اهواز

گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس ـ رحیم محمدی؛ زمانی که ارتش صدام در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ از مرز‌های بین‌المللی عبور کرد و پا به سرزمین خوزستان گذاشت، برخی از مردم منطقه بواسطه ترس از شکنجه و اسارت و حتی کشته شدن به دست و سربازان عراقی قبل از رسیدن آن‌ها به خانه و کاشانه خود، محل زندگی را رها کردند و به مناطق دورتر رفتند که در این رابطه می‌توان به برخی کشاورزان منطقه حمیدیه اشاره کرد.

مردم این منطقه از خوزستان برای تامین آب کشاورزی زمین‌های خود بر روی رودخانه کرخه پمپ‌های آب نصب کرده بودند و با این وسیله آب را به زمین‌های کشاورزی منتقل می‌کردند، اما زمانی که ارتش عراق به منطقه نزدیک می‌شود، کشاورزان به دلایلی که عنوان شد، زمین و خانه‌های خود را رها می‌کنند و به عقب می‌روند.

ولی به جهت عجله در تخلیه منطقه، موتور‌های پمپ آب را خاموش نمی‌کنند به همین علت آبی که پمپاژ می‌شد به دشت حمیدیه سرازیر و باعث بوجود آمدن منطقه‌ای باتلاقی در جلوی لشکر عراق شد؛ رزمندگان کشورمان هم وقتی به منطقه مورد نظر می‌رسند با دیدن این صحنه اجازه می‌دهند پمپ‌های آب همچنان روشن بمانند.

چون بواسطه باتلاقی شدن منطقه، ارتش عراق امکان پیشروی در آن محدوده را نداشت آن‌ها در چندین نوبت تلاش کردند این پمپ‌ها با شلیک گلوله‌های توپخانه منهدم کنند که موفق نبودند.

به گِل نشستن یک تانک عراقی در حومه شهر اهواز 

در اقدام مشابه دیگری برای جلوگیری از پیشروی بیشتر عراق سد «جرگه سید علی» واقع در روستای «سید شریف» منطقه «دب حردان» را رزمندگان کشورمان می‌بندند که با این کار آب را به زیر پای عراقی‌ها در «دب حردان» می‌فرستند؛ بدین شکل علاوه بر اینکه سدی در جلوی پیشروی تانک‌های عراقی بواسطه باتلاقی شدن بوجود آمد، تعداد ۹۰ دستگاه تانک آن‌ها در محدوده جنوب جاده حمیدیه ـ اهواز بعد از پل «گلف» و پایین‌تر از روستای «گل بهار» تا «هویزه» و «ساریه» در باتلاق ایجاد شده هم گیر کردند که بعد از مدتی این تانک‌ها توسط رزمندگان کشورمان از منطقه سالم خارج و بکارگیری شدند؛ اقدامی که اگر صورت نمی‌گرفت سقوط اهواز جدی بود.

البته علت موفقیت این اجرای طرح آب انداختن مقابل حرکت ارتش عراق این بود که شیب زمین در منطقه خوزستان جنوب و جنوب غربی و عراقی‌ها هم به همین شکل وارد منطقه شده بودند یعنی جهت حرکت آن‌ها از جنوب و جنوب غرب خوزستان بود.

نکته‌ای که در اینجا می‌توان به آن اشاره کرد وقوع سیلی بود که باعث شد حمله سراسری عراق شش ماه به تعویق بیفتد؛ به عبارت دیگر طرح حمله سراسری عراق طبق پیش بینی‌های صورت گرفته، زمان اجرای آن برای فروردین سال ۱۳۵۹ بود، ولی وقوع سیل خوزستان در همین زمان موجب شد آغاز تهاجم سراسری ارتش عراق به سمت شهر‌های کشورمان شش ماه به تعویق بیفتد.

انتهای پیام/ 231

گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس ـ رحیم محمدی؛ قطعنامه ۵۹۸ که از سوی ایران پذیرفته شد، صدام تصمیم گرفت که برای «دست بالا داشتن» در مذاکرات صلح با جمهوری اسلامی ایران، مناطقی را از کشورمان به اشغال خود دربیاورد؛ از این روی شاهد بودیم که طی روز‌های آخر جنگ تحمیلی، ارتش صدام با حملات سراسری خود بخش‌هایی را از مناطق مرزی در غرب و جنوب غربی را اشغال کرد. به عبارت دیگر سه روز پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از سوی ایران بود که ارتش عراق ۳۱ تیر ۱۳۶۷ مجدد تهاجم خود به ایران را در دو محور کوشک و شلمچه آغاز کرد و در این یورش توانست با لشکر‌های پیاده و زرهی حدود ۳۰ کیلومتر از جاده اهواز – خرمشهر در محور کوشک را دوباره اشغال کند و حتی به پادگان حمید هم رسیدند و در جبهه غربی نیز وارد گیلانغرب شدند و پادگان ابوذر را به اشغال خود درآوردند.

در چنین شرایطی که بیم آن می‌رفت تا دوباره خرمشهر به خونین‌شهر تبدیل شود، عزم رزمندگان کشورمان جزم شد تا درسی مجدد به تجاوزکار بدهند. از این روی برای تنبیه متجاوز همه آن‌هایی که توان داشتند و می‌توانستند در جبهه‌ها حضور یابند، به جبهه‌ها اعزام شدند و البته پیام امام (ره) در سیل اعزام‌های مردمی به جبهه‌ها بسیار مؤثر بود.

روز ۳۱ تیر ۱۳۶۷ زمانی که امام خمینی (ره) از حمله دشمن مطلع می‌شوند از طریق مرحوم حاج احمد آقا پیام مهمی را به فرماندهان اعلام می‌کنند که در بخش از این پیام آمده بود: «این نقطه حیاتی کفر و اسلام است. یعنی نقطه شکست یا پیروزی، یا اسلام یا کفر است و باید متر به متر جنگید و چیزی از هیچ‌کس پذیرفته نیست؛ اینجا نقطه‌ای است که یا موجب می‌شود سپاه دوباره در کشور حیات پیدا کند و یا برای همیشه یک سپاه ذلیل و مرده‌ای شود».

بنابراین زمانی که خبر یورش مجدد ارتش صدام به شهر‌های کشورمان رسید و پس از آن که امام خمینی (ره) پیام مورد اشاره را صادر کردند، جبهه‌ها همانند روز‌های اول جنگ مملو از رزمندگان داوطلبی شد که برای جنگیدن با ارتش عراق آمده بودند.

لذا این حضور عظیم مردمی در روز‌های پایانی جنگ باعث شد تا رویا‌های صدام مبنی بر اشغال مجدد شهر‌های ایران هیچ‌گاه به حقیقت نپیوندد و بر این اساس ارتشی که تا سه راهی حسینیه اهواز آمده بود و می‌رفت تا اهواز را با خطر جدی اشغال مواجه سازد، با مقاومت رزمندگان کشورمان وادار به عقب نشینی و بازگشتن به پشت مرز‌های بین المللی شد و بدین شکل در دهم مرداد ۱۳۶۷ ارتش بعث عراق فرار مفتصحانه دیگری را تجربه کرد.

حضور خیل عظیم مردم در جبهه‌ها که با قرائت پیام امام (ره) به فرماندهان طی روز‌های پایانی جنگ تشدید شد، این پیام را داد که سرنوشت صحنه نبرد در میدان تعیین می‌شود نه در مذاکرات.

انتهای پیام/ 231