمریکا، در ماه فوریه‌ی سال ۲۰۱۹. دولت آمریکا ادعا می‌کند عواملی تحت امر ایران، حدود هفت ماه پیش از این دیدار، تلاش کرده‌اند علی‌نژاد را در آمریکا بربایند. (+)

جولای ۲۰۱۸، در کتاب‌خانه‌ی ریاست‌جمهوری رونالد ریگان درباره‌ی سیاست‌هایمان در قبال ایران صحبت کردم. سخنرانی را در آمریکا ایراد کردم، اما مخاطبان واقعی‌ام مردم ایران بودند که راه‌هایی برای دور زدن سانسورچی‌های اسلام‌گرا و اطلاع از آن‌چه که خارج از مرزهایشان اتفاق می‌افتد، دارند. در آن سخنرانی گفتم: «سطح فساد و ثروت در میان رهبران ایران نشان می‌دهد که این کشور توسط حکومتی اداره می‌شود که بیش‌تر شبیه مافیاست تا دولت.» از آیت‌الله‌های دزد گفتم، و زنانی که در خیابان‌ها کتک می‌خورند. اتاق، مملو از ایرانی-آمریکایی‌هایی بود که، در عین تواضع باید بگویم، تقریباً از تک‌تک جملاتم با تشویق و کف زدن استقبال می‌کردند. امیدوارم آن‌ها گلویی بوده باشند که صدای مردم مظلوم ایران، یازده هزار کیلومتر آن‌طرف‌تر، از آن‌ها بیرون آمده باشد. بعداً با ایرانی‌های تبعیدی‌ای ملاقات کردم که می‌دانستند ترور سلیمانی موضوعیت دارد. آشنایان آن‌ها در ایران (از جمله افرادی که برای تشییع سلیمانی به خیابان‌ها آمده بودند، چون رژیم آن‌ها را مجبور کرده بود)، می‌دانستند که ما ضربه‌ی سختی به سرکوبگرانشان وارد کرده‌ایم.

در همین‌باره بخوانید:

›› «ساغر کسرایی» کیست/ آیا آمریکایی‌ها به دنبال تربیت «مسیح علی‌نژاد ۲» هستند؟

›› تاکتیک «یورش فوجی»؛ از میدان‌های جنگ تا میدان‌های شهر/ نقش آمریکا در اغتشاشات ایران چه بود؟

مدل بازدارندگی و فشار ما جواب داد

در نهایت، کارزار فشار ما اگرچه بی‌نقص نبود، اما موفقیت‌آمیز بود. بسیاری از منتقدان مدعی شدند که تحریم‌ها کارساز نبوده‌اند؛ اما این حرف‌ها احمقانه است. ما با تحریم بیش از ۱۵۰۰ هدف ایرانی، به‌ویژه در صنعت نفت ایران، رژیم این کشور را از بیش از ۷۰ میلیارد دلار درآمد محروم کردیم؛ درآمدی که می‌توانست برنامه‌های موشکی و هسته‌ای و حملات تروریستی رژیم را تأمین مالی کند. بیش از صد شرکت [بین‌المللی] از ایران خارج شدند یا سرمایه‌گذاری‌های برنامه‌ریزی‌شده‌یشان در این کشور را لغو کردند، و این مسئله باعث شد ایرانی‌ها میلیاردها دلار دیگر را هم از دست بدهند. از سال ۲۰۱۷ تا سال ۲۰۲۰، تولید ناخالص داخلی ایران از ۴۴۵ میلیارد دلار به ۱۹۲ میلیارد دلار کاهش یافت (عملاً به نصف رسید)، و رتبه‌ی جهانی ایران در تولید ناخالص داخلی از ۳۱ به ۵۱ سقوط کرد. تحریم‌های ما باعث شد سپاه پاسداران بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۰ بودجه‌اش را ۲۰ درصد کاهش دهد. مارس ۲۰۱۹، یکی از جنگجویان تحت حمایت ایران در سوریه که حقوقش یک‌سوم کم شده بود، به [روزنامه‌ی آمریکایی] «نیویورک‌تایمز» اعتراف کرد: «آن روزهای طلایی، گذشته و دیگر هرگز برنخواهد گشت… ایران پول کافی ندارد که به ما بدهد.»

