بمب گذاری

گروه اجتماعی دفاع‌پرس، در ساعت ۲۰:۳۰ روز یکشنبه هفتم تیر ۱۳۶۰، تعدادی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی، اعضای هیئت دولت و… به تدریج به سالن اجتماعات دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی ایران واقع در سرچشمه تهران وارد شدند. پس از پایان قرائت قرآن کریم و اعلام برنامه، شهید آیت‌الله بهشتی سخنرانی را خود را آغاز کرد. بحث درباره تورم بود، اما عده‌ای از اعضا خواسته بودند که راجع به انتخابات ریاست جمهوری نیز صحبت شود و شهید بهشتی سخنانش را با این جملات آغاز کرد: ما بار دیگر نباید اجازه بدهیم استعمارگران برای ما مهره سازی کنند و سرنوشت مردم ما را به بازی بگیرند. تلاش کنیم کسانی را که متعهد به مکتب هستند و سرنوشت مردم را به بازی نمی‌گیرند، انتخاب شوند.

پس از بیان این کلمات از زبان شهید بهشتی ناگهان صدایی مهیب فضا را فرا گرفت؛ زمین تکان سختی خورد و دیوار‌ها شروع به لرزیدن کرد. در کمتر از ثانیه‌ای، از سالن جز تلی از خاک چیزی باقی نماند. بیش از هفتاد تن از بهترین یاران انقلاب، زیر خروار‌ها خاک مدفون شدند و روح فرزندان رشید اسلام و معلمان بزرگ شهادت و ایثار به ملکوت اعلی پیوست و بدین ترتیب جنایتی که تاریخ بشری شبیه بدان را در صفحات خود ثبت نکرده و به یاد نداشت، به وقوع پیوست و توحش غربی و نفاق داخلی، همگام با هم به مناسبت جشن به شهادت رساندن فرزندان امام خمینی (ره) پایکوبی کردند.

عامل بمب گذاری، منافق نفوذی به نام «محمدرضا کلاهی» بود که خود جزء نیرو‌های خدماتی حزب به حساب می‌آمد و پس از انفجار موفق به فرار و راهی فرانسه شد. وی متولد ۱۳۳۸، دانشجوی سال اول رشته برق دانشگاه علم و صنعت ایران بود.

سخنگوی سپاه در مصاحبه‌ای با ارائه توضیحات بیشتر در مورد نتایج تحقیقات گفت که بمب گذاری از ناحیه سازمان مجاهدین خلق، این گروه وابسته و مزدور آمریکایی، صورت گرفته است. شکل و نحوه کار هم به این طریق بوده که به وسیله یک عامل نفوذی به نام محمدرضا کلاهی که در میان کارکنان حزب جمهوری اسلامی نفوذ کرده بود، این بمب گذاری صورت می‌گیرد. این بمب‌گذاری خیلی ساده و به نوعی بوده که هر کسی می‌توانسته این کار را انجام دهد، به جهت این که فرصت کافی داشته و یکی از بمب‌ها را در زیر تریبون قرار داده و بمب دیگر را در کنار ستونی از سالن کار گذاشته است. بمب‌گذار در ارتباط با همان سالن کنفرانس و به عنوان یک کارمند معمولی و ساده کار می‌کرده است.

پس از حادثه انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی در هفتم تیرماه سال ۱۳۶۰ و شهادت جمعی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی، نخستین جلسه علنی مجلس، سه روز بعد، یعنی چهارشنبه دهم تیرماه برگزار شد. درآن روز، به یادبود آن شهیدان، ۲۷ دسته گل، بر روی ۲۷ صندلی مجلس قرار داده بودند.

دو روز بعد از فاجعه هفت تیر، مردم برای تشییع شهدا، در میدان حسن آباد جمع شدند و به سوی بهشت زهرا به حرکت درآمدند. شهدای پاک باخته در راه حق، یکی پس از دیگری بر روی دست‌های گرم و توان‌مند مردم به خاک سپرده می‌شدند و تا عصر آن روزفراموش نشدنی، ۲۸ تن از شهیدان دفن شدند و تشییع بقیه، از جمله شهید مظلوم دکتر بهشتی، به وقت دیگری موکول شد. بامداد روز بعد با این که دفن شهدا اعلام نشده بود، اما سیل مردم به سوی بهشت زهرا سرازیر شد و سرانجام در آن موقع، پیکر پاک آن شهید مظلوم و تنی چند از هم سنگرانش، روی دست‌های پاک مردم به محل دفنشان انتقال یافت و پیکرآنان ـ که پاک‌تر از گُل بود ـ به خاک سپرده شد.

