امام حسین

حجت‌الاسلام و المسلمین «اسماعیل روشن‌تن» مدیر حوزه علمیه استان آذربایجان شرقی در گفت‌وگو با خبرنگار دفاع‌پرس در تبریز، با اشاره به واقعه مباهله، اظهار داشت: جریان مباهله در صدر اسلام یکی از جریانات مهم و تاثیرگذار بود. پیامبر اسلام (ص) در سال نهم هجری با نصارای نجران همانند سران دیگر کشور‌ها مکاتبه کرده و آن‌ها را به اسلام دعوت کردند. نمایندگان نصارای نجران وقتی وارد مدینه شدند و با پیامبر (ص) به مباحثه پرداختند، احتجاجات و استدلالات ایشان را نپذیرفتند و بنا شد مباهله صورت گیرد.

مدیر حوزه علمیه استان آذربایجان شرقی افزود: مباهله آخرین راه در چنین شرایطی بود و هنگامی انجام می‌شد که استدلال‌های طرفین به نتیجه‌ای نمی‌رسید؛ لذا طرفین به نفرین یکدیگر می‌پرداختند. آیه ۶۱ سوره آل‌عمران به تشریح این موضوع پرداخته است. وقتی مسیحیان نجران برای مباهله حاضر شدند، دیدند پیامبر اکرم (ص) به همراه حضرت امیرالمؤمنین (ع)، حضرت زهرا (س) و امامین حسنین (ع) آمدند. اسقف و بزرگان مسیحیان با مشاهده این حالت و پی بردن به اینکه پیامبر اسلام (ص) با نزدیک‌ترین خویشان خودش حضور یافته است، به این نتیجه رسیدند که اگر کسی قلباً به حقانیت خود باور نداشته باشد، این‌گونه عزیزترین افراد خود را برای لعن و نفرین همراهش نمی‌آورد. بدین‌ترتیب «ابوحارثه» از نمایندگان آن‌ها نزد پیامبر (ص) آمد و با اعلام انصراف از مباهله، تقاضای صلح کرد.

حجت‌الاسلام «روشن‌تن» ادامه داد: پیامبر اعظم (ص) با رحمت و بخشندگی صلح را قبول کردند و طی یک مصالحه، مسیحیان پذیرفتند که سالانه ۲ هزار حُلّه (جامه) هر کدام به ارزش ۴۰ درهم جزیه دهند و نیز درصورت وقوع جنگ بین حکومت اسلام و یمن، ۳۰ عدد نیزه و زره و اسب به مسلمین عاریه (امانت) دهند، پیامبر نیز شخصا ضامن بازگرداندن این اموال عاریه‌ای به آنان شد.

مدیر حوزه علمیه استان آذربایجان شرقی تاکید کرد: پیامبر (ص) پس از این واقعه فرمودند «سوگند به خدایی که جانم در دست اوست، هلاکت اهل نجران بسیار نزدیک بود و اگر مباهله می‌کردند، همگی مسخ می‌شدند و وادی آن‌ها در آتش می‌سوخت و حتی پرندگان‌شان نابود می‌شدند».

حجت‌الاسلام «روشن‌تن» با اشاره به اینکه منابع معتبر بسیار زیادی صراحتاً عنوان کرده‌اند که آیه مباهله درباره اهل‌بیت (ع) نازل شده است، گفت: نکته جالب این است که مفسران بیان کرده‌اند که واژه «َأَنْفُسَنَا» در این آیه، به حضرت علی (ع) اشاره دارد و این بدان معناست که امیرالمؤمنین (ع) جان پیامبر (ص) است.

وی تصریح کرد: در اسلام آدابی برای روز مباهله سفارش شده که از جمله آن انجام غسل، روزه گرفتن و اقامه نماز مخصوص این روز است. متاسفانه این واقعه علی‌رغم اهمیت فراوان آن، به‌دلیل آن‌که تحت‌الشعاع جریان بزرگ غدیر خم قرار می‌گیرد، بسیار مغفول واقع شده است.

مدیر حوزه علمیه استان آذربایجان شرقی گفت: خوشبختانه امسال با تدبیر حجت‌الاسلام «سید محمدعلی آل‌هاشم» نماینده ولی‌فقیه در استان آذربایجان شرقی، نشست تبیین علمی واقعه مباهله برگزار شد که ان‌شاءالله در سال‌های آینده به یک جریان تبدیل شود؛ چراکه امروز تلاش‌های فراوانی انجام می‌شود تا هم حقانیت پیامبر (ص) و هم فضائل اهل‌بیت (ع) را زدوده و پنهان شود.

