اربعین حسینی

به گزارش نویدشاهد به نقل از دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ؛ هم‌زمان با اربعین شهادت حضرت اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) و یاران باوفای ایشان، مراسم عزاداری هیئت‌های دانشجویی سراسر کشور پیش از ظهر یکشنبه چهارم شهریورماه 1403 با قرائت زیارت اربعین در حضور رهبر انقلاب اسلامی، در حسینیه‌ی امام خمینی (رحمه‌الله) برگزار شد. 

اربعین 1446

بسم الله الرّحمن الرّحیم

مثل همه‌ی اربعین‌های دیگر، امروز شما جوانان عزیز این حسینیّه را با حضور خودتان، با احساسات پاک خودتان، نورانی کردید؛ از همه‌ی شما تشکّر میکنم به خاطر حضورتان و برنامه‌ای که بحمدالله به بهترین وجهی انجام گرفت. برنامه‌ها بسیار خوب بود، سرود خوب بود، تلاوت قرآن خوب بود، زیارتی که خواندند بسیار خوب بود، منبر بسیار خوب بود، برنامه‌ی آقای مطیعی بسیار خوب بود؛ بحمدالله همه‌ی برنامه‌هایی که شما اینجا اجرا کردید، برنامه‌های پُرمغز، پُرمعنا و آموزنده‌ای بود.

در زیارت عاشورا، شما به امام حسین (علیه السّلام) عرض میکنید: 

یا اَبا عَبدِ اللهِ اِنّی سِلمٌ لِمَن سالَمَکُم وَ حَربٌ لِمَن حارَبَکُم اِلىٰ یَومِ القِیامَة.

«اِلىٰ یَومِ القِیامَة» یعنی چه؟ یعنی این کارزار میان جبهه‌ی حسینی و جبهه‌ی یزیدی تمام‌نشدنی است؛ این کارزار ادامه دارد. جبهه‌ی حسینی خودش را معرّفی کرده؛ امام حسین (علیه السّلام)، در همین سفر کربلا، در چند جا مشخّص کرده که حرفش چیست، هدفش چیست.

فرمود: اِنَّ رَسولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ قالَ مَن‌ رَأَى سُلطاناً جَائِرا؛ مسئله، مسئله‌ی ظلم است، مسئله‌ی جُور است. مُستَحِلّاً لِحُرُمِ اللهِ ناکِثاً لِعَهدِ اللهِ … یَعمَلُ فی عِبادِ اللهِ بِالجَورِ وَ العُدوان؛ مسئله این است. این جبهه‌ی حسینی است که در مقابله‌ی با ظلم فعّالیّت میکند و جهاد میکند. نقطه‌ی مقابلش هم جبهه‌ی جُور است، جبهه‌ِی ظلم است، جبهه‌ی شکستن عهد الهی است.

امروز شما در دنیا این را می‌بینید، قبل از دوران امام حسین (علیه السّلام) هم این دوجبهه‌ای وجود داشت، در زمان بعد از ایشان هم وجود داشته، امروز هم وجود دارد، تا آخر هم وجود خواهد داشت.

در همه‌ی اینها «اِنّی سِلمٌ لِمَن سالَمَکُم»؛ با هر کسی که در جبهه‌ی شما است، من خوبم؛ «حَربٌ‌ لِمَن حارَبَکُم‌»، با هر کسی که با جبهه‌ی شما میجنگد، میجنگم.

این جنگ اَشکال مختلفی دارد: در دوران شمشیر و نیزه یک جور است، در دوران اتم و هوش مصنوعی و امثال اینها یک جور دیگر است، ولی هست؛ در دوران تبلیغات به وسیله‌ِی شعر و قصیده و حدیث و بیان کلمات یک جور است، در دوران اینترنت و کوانتوم و امثال اینها هم یک جور دیگر است، ولی هست؛ در دوران دانشجو بودنِ انسان یک جور است، در دوران مدیر شدن و مسئول شدن یک جور دیگر است؛ در همه‌ِی احوال هست.

«حَربٌ‌ لِمَن‌ حارَبَکُم» نباید فراموش بشود. «حَربٌ‌ لِمَن‌ حارَبَکُم» همیشه به معنای تفنگ به دست گرفتن نیست؛ به معنای درست اندیشیدن، درست سخن گفتن، درست شناسایی کردن، دقیق به هدف زدن است؛ «حَربٌ‌ لِمَن حارَبَکُم» این‌جوری است. بدانید وظیفه چیست، بشناسید راهی را که باید بپیمایید.

