اصلاحات

سرویس سیاست مشرق – «وبلاگ مشرق» خوانشی روزانه در لابه‌لای اخبار و اتفاقات کشور است. ما درباره این خوانش البته تحلیل‌ها و پیشینه‌هایی را نیز در اختیار مخاطبان محترم می‌گذاریم. هر روز با بسته ویژه خبری-تحلیلی مشرق همراه باشید.

***

زلنسکی نَشو آقای فیدان!

هاکان فیدان، وزیر خارجه ترکیه به تازگی طی اظهاراتی در مصاحبه با الجزیره پیرامون سیاست سابق ایران در قبال کشور سوریه گفته است: اگر سیاست (ایران) در سوریه این گونه باشد، من تصور نمی‌کنم سیاست صحیحی باشد. اگر شما بخواهید با حمایت از یک گروه در داخل کشوری دیگر ناآرامی ایجاد کنید، کشورهای دیگر هم می‌توانند شما را با حمایت از برخی گروه‌ها آزار دهند.

به گزارش مجاهدت از مشرق، وی در ادامه افزود: منابع و توانمندی‌هایی که شما (ایران) در اختیار دارید، دیگران نیز در اختیار دارند و اگر می‌خواهید کسی خانه شیشه‌ای شما را با سنگ نزند، به خانه دیگران سنگ نزنید.[۱]

*ما ایرانی‌ها ضربه‌المثل محترمانه‌ای داریم که می‌گوید”غوره نشده نباید مویز شد”!

این ضرب‌المثل یک مصداق حِکمی از حرف‌های آقای فیدان است. به این معنی که این قبیل حرف‌ها و مواضع برای ترکیه خیلی زود است.

به دیگر سخن اینکه اگر مثلا ایران با آمریکا یا اتحادیه اروپا اختلافاتی دارد؛ این در چارچوب تقابل هژمونی‌ها قابل تفسیر است.

لکن اختلاف انگیزی بین ایران با ترکیه چیزی شبیه به اختلافات روسیه‌ی هژمون با اوکراین کوچک همسایه است و طبعا آقای فیدان باید بداند که چنین اختلافاتی هیچ سرانجامی نخواهد داشت زیرا همسایگی با یک کشور هژمون قواعدی دارد که سرنوشت اوکراین نشان می‌دهد این قواعد البته لازم‌الاجرا هستند.

البته ایران اسلامی به عنوان هژمونی بزرگ غرب آسیا نجابتی بیشتر از روسیه دارد(رفتار ایران در جریان کودتای واقعی یا نمایشی ترکیه مصداق همین نجابت است) لکن این نجابت نباید موجب فرصت‌طلبی حاکمیت‌های خردی مثل ترکیه شود.

چون اولا ایران نشان داده هر تهدیدی را ولو در فراتر از مرزهای خود در نطفه خفه خواهد کرد و ثانیا نه تنها آمریکا که اذناب آمریکا هم نمی‌توانند جلوی قدرت نفوذ یک هژمونی را بگیرند یا گروه‌هایی را به منطقه سرزمینی هژمون گسیل کنند. همچنانکه در قضیه اوکراین نتوانستند!

جدای از این و در بحث سوریه نیز انتظار بود آقای فیدان ممنون‌دار ایران باشد… به سبب امنیتی که ایران با از بین بردن داعش تقدیم ترکیه کرد و این کشور را از هتل داعش شدن (اصطلاحی که زمانی یک رجل سیاسی ترکیه به کار برد)، تکرار ترور سفرایی مثل سفیرکبیر روسیه، عضوگیری‌های مکرر داعش از ترکیه و… نجات داد.

لکن می‌بینیم آن پاسخ مثبت به نجابت طرف ایرانی در مواضع آقای فیدان دیده نمی‌شود و او عملا با نسخه اوکراینی وارد تعامل با ایران شده است!