حجت‌الاسلام «روشن‌تن» تأکید کرد: اگر جریان مباهله و غدیر خم، به‌خوبی مورد توجه قرار می‌گرفت و مسئله جانشینی پیامبر (ص) و امامت امت به‌طور صحیح مورد پذیرش قرار می‌گرفت، حادثه دردناک عاشورا رخ نمی‌داد.

مدیر حوزه علمیه استان آذربایجان شرقی درباره تمایل برخی هیئت‌های مذهبی به آغاز زودهنگام اعمال ماه محرم، اظهار داشت: کشور ما کشوری ولایی است و هرچه داریم از محرم است؛ مکتب حضرت سیدالشهداء (ع) چراغی سوزان است که تا قیامت نه خاموش می‌شود و نه از حرارتش کاسته می‌شود؛ لذا مراسم‌های ماه محرم باید همچنان با عظمت و شکوه تمام برگزار شود؛ اما باید توجه داشت که حقانیت شیعه و اسلام دارای مبنای محکم و متقنی است و نباید از این مبانی غافل شویم. هرکس که برای حضرت امام حسین (ع) شأن و فضیلت و منقبتی قائل است، از قِبَل و جانب مباهله و در امتداد آن است.

وی ادامه داد: اگر ما این‌چنین محب امام حسین (ع) هستیم، به‌دلیل همان شأن و جایگاهی است که در مباهله برای ایشان و اهل‌بیت (ع) مورد تاکید قرار گرفته است؛ لذا باید بدانیم که اگر ما زیر بیرق حضرت سیدالشهداء (ع) قرار گرفته‌ایم، صرفا از روی شور نیست؛ بلکه دارای شعور و مبانی و آگاهی است.

حجت‌الاسلام «روشن‌تن» خاطرنشان کرد: در استان آذربایجان شرقی به دعوت حجت‌الاسلام «آل‌هاشم» به تمامی خادمان دستجات و هیئات حسینی واقعه مهم مباهله یادآوری شده و تاکید شده است که نباید چنین وقایعی بزرگی فراموش شوند؛ همان‌گونه که عید غدیر را با شور و شکوه فراوان گرامی می‌داریم، باید به واقعه مباهله که سند حقانیت پیامبر (ص) و فضیلت اهل‌بیت (ع) است نیز توجه داشته باشیم و اجازه ندهیم که تحت‌الشعاع محرم قرار گیرد و فراموش شود؛ چراکه حضورمان در محرم، با مبنای معرفتی مباهله صورت می‌گیرد.

انتهای پیام/

گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ رسول حسنی؛ قیام عظیم عاشورا در تاریخ همه نهضت‌ها وانقلاب‌ها یگانه و ویژه و بی‌مانند است. لحظه لحظه این قیام انسان ساز عبرت آموز است به شرط آنکه دید دل باز کرد و زویای آن را به دقت مورد کنکاش قرار داد. حضرت حسین بن علی (ع) رهبر این نهضت بزرگ بود که نه فقط برای شیعیان و مسلمانان که برای همه آزادمردان و آزاداندیشان الگویی نامیرا و پوایا است.

در همین ایام یعنی روزهایی که حاجیان دلگرم مناسک حج بودند امام حسین (ع) با یاران و اهل و حرم خویش پا در راه کوفه گذاشتند تا به تلکیف خود که همان احیای مکارم اخلاق و امر به معروف و نهی از منکر بود عمل کند. متن زیر روایتی است از حرکت کاروان آن حضرت به سوی کوفه که در ادامه می‌خوانید:

بهترین امان‎ها

بعد از حركت حسین (ع) از مكه عبدالله بن جعفر پسرعم آن حضرت نامه‌اى براى آن جناب به اين مضمون نوشت: «اما بعد؛ همانا قسم مى‌دهم شما را به خداى متعال كه از اين سفر منصرف شويد كه بر شما ترسانم از عاقبت اين سفر، مبادا آن‌که شهيد شوى و اهل حرمت پریشان و اسیر شوند، اگر شما کشته شويد نور اهل زمين خاموش خواهد شد؛ چه جناب تو امروز پشت و پناه مؤمنان و پيشوا و مقتداى هدايت يافتگانید، پس در اين سفر تعجيل مفرمایید و خود از بعد از رسیدن نامه به جناب‌تان ملحق خواهم شد.»

