انقلاب ایران

گروه جهاد و مقاومت مشرق – ما به دیدار خانواده های شهدای مدافع حرم می رویم تا بیشتر با آنها آشنا شویم. شهدای مدافع حرم خیلی مظلوم هستند و از آنها مظلوم‌تر، رزمندگان فاطمیون. به خاطر اینکه وقتی رفتند سوریه، خیلی رشادت آفریدند.

یکی از فرماندهان میدانی سوریه می گفت: اول از همه عراقی ها به سوریه رفتند و شروع کردند به جنگیدن تا فرودگاه دمشق را از تیررس تکفیری ها آزاد کنند. همین طور که مشغول بودند، یک باره دیدند عده‌ای با لباس شخصی آمدند که فرمانده‌شان ابوحامد بود. پرسیدند شما کی هستید و از کجا آمده‌اید؟ گفتند ما تعدادی افغانستانی هستیم و آمده‌ایم برای دفاع از حرم، هیچ امکاناتی هم نداریم. اینها را اول تقسیم کردند در گروه‌های عراقی که بروند آنجا تا اسلحه بگیرند و بایستند و نگهبانی بدهند و یک جاهایی بجنگند. ما یک خشاب اگر می دادیم به عراقی ها، همان روز اول شلیک می کردند و تمامش می شد، اما افغانستانی‌ها تیر الکی نمی زدند، چون این تیر ارزش دارد. از نظر خوراک و لباس و همه  چیز هم خیلی قانع بودند… خلاصه یک مقدار که گذشت دیدیم آنها چنان قوی هستند که می توانند خودشان یگانی باشند که الحمدلله فاطمیون شکل گرفت و درخشید.

صبح یک روز مردادماهی، در حالی که خورشید هنوز زورآزمایی‌اش را آغاز نکرده بود، در یکی از کوچه‌های محله قراکرد و حوالی حسینیه شیخ اکبر، پدر و مادر شهید مدافع حرم، مهدی خوش‌آمدی به ما خوش‌آمد گفتند و ما را به حضور پذیرفتند. آنچه در ادامه می‌خوانید، اولین قسمت از این گفتگو است.

شما چه سالی آمدید ایران؟

پدر شهید: من تاریخ زیاد نمی دانم، اول انقلاب بود؛ یکی دو سال از انقلاب گذشته بود که آمدیم.

**: یعنی سال ۵۸ – ۵۹ که کمونیست ها به افغانستان حمله کردند و ناامن شد، شما آمدید اینجا؟

پدر شهید: بله.

**: پس خیلی سال است که در ایرانید؟

پدر شهید: بله؛ از اول انقلاب ایران.

**: خودتان تنها آمدید یا با پدر و مادر و خانواده؟

پدر شهید: یک سال جلوتر آمدم برای کار کردن، بعدش همه خانواده آمدند.

**: شما مجرد بودید آن موقع؟

پدر شهید: بله.

**: چند سالتان بود؟

پدر شهید: نزدیک به ۱۶ **: ۱۷ سالَم بود.

**: پس به اردوی ملی و سربازی نرفتید؟

پدر شهید: نه.

**: چه کاری بلد بودید آن موقع که آمدید؟ و به چه کاری مشغول شدید؟

پدر شهید: کارگری.

**: به همین شهر پیشوا آمدید؟

پدر شهید: بله.

**: قبلش اینجا فامیل و آشنا داشتید؟

پدر شهید: نه.

**: خب چطور متوجه شدید بیایید اینجا؟

پدر شهید: یک خاله داشتم که قرچک می نشست. همین طور یواشکی آشنا شدیم. نزدیک به یک سال همینطوری در رستم آباد نشستیم، بقیه‌اش را هم در پیشوا بودیم.

**: در این سال ها چه کار می کردید؟

پدر شهید: ما کارگری می کردیم، کار ساختمانی، کار کشاورزی. خودمان کشاورزی نداشتیم، روی زمینهای مردم، کارگری می کردیم.

**: زمین کرایه می کردید؟ چی می کاشتید؟ چه کشت و کاری بلد بودید؟

پدر شهید: جو، بادمجان، گوجه فرنگی…

**: یعنی سیفی‌جات؟

پدر شهید: بله.

**: کِی با حاج خانم ازدواج کردید؟

پدر شهید: یادم نیست!

مادر شهید: حاج آقا ۱۰ **: ۱۵ سال از ما جلوتر به ایران آمدند.

