به گزارش مجاهدت از مشرق، نشست خبری فیلم دسته دختران در خانه چهلمین جشنواره فیلم فجر واقع در برج میلاد برگزار شد.
محمدرضا منصوری تهیه‌کننده این فیلم درباره اینکه چقدر امکان دارد که فیلمش در جشنواره برنده شود چون داوران مَردند گفت که امیدوارم درباره ما منصفانه برخورد شود.
او گفت: امیدواریم که فیلم ما در اکران مردمی بتواند موفق شود، سال قبل به سمفا نقد داشتم که اطلاع‌رسانی است و روی آرای مردم اثری ندارد افراد زیادی بودند که به من گفتند پیامک رأی‌گیری یک روز بعد از اختتامیه به‌دستشان رسیده بود و برای همین نمی‌توانست سامانه درستی برای رأی‌گیری باشد.
بیشتر بخوانید:
منصوری: امیدوارم عدالت درباره «دسته دختران» رعایت شود
قیدی درباره شخصیت داستان و اینکه چقدر بر اساس واقعیت است گفت: ۱۰۰ درصد نیست اما صرفا اینکه شخصیت از میان کتاب‌ها باشد نیست و همه کاراکترها ساختگی هستند.
وی گفت: فیلمسازی هستم که تا زمانی که احساس نکنم باید بسازم وارد عمل نمی‌شوم فشار کار بسیار سخت بود و از خدا می‌خواستم که به من عمر دهد تا فیلم را ادامه بدهم.
این کارگردان همچنین درباره اینکه آیا فیلم شما در بخش جلوه‌های ویژه تحت تأثیر تنگه ابوغریب است، گفت: الگوهای خیلی بهتری در جهان و ایران داریم نمونه‌های خوبی از آن را سال‌های قبل آقای درویش و حاتمی‌کیا ساختند و با اینها کار کردم و من که سعی کردم سینمای خودم را داشته باشم اما اگر الگو قرار بوده داشته باشم تنکه ابوغریب نبوده است. ما درباره جنگ صحبت کردیم و باید صحنه‌های جنگی را نشان داد صحنه‌ای حماسی را نشان داده‌ام.
فرشته حسینی گفت که با فیلم همذات‌پنداری کرده است و افزود: زیرا تصویر زنان در حال جنگ در افغانستان در ذهنم می‌آمد و روی من تأثیر گذاشت.
قیدی در پاسخ به سؤالی که می‌گفت روی فیلمنامه با توجه به بودجه بالای فیلم بهتر نبود که وقت می‌گذاشتید؟ جواب منفی داد.
نویسندگان فیلم درباره هویت زنان در جنگ گفتند که نقش زنان بسیار پررنگ است به‌طوری که گاهی فیلم و رمان نمی‌تواند از پس آن برآید.
قضاوت ما این است که فیلمنامه‌ای نوشتیم که قصه‌گوست و شخصیت‌ها هدف مشترکی دارند و با فیلمی سروکار داریم که راوی قصه‌های فرعی پررنگ است.
قیدی در پاسخ به سؤال تسنیم درباره اینکه چرا فیلم مقاومتی در حال فرار و سقوط تمام می‌شود، گفت: ما درباره شکست خرمشهر فیلم ساختیم. باید شهر در حال سقوط را نشان داد اما فلیم ما در مورد عشق، اتحاد و امید به آینده بود. پایان‌بندی فیلم درباره مفاهیم دیگری است.
امینی نویسنده فیلم نیز گفت: تصویر پایانی حاوی شکست نیست بلکه شخصیت‌ها به این نتیجه می‌رسند که می‌توانند جان آدم‌ها را نجات بدهند و خرمشهری‌ها به این شهر برمی‌گردند.
قیدی در بخش دیگری از نشست بیان کرد که به اندازه‌ای که وقت داشتیم تلاش کردیم به سرنوشت تمامی آدم‌های فیلم بپردازیم تا شکل گرفته باشند.
خبرنگار افغانستانی نشست از حسینی پرسید که آیا بازی در این فیلم برای این است که ایران را وطن دوم خود می‌دانید؟ او گفت که هر دو کشور را دوست دارم و خودم را ایرانی می‌دانم. اینجا بزرگ شدم و درس خواندم برای همین باید در فیلم جنگی ایرانی بازی کنم و نمی‌توانم خودم را از این خانواده جدا بدانم.