پس آن نامه را با دو پسر خويش عون و محمد به خدمت آن حضرت فرستاد. بعد از آن خود به نزد عمرو بن سعيد رفت و از او خواست تا نامه ‌امان براى حسین (ع) بنويسد و از او بخواهد كه به‌سوی مکه برگردد.

عمرو بن سعید امان‌نامه‌ای به این مضمون بر آن حضرت نوشت: «من از خدا می‌خواهم که رشد و صلاح را بر تو الهام کند و آن‌چه را از تو خواسته بود بر تو بشناساند. من شنیده‌ام که برای رفتن به عراق مصممی. من تو را به خدا هشدار می‌دهم از این‌که موجب تفرقه شوی و اگر بیم آسیب داری در نزد من در امانی.»

 و در آن نامه امان آن حضرت را وعده صله و احسان داد تا ایشان برگردد. پس نامه را با برادر خود يحيى بن سعيد و عبدالله بن جعفر و جمعی از مأموران و سربازنش روانه كرد. چون فرستادگان عبدالله بن جعفر به آن حضرت رسيدند امان‌نامه به آن جناب دادند حضرت امان‌نامه را نپذیرفت و در جواب نوشت: «بعد از حمد و ثنای خداوند، به‌راستی کسی که مردم را به‌سوی خدا بخواند و بگوید من از مسلمانانم پس راه اختلاف و تفرقه نپیماید. تو مرا به امان و امنیت و خیر و نیکی دعوت کرده‌ای، بدان بهترین امان‌ها امان خداست. خدا کسی را که در دنیا از او بیم نداشته باشد در آخرت امان نخواهد داد. از خدا می‌خواهم بیم و هراسی از خود به ما دهد که موجب امان او در آخرت شود. اگر غرض تو از نوشتن این امان‌نامه خیر بود، خدایت در دنیا و آخرت تو را پاداش نیکو دهد. والسلام»

آن حضرت نامه را به فرستادگان عمرو بن سعید داد و قبول برگشتن نکرد و در پاسخ اصرارهای عبدالله بن جعفر و یحیی بن سعید فرمود: «من پيغمبر (ص) را در خواب ديده‌ام و مرا به امر فرمان داده كه در پى امتثال آن امر روانه‌ام.»

گفتند: «آن خواب چيست؟»

فرمود: «تا به حال براى احدى نگفته‌ام و بعد از این هم نخواهم گفت تا خداى خود ملاقات كنم.»

يحيى بن سعید قبول نکرد آن حضرت به سوی کوفه برود و با تحکم به حسین (ع) گفت: «ای حسین از خدا نمی‌ترسی بر خبیفه خدا خروج می‌کنی و میان امت تفرقه می‌افکنی؟»

حسین (ع) به قرائت این آیه اکتفا کرد و فرمود: «وَ إِنْ كَذَّبُوكَ فَقُلْ لِي عَمَلِي وَلَكُمْ عَمَلُكُمْ أَنْتُمْ بَرِيئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَأَنَا بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ»

چون حسین (ع) قبول برگشتن نمی‌كرد و فرستادگان سعید بن عاص از رفتن آن حضرت ممانعت مى‌كردند، میان ایشان تازیانه‌هایی رد و بدل شد و پيش از آن‌که كار به مقاتله بکشد از اصرار دست برداشتند.

چون عبدالله بن جعفر از بازگشت حسین (ع) مأيوس شد فرزندان خود عون و محمد را گفت كه ملازم آن حضرت در سفر و جهاد باشند و خود با يحيى بن سعيد در كمال حسرت برگشت.

پس آن حضرت به سمت عراق به سرعت و شتاب سير فرمود تا در ذات عِرْق منزل فرمود.

در آنجا بشر بن غالب را ملاقات فرمود كه از عراق آمده بود آن حضرت از او پرسيد: «چگونه يافتى اهل عراق را؟»

عرض كرد: «دل‌هاى آن‌ها با شما است و شمشير ايشان با بنى‌اميه است.»

فرمود: «راست گفتى همانا حق‌تعالى به‌جا مى‌آورد آن‌چه مى‌خواهد و حكم مى‌كند در هر چه اراده مى‌فرمايد.»

منابع:

زندگانی امام حسین (ع)، مقتل مقرم،  ارشاد شیخ مفید، تاریخ خلفا،  نفس‌المهموم، مقتل ابومخنف، منتهی‌آلامال

انتهای پیام/ 161