اهل بیت

به گزارش مجاهدت از دفاع‌پرس از مازندران، امام حسن عسکری (ع) (۲۳۲-۲۶۰ق)، فرزند امام هادی (ع)، پدر امام زمان (عج) و یازدهمین امام شیعیان اثنی‌عشری هست که به مدت شش سال امامت شیعیان را عهده‌دار بود.

آن حضرت با چند تن از خلفای عباسی معاصر و در سامرا تحت مراقبت شدید حکام وقت قرار داشت، لذا به عسکری ملقب شدند؛ در آن مدت از طریق نمایندگان، با شیعیان در ارتباط بودند.

سرانجام آن حضرت در هشتم ربیع الاول سال ۲۶۰ق در ۲۸ سالگی به شهادت رسید و در سامرا کنار مرقد پدرش دفن شد. مدفن آن دو امام به حرم عسکریین مشهور و یکی از زیارتگاه‌های کشور عراق هست.

معرفی اجمالی

اسم امام یازدهم، حسن و کنیه‌اش ابومحمد و لقبش زکی و عسکری بود. در ربیع الثانی سال ۲۳۲ هجری در مدینه به دنیا آمد و در جمعه هشتم ربیع الاول سال ۲۶۰ هجری در سن ۲۸ سالگی به شهادت رسید و در سامرا به خاک سپرده شد.

خلفای معاصر

حضرت امام حسن عسکری (ع) با چندین خلیفه عباسی معاصر بودند، معتصم، واثق، متوکل، منتصر، مستعمین، معتز، مهتدی و معتمد، که معتز، مهتدی و معتمد همزمان با مدت امامت ایشان بودند. همه آنان، آن بزرگوار را مورد آزار قرار می‌دادند. حضرت عسکری (ع) در آن مدت شش سال امامت یا در زندان بود و یا تحت مراقبت بودند.

همراهی پدر در تبعید

خلفای عباسی برای اینکه امامان معصوم (ع) را تحت نظر بگیرند و بر فعالیت‌های فکری و سیاسی آنان احاطه داشته باشند، از آنان درخواست می‌کردند تا از مدینه منوره (که مرکز علم و دین بود) به بغداد و سامراء و خراسان (که پایتخت‌های دستگاه حاکمه بود) نقل مکان نمایند. به همین جهت امام حسن عسکری (ع) تقریبا تمام عمر را یا در زندان بود یا در تبعید. دو ساله بود که به همراه پدرش به تبعیدگاه رفت و مدت بیست سال همراه با آن حضرت در تبعید بود. پس از شهادت امام هادی (ع)، تا شهادتش که شش سال طول کشید، در زندان یا تبعید به سر برد. به همین جهت، اصحاب نمی‌توانستند خدمت ایشان برسند ولی امام حسن عسکری (ع)، با ایجاد تشکیلات سری، پیروان خود را سازماندهی کرد.

نگهبانان سخت‌دل

زندانبان معتمد می‌گوید: چون به من امر شده بود که شدت عمل به خرج بدهم، دو نفر که مشهور به قساوت و رذالت بودند را برای آزار و اذیت امام عسکری (ع) گماردم، طولی نکشید که آن دو نفر، اهل نماز و روزه مستحبی شدند، چون از آنها پرسیدم که چرا به حسن بن علی (ع) سخت نمی‌گیرید؟ گفتند: در حق او چه بگوییم. کسی که همیشه مشغول به عبادت خداوند هست. روز‌ها در حال روزه و شب‌ها تا صبح به عبادت مشغول هست. کم‌حرف، و پروقار. ابهت او چنان هست، چون به ما نگاه می‌کند لرزه به اندام ما می‌افتد.

شدت کنترل

فشار در مورد امام حسن عسکری (ع) فوق‌العاده شدید بود و از هر طرف تحت کنترل و نظارت بود. حکومت عباسی به قدری از نفوذ و موقعیت مهم اجتماعی امام نگران بود که امام را ناگزیر کرده بود هر هفته در دربار حاضر شود. آنان به‌قدری وحشت داشتند که به این مقدار کفایت نکرد، بلکه امام را بازداشت کردند و در محله «عسکر» سامراء، در تبعید نگهداشتند، به همین جهت به عسکری معروف شدند.

نحوه ارتباط امام با شیعیان

در زمان امام حسن عسکری (ع) شیعیان در مناطق مختلف و شهر‌های متعددی گسترش و شیعیان در مناطق و نقاط فراوانی تمرکز یافته بودند. گستردگی و پراکندگی مراکز تجمع شیعیان، مستلزم وجود سازمان ارتباطی منظمی بود تا پیوند شیعیان را با حوزه امامت از یک سو، و ارتباط آنان را با همدیگر از سوی دیگر برقرار سازد. این نیاز از زمان امام نهم احساس می‌شد، شبکه ارتباطی وکالت و نصب نمایندگان در مناطق گوناگون، به منظور برقراری چنین سیستمی مورد اجرا گذاشته می‌شد. این برنامه در زمان امام عسکری (ع) نیز دنبال شد.

امام حسن عسکری (ع)، نمایندگانی از میان چهره‌های شاخص و شخصیت‌های برجسته شیعیان برگزید و در مناطق متعدد منصوب کرد و از این طریق با پیروان خویش در ارتباط بود.

امام از طریق اعزام پیک‌ها نیز با شیعیان و پیروان خود ارتباط برقرار می‌ساخت و از این راه مشکلات آنان را برطرف می‌کرد. به عنوان نمونه می‌توان از فعالیت‌های «ابوالاریان» یکی از نزدیک‌ترین یاران امام یاد کرد، او نامه‌ها و پیام‌های امام را به پیروان آن حضرت می‌رساند، و متقابلا” نامه‌ها، سؤال‌ها، مشکلات و وجوه ارسالی شیعیان را در سامراء به محضر امام می‌رساند.

