امام حسین

گروه استان‌های دفاع‌پرس_«سیده معصومه حسینی»؛ زیارت اربعین، نه فقط متنی دعاگونه و آئینی، بلکه یک بیانیه‌ی فشرده و پرمغز از تاریخ، کلام، عرفان و سیاستِ عاشورا هست؛ متنی که در لایه‌های واژگانش، هم سیمای امام حسین (ع) به‌عنوان «ولیّ خدا» و «وارث انبیا» ترسیم می‌شود، هم فلسفه و غایتِ قیام او به‌روشنی بازگو می‌گردد، و هم نسبتِ ایمانی و عملیِ زائر با راه آن حضرت تعیین می‌شود.

در این زیارت، حسین‌بن‌علی (ع) نه یک قهرمان صرفاً تاریخی، بلکه حجّتی زنده و معیارِ سنجش حق و باطل معرفی می‌شود؛ کسی که از «نور در اصلابِ شامخه» برخاسته و «مواریثِ انبیا» را به دوش کشیده هست. هدف او از جهاد، نه فتحِ جغرافیا، بلکه رهاییِ انسان از اسارتِ جهل و سرگردانیِ ضلالت هست؛ و در نهایت، این متن از زائر می‌خواهد تا جایگاه خود را روشن کند: یا با امام هست و یا با دشمن او، بی‌میان‌بُر و بی‌تعارف.

در یادداشت قبلی از میان سه بُعدِ بنیادینِ زیارت اربعین؛ «امام حسین (ع) به‌مثابه حجّت الهی و وارث حقیقت»، «رسالت نجات‌بخش و اخلاق جهاد او» و «نسبت ایمانی و عملیِ مؤمن با جبهه ولایت و برائت»، به بعد اول (در اینجا بخوانید) پرداختیم و یادداشت پیش رو تلاش دارد بعد دوم را با دقت و عمق بازخوانی کند:

 «رسالت نجات‌بخش و اخلاق جهاد او»

در جهانی که شمشیر‌ها برای قدرت کشیده می‌شوند و خون‌ها برای جاه‌طلبی ریخته می‌شود، یافتن جنگی که ریشه در عشق و دلسوزی داشته باشد، شبیه جست‌وجوی چشمه‌ای زلال در دل بیابانی سوزان هست. عاشورا یکی از همین معجزه‌هاست: جهادی که نه از خشم کور، بلکه از شفقتی عمیق برآمده؛ نبردی که نه برای تصاحب زمین، بلکه برای آزاد کردن ذهن و جان انسان از زنجیر جهل و اسارت ضلالت برپا شد. زیارت اربعین این رسالت را با یک جمله جاودانه بیان می‌کند: «لِیستنقِذَ عبادَکَ مِنَ الجهالة و حَیرةِ الضلالة». این، نه فقط فلسفه‌ی قیام حسین‌بن‌علی (ع)، که ترازوی سنجش هر حرکت و ادعای آزادی‌خواهانه در طول تاریخ هست.

عبارت «لِیستنقِذَ» از ریشه‌ی «انقاذ» به معنای رهایی‌بخشی هست؛ رهایی از خطری که حیات انسان را تهدید می‌کند. در نگاه قرآن، جهل و ضلالت، خطر‌هایی بزرگ‌تر از گرسنگی و فقرند، زیرا آنها جان انسان را از معنا تهی می‌کنند و مسیر او را به پرتگاه نابودی می‌کشانند. امام حسین (ع) جهاد خود را با آگاهی از این اولویت آغاز کرد؛ او نیامده بود تا صرفاً حکومت یزید را براندازد، بلکه آمده بود تا انسان را از بردگی اندیشه‌های وارونه، و از خو گرفتن به انحراف رهایی دهد.

زیارت اربعین تأکید می‌کند که این جهاد، «صابرانه» و «محتسبانه» بود. «صابر» بودن، یعنی استواری در برابر فشار‌ها و شکست نخوردن از رنج‌ها؛ و «محتسب» بودن، یعنی دیدن همه‌ی سختی‌ها در ترازوی رضای الهی و نه مصلحت‌های کوتاه‌مدت. در این نگاه، پیروزی به معنای بقای جسم یا فتح سرزمین نیست، بلکه وفاداری تا آخرین نفس به رسالت الهی هست.

نکته‌ی مهم دیگر این هست که زیارت، پیش از بیان شهادت، به «نُصح» اشاره می‌کند: «مَنَحَ النُّصح» یعنی خیرخواهی بی‌دریغ. این تقدم نشان می‌دهد که جهاد حسینی از جنس کینه‌توزی یا حذف رقیب نبود، بلکه تا لحظه‌ی آخر، دعوتی آگاهانه و خیرخواهانه به سوی حق بود. جنگ او، جنگ کسی بود که حتی برای دشمنش آرزوی هدایت داشت؛ اما وقتی جبهه‌ی باطل آگاهانه راه را بست، شمشیر آخرین زبان حق شد.

