امام حسن مجتبی

به گزارش مجاهدت از گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، ۴ سال پیش و در سالروز ولادت حضرت رسول اکرم (ص) و آغاز هفته وحدت آلبومی با عنوان «محمد (ص)» به آهنگسازی و خوانندگی پیام عزیزی منتشر شد که توانست توجه مخاطبان زیادی را جلب کند. این اثر که به ۴ زبان فارسی، کُردی، عربی و ترکی به مدح رسول اکرم (ص) می‌پرداخت و بازخورد فرامرزی خوبی را نیز به دنبال داشت و حالا خواننده این اثر تصمیم دارد با همکاری سامی یوسف، خواننده مطرح جهان اسلام، این اثر را به زبان انگلیسی اجرا کند.

به همین بهانه و به مناسبت سالروز ولادت حضرت رسول (ص) به گفت‌وگو با پیام عزیزی، خواننده این اثر پرداخته‌ایم.

در ابتدا از آلبوم «محمد (ص)» بگویید. مراحل تولید این آلبوم چطور سپری شد؟

تولید آهنگ‌های آلبوم «محمد (ص)» از سال ۱۳۹۶ آغاز شد  و از سال ۱۳۹۸ ضبط آن در استودیو را شروع کردیم و با واگذاری پخش آلبوم به حوزه هنری، آبان همان سال در این مجموعه فرهنگی هنری رونمایی شد.

انتخاب اشعار چطور پیش رفت؟

همیشه در آثارم از اشعار بزرگان طریقت و تصوف و اولیای بنام استفاده می‌کنم؛ از مولانا، حافظ و سعدی که از عاشقان طراز اول رسول اکرم (ص) بود، شعر‌ها را انتخاب می‌کنم. شعر قطعه محمد رسول الله (ص) از  شیخ عبدالرحمان جامی و شیخ عبدالقادر گیلانی  که نوه امام حسن مجتبی (ع) هستند، بود. من اشعار آهنگ‌هایم را از میان آثار اولیا و عارفان بزرگ انتخاب می‌کنم، چون می‌دانم آن اشعار روی قلب و روح و روان من تاثیر بسیار زیادی دارد و آن‌ها به مقامی رسیده‌اند که جز نور خدا و پیامبر (ص) چیز دیگری را ندیده‌اند و برای رضای خدا و شخص رسول این اشعار را سروده‌اند.

علاقه‌تان به این اشعار از چه زمانی شکل گرفت؟

از دوران کودکی روح و جسم من با این اشعار پرورش پیدا کرده است. به همین دلیل سروده‌ها درباره پیامبر (ص) بخصوص در زمانی که آن‌ها را اجرا می‌کنم، تاثیر بسیار زیادی در زندگی‌ام دارند.   هر زمان و در هر جایی که شعر «دلم کز باده جبار شد مست/ تنم کز صحبت دلدار شد مست» از مولانا را اجرا می‌کنم بی‌اختیار اشک از چشمانم جاری می‌شود و گریه می‌کنم؛ چون مولانا از دریای عرفان در این شعر صحبت می‌کند.

به نظر شما چه ضرورتی در تولیدات موسیقایی عرفانی مخصوصا با موضوع رسول اکرم (ص) وجود دارد؟

ریشه موسیقی ایران عرفانی است. پیشینه موسیقی سنتی ۱۵۰ سال است، اما موسیقی عرفانی ما سبقه ۸۰۰ ساله دارد. امیدوارم به لطف خدا و حضرت رسول اکرم (ص) روزی موسیقی عرفانی جایگاه خود را بدست بیاورد. تا جان در بدن دارم به عشق خدا و رسولش که نور کائنات از اوست می‌خوانم.

این آلبوم به ۴ زبان خوانده شده است. آیا تصمیمی برای اجرای آن به زبان انگلیسی دارید؟

با سامی یوسف، خواننده مطرح جهان اسلام صحبت‌هایی داشته‌ایم تا این آهنگ را به زبان انگلیسی هم برای مخاطبان فرامرزی اجرا کنیم و با ترکیبی از زبان‌های مختلف توجه افراد بیشتری را به این موسیقی جذب کنیم.

از بازخورد‌ها راضی بودید؟

با وجود اینکه در همان برهه ویروس کرونا شیوع پیدا کرد، اما این آلبوم با بازخورد خوبی از سوی مخاطبان روبه‌رو شد. در کنسرت‌هایی که در هشت کشور برگزار کردم و آهنگ‌های آلبوم «محمد (ص)» را اجرا کردم، با همخوانی و بازخود بسیار خوبی از سوی مخاطبان مواجه شدم. مردم دنیا در شبکه‌های اجتماعی، چون یوتیوب، اسپاتیفای و اپل موزیک هم ارتباط خوبی با این اثر موسیقایی برقرار کردند.