تجربه اوکراین البته برای آقای فیدان روی میز است: “اعتماد به آمریکا، ‌ عدم رعایت قواعد همسایگی با یک کشور هژمون، انکار واقعیت‌ها و ایستادن مقابل شمع برای تماشای سایه‌ی بزرگ خود؛ همه و همه عبرت‌هایی است که دست آخر به نتایج بد برای اوکراین و تحقیر زلنسکی از سوی آمریکا انجامید. “

در ادامه راهبردهای نجیبانه ایران در قبال ترکیه؛ پیشنهاد نجیبانه ما هم این است که آقای فیدان به عنوان یک عنصر با سابقه امنیتی که اهمیت “مطالعه” را خوب می‌داند؛ به جای کنکاش در ماجرای تمام شده سوریه و تقلا برای انکار پیروزی ایران؛ وقت خود را مصروف مطالعه تجربیات اوکراین کند.

حسن همجواری با ایران؛ فرصتی است که سیاستمداران ترک نباید آنرا از دست بدهند.

***

وقتی باید علیه نانجیبی موضع بگیریم

عصبانیت چپ‌های نانجیب از “پزشکیانیسم”

علی شکوری‌راد، از فعالان اصلاح‌طلب در بخشی از یک مصاحبه که کانال تلگرامی امتداد آنرا منتشر کرد، گفته است:

“واقعیت این است که در مقابل اصلاح‌طلبان جناحی وجود دارد که تمام عناصر قدرت را در اختیار دارد. اصلاح طلب‌ها باید بدانند، می خواهند در شرایطی اصلاحات را پیش ببرند که چنین قدرتی روبروی آنها است. در این شرایط باید از شیوه‌های واقع‌گرایانه و معطوف به نتیجه استفاده کنند. چه بسا که دکتر پزشکیان دارد همین کار را انجام می‌دهد و در زمینِ واقعیتِ موجود هدف اصلاحات را دنبال می کند. این امر موجب شده است اصلاح طلبان آرمان‌گرا نسبت به رویکرد ایشان دید انتقادی پیدا کنند. در حالی که بنظر من باید روش دکتر پزشکیان را درک کرد. اگرچه این شیوه کند است اما احتمال دستیابی به نتیجه در آن بیشتر است.“

*پر بیراه نیست اگر بگوییم منظور شکوری‌راد از “اصلاح‌طلبان آرمانگرای منتقد پزشکیان” همان “چپ‌های نانجیب” هستند.

افرادی که حتی در نجیبانه‌ترین حالت اصلاحات یعنی “پزشکیانیسم” هم منتقد هستند و از این می‌گویند که این راه اصلاحات نیست!

اینان در حالتی که نجبای جریان چپ ولو در حد توانایی خود به دنبال رفع مشکلات باشند هم ماهیت نانجیبشان را تحت لوای اصلاح‌طلبی پنهان می‌کنند و علنا نشان می‌دهند که پروژه‌های خودشان را مهمتر از معیشت مردم و مشکلات کشور می‌دانند.

ما پیش از این نیز تصریح کرده بودیم که چپ‌های نجیب و چپ‌های نانجیب با یکدیگر دچار چالش‌های عمیقی هستند و پزشکیان نیز باید برای دوری‌گزینی از نانجیب‌های جریان چپ تدبیری بیاندیشد.

اذعان شکوری‌راد به وجود چالش بین چپ‌های نانجیبِ اردوگاه اصلاحات با پزشکیان؛ اثباتی است بر تحلیل پیش‌گفته که نشان می‌دهد دولت از درون خاستگاه گفتمانی خود نیز با تهدیداتی مواجه است.

در این بین باید به یاد آورد زمانی را که دکتر حداد عادل، رئیس شورای ائتلاف نیروهای انقلاب در سخنانی تأکید کرده بود که افرادی در ۲ طیف چپ و راست هستند که “وفاق” را برنمی‌تابند و می‌خواهند آنرا ابتر کنند.

همه جریان‌های کشور باید در مسیر کارآمدی علیه نانجیبی موضع بگیرند و اجازه ندهند حتی کوچکترین انگیزه و توانی برای کارآمدی اما به سد نانجیبی برخورد کند.