در همین‌باره بخوانید:

›› هیاهوی ترامپ برای هیچ؛ چرا «شدیدترین تحریم‌های تاریخ» علیه ایران بی‌فایده خواهد بود؟

بسیاری از متحدان ما نیز به کارزار تهاجمی ما پیوستند. استرالیا، آلبانی، بحرین، لیتوانی، عربستان، امارات، انگلیس، و آمریکا با هم متحد شدند تا از اقدام ایران به ایجاد اختلال در کشتیرانی در تنگه‌ی هرمز جلوگیری کنند؛ و عملیات‌های مین‌گذاری ایران علیه کشتی‌های بین‌المللی در آگوست ۲۰۱۹ متوقف شدند. انگلیس، آلمان، کوزوو، استونی، آرژانتین، پاراگوئه، گواتمالا، هندوراس، و کلمبیا حزب‌الله را در فهرست‌های تروریستی مختلف خود قرار دادند. با همراه شدن کشورهای جدید در آمریکای جنوبی (عمدتاً به لطف کار عالی «ناتان سیلز» مقام ارشد مبارزه با تروریسم وزارت خارجه) توانستیم یکی از کانون‌های تأمین مالی حزب‌الله را کور کنیم. و البته «پیمان‌های صلح ابراهیم» هم گام بی‌سابقه‌ای برای نیروهای ثبات و صلح در خاورمیانه در مقابل نیروهای هرج‌ومرج و مرگ بود.

در همین‌باره بخوانید:

›› نتیجه «معامله قرن» ترامپ: اهانت بولدوزر صهیونیست‌ها به پیکر شهید فلسطینی

در پایان دولت ترامپ، رژیم ایران به دلیل فروپاشی اقتصادش و خشم مردم این کشور به حال استیصال کامل افتاده بود. شواهد فراوانی داشتیم که نشان می‌داد، اگر ریاست‌جمهوری ترامپ یک دوره‌ی دیگر ادامه داشت، ایرانی‌ها آماده بودند پای میز مذاکره بیایند و التماس کنند به آن‌ها رحم کنیم. نمی‌توان آینده را با قطعیت پیش‌بینی کرد، اما من یک چیز را می‌دانم: فقط چند ماه مانده بود تا آیت‌الله دوباره دست دراز کند و «جام زهر» را بردارد؛ چنان‌که آیت‌الله خمینی، رهبر عالی ایران توافق تلخ صلح با صدام در سال ۱۹۸۸ را توصیف کرده بود.

در همین‌باره بخوانید:

›› مرگ «جورج بوش پدر»؛ پیرترین رئیس‌جمهور آمریکا هم آرزوی تغییر حکومت ایران را به گور برد

›› «جان مک‌کین» هم آرزوی سرنگونی نظام ایران را به گور برد

متأسفانه، مماشات‌کنندگان دولت اوباما دوباره در موقعیت‌های قدرت قرار گرفته‌اند و به دنبال راه‌های جدیدی برای انعقاد توافق‌های بد هستند. عدم اجرای تحریم‌ها، اجازه دادن به ایران برای غنی‌سازی اورانیوم در سطح ۶۰ درصدی و حفظ اورانیوم غنی‌شده در کشور، و حذف گروه‌های تروریستی مورد حمایت ایران، مانند حوثی‌ها [انصارالله]، از فهرست سازمان‌های تروریستی، اقداماتی از روی ضعف هستند. ایران هنوز در حال سپری کردن دوران نقاهت پس از بلاهایی است که ما [در دولت ترامپ] سرش آوردیم، اما امیدهایش برای تسلط بر خاورمیانه دوباره زنده شده‌اند. تسلیحات هسته‌ای دوباره در دسترسش قرار گرفته‌اند. ما باید یک بار دیگر مقابل ایران بازدارندگی برقرار کنیم، چون نمی‌توانیم تن به حماقتِ مماشاتِ بیش‌تر بدهیم. تنها راه روبه‌جلو، ماندن در فاز حمله است.

