اقیانوس اطلس

گروه بین‌الملل دفاع‌پرس: در حال حاضر در دنیا بیش از هر گروه دیگری دولت آمریکا دم از دموکراسی می‌زند و تروریست‌هایی را تربیت و تقویت کرده و می‌کند که از هیچ جنایتی فروگذار نیستند.

و اما چرا می‌توانند چنین وقیحانه ادعای آزادی سر دهند و در عمل و آشکارا بساط ظلم را حتی فرسنگ‌ها دورتر از خاک خود پهن کنند؟

آنچه حقیقت این تضاد را توضیح می‌دهد کلید بسیاری از مشکلات در دنیای امروز است. این موضوع از دو منظر قابل بررسی و تحلیل است؛ اول مربوط می‌شود به اینکه او پای در گود ندارد و تبعات تجاوز، دامن خودش را نمی‌گیرد و دوم آنکه کسانی از روی حماقت و یا خیانت جاده حضور و تعدی او را صاف می‌کنند.

و اما دلیل نخست؛

آمریکا داعش را به وجود آورد، اما بهایش را مردم بی‌گناه عراق و سوریه پرداختند. در خاورمیانه مداخله می‌کند و بر طبل جنگ می‌کوبد، اما آتشی به خودش نمی‌رسد و هزینه‌های مادی و معنوی آن را ملت‌های منطقه پرداخت می‌کنند. به دنبال غارت منابع و گسترش نفوذ خود در سرزمین‌های دیگر است، اما عواقب و حتی ریسک این اقدام را متحمل نمی‌شود. در واقع همان موضوع مهمی که نسیم نیکلاس طالب در کتاب خود با عنوان «پوست در بازی» مطرح می‌کند.

به قول نسیم طالب، این پدیده تلخ بی‌گذشته است و در تاریخ اگر امپراطوری می‌خواست کشورگشایی کند، خود و مردمش بهای این جنگ را می‌پرداختند و چه بسا در میدان جنگ کشته می‌شد. آمارهای تاریخی نشان می‌دهد که فقط یک سوم امپراطورهای رومی در رختخواب مرده‌اند و باقی در میدان جنگ.

به عبارت دیگر یک خلبان بد در اعماق اقیانوس اطلس مدفون است، اما یک رئیس جمهور امریکا وقتی تصمیم می‌گیرد به عراق حمله کند قهوه‌اش را می‌نوشد و کودکان آمریکایی در مدرسه آواز می‌خوانند و این کودکان عراقی هستند که آواره و کشته می‌شوند.

تنها راه حل برای کنترل این تجاوزات و سلطه‌گری امریکا این است که کشورهای مورد تجاوز به او بفهمانند خود باید بر کشتی تصمیمش سوار شود و اگر این کشتی سوراخ شد، او هم غرق خواهد شد. اتفاقی که سرداران بزرگ ما در موضوع توانمندی موشکی و هسته‌ای در ایران عزیزمان رقم زدند و این بازدارندگیِ قدرتمند، خاک و ملت ما را بیمه کرده است.

البته اگر گروه‌هایی پای میز حماقت و یا خیانت و با اعتمادی مضحک به دشمن، این دستاوردها را به حراج نگذارند! گروه‌هایی که علت دوم گسترش استعمار و ظلم امریکا هستند و در ادامه به آن‌ها می‌پردازیم.

و اما دلیل دوم؛

حقیقتی تلخ وجود دارد که فرهیختگان بسیاری بر آن تاکید کرده‌اند؛ «استعمار وقتی محقق می‌شود که استحمار موفق شده باشد». در این صورت استحمارشدگان نه تنها با استعمار درگیر نمی‌شوند بلکه زمینه‌های حضور، چپاول و جنایت استعمارگر را به دست خود فراهم می‌کنند. این دسته همراه آنان که عامدانه و از سر منفعت به کشور و ملت خود خیانت می‌کنند دوستانِ دشمن‌ هستند در خاکی که به آن طمع دارد و هجوم می‌برد.

نمونه دسته اول را می‌توانید در میان به اصطلاح مدعیان اندیشه‌ای پیدا کنید که معتقدند امریکا دشمن ملت ایران نیست! برخی از آنها قلم و رسانه‌شان را دو دستی و با احترام به گرگی هدیه ‌می‌دهند که گوسفند تصورش می‌کنند. به هزار دلیل مضحک اثبات می‌کنند که مداخلات نظام وحشی و تشنه قدرتِ امریکا در کشور ما شریف بوده و در بسیاری از موارد به منافع ملی ما کمک کرده است! کاش افق دیدشان کمی، فقط کمی، دورتر از نوک بینی‌شان می‌رفت و تابلوی کوچه‌ را می‌دید که نام غیوری بر آن نشسته که جوانی‌اش را به مسلخ برده تا مقابل درندگی این گرگ را بگیرد.

البته در این بی‌بصیرتی یک نکته مهم قابل تامل است. به قول ظریفی، وقتی منافع حزب و قدرت‌طلبی به مثابه سیستم عامل در روح و اندیشه انسان حاکم شود، قوه ادراک و تحلیل او را به ناکجاآباد می‌کشاند به طوری که دوست را رها می‌کند و کنار دشمنی می‌ایستد که شمشیرش را تا آنجا که توانسته در قلبش فرو برده است.

در این میان گروهی نیز آگاهانه آب به آسیاب دشمن می‌ریزند تا منافع خود یا جریانی که وامدار آن هستند را تامین کنند. آن‌ها نه تنها در چشم ملت خود و همه آزادگان جهان بلکه در چشم دشمن هم ذلیل‌اند و ابزاری سخیف تلقی می‌شوند برای متجاوز با تاریخ مصرف کوتاه.

در خطبه سی و چهارم نهج البلاغه، حضرت امیر (علیه السلام) چه زیبا این اصحاب ادعا را توصیف فرموده‌اند: « … شما مانند شتران بی‌ساربانی هستید که چون از طرفی جمعشان کنند، از طرف دیگر پراکنده شوند… فریب می‌خورید و چاره فریب نمی‌کنید. شهرهایتان به تصرف دشمن در می‌آید و به خشم نمی‌آیید… دیده دشمن بیدار است و شما در بی‌خبری هستید… سوگند به حق، کسی که زمینه سلطه دشمن را بر خود فراهم کند تا دشمن گوشتش را بخورد و استخوانش را بشکند، عجز و بی‌غیرتی‌اش بزرگ و دلش ناتوان و ضعیف است.»

انتهای پیام/