***

1_ mshrgh.ir/1694078

2_ mshrgh.ir/1652260

به گزارش مجاهدت از مشرق، روزنامه کیهان در ستون گفت و شنود خود نوشت:

گفت: از انتخابات چه خبر؟

گفتم: فعلاً نامزدها دارند برای ستادهای انتخاباتی خود یارگیری می‌کنند و برخی از آنها هم تبلیغات انتخاباتی را شروع کرده‌اند.

گفت: دیگه چه خبر؟!

گفتم: چشمگیرترین خبر این که، مدعیان اصلاحات از همین حالا تمام توان تبلیغاتی خود را به صحنه آورده‌اند و شعار تغییر و تحول سر داده‌اند!

گفت: مدعیان اصلاحات با آن همه بلایی که در دوران ۸ ساله دولت قبل روی سر کشور و مردم آوار کرده بودند، حالا از چه تغییر و تحولی دَم می‌زنند؟!

گفتم: چه عرض کنم! باید پرسید که اگر کاری از دستشان بر می‌آمد و چیزی بلد بودند چرا در دولت قبل انجام ندادند؟! اوج کارشان برجام بود که قرار بود تحریم‌ها را لغو کنند ولی تحریم‌ها را دو برابر کردند! بیکاری و گرانی و ضربه به تولید و … که جای خود دارد!

گفت: پس منظورشان از تحول و تغییر چیست؟!

گفتم: از یارو پرسیدند؛ «‌دگرگونی‌» یعنی چی؟‌ گفت؛ یعنی از این گونی به اون گونی!

به گزارش مجاهدت از مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: بدیهی‌ترین انتظارات از یک جبهه سیاسی که نامزد انتخاباتی به مردم معرفی می‌کند، داشتن حکمت و عقلانیت و صداقت و وفاداری است.

به عنوان مثال، چگونه ممکن است جبهه اصلاحات همین سه ماه قبل، به بهانه مخالفت با شورای نگهبان، نامزدهای اصلاح‌طلب را از نامزد شدن در انتخابات مجلس نهی نماید، اما در انتخابات پیش‌رو، قریب ده نفر را برای نامزدی به خط کند؟!

ساز و کارهای انتخاباتی که عوض نشده و شورای نگهبان همان شوراست. اگر آن نهی و تهدید- و تمسخر نامزدها و پنج حزب اصلاح‌طلب حامی معرفی نامزد- راهبرد درستی بوده، پس امروز چرا خود را مسخره کرده‌اند؟ اما اگر رویکرد امروز درست است، قطعا سه ماه قبل به خاطر تبعیت از گروهک‌های ورشکسته (تحریم انتخابات) خبط بزرگی مرتکب شده و خاتمی را هم به خاطر فشار برای رای ندادن، تا لبه پرتگاه هُل داده‌اند.

البته بی‌صداقتی و بی‌وفایی افراطیون مدعی اصلاحات، عمیق‌تر از اینهاست. به شهادت تاریخ- فارغ از این که نامزد نهائی این طیف چه کسی باشد- صدق و وفا، گمشده کسر بزرگی از اعضای جبهه اصلاحات است.

چپ‌های مجمع روحانیون و سازمان مجاهدین (انقلاب) و برخی حزب مشارکتی‌های بعدی که معترضان جدی دولت ‌هاشمی در موضوع عدالت اجتماعی و ترویج لیبرالیسم و… بودند، در سال آخر دولت (۱۳۷۵)، با حزب حاکم کارگزاران برای حمایت از خاتمی ائتلاف کردند! اما به دو سال نکشید که تیم حجاریان، علوی تبار، اکبر گنجی، عماد باقی و برخی دیگر، دخل ‌هاشمی رفسنجانی را درآوردند و او را پدرخوانده، انحصارطلب و عالیجناب سرخپوش قتل‌های زنجیره‌ای جا زدند.

این در حالی بود که ‌هاشمی در انتخابات ۱۳۷۶ به «جامعه روحانیت» وفادار نمانده و ناطق نوری را دور زده بود. با این وجود، افراطیون مدعی اصلاحات، در انتخابات مجلس ششم از خجالت مرحوم‌ هاشمی در آمدند. به تصریح محسن‌ هاشمی، تاج‌زاده (رئیس ستاد انتخابات) تقلب کرده و مانع ورود ‌هاشمی به مجلس شد. همین‌ها پس از شکست معین در مرحله اول انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۴، دور هاشمی جمع شدند و از او قدیس اصلاحات ساختند(!) هر چند که مردم رای ندادند.