در همین‌باره بخوانید:

›› هذیان جدید بایدن: «ایران را آزاد می‌کنیم»

---

آن‌چه خواندید قسمت شانزدهم از خلاصه‌ی کتاب «هرگز کوتاه نیا» به قلم مایک پمپئو، وزیر خارجه‌ی سابق آمریکا و مدیر سابق سی‌آی‌ای، بود. قسمت‌های قبلی این مجموعه گزارش را از لینک‌های زیر بخوانید. قسمت‌های بعدی این مجموعه به‌زودی در مشرق منتشر خواهد شد. برای مطالعه‌ی ترجمه‌ی مشرق از کتاب‌های دیگر به کتاب‌خانه‌ی مشرق مراجعه نمایید.

قسمت‌های قبلی مجموعه گزارش

◄ قسمت اول: خدمت در دولت ترامپ لطف خدا بود/ آمریکا درخشان‌ترین ستاره در تاریک‌ترین آسمان‌های جهان است

◄ قسمت دوم: فشار کوبنده‌ای به ایران آوردیم/ برنامه‌ای برای تعطیلات در تهران ندارم

◄ قسمت سوم: ماجرای انتخاب «آیت‌الله مایک» برای عملیات علیه ایران/ سلوک با رئیس موساد به صرف ویسکی و سیگار

◄ قسمت چهارم: برجام یک کیسه «باقالی سحرآمیز» بود/ قاسم سلیمانی مغز متفکر برنامه‌های ایران بود

◄ قسمت پنجم: برجام حتی یک سند امضاشده هم نبود/ ماجرای «شاهکار موساد در سرقت آرشیو هسته‌ای ایران»

◄ قسمت ششم: سیاست «فشار حداکثری» و تشکیل «گروه اقدام ایران»/ نقش چین در خنثی‌سازی تحریم‌های ضدایرانی دولت ترامپ

◄ قسمت هفتم: پشت پرده دفاع دولت ترامپ از محمد بن‌سلمان پس از قتل خاشقجی/ یهودی‌ها را از ‏دست قاسم سلیمانی نجات دادم

◄ قسمت هشتم: پیشنهاد ترور سلیمانی را من به ترامپ دادم/ ماجرای توئیت تهدیدآمیز ترامپ خطاب به روحانی

◄ قسمت نهم: نقشه دیدار روحانی و ترامپ در سازمان ملل/ من و بولتون و نتانیاهو جلوی بازگشت آمریکا به برجام را گرفتیم

◄ قسمت دهم: ظریف عاشق رستوران‌ها و هتل‌های نیویورک بود/ «رافائل گروسی» با لابی ما رئیس آژانس انرژی اتمی شد

◄ قسمت یازدهم: سلیمانی سیمای قهرمان‌ها را داشت/ نیروهایش عاشقش بودند و رهبران خاورمیانه از او حساب می‌بردند

◄ قسمت دوازدهم: دو بار پیشنهاد حمله به ایران را به ترامپ دادم/ چرا آمریکا به سرنگونی گلوبال‌هاوک واکنش نظامی نشان نداد

◄ قسمت سیزدهم: ترامپ چگونه متقاعد شد شهید سلیمانی را ترور کند/ جزئیات آماده‌سازی برای عملیات در فرودگاه بغداد

◄ قسمت چهاردهم: توصیف عملیات ترور شهید سلیمانی از زبان وزیر خارجه وقت آمریکا

◄ قسمت پانزدهم: ایران می‌تواند من را در خاک آمریکا ترور کند/ ایرانی‌ها هنوز به دنبال انتقام سلیمانی هستند

به گزارش مجاهدت از مشرق، سال گذشته میرکاظمی، رییس سازمان برنامه و بودجه با انتشار توییتی نوشت: «تا سال ۱۴۰۵ دولت باید ۵۳۵ هزار میلیارد تومان اصل و سود اوراق دولت قبل را پرداخت کند، دولت سیزدهم بیشتر از آنکه اوراق بفروشد، اوراق تسویه کرده است.