**: حاج خانوم شما بفرمایید کِی آمدید؟ شما اینجا متولد شدید؟

مادر شهید: نه، من ۸  ساله بودم که از افغانستان آمدم به ایران.

**: چه سالی می شد؟

مادر شهید: دقیق یادم نیست، خیلی بچه بودیم که آمدیم. در ذهنم هست که سال اول مدرسه را ایران بودم. اول‌های انقلاب بود. حاج آقا ۱۰ **: ۱۵ سال از ما جلوتر آمده بودند.

**: چی شد که شما آمدید؟

مادر شهید: ما دیگر آنجا ضعیف بودیم، می گفتند ایران خوب است، برویم ایران. فامیل‌ها همه آمدند. ما هم آمدیم.

**: چه کسانی همراه شما بودند؟

مادر شهید: پدر و مادر و خانواده، دو تا برادر، سه تا خواهر.

**: شما مستقیم آمدید همین منطقه پیشوا؟

مادر شهید: نه. سمت جوادآباد، یک دهی بود که آنجا بودیم. تقریبا ۷ **: ۸ ماه آنجا در یک گاوداری ماندیم. بعد از آنجا پدرم در جلیل آباد سمت گلستان یک خانه کوچک خرید. به جلیل آباد که آمدیم، پدرم کشاورزی می کرد؛گاو و گوسفند و همه چیز هم داشتیم.

**: شما با خانواده حاج‌آقا فامیل بودید؟

مادر شهید: بله؛ فامیل بودیم، ولی فامیل نزدیکِ نزدیک نه.

**: اسمتان را هم می‌فرمایید؟

مادر شهید: سکینه هستم. فامیلی ما هاشمی بود؛ آن موقع بچه بودیم و زیاد با فامیلی آشنا نبودیم. سال اول که آمدیم، سال دومش من را عقد کردند. بعد رفتیم آمایش اتباع؛ دادن کارت  که شروع شد، رفت کارت بگیرد، گفته بودند فامیلیت چیه؟ حاج‌آقا فامیلی من را بلد نبود؛ فامیل خودش را گفت که «خوش‌آمدی» است. از همان زمان من فامیلی‌ام را نتوانستم عوض کنم. هر جا که بحث می‌شود، می‌گویم دخترعمو، پسرعمو هستیم. دیگر من مجبور بودم این را دروغ بگویم؛ چون اگر واقعیت را می گفتم، کارم به مشکل می‌خورد. در همه مدارکم «خوش‌آمدی» است.

**: یک چیزی که در خانواده افغان ها وجود دارد، این است که به عدد سال‌ها خیلی دقت نمی کنند. درست است؟

پدر شهید: بله.

**: نه سن و سالشان را دقیق می‌دانند و نه سال‌های اتفاقاتی که برایشان رخ داده.

مادر شهید: تاریخ نداشتیم دیگر؛ در افغانستان نه تاریخ بود نه ما سواد داشتیم. بچه بودیم. پدر و مادرم برای ما تعریف نکردند که شما به چه تاریخی متولد شدید.

**: در قید حیات هستند؟

مادر شهید: نه؛ به رحمت خدا رفتند.

**: برادر و خواهرهایتان اینجا هستند؟

مادر شهید: بله، هستند.

**: پس شما سالی که ازدواج کردید هم یادتان نیست؟ جنگ ایران و عراق شروع شده بود؟

مادر شهید: بله؛ جنگ ایران شروع شده بود. فکر کنم سال دوم جنگ بود.

**: چندتا فرزند دارید؟

مادر شهید: با شهیدم چهار پسر و یک دختر دارم. یعنی حالا سه پسر و یک دختر.

**: آقا مهدی اولین فرزندتان بودند؟

پدر شهید: دومی بود.

**: ایشان متولد چه سالی بودند؟

مادر شهید: هفتاد و… اصلا من بعد از شهیدم فراموشی گرفتم، تولد بچه بزرگم ۱۳۶۸ است. بین تولد او و مهدی حدود دو سه سال فاصله افتاد.

پدر شهید: مهدی ۲۵ ساله بود.

**: پس احتمالا متولد ۱۳۷۰ بودند؟

مادر شهید: بله؛ هفتادی بودند.

**: سال ۹۵ به شهادت رسیدند یا ۹۶؟

پدر شهید: امسال، چهار سال می شود.