در آثاری که ارایه کرده‌اید بیشترین بازخورد‌ها مربوط به کدام قطعه بوده است؟

سال ۱۳۹۵ با سامی یوسف (خواننده بین‌المللی جهان اسلام) قطعه رسول الله (ص) را که در اولین  آلبومم اجرا کرده بودم، کار کردیم. این قطعه در فضای مجازی ۴۰۰ میلون نفر بازدیدکننده داشت. برایم افتخار است که بیش از ۴۰۰ میلیون نفر بازدیدکننده بین‌المللی آهنگی بودند که سال ۱۳۷۷ آن را خواندم.

آلبوم جدیدی در دست تولید دارید؟

آلبوم جدیدی دارم که در کشور ترکیه ضبط و سال آینده در ۵۰ کشور دنیا توزیع و پخش خواهد شد. تولید این آلبوم چیزی حدود دو میلیارد تومان هزینه دارد و قرار است با معروف‌ترین گروه ترکیه به ۵ زبان (فارسی، عربی، کردی، ترکی، پشتو) آماده شود. این آلبوم که در مرحله تنظیم آهنگ است، در مدح خدا، رسول اکرم و دین مبین اسلام تولید خواهد بود.

انتهای پیام/ 121

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، سیره سیاسی امام حسن مجتبی یکی از بحث‌برانگیزترین موضوعات تاریخی است که تا به امروز کتاب‌ها و مقاله‌های بسیاری درباره آن نگاشته شده است. در ادامه در باب آن‌چه گفته شد پای سخنان فقیه مکتب آل محمد، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای می‌نشینیم.

حادثه سرنوشت‌ساز و بی‌نظیر

دوران امام مجتبی (علیه‌الصّلاةوالسّلام) و حادثه صلح آن بزرگوار با معاویه، یا آن چیزی که به نام صلح نامیده شد، حادثه سرنوشت‌ساز و بی‌نظیری در کل روند انقلاب اسلامیِ صدر اول بود. دیگر ما نظیر این حادثه را نداشتیم. توضیح کوتاهی راجع به این جمله عرض کنم و بعد وارد اصل مطلب بشوم.

انقلاب اسلام، یعنی تفکر اسلام و امانتی که خدای متعال به نام اسلام برای مردم فرستاد، در دوره اول، یک نهضت و یک حرکت بود و در قالب یک مبارزه و یک نهضت عظیم انقلابی، خودش را نشان داد و آن در هنگامی بود که رسول خدا (صلّی‌اللَّه‌علیه‌واله‌وسلّم)، این فکر را در مکه اعلام کردند و دشمنان تفکر توحید و اسلام، در مقابل آن صف‌آرایی نمودند؛ برای این‌که نگذارند این فکر پیش برود. پیامبر، با نیرو گرفتن از عناصر مؤمن، این نهضت را سازماندهی کرد و یک مبارزه بسیار هوشمندانه و قوی و پیشرو را در مکه به وجود آورد. این نهضت و مبارزه، ۱۳سال طول کشید. این، دوره‌ی اول بود.

بعد از ۱۳سال، با تعلیمات پیامبر، با شعار‌هایی که داد، با سازمانده‌ای که کرد، با فداکاری که شد، با مجموع عواملی که وجود داشت، این تفکر، یک حکومت و یک نظام شد و به یک نظام سیاسی و نظام زندگی یک امت تبدیل گردید و آن هنگامی بود که رسول خدا (ص) به مدینه تشریف آوردند و آن‌جا را پایگاه خودشان قرار دادند و حکومت اسلامی را در آن‌جا گستراندند و اسلام از شکل یک نهضت، به شکل یک حکومت تبدیل شد. این، دوره دوم بود.

این روند، در ۱۰سالی که نبیّ‌اکرم (ص) حیات داشتند و بعد از ایشان، در دوران خلفای چهارگانه و سپس تا زمان امام مجتبی (علیه‌الصّلاةوالسّلام) و خلافت آن بزرگوار ـ که تقریباً شش ماه طول کشید ـ ادامه پیدا کرد و اسلام به شکل حکومت، ظاهر شد. همه چیز، شکل یک نظام اجتماعی را هم داشت؛ یعنی حکومت و ارتش و کار سیاسی و کار فرهنگی و کار قضایی و تنظیم روابط اقتصادی مردم را هم داشت و قابل بود که گسترش پیدا کند و اگر به همان شکل پیش می‌رفت، تمام روی زمین را هم می‌گرفت؛ یعنی اسلام نشان داد که این قابلیت را هم دارد.