نگاهی به نمودار بارمالی فروش اوراق دولتی نشان می‌دهد که بیشترین فشار در سال‌جاری تا سال ۱۴۰۲ است که البته تا سال ۱۴۰۵ این فشار ادامه دارد.»

همچنین به تازگی سازمان برنامه و بودجه در پاسخ به یک گزارش‌ یم رسانه اقتصادی تاکید کرد: «دولت مجبور به آواربرداری و بازپرداخت بدهی‌های سنگین ایجادشده در دولت قبل است. در پنج ماه نخست تملک دارایی‌های مالی که بیشتر ناشی از بازخرید اوراق منتشر شده قبل است ۲۵۱ درصد رشد کرده؛ به عبارت دیگر دولت سیزدهم در ۵ ماهه نخست امسال ۵۵ هزار میلیارد تومان از بدهی دولت قبل را تسویه کرده است. این در حالی است که در همین مدت انتشار منابع حاصل از واگذاری دارایی‌های مالی یا همان انتشار اوراق بیش از ۵۱ درصد کاهش پیدا کرده است»

در این موضوع که دولت دوازدهم در حجم بالایی اوراق فروخته، شکی نیست؛ در دوازده ماهه سال ۱۳۹۸ بالغ بر ۴۰ هزار میلیارد تومان اوراق بهادار و در سال ۱۳۹۹ درمجموع حدود ۱۳۰ هزار میلیارد تومان اوراق بدهی برای تامین مالی دولت منتشر شده و بخشی از کسری بودجه عظیم این سال‌ها را پوشش داده است.

در مقابل چنین آماری، این سوال مطرح می‌شود که آیا انتشار اوراق قرضه توسط دولت دوازهم در حجم بالا، سیاست اشتباهی بوده است؟ و سوال مهم‌تر اینکه آیا منصفانه است دولت ابراهیم رییسی بدهی عظیم دولت دوم روحانی را بپردازد؟

اوراق قرضه دولتی، اوراق بهاداری بر پایه‌‎های بدهی‌ می‌باشند که توسط دولت، به ‌منظور حمایت از هزینه‌های دولت و پرداخت تعهداتش مورد استفاده قرار می‌گیرند. به عبارتی، اوراق قرضه دولتی نشان‌دهنده بدهی‌هایی است که دولت به‌منظور رفع آن‌ها، این اوراق را منتشر کرده و آن‌ها را به سرمایه‌گذاران می‌فروشد تا بتواند مخارج دولتی را پرداخت کند.

در اکثر کشورهای جهان، اوراق قرضه دولتی که توسط دولت‌ها منتشر می‌شود، معمولاً به‌عنوان یک سرمایه‌گذاری کم‌ریسک محسوب می‌شود زیرا دولتی که آن‌ها را منتشر کرده از این اوراق حمایت می‌کند.

برای مثال، انواع مختلفی از اوراق قرضه وجود دارد که توسط خزانه‌داری ایالات متحده آمریکا پیشنهاد می‌شوند که به‌ عنوان امن‌ترین نوع سرمایه‌گذاری شناخته می‌شوند. التبه باید توجه داشت که انتشار اوراق ‌قرضه‌ توسط هر دولتی، به ویژه در کشورهایی که با بحران‌های متعدد سیاسی و اقتصادی روبه‌رو هستند، لزوما سرمایه‌گذاری امنی نیست و می‌تواند درجاتی از ریسک را برای خریداران آن به دنبال داشته باشد.

اما بطور کلی، فروش اوراق قرضه یک مکانیزم رایج است که در سایر کشورها نیز از سوی دولت‌ها انجام می‌گیرد. یکی از بزرگترین مزایای فروش اوراق قرضه این است که مانع از استقراض دولت‌ها از بانک مرکزی می‌شود. در این صورت عایدی اوراق فروخته شده مستقیما به خزانه دولت واریز شده و در ادامه موجب می‌شود تا دولت بخشی از کسری خود را تامین کرده و نتیجه آن برداشت کمتر دولت از تنخواه بانک مرکزی، رشد کمتر پایه پولی و همچنین کاهش رشد نرخ تورم می‌باشد.