**: می شود ۱۳۹۶ ؛ پس ۲۵ ساله بودند که شهید شدند. یک چیز مهم که برای خانواده های مدافع حرم هست، بحث تابعیت و شناسنامه و اینهاست؛ شما اقدام کردید؟ به شما شناسنامه دادند؟

پدر شهید: بله دو سال پیش اقدام کردیم ولی هنوز خبری نیست.

**: کارهای اداری اش را انجام دادید؟

پدر شهید: بله.

**: یک مراسم سوگند و قسم هم دارد، آن را هم انجام دادید؟

پدر شهید: بله انجام دادیم.

**: آن دیگر مرحله آخر است. ان‌شالله به زودی شناسنامه‌هایتان صادر می‌شود. بقیه بچه‌ها چه‌کار می کنند؟ اخوی های شهید و خواهر شهید مشغول چه کاری هستند؟

پدر شهید: از پسرها، یکی از شهید بزرگتر است و یکی کوچکتر است. این دو تا پسرم مریض هستند. مشکل اعصاب دارند و زیر نظر دکتر هستند.

**: هر دو؟

پدر شهید: بله.

مادر شهید: پسر بزرگم حافظ قرآن است، مداح است، فعالیت بیش از اندازه داشت، کلاس زبان  انگلیسی می رفت…

پدر شهید: سال ۸۰ مقام طلا آورده بود. از سرتاسر ایران این اولین نفری بود که مقام آورد. از این بابت خیلی پیشرفت می کرد؛ یک دفعه عصبی شد!

**: یعنی بر اثر شهادت اخوی بود یا قبلش اینطوری شد؟

مادر شهید: نه؛ قبل از آن بیمار شد.

**: هیچ معلوم نشد که عاملش چیست؟

مادر شهید: عاملش این است که زیاد به کلاس زبان می رفت. صبح، مدرسه و دبیرستان بود، بعد از ظهر کلاس قرآن داشت در شهرری. دوازده و نیم که از مدرسه تعطیل می شد می رفت شهر ری تا ساعت ۴ قدیم. دوبار از آنجا برمی‌گشت و می‌رفت ورامین، سر کلاس زبان. تا ساعت ۷ **: ۸ زبان داشت. خیلی شاگرد نمونه بود. سال آخرش که در دبیرستان بود هم به عنوان شاگرد نمونه انتخاب شد. که در ورامین باید مدرسه نمونه می رفت.

پدر شهید: ۱۲ جزء قرآن را هم حفظ کرد؛ مریض که شد دیگر نتوانست.

مادر شهید: شهیدم مهدی هم ۳ جزء از قرآن را حفظ بود.

**: اینها برای رفتن به مدرسه به مشکل نخوردند؟

مادر شهید: چرا مشکل بود ولی…

پدر شهید: در بین افغان‌هایی که در ایران زندگی می کنند، خیلی پیشرفت می کرد، خیلی توی چشم بود و چشم خورد.

**: «چشم زخم» که جای خود، ولی باید یک عاملی هم داشته باشد. الان این برادران، دارو مصرف می کنند؟

مادر شهید: سه چهار سال است حالشان با دارو کنترل می‌شود.

پدر شهید: دکتر که بردیم، گفتیم شما تشخیص بدهید مریضی‌شان چیه؟ گفت اینها دو قطبی هستند. هر دوتایشان یک مریضی دارند. یک وقت هایی خیلی شاد می شوند، یک وقت هایی گریه می کنند. یک مواقعی هم اذیت‌شان زیاد می شود، می زنند همه چیز را به هم می ریزند.

**: خیلی از دو قطبی‌ها در جامعه مشغول کار و فعالیت هستند؛ البته شدت و ضعف دارد.

مادر شهید: آن موقع که شهید مهدی برای بار سوم رفت سوریه، برای پسر بزرگم نامزد گرفتیم. رابطه‌شان در دوران نامزدی به هم خورد. بعد ۲۰ **: ۲۵ روز بیشتر نگذشت که خبر شهادت مهدی را آوردند. این پسرم از قبل هم افسردگی داشت ولی چون فعالیت زیاد داشت، مشکلاتش کمتر بود اما روحیه اش را دیگر از دست داد.

**: یعنی دو تا فشار همزمان به روحشان آمد…

مادر شهید: بله.

**: از آن وقت دیگر اقدام نکردید برای ازدواج‌شان؟

مادر شهید: نه اصلا؛ دیگر هر چه بهش می گوییم زن، قبول نمی‌کند…

پدر شهید: نه، افغان دیگر زن ما نمی شود.

