ابوحمزه ثمالی

انتهای پیام/ 801

گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس – سیدمحمدجواد میرخانی؛ ماه مبارک رمضان، ماه میهمانی خداست؛ ماه نزول قرآن کریم، ماه بندگی بیش از پیش به درگاه الهی و ماه بخشش بدون بهانه؛ انگار که خدا سفره‌ای را برافراشته است، سفره‌ای پرنعمت که بعید است بنده‌ای به اندازه یک دانه برنج هم که شده، بر سر آن میهمان نشود.

ماه مبارک رمضان، ماه عبادت است؛ از روزه‌داری‌اش گرفته تا قرائت قرآن و حتی خوابیدنش، انگار که خدا می‌خواهد به غیر حساب، ثواب در پرونده‌های اعمال بندگانش ثبت شود. برای همین است که ثواب خواندن یک آیه قرآن در این ماه، برابر است با یک دور ختم کامل قرآن.

ماه مبارک رمضان، ماه بندگی خداست؛ گویی که بنده یک‌ماه فقط به خدا «چَشم» می‌گوید. وقتی می‌خواهد بخورد، می‌گوید که چشم نمی‌خورم، وقتی می‌خواهد با چشم خود گناه کند، می‌گوید چشم نمی‌بینم، وقتی می‌خواهد با گوش خود گناه کند، می‌گوید چشم نمی‌شنوم، وقتی می‌خواهد با زبان خود گناه کند و وقتی می‌خواهد پای خود را کج بگذارد و… فقط چشم می‌گوید.

ماه مبارک رمضان، ماه بخشش و سرنوشت است؛ ماه مناجات‌ها و العفوهای شبانه و فرازهای عرفانی دعای ابوحمزه ثمالی، خصوصاً آن فرازهایی که می‌گوید از تاریکی قبر، تنگی لحد و سوال منکر و نکیر می‌گریم. ماه شب‌های قدر، همان شب‌هایی که درهای آسمان باز است و سرنوشت یک‌ساله انسان در آن شب رقم می‌خورد، شبی که شب نزول قرآن است، شبی که خَيْرا مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ است؛ یعنی از هزار ماه برتر است.

ماه مبارک رمضان، ماه غربت است؛ ماه غربت و رستگاری کسی که در میان خون فرق سر خود، در محراب مسجد کوفه گفت «فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَة»؛ به خداى کعبه رستگار شدم، ماه غربت یتیمان کوفه و ماه غربت حسن بن علی (ع)؛ اگرچه که رمضان ماه ولادت حسن (ع) است؛ اما غربت حسن (ع) هم بعد از شهادت پدرش آغاز شد.

ماه مبارک رمضان، ماه انسانیت است؛ قطعاً کسی که در ماه مبارک رمضان پای سفره میهمانی خدا می‌نشیند و معنویت کسب می‌کند، قلب او پاک‌تر می‌شود و این پاکی قلب، او را انسان‌تر می‌کند و این انسانیت بیشتر، جامعه را سالم‌تر می‌کند؛ برای همین است که جامعه در این ماه مبارک، آمار کمتری از جرائم و رذایل اخلاقی را بر خود می‌بیند.

بیاییم در ماه مبارک رمضان کسب توشه کنیم؛ می‌گویند که خداوند متعال در این ماه مبارک، شیطان را در غل و زنجیر قرار می‌دهد؛ اما امان از لحظه آزادی‌اش! اگر توشه یک‌ساله خود را نبندیم، تا ماه رمضان بعدی، چگونه باید با وسوسه‌های شیطان مبارزه کنیم؟

ماه مبارک رمضان مانند بیابانی می‌ماند که خاک آن را براده‌های طلا در برگرفته است؛ هرکس از این خاک کمتر توشه بردارد، پشیمان است و طبیعتاً کسی هم که قدر این خاک گران‌قیمت را بیشتر بداند، هرچقدر هم که کوله‌بار خود را پر کند، باز پشیمان است؛ پس در ماه مبارک رمضان، تا جایی که می‌توانیم، کوله‌بار خود را پر از توشه معنویت کنیم.

انتهای پیام/ 113