به عبارت دیگر، دولت‌ها برای جبران کسری بودجه و پرداخت هزینه‌های خود، به جای قرض گرفتن از بانک مرکزی که برای کشور تبعات تورمی را به دنبال خواهد داشت از سرمایه‌گذاران و فعالان بازار سرمایه، پول قرض می‌گیرند و با دادن اوراق به آنها متعهد می‌شوند که پول آنها را با سودش طی سال‌های آینده باز می‌گردانند.

در ایران نیز دولت دوم حسن روحانی به دلیل کسری بودجه به فروش اوراق قرضه در حجم بالا روی آورد. دولتی که از یک سو با وضع شدیدترین تحریم‌های بین‌المللی علیه کشور و خروج آمریکا از برجام و از سوی دیگر به دلیل عدم استفاده درست از منابع آزاد شده و گشایش‌های ارزی بوجود آمده در سال‌های ۱۳۹۴ تا ۱۳۹۶ (سال‌های مصادف با برجام) با بحران‌های متعددی روبه‌رو شده بود، در کنار استقراض از بانک مرکزی، بنظر می‌رسید دیگر چاره‌ای به جز فروش اوراق قرضه ندارد.

بنابراین اگرچه دولت دوازدهم می‌توانست با اتخاذ سیاست‌هایی منابع درآمدی خود را افزایش، هزینه‌ها را کنترل و از تحمیل کسری بودجه سنگین به اقتصاد کشور جلوگیری کند، اما دیگر در زمانیکه این کسری بودجه ایجاد شد، فروش اوراق قرضه مانند داروی تلخی بود که دولت برای جلوگیری از بحرانی‌تر شدن وضعیت اقتصادی کشور مجبور به استفاده از آن بود.

همچنین باید در نظر گرفت که دولت دوازدهم با تکیه بر ماهیت مکانیزم فروش اوراق قرضه و با استفاده از این ابزار تلاش کرد تا به نوعی فشار ناشی از کسری بودجه، شوک ناشی از خروج آمریکا از برجام و بازگشت تحریم‌ها و همچنین پیامدهای گسترده اقتصادی ناشی از شیوع کرونا، به جای اینکه یکباره و بطور ناگهانی به اقتصاد کشور وارد شود، به مرور زمان و به تدریج بر اقتصاد کشور تحمیل شود.

از سوی دیگر، همانطور که فروش اوراق قرضه یک مکانیزم رایج در سایر کشورها است، بازپرداخت اصل و سود این اوراق به خریداران توسط دولت‌های بعدی هم یک موضوع کاملا طبیعی است.

بنابراین تیم اقتصادی دولت فعلی نمی‌تواند از بازپرداخت اوراق فروخته شده در دولت‌ دوازدهم به عنوان یک بدهی بزرگ و یا آواربرداری یاد کند؛ زیرا همانطور که گفته شد سازوکار فروش اوراق قرضه به این صورت است که درواقع، دولت پولی را از سرمایه‌گذاران قرض می‌گیرد و متعهد می‌شود تا آن مبلغ به همراه سودش را به مرور و در سال‌های آینده بپردازد و چنین چرخه‌ای تکرار می‌شود.

اگرچه در جوابیه مذکور سازمان برنامه و بودجه کشور بیان شده که در ۵ ماهه نخست سال جاری، انتشار منابع حاصل از واگذاری دارایی‌های مالی یا همان انتشار اوراق بیش از ۵۱ درصد کاهش پیدا کرده، اما در همین گزارش تاکید شده که دولت هنوز از ظرفیت قانونی فروش اوراق استفاده نکرده که این موضوع به عنوان سیاست احتیاطی مدنظر است. بنابراین ممکن است که دولت سیزدهم هم در شرایطی، از این سیاست احتیاطی خود استفاده کند و به هر میزان که اوراق قرضه بفروشد، دولت بعد موظف است اصل و سود اوراق فروخته شده را بازپرداخت کند.