پیام امام خمینی (ره) در مورد شهدای هفتم تیر

امام خمینی رحمه الله در بخشی از پیام خود درباره شهدای هفتم تیر، درمورد خیانت‌های منافقین می‌فرماید: «می خواهید با شهادت رساندن عزیزان ما، این ملت فداکار را از صحنه بیرون کنید. شما تا توانستید به فرزندان اسلام، چون شهید بهشتی و شهدای عزیز مجلس و کابینه با حربه ناسزا و تهمت‌های ناجوان مردانه حمله کردید که آن‌ها را از ملت جدا کنید و اکنون که آن حربه از کار افتاده و کوس رسوایی همه تان بر سرِ بازار‌ها زده شد، در سوراخ‌ها خزیده و دست به جنایاتی ابلهانه زده اید که به خیال خام خود، ملت شهید پرور و فداکار را با این اعمال وحشیانه بترسانید و نمی‌دانید که در واژه شهادت، واژه وحشت نیست.

سخنان مقام معظم رهبری در مورد شهدای هفتم تیر

مقام معظم رهبری در مورد حادثه هفتم تیر سال ۱۳۶۰ می‌فرماید: «یک جمله درباره حادثه هفتم تیر عرض کنیم و آن این است که شاید از همه ابعاد متعددی که این حادثه داشت، این بُعد جالب‌تر باشد که این حادثه، نشان داد که ضربه‌های سهمگینی از این قبیل هم حتّی نمی‌تواند به استحکام بنای جمهوری اسلامی که به ایمان و حضور مردم تکیه کرده است، خللی وارد کند. این حادثه، حادثه کوچکی نبود. چنین حادثه‌ای در هر نقطه دنیا کافی است برای فرو ریختن یک نظام. این همه اشخاص مؤثر، مهم، خوش فکرو مبارز به دست جنایت کار تروریست‌ها در یک لحظه از بین بروند و نظام آن را تحمل کند و از آن، وسیله‌ای برای استحکام هر چه بیش‌تر خود به وجود بیاورد. این چیز شگفت آوری بود. این برکت حضور و ایمان مردم، به برکت استحکام ساخت درونی نظام اسلامی بود و به فضل پروردگار، همیشه همین طور خواهد بود.

پس از این واقعه تلخ روز هفتم تیر به عنوان روز قوه قضائیه نامگذاری شد و جهت ارج نهادن به مقام والای قضاوت و تکریم مقام شامخ شهید مظلوم آیت الله دکتر بهشتی اولین مسئول دستگاه قضایی جمهوری اسلامی ایران و بنا به پیشنهاد قوه قضائیه مبنی بر نامگذاری هفته اول تیرماه به عنوان هفته قوه قضائیه، این پیشنهاد در تاریخ ۲۷/۴/۱۳۷۳ در شورای فرهنگی عمومی مطرح و به تصویب رسید.

انتهای پیام/ 241

گروه اخبار داخلی دفاع‌پرس_ سمانه حسن‌خانی؛ امروز که ۴۱ سال از واقعه تلخ و حزن‌آلود حادثه تروریستی هفتم تیر که منجر به شهادت آیت‌الله «سیدمحمد حسینی بهشتی»، رییس وقت دیوان عالی کشور و بیش از ۷۰ نفر از مقامات و چهره‌های برجسته سیاسی از جمله چهار وزیر، چند معاون وزیر، ۲۷ نماینده مجلس و جمعی از اعضای حزب جمهوری اسلامی میگذرد باید بیش از پیش به جریان «نفوذ» توجه شود.

جریانی که پس از به ثمررسیدن درخت تنومند انقلاب اسلامی پس از ۴۴ سال همچنان وجود دارد. استعمارگران با روحیه استکباری هدفشان کشور‌های مستقل و غیر همسو است و از هر ابزاری چه تهاجم نظامی، چه تهاجم فرهنگی، سیاسی و اقتصادی و عوامل نفوذی داخلی برای رسیدن به نیات شومشان استفاده می‌کنند.