اگر این‌جور فکر کردیم، این‌جور شناسایی کردیم، این‌جور همّت کردیم، زندگی معنا پیدا میکند، زندگی هدف پیدا میکند. پول لایق این نیست که هدف زندگی باشد؛ مقام و قدرت و موقعیّتهای اجتماعی حقیرتر از آن هستند که هدف زندگی انسان قرار بگیرند. هدف زندگی بندگی است، رسیدن به خدا است. راهش هم فقط همین است: سِلمٌ لِمَن سالَمَکُم وَ حَربٌ‌ لِمَن حارَبَکُم.

جوانی‌تان را قدر بدانید؛ میدان وسیعی در مقابل شما است. ان‌شاءالله شصت سال دیگر، هفتاد سال دیگر شما در این دنیا حضور خواهید داشت و کار خواهید داشت؛ از این فرصت استفاده کنید؛ برای این فرصت طولانی برنامه‌ریزی کنید؛ برای اینکه برنامه‌ریزی‌تان درست از آب دربیاید فکر کنید؛ برای اینکه درست بتوانید فکر کنید با قرآن آشنا بشوید، قرآن را بخوانید، تأمّل کنید، از کسانی که پیش از شما و بیش از شما تأمّل کردند یاد بگیرید.

یاد گرفتن ننگ نیست، افتخار است؛ همیشه باید یاد بگیریم، تا آخر عمر باید یاد بگیریم. فکر کنید، مطالعه کنید، شناسایی کنید، آنجایی که اقدام لازم است اقدام کنید. اقدام یک وقت در آزمایشگاه است، یک وقت در کلاس درس است، یک وقت داخل محیط دانشگاه است، یک وقت در محیط اجتماعی است، یک وقت در محیط سیاسی است، یک وقت در راه کربلا است، یک وقت در راه فلسطین است، یک وقت شعار برای اهداف عالیه‌ی اسلامی است.

انقلاب اسلامی این راه را روی ما باز کرد. عزیزان من، جوان‌های من! شماها آن روزگار را ندیدید؛ خوشحال باشید که ندیدید. ما دیدیم آن روزگار را؛ روزگار بدی بود، روزگار سختی بود، روزگار سیاهی بود، روزگار یأس بود. انقلاب ورق را برگرداند، انقلاب راه را باز کرد، انقلاب به ما فرصت داد. میتوانیم از این فرصت استفاده کنیم؛ شما میتوانید از این فرصت استفاده کنید. میشود هم استفاده نکرد؛ اگر استفاده نکردیم، خسران است؛ اگر استفاده کردیم، فلاح است: قَد اَفلَحَ‌ المُؤمِنون‌. ان‌شاءالله که موفّق و مؤیّد باشید.

والسّلام علیکم و رحمة ‌الله و برکاته

انتهای پیام/م

نوید شاهد: رزمندگان اسلام در اردوگاه‌های اسارت بعثی‌ها همچون شیر در زنجیر بودند؛ آن‌ها همزمان با فرارسیدن ایام عزاداری محرم و صفر، علی‌رغم ممنوعیت عزاداری در اردوگاه‌ها، ضمن برگزاری مراسم‌های عزاداری به‌صورت مخفیانه، گاهی دست به اقداماتی می‌زدند تا به دشمن ثابت کنند که راه آن‌ها راه امام حسین (ع) است و ذلت و خواری تسلیم در برابر دشمن، جایی در مرام‌شان ندارد. یکی از رزمندگان غواص گردان یونس لشکر ۱۴ امام حسین (ع)، به بیان خاطره‌ای کوتاه از شیوه عزاداری اسرای ایرانی همزمان با ایام عزاداری محرم و صفر پرداخته است.

برای خواندن زیارت عاشورا، یک مراقب می‌گذاشتیم

رزمنده غواص گردان یونس لشکر ۱۴ امام حسین (ع) درباره نحوه عزاداری رزمندگان اسلام در بند اسارت روایت کرد: برای ایام تاسوعا و عاشورا در دوران اسارت، یک حرکت‌هایی در خفا می‌کردیم و این نبود که همین‌طور ساکت بنشینیم. مثلاً برای زیارت عاشورا خواندن یک مراقب می‌گذاشتیم. وقتی نگهبان عراقی پیدایش می‌شد، با اشاره‌ای ما را خبر می‌کرد. خواندن زیارت عاشورا در آسایشگاه ما طوری بود که نمی‌گذاشتند، فرد مزدور و جاسوس آسایشگاه بفهمد. وقتی خواب بود، فرصت مغتنمی تلقی می‌شد و یا وقتی بیرون آسایشگاه به سر می‌برد، وقت مناسبی برای ما به شمار می‌آمد.