منبع: اقتصاد آنلاین

 سرویس فرهنگ و هنر مشرق – جنبش هدفمند مشارکت سیاسی  سینماگران و فعالیت‌های سیاسی آنان در قالب بیانیه سازی از آبان ۹۸ تبدیل به کارزاری سیستماتیک برای تحریک افکار عمومی بدل شد.

انتشار «بیانیه‌ تفنگت را زمین بگذار ۱» که همزمان با حادثه متروپل منتشر شد، با تمام بیانیه‌های سال‌های اخیر سینماگران تفاوت داشت. با توجه به رخدادهای امروز، نویسندگان متن و بخشی از امضاء کنندگان به صورت مشخص با اهداف از پیش تعیین شده‌ای به نیروهای امنیتی خلع سلاح را پیشنهاد دادند.

 این پیشنهاد خلع سلاح با اینکه چهار ماقبل منتشر شد اما در شرایط کنونی معنای دیگری دارد. با توجه به هجوم شبانه اغتشاشگران به خیابان‌ها به نظر می‌رسد این بیانیه (انتشار در هشتم خرداد ۱۴۰۰) با نگاهی آینده‌نگرانه در پیامد «فتنه اخیر» طراحی شده است.

در متن بیانیه «تفنگت را زمین بگذار(۱)» که در نوبه نخست منتشر شد، هدفگذاری صرفا زمینه‌ای پیشنهادی برای خلع سلاح نیروهای انتظامی و امنیتی نبود، بلکه مضمون وجوه اعتراضی بر این مبنا بود که اگر سلاحتان را بر زمین نگذارید، ممکن است عواقب بدی در انتظار نیروهای امنیتی باشد. حملات وحشیانه اغتشاشگران پیامد این بیانیه و رفتارهای جمعی سلبریتی‌هاست.

در متن کامل این بیانیه آمده است:

“فوج خروشان مردم ستم‌دیده‌ از جای‌جای ایران، فریاد همراهی و همدلی با مردم دردمند آبادان سرداده‌اند. اکنون که خشم عمومی از فساد، دزدی، ناکارآمدی، سرکوب و خفقان، امواج هم‌بسته‌ای از اعتراضات مردمی را به دنبال داشته است، از همه‌ی افرادی که در یگان‌های نظامی تبدیل به عامل سرکوب مردم شده‌اند، می‌خواهیم، سلاح‌های خود را زمین گذاشته و به آغوش ملت بازگردند. “

در زمان فروریختن برج متروپل و ناآرامی‌ها پس از این رخداد، این بیانیه تقریبا شبیه یک طنزسیاسی – سینمایی به نظر می‌رسید، اما استفاده از تک‌تک عبارات این بیانیه نشان می‌دهد متن به نگارش درآمده توسط تیم رسول‌اف و آل احمد با نوعی آینده‌نگری خاص به نگارش درآمد.

در تماس نویسندگان با بسیاری از امضاء کنندگان، این بیانیه  به قصد هم‌دردی با مردم آبادان امضاء شد، اما امضاء آنان دریک بیانیه ضدامنیتی مورد سوء استفاده قرار گرفته است.

بسیاری از سینماگران که متوجه این ترفند ضد امنیتی شدند امضای خود را پس گرفتند و حتی قرار شد عده‌ای بدون آنکه اعلام کنند  انصراف پنهانی خود را با مدیران میانی سازمان سینمایی درمیان بگذارند. رسول‌اف زمانی که با این ترفند نرم مواجه شد با انتشار متنی در اینستاگرامش خبر داد که پس از انتشار بیانیه معروف به تفنگت را زمین بگذار، تماس‌های گسترده و پرشماری از سوی نهادهای مختلف با سینماگران امضاکننده این بیانیه گرفته شده و از آنها خواسته شده امضایشان را پس بگیرند یا با خبرگزاری‌ها برای «بی‌اعتبار کردن» این بیانیه گفت‌وگو کنند.

