اسرای عراقی

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاعی امنیتی دفاع‌پرس، سرهنگ «محسن صادق‌نیا» مدیر کل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران امروز (دوشنبه) در مراسم اولین یادواره شهید «محمود امان‌الهی» اظهار داشت: امروز نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران و فرماندهی ولایت‌‌مدار آن با افتخار میزبان خانواده‌های معظم شهدا، جانبازان، ایثارگران و عزیزانی است که مدال افتخار جانبازی و جانفشانی برای وطن را بر گردن دارند.

سرهنگ صادق‌نیا گفت: در جریان جنگ تحمیلی نزدیک به ۳۸ هزار اسیر ایرانی در مقابل ۴۰ هزار اسیر عراقی آزاد شدند، اما نکته مهم چهره بشاش اسرای عراقی و چهره غمگین و درددیده اسرای ایرانی هنگام تبادل است که دوربین‌های رسانه‌های داخلی و خارجی آن را به تصویر کشیدند.

وی افزود: تفاوت روحیه اسرا بیانگر الهی بودن مکتب امام و شهدا بود که انسانی‌ترین رفتار را با اسیران جنگی خود داشتند تا جایی که قریب به ۱۲ هزار اسیر عراقی به کشور خود بازنگشتند.

مدیرکل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس نزاجا گفت: اما برخورد غیر انسانی و توام با ظلم ارتش بعث عراق سبب شد آزادگان وطن در سخت‌ترین شرایط روحی قرار گیرند. این وقایع به روشنی در تاریخ دفاع مقدس به ثبت رسیده است.

انتهای پیام/ ۳۷۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، همراه برادرش در شهریور سال ۱۳۴۰ به دنیا آمد. اسم او را عباس و اسم برادرش را محمد گذاشتند. شباهت دو برادر بهم آنقدر زیاد بود که خیلی از اوقات آن‎ها را باهم اشتباه می‌گرفتند، با این وجود برخی تفاو‌تها باعث شد تا شهادت، عباس و محمد را از هم جدا کند.

محمد رستمی برادر شهید عباس رستمی در گفت‌‍وگو با خبرنگار دفاع‌پرس اظهار داشت: «از نظر اخلاقی و معرفتی عباس خیلی بالاتر از من بود. بعضی جا‌ها وقی رفتار عباس را می‌دیدم از خودم خجالت می‌کشیدم. در سال ۱۳۵۴ مادرمان را از دست دادیم و خلا نبود مادر باعث شد بیشتر از نظر عاطفی بهم نزدیک شویم».

کودکی بچه‌ها کنار هم طی شد و عباس در رشته علوم تجربی دیپلم خود را گرفت. عباس در کنار درس، علاقه‌اش به کشتی، او را به این رشته ورزشی کشاند.

محمد ادامه داد: «عباس اهل کشتی بود و من فوتبال. برای او کشتی بیش از یک ورزش، آمادگی روحی بود. بار‌ها شنیده بودیم که تختی خصلت پهلوانی داشت و این در عباس هم صدق می‌کرد. فروتنی و مرام و تواضعش را می‌دیدیم و تا کسی از نزدیک با او نبود متوجه نمی‌شد که کشتی‌گیر است.»

سلوک و منش عباس در ورزش کشتی از او یک پهلوان ساخت تا روحش را در مسیر زندگی بزرگ و بزرگتر کند، برادرش تعریف می‌کند: «سالیان سال اکثر جا‌های تهران در ارتش و نیروی هوایی مقام می‌آورد. دنبال اینکه مدال و کاپش را نشان بدهد نبود. در امور ورزش به ویژه کشتی برای بچه‌های کوچکتر مشوق بود. یکی از مربیانش به نام علینقی مرادی آدم باتقوا و با خدایی بود، خیلی عباس را دوست داشت تا این حد که وقتی عباس شهید شد می‌گفت عباس مثل بچه ام بود. عباس هم تا نفس داشت زیر چتر این مربی کار کرد و همیشه به او احترام می‌گذاشت. بعد که به سربازی رفت مربی اش تیمسار رضا جان بزرگی از کشتی گیران نامدار نیروی هوایی محسوب می‌شد که بار‌ها مسابقات ارتش و نیروی هوایی برگزار کرد. تیمسار جان بزرگی وقتی فهمید عباس شاگرد مرادی است به او گفته بود آقای مرادی، هم خودت خوبی هم شاگردانت، بعد هم تعریف کرده بود «تا زمانی که همراه عباس به نماز جماعت نروم روی تشک کشتی نمی‌آید و حرفش این است که کشتی و مسابقه تمام شدنی است آنچه برای ما می‌ماند نماز است. تیمسار می‌گفت من خیلی چیز‌ها از عباس یاد گرفتم و شیفته این بودم که ببینم چنین شخصیت بزرگی در دامن چه کسی پرورش یافته.»