**: فرزند بعد از شهید چطور؟ دو تا پسر هم بعد از شهید دارید؛ درست است؟

مادر شهید: یکی کوچک است. ۸ ساله است. کلاس اول درس می‌خواند. دخترم ۱۲ ساله است، کلاس هفتم است.مشغول درس هستند. ما خیلی مشکل شناسنامه داریم. برای ما پدر و مادر گذرنامه آمده، برای دو تا بچه کوچکم آمده، ولی این دو تا بچه بزرگتر مدارکشان نیامده، همین اواخر بود گفتند مدارک اینها را بیاورید تهران.

**: منظورتان از مدارک چیست؟

مادر شهید: شناسنامه. مثلا بتوانند با شناسنامه یک جایی به کاری مشغول شوند؛ دوتایشان  بی‌کار هستند. پسر کوچکتر ۲۷ ساله است و پسر بزرگترم ۳۲ ساله می شود.

**: مشغول کار نیستند؟ اسم‌هایشان را هم می شود بگویید.

مادر شهید: نه؛ بی‌کارند. اسمشان مرتضی و هادی. شهیدم مهدی که اینجا بود، می رفت کار می کرد، من همیشه می گفتم تکیه‌گاهم فقط شما هستید، شما سالم هستید. او سوریه می رفت، بعد از اینکه می آمد می‌رفت با دایی‌اش در سنگ کاری و نماکاری کار می کرد.

**: این دو تا پسرتان هم در کار ساختمان تخصص دارند؟

مادر شهید: نه، این پسر بزرگترم فقط به درس خیلی علاقه داشت، می خواست برود حوزه علمیه.

آقا هادی در مغازه خاربارفروشی، فروشندگی می کند. تقریباً دو سال است که اینها اصلا از خانه در نمی آیند. خیلی من و پدرش غصه اینها را داریم.

**: این داروهایی که مصرف می کنند فقط موجب آرامششان می شود؟

مادر شهید: بله، الان دو سال است که دارو را به کل قطع کرده‌ایم. پسر بزرگم دیگر بعد از شهیدم دارو را قطع کرد که الان چهار سال می شود.

پدر شهید: دارو هم که می خورد، باز که می خوابید بیشتر اذیت می شد. حالا سرکار نمی رود، اما خیلی آرام‌تر شده. ولی آن وقت می زد شیشه را خُرد می کرد، هر چه گیرش می آمد را می‌شکست… الان دو سال می شود که دارو مصرف نمی کند.

**: داروها به ظاهر یک مقدار آدم را آرام می کند اما در بلند مدت اصلا خوب نیست…

مادر شهید: دیدن وضعیت این دو تا خیلی برایم مشکل است، در زندگی‌ام مشکلات دیگر را می شود حل کرد، اما این جوان ها بدون سر و سامان، بدون کار، اصلا هیچ هدفی ندارد برای زندگی‌شان.

پدر شهید: به شهیدم مهدی می‌گویم خوش به حالت، الان ما چه رنجی می کشیم با اینها. مهدی هم در خانه‌ که بود برای این دوتا برادرش، دلش خوش نبود و می‌سوخت.

مادر شهید: همه اش غصه اینها را می خورد…

**: خود آقا مهدی بیماری نداشت؟

مادر شهید: نه؛ نه؛ اینقدر بچه شجاع و غیرتی بود…

پدر شهید: مهدی، نوار حضرت زینب (سلام الله علیها) گوش می کرد، می گفت وقتی ما باشیم حضرت زینب دیگر نباید اسیر شود. همین طور اشک می ریخت و نوار گوش می داد. یک شب از سوریه که آمد گفت بابا! این گوشی من را نگاه کن؛ یکی از این همکارهای من گیر داعشی‌ها افتاده؛ دارند سرش را می برند! الله اکبر می گفت و سر را می بُرید. به من نشان داد؛ من ترسیدم. این‌ها را در گوشی خودش نگاه می کرد… اصلا نمی‌ترسید. خیلی شجاع بود.

مادر شهید: پسرم در دوران راهنمایی و دبیرستان باشگاه می رفت، کونگ‌فو می‌رفت، کمربندهای مشکی داشت. ۱۲ سال رفت. در حفظ قرآن هم بود. خیلی فعالیت داشت، خیلی شجاع بود.

**: آقا مهدی در سال‌های قبل از شهادتش مشغول درس بود؟

مادر شهید: تا دهم را خواند و دیگر نخواند.

پدر شهید: بعد رفت این طرف و آن طرف سر کار.