رسول‌اف در صفحه اینستاگرام خود نوشت: برخی از امضاکنندگان را از دستگیری ترسانده‌اند یا به برخی گفته‌اند دیگر نمی‌تواند کار کنند و با نظامی‌گری صدای سینماگران علیه خشونت را ساکت کنند.

مجید برزگر، جعفر پناهی، لیلا حاتمی، پوران درخشنده، رضا درمیشیان، مهدی کرم‌پور، ابوالحسن داوودی، محمد رسول‌اف، کتایون ریاحی، مصطفی آل‌احمد، سامان سالور، علیرضا رئیسیان، بهتاش صناعی‌ها، مریم مقدم، علی مصفا و تهمینه میلانی از جمله امضاکنندگان بیانیه بودند.

اما پس از این واکنش رسول‌اف بیش از ۷۰ سینماگر دیگر همچون مسعود کیمیایی، پگاه آهنگرانی، نگین امین‌زاده، پریسا پروین‌نیا، هانیه توسلی، ترانه علیدوستی، نازنین فراهانی، مرضیه وفامهر، امین جعفری، مانی حقیقی، سیامک‌ کاشف‌آذر، مسعود کرامتی، پوریا نوری، کیارش اسدی‌زاده، مجید پیل‌افکن، رشته صدر عرفایی، سامان سالور، علی مصفا، مجتبی میرتهماسب، تهمینه میلانی، حسن برزیده جعفر پناهی، پوران درخشنده، مجید برزگر، رضا درمیشیان، محمد رسول‌اف و کتایون ریاحی هم به امضا کنندگان این بیانیه پیوسته‌اند.
 

اما این کارزار سخت که برخاسته از گروه‌های مجازی رسول‌اف، مصطفی آل‌احمد و جعفر پناهی کلید خورد، تبدیل به رویه خطرناکی شد، در روزهای اخیر با توجه به پایین آمدن آستانه افکار عمومی به بهانه اغتشاشات اخیرهسته‌های بیانیه‌ نویس فعالیت خود را از سر گرفته‌اند و  درخواست مکرر از نیروهای انتظامی برای تهییج شورشیان از سوی طیف دیگری از سینماگران همچنان دنبال می‌شود.

دومین بیانیه تقریبا با همان ادبیات بیانیه اول به نگارش درآمده اما یک تفاوت ساختارشکنانه در آن موج می‌زند. در بخشی از ساختارشکن‌ترین متن این بیانیه آمده است: ایستاده‌ایم، در کنار جوانانی از جان گذشته و خردمند که رهبران و پیشروان حقیقی جنبش هستند. جنبشی که شکوهمندانه هیچ نوع استبداد، ولایت و دیکتاتوری منقضی را نمی‌پذیرد.

اغلب امضاء کنندگان این بیانیه به غیر از بازیگر فیلم عنکبوت زهرا امیرابراهیمی، شبنم طلوعی (بازیگر و مبلغ بهاییت)، عبدالرضا کاهانی (مبلغ مذهبی سابق بنیاد سینمایی فارابی و فیلمساز ساکن کانادا) علی عباسی (کارگردان فیلم عنکبوت)، نام منیژه حکمت و دخترش که در ریاست ابراهیم رئیسی در قوه قضائیه با عفو مواجه شد توجه بیشتری را به خود جلب می‌کند. سایر امضاء کنندگان اغلب روزنامه‌نگاران و نویسندگان سینمایی متوسطی  هستند که همچنان با شبکه‌های مختلف تلویزیونی و رادیویی در داخل کشور همکاری دارند و چهره‌های سرشناسی نیستند.

شمار فراوانی از این اسامی سینماگر نیستند و اغلب فیلمسازانی هستند که تلاش می‌کنند با این عنوان شناخته یا دستگیر شوند. اما در درگاه‌های خبری معارض به عنوان فیلمساز شناخته می‌شوند.