محمد، برادر عباس خوب می‌دانست که برادر دیر یا زود شهید می‌شود، این را همه سال‌هایی که با او زندگی کرد، فهمیده بود. وی افزود: «به شهید محمود رضایی که از دوستان عباس بود گفتم نگذار عباس برود جبهه، گفت من نمی‌توانم در کار خدا دخالت کنم، عباس اصلا زمینی نیست.»

عباس پس از ورود به خدمت سربازی مسوول امور ورزش کمپ اسرای عراقی شد، برادر می‌گوید: «سعی می‌کرد سنگ صبور اسرا باشد. وقت غروب که غم بزرگی به دل هر اسیری می‌‎نشیند عباس کنار اسرا با آنان همدلی می‌‎کرد، این کار باعث شد بعد از شهادش تعدادی از اسرا که توابین شده بودند سر مزار او بروند. اخلاقی داشت که ضعیف کش نبود و برعکسش مرهم دل اسرا بود. مسابقات ورزشی برایشان می‌گذاشت و با هزینه خودش لباس و کاپ می‌گرفت که برای آینده امیدوارشان کند.»

خدمش تمام نشده بود که به عنوان بسیجی خود را به پادگان امام حسین (ع) معرفی کرد. محمد در این‌باره گفت: «فرماندهشان در نیروی هوایی با فرمانده پادگان امام حسین (ع) تماس گرفت که این عباس و چند نفر دیگر سرباز هستند، نگذارید بروند جبهه ما در کمپ اسرا به آن‌ها نیاز داریم. ولی بچه‌ها قبول نکردند که در کمپ بمانند، یکسری به عنوان بسیجی به جنوب و یک سری دیگر به غرب اعزام شدند که عباس هم رفت بوکان. یکی از دوستان عباس از جنوب دنبالش می‌رود که او را پیش خودش ببرد، ولی عباس قبول نمی‌کند و می‌گوید همین غرب به من احتیاج دارند.»

۳۱ اردیبهشت در عملیاتی که در ارتفاعا مریوان انجام می‌شود عباس و چند تن از دوستانش مامور می‌شوند به شیاری بروند که بالا‌تر از هر منطقه دیگری است، دشمن که مشرف به این شیار است به رزمنده‌ها حمله می‌کند و در این درگیری گلوله‌ای به گلوی عباس اصابت می‌کند و او را به شهادت می‌رساند.

انتهای پیام/ ۱۴۱

تصاویر «دیدار اسرای عراقی با خانواده خود در ایران»

گروه اجتماعی دفاع‌پرس: هرگاه کشوری مورد هجوم نظامی بیگانگان قرار می‌گیرد، طبیعتاً بیشترین آسیبِ جانی و مالی متوجه نظامیانی خواهد شد که در صف مقدم دفاع از میهن حضور دارند.

تجربه دفاع مقدس نشان داد که حضور نیروهای غیرنظامی در پشت جبهه‌ها و با کمترین فاصله از خطوط مقدم نبرد؛ امری اجتناب‌ناپذیر است. در این بین اولین گروهی که در کمترین فاصله از محل درگیری‌ها مستقر می‌شدند، کادر درمان و به صورت مشخص، پرستارانی بودند که در نقش امدادگر ظاهر می‌شدند.

همین امر سبب شده است تا هر زمان به آمار شهدا و جانبازان دفاع مقدس مراجعه می‌کنیم با یک واقعیت کمتر گفته شده مواجه شویم. بعد از رزمندگان، شهدای پرستار بیشترین آمار را در بین شهیدان دوران دفاع مقدس به ثبت رسانده‌اند.

اگر اخلاق‌مداری پرستاران در دفاع مقدس به گواه رزمندگان ایرانی و نظامیان اسیر شده بعثی، طی دوران دفاع مقدس، پزشکان و پرستاران هرگز میان مجروحان ایرانی و زخمی‌شدگان دشمن، تفاوتی قائل نشده و براساس اخلاق اسلامی و حرفه‌ای، برگی درخشان بر افتخارات ملت ایران اضافه کردند.

طی جنگ تحمیلی بارها اتفاق افتاده بود که هواپیمای خلبانان دشمن پس از بمباران مناطق مسکونی مورد اصابت پدافند ایران قرار گرفته و زخمی و نیمه‌جان با چتر فرود می‌آمدند. در این میان حتی یک مورد از بدرفتاری کادر درمان بالاخص پرستاران ایرانی با این افراد به ثبت نرسیده است.

در این میان خواندن خاطرات یکی از پرستاران دوران دفاع مقدس نیز خالی از لطف نخواهد بود.

چگونه از دشمن خود پرستاری می‌کنی؟

یکی از پرستاران دوران دفاع مقدس نقل می‌کند: یک روز در بخش بودم، گفتند یک خلبان عراقی مجروح به بیمارستان آوردند.