وی ادامه داد: گاهی بعضی را هم متوجه می‌شد و زیرسبیلی رد می‌کرد و ندید می‌گرفت و چیزی به عراقی‌ها نمی‌گفت، فرد مقیدی نبود؛ ولی شاید از امام حسین (ع) شرمش می‌شد؛ اما گاهی هم گزارش می‌داد و یکی را درست‌وحسابی ناکار می‌کرد و این‌گونه نبود که همه را ندید بگیرد؛ البته کمی از بچه‌ها ترس داشت.

فرد مزدور و جاسوس آسایشگاه

این آزاده با اشاره به اینکه یکی از رزمندگان، چندین بار آن فرد مزدور و جاسوس آسایشگاه را تهدید کرده بود، گفت: یکی از رزمندگان چندین‌بار تهدیدش کرده و به او گفته بود؛ «اگر این‌جا و در این آسایشگاه بخواهی دست از پا خطا کنی، می‌کشیمت». آن فرد مزدور و جاسوس هم یک‌بار رفت و به عراقی‌ها گفت که آن رزمنده مرا تهدید کرده است. آن‌ها هم آن رزمنده را خیلی زدند و بعد آسایشگاهش را عوض کردند.

رزمندگان در دوران اسارت پشت یکدیگر را خالی نمی‌کردند

این رزمنده درباره یکی دیگر از خاطرات روزهای محرم اشاره کرد و توضیح داد: آن موقع ما از زیارت عاشورا هر چقدرش را حفظ بودیم، می‌خواندیم. یک مداح هم ما داشتیم که شعر‌های زیبایی درباره امام حسین (ع) حفظ بود و برایمان با آرامی می‌خواند. یکی از روزهای دهه محرم در ‌سال‌های اسارت، تصمیم گرفتیم که همه با هم زیارت عاشورا بخوانیم. همه در حس و حال عجیبی رفته بودند و داشتند آرام‌آرام گریه می‌کردند که نگهبان عراقی یک‌باره آمد و گفت: «چه‌کار می‌کنید؟» آن نگهبان با اینکه متوجه نشده بود ما دقیقا چه کاری انجام می‌دهیم، شروع کرد به داد و بیداد. یکی دیگر از رزمندگان بلند شد و گفت: «من بودم.»

وی اظهار کرد: ما نگذاشتیم او تنها باشد و گفتیم ما 10 نفر بودیم که کل بچه‌های آسایشگاه تنبیه نشوند. آنها با اینکه نفهمیدند چه اتفاقی داشت می‌افتاد ما 10 نفر را فردایش بیرون آوردند و زدند؛ اما هیچ وقت متوجه نشدند که ما داشتیم زیارت عاشورا می‌خواندیم.

پوشیدن لباس ماشی‌رنگ به نشانه عزاداری امام حسین(ع)

این آزاده سرافراز درباره پوشیدن لباس ماشی رنگ به نشانه عزاداری امام حسین(ع) گفت: ما از عاشورا تا آخر ماه صفر را به‌دلیل آن‌که پیراهن مشکی نداشتیم، به نشانه عزاداری لباس‌های ماشی‌رنگ می‌پوشیدیم. اصلاً بدون این‌چیز‌ها مرده‌های متحرکی بیش نبودیم و با همین ثابت می‌کردیم که درست است که از آسایشگاه‌های دیگر بی‌خبریم و نمی‌توانیم تعاملی باهم داشته باشیم؛ اما اشتراکات باور‌ها و نماد‌های اعتقادیمان را حتی با همین پوشیدن پیراهن‌های ماشی‌رنگ به‌جای لباس مشکی که نداشتیم، نشان می‌دادیم و با همین حرکت ساده هزاران حرف می‌زدیم که راه ما راه امام حسین (ع) است و ذلت و خواری تسلیم در برابر دشمن، جایی در مرام ما ندارد.

(نام مصاحبه شونده به درخواست ایشان درج نمی‌شود)