**: چه کاری؟ کشاورزی یا سنگ‌بری؟

پدر شهید: بنایی و سنگ‌بری.

*میثم رشیدی مهرآبادی

ادامه دارد…

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، سردار سرلشکر پاسدار حسین سلامی صبح امروز در مراسم افتتاح پروژه‌های حاشیه شهر مشهد اظهار داشت: خداوند متعال را سپاسگزارم که در این لحظه‌های معنوی توفیق تشرف به محضر نورانی و ملکوتی حضرت ثامن الحجج(ع) را پیدا کردم و همچنین توفیق شرفیابی به محضر مردم عزیز و بزرگوار مشهدمقدس پایتخت معنوی کشور ایران را پیدا کردم.

فرمانده کل سپاه پاسداران بیان کرد: این محفل شریف و نورانی با حضور پرچمدار ولایت در این استان یعنی حضرت آیت‌الله علم‌الهدی تشکیل شده ‌و مسئولان زحمتکش و متعهد استان نیز در آن حضور دارند.

بیشتر بخوانید:

فرمانده کل سپاه: بزرگ مردان با آویختن مدال شهادت مشعل هدایت و بصیرت آیندگان شدند

سرلشکر سلامی با تبریک ایام ولادت امیرالمومنین(ع) ادامه داد: امام علی(ع) هرگز بر سر سفره زرپرستان حاضر نمی‌شد و فرماندار خود را از این امر نهی کرد؛ حضرت نان‌آور فقرا بود و دغدغه وی محرومان و مستضعفان بود. در عالم معنا و تقوا و ادب و علم و حلم هیچ کس نمی‌توانست در ارتفاعی که ایشان قرار داشت نزدیک شود.

وی بیان کرد: این بخش بسیار کوچکی از تجلی روح ولایت علوی است که وقتی در پرتو انقلاب بزرگ اسلامی در این کشور هم تجلی یافت همان روح عدالت‌خواهانه و مستضعف‌گرایانه در شخصیت رهبران بزرگ انقلاب ما ظهور یافت. به فضل الهی ما امروز در این مکان اراده مردان بزرگ را شاهد هستیم.

سرلشکر سلامی افزود: این حرکت‌ها آغاز راه برای محرومیت‌زدایی است. فقر و فحشا از وعده‌های شیطان است و محرومیت‌زدایی از وعده‌های الهی. انسان‌های بامعرفت و باغیرت به ایمان و دین در این مسیر گام برمی‌دارند و قلب‌هایی پراحساس و عواطفی عمیق دارند و در سایه صبر به یاری و امداد مردمان نیازمند می‌شتابند و نزد خداوند کریم و عزیز هستند.

وی گفت: در این استان با کفایت و درایت ‌آیت‌الله علم الهدی نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی و با همراهی و تلاش و جهاد و حرکت انقلابی همه دستگاه‌ها و بخش مهمی از مردم خیر و نیک‌اندیش جریانی امیدبخش راه افتاده و مشعل امید را زنده کرده است.

فرمانده کل سپاه با بیان اینکه مسیر انقلاب اسلامی به سمت طلوع خورشید ولایت عظمی است، گفت: ما در این مسیر قرار داریم اما دشمنان خدا که هرگاه خورشید الهی اسلام از افق هر سرزمینی طلوع کرده، اراده کرده‌اند نور خدا را خاموش کنند، این بار هم به صحنه آمده‌اند و آرایش جهانی گرفته و در مقابل ملت ایران و در مقابل پیشوا و انقلابمان ایستاده‌اند.

سرلشکر سلامی با بیان اینکه یک صف‌آرایی کامل و یک تهاجم همه جانبه شکل گرفته که سیاسی و نظامی و امنیتی و فرهنگی و اقتصادی و روانی و رسانه‌ای و تبلیغی است، تصریح کرد: به ندرت می‌توان در تاریخ کشوری را یافت که در نقطه‌ای از عالم در مقابل همه قدرت‌های شیطانی جهان ایستاده باشد و مقاومت کند و آسیب نبیند و پیشرفت کرده و دشمن را مایوس کند.