اما بیانیه دوم با چهره‌های به شدت  متوسط به این دلیل منتشر شده تا سطح تنش‌های اغتشاشاگران با نیروی انتظامی گسترش پیدا کند و از سویی دیگری مطالبه خلع سلاح در میان طیف‌های دیگری از سلبریتی‌ها در حوزه‌های مختلف گسترش پیدا کند.

ضرورت دارد با دیگر مسئولان صدا و سیما، حوزه‌های مرتبط با ساترا و وزارت ارشاد بازنگری جدی درباره فعالیت‌های امضاء کنندگان این بیانیه داشته باشند و در این پیچ تاریخی نهادهای مذکور قاطعیت بیشتری از خود نشان دهند.

به گزارش مجاهدت از مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: اندیشکده آمریکایی کوئینسی در تحلیلی نوشت: اقتصاد ایران در سال گذشته ۴.۳ درصد رشد داشت که دیدگاه تندروها پیرامون اینکه فشار حداکثری ایران را به زانو در می‌آورد را زیر سؤال می‌برد.

تحلیلگر کوئینسی می‌نویسد: منتقدان دولتِ بایدن در آمریکا ادعا می‌کنند که اقتصاد ایران در حال غرق شدن است، بنابراین واشنگتن باید منتظر ایران ضعیف‌تر برای ارائه امتیازات بیشتر باشد. همین تفکر، خروج دونالد ترامپ از برجام را رقم زد و حالا پس از سه سال، ایران بیش از گذشته در آستانه هسته‌ای شدن است که خود نشان دهنده اشتباه بودن آن طرز تفکر است.

سال گذشته اقتصاد ایران ۴.۳ درصد رشد کرد و صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی رشد سالانه حدود ۳ درصد را در سال‌های آینده پیش‌بینی کردند. از سال ۲۰۱۲، تحت تحریم‌ها، تولید ناخالص داخلی غیرنفتی ۲.۹ درصد در سال رشد کرده است.

این ادعا که آزاد شدن پول‌های ایران به طبقه متوسط نمی‌رسد ناشی از درک نادرست از اقتصاد ایران است. ایرانی‌های طبقه متوسط از رفع تحریم‌ها حمایت می‌کنند همان‌طور که در انتخاب قاطعانه خود از حسن روحانی و حمایت گسترده از ابراهیم رئیسی نشان دادند.

برخی از تندروهای ایرانی از دولت رئیسی خواسته‌اند تا هرگونه توافق هسته‌ای را به تاخیر ‌اندازد. اخبار مثبت اقتصادی به احتمال زیاد دلیل اصلی فشار برای تاخیر از سمت دولت رئیسی است.

ایالات متحده باید ثبات اقتصادی ایران را دلیلی برای خوش‌بین بودن نسبت به دستیابی به یک توافق پایدار با ایران بداند. محافظه‌کارانی که اکنون در قدرت هستند به شدت از توافق هسته‌ای ۲۰۱۵ مورد مذاکره روحانی انتقاد کردند، زیرا معتقدند که ایران از موضع ضعف به مذاکرات نزدیک شده است. وعده رئیسی مبنی بر گره نزدن معیشت مردم به توافق هسته‌ای، بر این نکته تاکید دارد که ایران نیازی به عقب‌نشینی از هدف راهبردی خود برای به چالش کشیدن هژمونی ایالات متحده در ازای رفع تحریم‌ها ندارد.

واشنگتن باید توانایی ایران برای تثبیت اقتصاد خود تحت تحریم‌ها را فرصتی برای دستیابی به یک توافق هسته‌ای بادوام با دولت محافظه‌کاران در ایران ببیند. در نهایت، برخلاف عقل رایج، ایران که به توانایی خود برای مقاومت در برابر فشار حداکثری اطمینان دارد، در حالی که جایگاه دشمن‌گونه خود را در برابر ایالات متحده حفظ می‌کند، دلایل کمتری برای تضعیف مفاد توافق برجام خواهد داشت.