آنها همین رفتار دغلبازانه را در حق ناطق‌نوری مرتکب شدند. او را در انتخابات ۱۳۷۶ ترور شخصیت کردند و قبل از آن در تجمعات شعار دادند «مجلس زوری نمی‌خوایم- ناطق‌نوری نمی‌خوایم». اما بعدها، به ناطق نزدیک شدند و او را شیخ میانه‌رو توصیف کردند. جالب اینکه اصلاح‌طلبان در میانه راه، خاتمی را هم اردک فلج خوانده و خواستار عبور از خاتمی و استعفای او شده بودند!

نفر بعدی محمدرضا عارف است؛ بارها او را «اصلاح‌طلب قلابی» و «برانگیخته نهادهای امنیتی» خواندند، و در انتخابات ۱۳۹۲ مجبور کردند به نفع روحانی کنار برود. همان‌ها چند سال بعد، عارف را رئیس شورای عالی سیاستگذاری اصلاح‌طلبان کردند و به مجلس فرستادند، اما مجددا او را بی‌کفایت نامیدند، تا جایی که عارف با قهر و اعتراض، از ریاست شورا کناره‌گیری کرد.

مورد بعدی، حسن روحانی است. اصلاح‌طلبان، روزگاری از او به عنوان فردی مغرور و متکبر و غیر قابل تحمل یاد می‌کردند و از سخنرانی وی در روز ۲۳ تیر ۱۳۷۸ که آشوبگران را مزدوران آمریکا و اسرائیل خوانده بود، بشدت عصبانی بودند. اما همان‌ها در انتخابات ۱۳۹۲ و ۱۳۹۶ از آقای روحانی با ادبیات موهن «نامزد اجاره‌ای» و «رحم اجاره‌ای» حمایت کردند و سهم خود را از شرکت سهامی قدرت گرفتند ولی بعدا که ناکارآمدی دولت و نارضایتی شدید مردم آشکار شد، از پذیرش مسئولیت طفره رفتند.

نمونه دیگر، علی لاریجانی است؛ همان کسی که هنگام ریاست او بر صدا و سیما، شعار «سیمای لاریجانی، تعطیل باید گردد» می‌دادند. پس از تشکیل دولت روحانی، کرباسچی دبیرکل کارگزاران، آذر ۱۳۹۴ در مصاحبه با روزنامه شرق، ضمن نام بردن از لاریجانی گفت: «ما بعد از پیروزی در انتخابات ۱۳۹۲ روش نامعقولی به کار نگرفتیم. دولت از طرف مقابل یارگیری کرده، مثلا در سیاست خارجی و برجام. در مجموع بازی طرفداران دولت در گروه‌های سیاسی به واسطه همین سربازگیری از جبهه مقابل بوده است و در مجلس هم می‌تواند اتفاق بیفتد.»

اما در مقطعی بعد (۱۳ شهریور ۱۳۹۸/ در آستانه انتخابات مجلس یازدهم)، حسین مرعشی درباره احتمال حمایت انتخاباتی از لاریجانی، در روزنامه اعتماد نوشته: «چه لزومی دارد به سمت اصولگرایان معتدل برویم. در دنیا مرسوم است که روی اسب برنده شرط می‌بندند. کارگزاران هم روی اسب بازنده شرط‌بندی نمی‌کند. آنها بازارشان را از دست داده‌اند.» بنابراین، فارغ از این که پدرخوانده‌ها در میان طیف افراطیون جبهه اصلاحات، نهایتا از کدام نامزد حمایت کنند، واقعیت این است که آنها به چشم بازیچه و مهره پیاده به تک‌تک نامزدهای منسوب به این جریان نگاه می‌کنند و برای هیچ یک از آنها کمترین احترامی قائل نیستند.