وی با بیان اینکه نمی‌توان با محاسبات متداول چنین عدم توازنی در فضای قدرت با نتیجه نامتوازن آن در میدان تاثیر تصور کرد، ادامه داد:  وقتی دشمنان ما را در تحریم جهانی قرار دادند تصور جهانی این بود که راهبرد دشمن درصدد شکستن ملت ایران است و مردم ایران دوام نمی‌آورند و سرانجام تسلیم می‌شوند که یک تصور مبهم ایجاد شده بود که سرنوشت این ایستادگی چه خواهد شد؟ چه کسی پیروز این میدان است؟ دوباره امام به صحنه آمد و در نقطه مرکزی این میدان عظیم جنگ ایستاده و مسلمانان را به یاری می‌طلبد. این ماجرا چگونه ادامه پیدا می‌کند و اراده چه کسی حاکم می‌شود؟

سرلشکر سلامی در تکمیل سخنان خود افزود: دشمن هرچه می‌توانست تمام سرمایه مادی و تمام سرمایه فرهنگی و روانی خود را به صحنه آورد؛ جدی و مصمم بود و تلاش کرد تمام سیاست‌های جهانی شامل ارعاب نظامی و راه اندازی جنگ در منطقه را دنبال کند و همه را نیز با خود همراه کند و نصرت خداوند بر این ماجرای عبرت آموز سایه افکند و ایران به تنهایی توانست سیاست فشار حداکثری دشمنان را بشکند و مردم ایستادند. مردمی که از ماجرای مسجد کوفه عبرت گرفته بودند. مردم محشری به پا کردند و درود بر شرف و استقامت این مردم و بر صبر و شکیبایی و جوانمردی آنها و ثبات قدمشان.

وی با درود بر ذهن آزاد مردم ایران خاطرنشان کرد: آنها پرچم بی‌نظیری را در این تقابل تاریخی به اهتزاز درآوردند و همه دنیا صدای شکستن استخوانهای امپراتوری جهانی را شنیدند؛ امام و اسلام و مردم سه عنصری هستند که با یکدیگر پیوند دارند و جریان را تغییر می‌دهند؛ تاریخ می‌گوید این سه عنصر اساس هویت،‌ قدرت، استقامت، سرافرازی، حیثیت، کرامت و شرف ماست. با پیوند این سه عنصر عظیم امروز یک قدرت مسلط هستیم.

فرمانده کل سپاه پاسداران تاکید کرد: با این سه عنصر در مقابل دشمنان خدا ایستاده‌ایم و آنچه امروز می‌بینیم یک جهاد بزرگ در مقابل دشمن است؛ ما به این میدان وارد شده‌ایم؛ همه مردم ورود کرده‌اند و آماده‌ایم و از سوی امام مسلمین دستور داریم که امکانات سپاه را تا حد ممکن برای کمک به مردم عزیز و شریف این مرز و بوم به کار بگیریم.

سرلشکر سلامی با بیان اینکه مکلف و موظفیم بی‌مزد و منت هرچه در توان داریم در اختیار مردم قرار دهیم، گفت: مردم آن قدر بر ما منت دارند که در سختی‌ها از ما حمایت و جوانانشان را در میدان جنگ به ما می‌سپارند و به اسلام تقدیم و برای نصرت دین خدا هدیه می‌کنند و حتی وقتی اشتباه می‌کنیم می‌بخشند؛ مردم روح بزرگی دارند و رفیع و منیع و صاحب‌ شان و مقدس و مومن هستند و ‌وظیفه داریم در هر میدانی که هر دشمنی این مردم عزیزمان را تهدید می‌کند آنجا حضور یابیم و این وظیفه ماست و منتی نیست.

وی افزود: اینکه مردم ما را به حضور می‌پذیرند و اجازه فداکاری می‌دهند باز هم متعلق به مردم است؛ هر دشمنی ما را تهدید کند می‌ایستیم چه دشمن آمریکا و اسرائیل باشد چه دشمن فقر و محرومیت باشد؛ باید این مرز و بوم در شان مردم “الگو و حاکمیت ولایی” باشد؛ دشمن می‌خواهد این فروغ را بگیرد اما اراده کرده‌ایم این گونه نشود و هرگز مشعل امید خاموش نمی‌شود.

سرلشکر سلامی گفت: دشمن تلاش کرد به سفره مردم هجوم آورد و به ذهن ما تهاجم کند اما مردم ما که روح بزرگ و عواطف عمیقی دارند راه را بر دشمن بستند و خواهند بست و این جریان ادامه خواهد داشت و ما ابتدای راه هستیم؛ با “فقر، محرومیت، فساد، تبعیض، آمریکا، انگلیس، نائبان منطقه‌ای آنها، تروریسم تکفیری و ناامنی” می‌جنگیم زیرا فلسفه وجودی ما این است.