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ به اتاق خلبان عراقی رفتم. او رنگی زرد و پریده داشت. اسیر عراقی با پوست سبزه، چشم و ابرو سیاه، شبیه به همشهریان خودم بود. دلم می خواست سرش داد بزنم. در آن لحظه یادم افتاد وقتی که در منزل خاله‌ام در حال صبحانه خوردن بودیم، میگ‌های عراقی در ارتفاع پایین مردم را به رگبار بستند.

همه مثل برگ خزان ریختند. همچنین دوران دبیرستان در درس فقه خوانده بودیم با یتیمان و اسیران مهربان باشید. فکرهای متناقصی همه از ذهنم گذشت و به خودم نهیب زدم که تو قسم خوردی. بالاخره بهش نزدیک شدم، زخمش را تمیز کردم. بعد ملحفه هایش را مرتب کردم. سرمش بمبه شده بود؛ گیره سرم راقطع کردم. شب قبل تحت عمل جراحی قرار گرفته بود. آب کمپوت را داخل لیوان خالی کردم، قاشق قاشق داخل دهانش ریختم.

اسیر، مات و مبهوت با دهانی نیمه باز نگاه می کرد. چیزهایی به زبان عربی گفت. سرم را تکان دادم و گفتم: عربی نمی دانم. او به انگلیسی تسلط داشت و ادامه داد: من دشمن تو هستم چطور از من پرستاری می‌کنی؟ گفتم من پرستارم و وظیفه‌ام حفظ جان آدم‌هاست و از اتاق خارج شدم. امروز پس از گذشت حدود 30 سال از جنگ، خوشحالم که جنگ تمام شده و در صلح و امنیت هستیم. خوشحالم که در جایگاه یک زن مسلمان ایرانی توانستم در آن لحظه خاص با خودم کنار آمده و به وظیفه انسانی ام عمل کنم.

پرستارانی که اسطوره شدند

آسان نیست که از فداکاری پرستاران در دفاع مقدس سخن به میان بیاید اما به اسوه‌ها و اسطوره‌های این قشر در هشت سال جنگ تحمیلی اشاره نشود؛ پرستارانی که هر کدام به تنهایی امکان تبدیل شدن به یک الگوی بی‌رقیب از خدمت، وطن‌دوستی و اخلاق‌مداری را دارند.

زهرا حسین‌زاده یکی از همین پرستارن فداکار است که در دوران دفاع مقدس، داوطلبانه در مناطق جنگی حضور یافته و به پرستاری از مجروحان پرداخته است. حسین‌زاده در ۱۱ عملیات دفاع مقدس حضور داشت و همزمان با ثبت عکس‌های پرشمار، گنجینه بزرگی از تصاویر غیرحرفه‌ای پشت‌جبهه‌ها برای آیندگان به ثبت رسانده است.

وی در ۱۱ عملیات دفاع مقدس از اولین عملیات در سال ۵۹ تا سال ۶۵ و تا اتمام عملیات والفجر ۸ در منطقه جنگی حضور داشت.

خود او درباره فعالیت‌هایش می‌گوید: برای آماده‌سازی نقاهتگاه‌ها، پیش از آغاز عملیات و پیش از رزمندگان، به منطقه رفته و نقاهتگاه‌ها و بیمارستان‌ها را آماده می‌کردیم. بین عملیات‌ها نیز به بیمارستان شهید معیری تهران می‌رفتم و دوباره در عملیات بعدی عازم منطقه می‌شدم، البته اعزام به مناطق جنگی هم آسان نبود و به سختی و داوطلبانه اجازه حضور پیدا می‌کردم.

این پرستار فداکار از اولین عملیات دفاع مقدس تحت عنوان «عملیات ثامن الائمه» در جبهه‌ حضور داشت و در اتاق عمل در کنار پزشکان و جراحان به مجروحان جنگی رسیدگی می‌کرد.

گنجینه‌ای که نباید از دست برود

از یاد نبریم که بسیاری از کشورها با ثبت خاطرات کادر درمان خصوصاً پرستاران در دوران وقوع جنگ‌های بزرگ و کوچک، محتواهای بسیار فاخری پدید آورده‌اند. کشورهایی مانند ایتالیا و انگلیس و حتی ممالک بسیار کوچک‌تر که هرگز جنگ‌های بسیار بزرگ را ندیده و یا مورد تجاوز هیچ کشوری قرار نگرفته‌اند(مانند آمریکا)، ضمن پاسداشت اسطوره‌های خود و تولید انواع قصه، داستان بلند، فیلم و دیگر محتواهای ادبی، در پی تقویت وطن‌دوستی و نشر ارزش‌های جوامع خود هستند.

به‌جاست که سازمان‌های ذی‌ربط در کشور ما نیز چنین اقداماتی را درباره کادر درمان خصوصاً در مورد پرستاران، طراحی و اجرا کنند.

انتهای پیام/ 933