اختلاف در شهادت

در این‌باره که آیا امام به مرگ طبیعی بدرود حیات گفته و یا به شهادت رسیده هست، کماکان اختلاف نظر وجود دارد؛ گرچه بنا به نقل طبرسی، برخی از علمای شیعه با استناد به این سخن امام صادق (ع) که فرمود: «ما منّا الّا مَسموم أو مَقتول» حتی درباره امامانی که روایتی درباره شهادتشان در دست نیست، بر این باورند که خلفای جور، آنان را به شهادت رسانده‌اند.

بررسی روایی شهادت امام

روایتی درباره شهادت امام عسکری (ع) در یکی از منابع تاریخی قرن ششم وجود دارد. «و گویند زهر دادنش» از این‌روی شهادت آن حضرت امری کاملاً محتمل هست. سوابق بازداشت و خطری که همواره از طرف دستگاه حاکم متوجه جان حضرتش بود و این‌که حضرت یک شخصیت مخالف سیاسی به حساب می‌آمد و نیز رحلت آن حضرت در سنین جوانی، همگی می‌تواند مؤید شهادت باشد. از آنجا که امام یک چهره کاملاً شناخته شده در سامرا بود، هنگام شهادتش هاله‌ای از غم و بهت‌زدگی فضای سامرا را فرا می‌گرفت.

احمد بن عبیدالله در روایتی که قسمتی از آن پیش از این ارائه شد، این صحنه را چنین وصف کرده: وقتی امام عسکری (ع) رحلت کرد، صدای شیون و فریاد همه‌جا را فرا گرفت. مردم فریاد می‌زدند: ابن الرضا رحلت کرد. آنگاه برای تدفین آماده شدند، بازار به حال تعطیل درآمد. پدر من (وزیر معتمد عباسی)، بنی‌هاشم، شخصیت‌های نظامی و قضایی و منشیان و مردم به سوی جنازه هجوم آوردند، آن روز در سامرا قیامتی برپا بود.

با حضور امام (ع) و پدرش – به مدت حداقل ۱۷ سال – در سامرا، نه تنها مردم جذب آنان شده بودند، بلکه بسیاری از شیعیان نیز بدین‌شهر هجوم آورده بودند. در چنین وضعیتی، طبیعی بود که هنگام رحلت آن حضرت، سامرا یک‌پارچه در ماتم فرو رود و در سوگ از دست دادن فرزند رسول خدا (ص) بی‌تابی کند و عزا بگیرد.

کیفیت شهادت

امام حسن عسکری (ع) مانند آباء و اجداد خویش رهبر بزرگ شیعیان بود و رهبری مبارزه‌های مردمی بر علیه خلفای جور را بر عهده داشت. دوره پایانی امامت حضرت، معاصر با معتمد عباسی بود. او که مردی سفاک و خون‌ریز بود، مخالفین خود را با سنگدلی از میان برد و در برابر امام حسن عسکری که رهبر و پیشوای شیعیان بود ساکت و بی‌تفاوت نبود، به همین جهت امام (ع) بیشتر عمر خود را در زندان سپری کرده هست. گاهی به دست «صالح بن رصیف» به زندان افتاده و زمانی در حبس «علی بن حزین» بود و زمانی هم در زندان مردی پست و رذل به نام «نحریر» بود.

سرانجام معتمد که نسبت به آن حضرت کینه و عداوتی شدید داشت و وجود حضرت را خطری بزرگ برای حکومت خویش می‌دانست تصمیم به قتل آن حضرت گرفت و آن حضرت را با زهر به شهادت رساند. در وقت وفات، کنیز ایشان صیقل و عقید غلام ایشان و صاحب الامر (عج) حاضر بودند. حضرت، آبی طلبید و خواست که بیاشامد، چون حاضر کردیم، فرمود اول آبی بیاورید تا نماز بخوانم. چون آب آوردیم وضویی گرفت و نماز صبح را ادا کرد پس از آن روح مقدسش به عالم قدس پرواز کرد.

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس بوشهر، شهید حسین دریاپور دوازدهم دي ۱۳۴۰ در شهرستان بوشهر به دنيا آمد. پدرش محمد، کارگر صنايع دريايیج بود و مادرش فاطمه نام داشت. تا پايان دوره راهنمايي درس خواند. ازدواج کرد. به عنوان بسيجی در جبهه حضور يافت. بيست و نهم دي ۱۳۶۵ درشلمچه بر اثر اصابت ترکش به سر، شهيد شد.

وصیت نامه شهید:

همسر مهربانم، خداوند را فراموش نکن، زیرا تنها دارایی‌ات در زندگی خداوند هست، و هیچ‌کس به تو مهر و محبت ندارد جز خداوند.
در این دنیا هر چه که می‌بینی فانی و زودگذر هست، تنها خداست که در تنگ‌دستی و تنهایی دست تو را خواهد گرفت.

پیغمبر و اهل‌بیت او را فراموش نکن، چون تنها دارایی ما این‌ها هستند.
در زندگی کسی را کوچک نشمار، چه‌بسا آن‌کسی که تو کوچک می‌شماری، پیش خدایش سربلند باشد.
به خواهران و مادران بگو که حجابشان را حفظ کنند، زیرا بی‌حجابی قلب حضرت علی(ع)، حضرت امام حسن(ع)، حضرت امام حسین(ع) و حضرت فاطمه(س) را می‌سوزاند.
پس باعث سوزاندن و آتش زدن قلب این عزیزان نباشید.

انتهای پیام/