امروز، این الگو معنایی عمیق برای ما دارد: هر حرکت اصلاح‌گر، اگر بر پایه‌ی آگاهی‌بخشی و خیرخواهی نباشد، و اگر پیش از اقدام قهری، مجالی برای دعوت و گفت‌و‌گو فراهم نکند، از روح عاشورا فاصله گرفته هست؛ و هر جهادی که برای خودنمایی، انتقام یا منافع شخصی باشد، با معیار حسینی نمی‌خواند، حتی اگر به نام دین و عدالت آغاز شود.

نتیجه‌گیری

زیارت اربعین، رسالت امام حسین (ع) را با دو کلیدواژه به ما می‌شناساند: نجات و نصح. او آمده بود تا مردم را از مرداب جهل بیرون بکشد و برایشان چراغ راه برافروزد، حتی اگر بهای آن، جان عزیزش باشد. چنین جهادی، جهاد محبت هست؛ و همین هست که پس از قرن‌ها، هنوز دل‌ها را می‌لرزاند و اشک‌ها را جاری می‌کند.

تلنگر پایانی برای انسان امروز:

اگر رسالت امام حسین (ع) نجات از جهل بود، ما که خود را پیرو او می‌دانیم، آیا برای نجات حتی یک نفر از جهل زمانه‌مان قدمی برداشته‌ایم یا به تماشاگرانی بدل شده‌ایم که جهل را در جامعه می‌بینند و به بهانه‌ی «کار ما نیست» از کنارش عبور می‌کنند.

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از مازندران، آیت الله «محمدباقر محمدی لائینی» نماینده ولی فقیه در مازندران امروز (پنجشنبه) در مراسم روز اربعین و پیاده روی دلدادگان اربعین حسینی در امامزاده عبدالله (ع) آمل از حضور باشکوه مردم آمل در راهپیمایی اربعین تقدیر و این حرکت را نشان‌دهنده ارادت مردم این دیار به اهل بیت خواند.

وی ضمن تسلیت اربعین حسینی، از حضور پرشور مردم در مراسم اربعین در شهر‌های مختلف استان قدردانی کرد. 

آیت الله محمدی لائینی به‌طور ویژه از مردم آمل برای شرکت در راهپیمایی ۱۵ کیلومتری بین دو حرم امامزاده ابراهیم و امامزاده عبدالله (ع) تشکر کرد و آن را طولانی‌ترین مسیر راهپیمایی اربعین امسال در استان مازندران دانست.

نماینده ولی فقیه در مازندران از تمامی مسئولان و ستاد برگزارکننده این مراسم، به‌ویژه امام جمعه محترم امامزاده عبدالله و فرماندار آمل، برای برنامه‌ریزی و مدیریت این رویداد معنوی قدردانی کرد و ابراز امیدواری کرد که به برکت این حضور، دشمنان رسوا و ریشه‌کن شوند.

این مسئول در ادامه سخنان خود، به دو نوع اربعین در فرهنگ اسلامی اشاره و تأکید کرد: اربعینِ ریاضت و عبادت؛ این نوع اربعین که بزرگان ما برای تهذیب نفس و رسیدن به فیوضات معنوی چله‌نشینی می‌کردند، یک تحول فردی و شخصی هست. 

وی به داستان حضرت موسی (ع) و چله‌نشینی او برای دریافت الواح تورات اشاره کرد و این نوع اربعین را ابزاری برای فردسازی دانست.

آیت الله محمدی لائینی خاطرنشان کرد: اربعینِ زیارت و شهادت نمادی از حماسه و ایثار و عامل تحول اجتماعی هست.

عضو مجلس خبرگان رهبری با اشاره به اولین زائر اربعین، جابر بن عبدالله انصاری، گفت: اربعین، جامعه را بیدار و در مقابل مستکبران و ظالمان، به حرکت و پویایی وادار می‌کند.

نماینده ولی فقیه در مازندران اربعین حسینی را باعث ترویج روحیه ظلم‌ستیزی و عزت‌خواهی در جامعه عنوان کرد و عزت امروز ایران را نتیجه الگوبرداری از حماسه حسینی دانست.

این مسئول اذعان داشت: روزی این کشور نوکر صهیونیست‌ها بود و شاه ما برای تصمیم‌گیری باید از اسرائیل اجازه می‌گرفت، اما امروز به برکت حرکت جهادی که از الگوی اباعبدالله الحسین (ع) گرفته شده، ایران به عزت رسیده هست.

وی با اشاره به گزارش مجاهدت از زائران اربعین و حج امسال، از احترام و محبت مردم عراق و سایر کشور‌های اسلامی به ایرانی‌ها سخن گفت و آن را نشانه‌ای از عزت و اقتدار امروز کشور دانست.

آیت الله محمدی لائینی در پایان، با تاکید بر لزوم حفظ وحدت و انسجام داخلی، آن را رمز پیروزی و ناکام‌گذاشتن توطئه‌های دشمنان دانست.

