گروه بینالملل دفاعپرس: جنگ ایران و رژیم بعث عراق، صرفاً یک نبرد نظامی نبود، بلکه فصلی شکوهمند در تاریخ خاورمیانه بود که با خون و ایثار، فرهنگ نوینی از مقاومت و بصیرت را در این خاک کهن حک کرد. «هادی جلو ماری»، رئیس مرکز تصمیمگیری سیاسی در بغداد، این درگیری را میراثی فکری و نظامی میداند که ریشههای بسیاری از تحولات بعدی منطقه را در خود نهفته دارد.
از منظر ایران، این جنگ روایتی از تجاوز بیرحمانه رژیم بعثی صدام به سرزمین پاک ایران، با حمایت قدرتهای غربی و کشورهای عربی خلیج فارس هست که در خیال خام خود، قصد داشتند شعلههای انقلاب اسلامی را خاموش کنند. با این حال، آنچه از این خاکستر برخاست، نه شکست، بلکه ققنوسی از اراده و ایمان بود. ایران نه تنها در برابر این یورش ایستادگی کرد، بلکه با عزمی پولادین، نفوذ خود را در خاورمیانه گستراند و امروز، همچون ستونی استوار، آینده منطقه را رقم میزند.
این نبرد هشتساله (۱۳۵۹-۱۳۶۷)، خاورمیانه را در امتداد شکافهای فرقهای دوپاره کرد: عراق تحت رهبری رژیم بعث صدام در برابر ایران انقلابی قرار گرفت. رژیم بعث، با حمایت مالی و نظامی کشورهای حاشیه خلیج فارس، که از گسترش پیام انقلاب اسلامی به خاکشان هراس داشتند، به ایران تاخت تا جلوی نفوذ این ایدئولوژی را بگیرد. میلیاردها دلار وام از کویت و دیگر کشورهای عربی، ماشین جنگی صدام را تغذیه کرد.
اما این توطئه، نه تنها به شکست انجامید، بلکه پیامدهایی فراتر از مرزهای دو کشور به جا گذاشت. حمله عراق به کویت در ۱۳۶۹، که ریشه در بدهیهای جنگ با ایران داشت، به دخالت نظامی آمریکا در ۱۹۷۰، تحریمهای فلجکننده سازمان ملل و سرانجام سرنگونی صدام در سال ۱۳۸۲ منجر شد. این زنجیره حوادث به خوبی نشان داد که تجاوز به ایران، نه تنها رژیم بعث را به ورطه نابودی کشاند، بلکه توازن قدرت در منطقه را به سود تهران دگرگون کرد.
در این میان، روایتهای انسانی از جنگ، لایهای عمیق به این حماسه میافزاید. «علوی کاظم» کشیش، شاعر و نویسنده ۵۸ ساله از کربلا، که پنج سال در خط مقدم جنگید، جنگ را «کثافت» و «پروژهای برای تحقیر انسانیت» خواند. وی در اثری ادبی با عنوان «قلب مادران، غذای لذیذ جنگ هست»، لحظهای از سال ۱۳۶۶ در ایستگاه اتوبوسی در میسان را به تصویر میکشد: مادری با چهرهای شکسته و اشکهایی خشکشده بر گونه، با صدایی لرزان میپرسد: «پسر من کریم را ندیدی؟» کشیش، که در آن زن، سایه مادر خویش را میبیند، روی برمیگرداند تا اشکهایش سرریز نشود. وی حتی پس از دههها، هنوز با کابوس صداهای انفجار و ناله زخمیها از خواب میپرد. این روایتها، یادآور رنج عمیقی هست که جنگ بر پیکر مردم هر دو کشور تحمیل کرد.
جنگ تحمیلی، با همه مصائبش، میراثی از پیروزی و سربلندی برای ایران به جا گذاشت. آنچه دشمنان انقلاب قصد نابودیاش را داشتند، نه تنها با سربلندی نجات یافت، بلکه به قدرتی منطقهای بدل شد. این نبرد، درس عبرتی برای متجاوزان و گویای آن هست که ایران، چون کوهی استوار، در برابر طوفانها میایستد و با عزت آینده را میسازد. امروز، در حالی که عراق هنوز زخمهای گذشته را التیام میبخشد، ایران با اقتدار، پرچم عدالت و مقاومت را در خاورمیانه برافراشته هست.
انتهای پیام/ ۱۳۴