در دوران امام حسن (ع)، جریان مخالفی آن‌چنان رشد کرد که توانست به صورت یک مانع ظاهر بشود. البته این جریان مخالف، در زمان امام مجتبی (ع) به وجود نیامده بود؛ سال‌ها قبل به وجود آمده بود. اگر کسی بخواهد قدری دور از ملاحظات اعتقادی و صرفاً متکی به شواهد تاریخی حرف بزند، شاید بتواند ادعا کند که این جریان، حتّی در دوران اسلام به وجود نیامده بود؛ بلکه ادامه‌ای بود از آنچه که در دوران نهضت پیامبر ـ یعنی دوران مکه ـ وجود داشت.

بعد از آن‌که خلافت در زمان عثمان ـ که از بنی‌امیه بود ـ به دست این قوم رسید، ابوسفیان ـ که در آن‌وقت، نابینا هم شده بود ـ با دوستانش دور هم نشسته بودند. پرسید: چه کسانی در جلسه هستند؟ پاسخ شنید که فلانی و فلانی و فلانی. وقتی که خاطر جمع شد همه خودی هستند و آدم بیگانه‌ای در جلسه نیست، به آن‌ها خطاب کرد و گفت: «تلقّفنّها تلقّف الکرة». یعنی مثل توپ، حکومت را به هم پاس بدهید و نگذارید از دست شما خارج بشود! این قضیه را تواریخ سنی و شیعه نقل کرده‌اند. این‌ها مسائل اعتقادی نیست و ما اصلاً از دیدگاه اعتقادی بحث نمی‌کنیم؛ یعنی من خوش ندارم که مسایل را از آن دیدگاه بررسی کنم؛ بلکه فقط جنبه تاریخی آن را مطرح می‌کنم. البته ابوسفیان در آن‌وقت، مسلمان بود و اسلام آورده بود؛ منتها اسلامِ بعد از فتح یا مشرف به فتح.

حرکتی زیرکانه

اسلامِ دوران غربت و ضعف نبود، اسلامِ بعد از قدرتِ اسلام بود. این جریان، در زمان امام حسن مجتبی (علیه‌الصّلاةوالسّلام) به اوج قدرت خودش رسید و همان جریانی بود که به شکل معاویةبن‌ابی‌سفیان، در مقابل امام حسن مجتبی (ع) ظاهر شد. این جریان، معارضه را شروع کرد؛ راه را بر حکومت اسلامی ـ یعنی اسلام به شکل حکومت ـ برید و قطع کرد و مشکلاتی فراهم نمود؛ تا آن‌جایی که عملاً مانع از پیشروی آن جریان حکومت اسلامی شد.

در باب صلح امام حسن (علیه‌السّلام)، این مسأله را بار‌ها گفته‌ایم و در کتاب‌ها نوشته‌اند که هر کس ـ حتّی خود امیرالمؤمنین (ع) ـ هم اگر به جای امام حسن مجتبی (ع) بود و در آن شرایط قرار می‌گرفت، ممکن نبود کاری بکند، غیر از آن کاری که امام حسن کرد. هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که امام حسن، فلان گوشه کارش سؤال‌برانگیز است. نه، کار آن بزرگوار، صددرصد بر استدلال منطقیِ غیر قابل تخلف منطبق بود.

راجع به صلح، از ابعاد مختلف صحبت کرده‌ایم؛ اما حالا مسأله این است که بعد از صلح امام حسن مجتبی (علیه‌الصّلاةوالسّلام)، کار به شکلی هوشمندانه و زیرکانه تنظیم شد که اسلام و جریان اسلامی، وارد کانال آلوده‌ای که به نام خلافت و در معنا سلطنت به وجود آمده بود، نشود. این، هنر امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام) بود. امام حسن مجتبی کاری کرد که جریان اصیل اسلام ـ که از مکه شروع شده بود و به حکومت اسلامی و به زمان امیرالمؤمنین و زمان خود او رسیده بود ـ در مجرای دیگری، جریان پیدا بکند؛ منتها اگر نه به شکل حکومت ـ، زیرا ممکن نبود ـ لااقل دوباره به شکل نهضت جریان پیدا کند. این، دوره سوم اسلام است.

منبع: فارس

انتهای پیام/ ۱۳۴