اول اردیبهشت

به گزاش دفاع‌پرس از شیراز، فعال رسانه‌ای و فرهنگی؛ اولین روز از دومین ماه سال جدید در کنار دیگر پاسداشت‌ها از سال‌ها قبل یک مناسبت خاص نیز دارد که یادگاران دفاع مقدس و همرزمان یک شهید بزرگوار آن را به خوبی در خاطر دارند.

۳۴ سال پیش یعنی سال ۶۷ در چنین روزی در آخرین صفحه از اوراق هشت برگی دفاع مقدس، رزمنده لامردی غلامحسین حاجی‌زاده به فیض شهادت نائل آمد

این شهید گرانقدر که در تاریخ چهارم تیرماه ۱۳۴۵ در روستای غیب الهی از توابع شهرستان لامرد در خانواده‌ای متدین دیده به جهان گشوده بود از همان اوان کودکی با معارف دینی و قران کریم آشنا شد.

شهید حاجی زاده پس از اتمام تحصیلات ابتدایی در منطقه خود، با هدف تامین معاش خانواده درس را رها کرد و به کشاورزی همت گمارد.

پس از انقلاب شکوهمند اسلامی ایران به رهبری معمار کبیر انقلاب، امام خمینی (ره) و بعد از اینکه چند سال بعد کشورمان ناخواسته وارد کارزار دفاع مقدس و مرز‌های میهنمان آماج تاخت و تاز ارابه‌های دشمن بعثی شد غلامحسین که پدرش او را غلامِ سیدالشهدا (ع) امام حسین می‌دانست دعوت، ولی فقیه زمانش را لبیک گفت و عازم جبهه‌های نبرد با دشمن شد.

سرانجام این شهید گرانقدر در حین نبرد با دشمن، در حالی که محاصره کامل شده بودند، در نبرد دوم فاو در قربانگاه شبه جزیره فاو در یکم اردیبهشت ماه ۱۳۶۷ بر سر عهدی که بسته بود جان شیرین را فدای آرمان‌های انقلاب و وطن کرد و پس از دو روز محاصره توسط دشمن بعثی و استفاده ارتش صدام از انواع و اقسام گاز‌های شیمیایی علیه رزمندگان ما، به فیض شهادت نائل آمد.

در بخشی از وصیت‌نامه این شهید گرانقدر آمده است: «از دوستانم می‌خواهم که اگر من شهید شدم همین قدر که می‌خواهید به فکر من باشید به یاری اسلام و مسلمین جهان بشتابید و ندای هل من ناصر ینصرنی امام را لبیک بگویید. خدایا این بار اول است که من وارد جبهه می‌شوم. خدایا این بار هم شهادت نصیبم کن و اگر من شهید شدم مرا ببریید در قبرستان غیب الهی به خاک بسپارید.

والسلام علیکم ورحمة الله وبرکاته غلامحسین حاجی زاده».

انتهای پیام/