انتهای پیام/

گروه استان‌های دفاع‌پرس_«سیده معصومه حسینی»؛ در جهان پرهیاهوی امروز، تصویر‌های بسیاری از قهرمانی و رهبری به ما عرضه می‌شود؛ از چهره‌های سیاسی گرفته تا نماد‌های فرهنگی. اما در میانه‌ی این انبوه تصویرها، گاهی حقیقت ناب، در لایه‌های غبارآلود تبلیغات و روایت‌های تحریف‌شده گم می‌شود. زیارت اربعین، همچون فریادی که از اعماق تاریخ می‌رسد، این غبار را می‌روبد و چهره‌ی حسین‌بن‌علی (ع) را نه در قاب یک اسطوره‌ی احساسی، بلکه به‌عنوان «حجّت الهی» ـ معیار زنده‌ی حق و باطل ـ به ما نشان می‌دهد. او نه مولود تصادف تاریخ، که «نور در اصلاب شامخه» و «مواریث‌دار انبیا» ست؛ نه صرفاً فرزند یک خاندان بزرگ، بلکه حلقه‌ای از زنجیره‌ی هدایت الهی که اگر گسسته شود، حیات معنوی بشر فرو می‌ریزد.

زیارت اربعین در آغاز، امام حسین (ع) را با تعابیری معرفی می‌کند که هر یک، حامل یک جهان‌بینی کامل هست: «ولیّ الله»، «حبیب‌الله»، «صفیّ‌الله»، «ابن صفیّه». این الفاظ، صرف القاب تکریمی نیستند؛ بلکه هر یک بیانگر جایگاه معرفتی و الهی امام هست.

«ولیّ الله» یعنی واسطه‌ی اتصال زمین و آسمان، «حبیب‌الله» یعنی محبوب‌ترین عبد نزد معبود و «صفیّ‌الله» یعنی برگزیده‌ای که از هر آلودگی تهی شده هست.

امام حسین (ع) وارث «مواریث انبیا» هست

در ادامه، متن زیارت بر یک نکته‌ی کلیدی تأکید می‌کند: امام حسین (ع) نه تنها وارث معنویت، بلکه وارث «مواریث انبیا» هست. این یعنی هر آنچه ابراهیم (ع) در توحید بنا کرد، موسی (ع) در عدالت، عیسی (ع) در رحمت، و حضرت محمد (ص) در کامل‌ترین شریعت عرضه کرد، در وجود حسین (ع) تجسم یافته هست. این وراثت، نسب‌نامه‌ای شناسنامه‌ای نیست؛ بلکه انتقال حقیقتی زنده و جاری هست که او را حجّت خدا بر زمین کرده هست.

به همین دلیل، امام حسین (ع) نه یک قهرمان محلی یا رهبر یک قیام سیاسی، بلکه «معیار سنجش ایمان» هست. زیارت اربعین او را در امتداد همان نوری می‌داند که از اصلاب پاک و ارحام مطهر گذشته، و هیچ‌گاه آلودگی جاهلیت و انحراف، آن را مخدوش نکرده هست. این نور، همان حقیقت امامت هست که در گذر تاریخ، زمین را از حجّت خالی نمی‌گذارد.

با این نگاه، فهم جایگاه امام حسین (ع) صرفاً یک مسئله‌ی تاریخی یا مذهبی نیست؛ بلکه پرسش بنیادین این هست که آیا ما امروز این حجّت را می‌شناسیم، معیار او را می‌پذیریم و خود را بر اساس او می‌سنجیم. شناخت این جایگاه، مقدمه‌ی هر گونه پیروی و وفاداری هست؛ چرا که بدون شناخت، ولایت، به یک شعار عاطفی تقلیل می‌یابد و از محتوای حقیقی‌اش تهی می‌شود.

نتیجه‌گیری

امام حسین (ع) در زیارت اربعین، نه یک خاطره‌ی پرشور، که سند زنده‌ی پیوستگی انسان با خدا معرفی می‌شود. او وارث انبیاست، یعنی هر که در برابر او بایستد، در حقیقت در برابر همه‌ی پیامبران ایستاده هست؛ و هر که با او باشد، در جبهه‌ی واحد همه‌ی اولیای الهی قرار دارد. این درک، اگر به عمق جان نفوذ کند، دیگر نمی‌توان امام حسین (ع) را فقط در کربلا و فقط در عاشورا جست‌و‌جو کرد؛ بلکه باید او را در متن زندگی و تصمیم‌های هر روزه‌مان یافت.

تلنگر پایانی برای انسان امروز:

اگر امام حسین (ع) «معیار حق» هست، هر سازش با باطل ـ هرچند به بهانه‌ی مصلحت یا بقا ـ یعنی پشت کردن به همه‌ی پیامبران. پرسش این هست: در بزنگاه‌های زندگی‌ات، معیار تو حسین هست یا مصلحتِ لحظه‌ای‌ات؟

انتهای پیام/