منطقه غرب آسیا مخصوصا جمهوری اسلامی ایران طی سالیان زیادی دستخوش نفوذ بیگانگان بوده و همچنان است. نفوذی که آرامش و امنیت را در منطقه غرب آسیا تحت‌الشعاع قرار داده و مردم منطقه را بیش از پیش نگران می‌کند.

دشمنان ایران بعضا (داخلی) پس از پیروزی انقلاب اسلامی برای کوتاه مدت، میان مدت و حتی بلندمدت طرح‌های متعددی ریختند تا مسیر انقلاب را تضعیف و تحریف کنند و مشکلاتی را به وجود بیاورند و در این مسیر شهدای بسیاری هم تقدیم نظام شد.

آن‌ها برای رسیدن به اهداف شیطانی خود اشخاصی را با شگردهایی در تشکیلات نوپای پس از انقلاب وارد کردند و با شیوه‌های مختلف به جلب اعتماد انقلابیون و مسئولان پرداختند تا بتوانند براحتی ضربات خود را بر پیکر نظام جمهوری اسلامی وارد کنند.

بدخواهان نظام اسلامی عناصر فهیم، نخبه، کلیدی و خدوم کشور را شهید می‌کنند تا باعث اخلال و کندی در پیشرفت امور جاری کشور شوند و با آبروریزی در نظام اسلامی در صحنه جهانی برایمان مشکلات زیادی بیافرینند.

عاملان نفوذی افکار (نقشه) خبیث دشمنان را در کشورشان پیاده می‌کنند بدون آنکه بدانند چه ضرر بزرگی به خود و هموطنانشان می‌زنند و به خیال خود فکر می‌کنند با به سرانجام رساندن توطئه دشمنان خودشان به منافعشان می‌رسند، اما زهی خیال باطل که خود به قهقرا می‌روند! و چاهی که برای خود (نفوذی) می‌کنند اول خودشان را گرفتار خواهد کرد.

اما آنچه که امروز مسلم و مشخص است گرفتن درس عبرتی است که نباید از مکر و خدعه دشمن غافل شد و بدون شناخت عمیق، فریب ظاهر افراد را خورد و بیش از هر موقع باید مراقب عناصر نفوذی و شگرد‌های مرموز آن‌ها بود.

دشمنان جمهوری اسلامی از یک اتفاق یا مشکل اجتماعی که در داخل به وجود می‌آید در طراحی فتنه خود سعی دارند برای براندازی، اغتشاش یا ممانعت از اصلاحات، ناامیدی و سست کردن عزم راسخ مردم ایران را نشانه‌گیری کنند تا به اهداف شومشان برسند، چون «نفوذ» در دنیای امروز تأثیرگذارترین راهکار دشمن برای مقابله با جمهوری اسلامی و سایر کشور‌های مستقل جهان است.

استفاده دشمنان جمهوری اسلامی به ویژه آمریکا و رژیم صهیونیستی از ابزار نفوذ در ساختار‌های سیاسی، اجتماعی، علمی، فرهنگی و… کشور از خطراتی است که همیشه امام خمینی (ره) و رهبر معظم انقلاب اسلامی نسبت به آن به مسئولین و مردم هشدار داده و خواستار لزوم هوشیاری آنان در این خصوص بودند. موضوعی که خطر آن در سال‌های اخیر بسیار مشهود است و باید بیش از پیش آگاه و هوشیار بود.

انتهای پیام/341

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، حاج فضل‌الله فرخ از مبارزان دوران انقلاب اسلامی درباره بمب‌گذاری منافقین در نماز جمعه ۲۴ اسفند سال ۶۳ تهران روایتی دارد که در ادامه آمده است.

مسئله بمباران تهران وقتی که شروع شد، گاهی به‌حدی می‌رسید که تهران تا حدودی خلوت شده بود. ولی مردم نمی‌گذاشتند نماز جمعه خلوت بشود. زیاد اتفاق می‌افتاد که روز جمعه از شهر‌هایی که بمباران و موشک‌باران نبود، جمعیت زیادی کفن‌پوش می‌آمدند تا نماز جمعه خلوت نشود. در اطراف نماز جمعه هم دستگاه‌های ضدهوایی آماده‌باش بودند. ارتش و سپاه در میدان فلسطین و میدان انقلاب حتی روی ساختمان‌ها آماده‌باش کامل بودند، چون عراقی‌ها مرتب تهدید می‌کردند و ما هم احتمال زیاد می‌دادیم که بالاخره بمباران اتفاق بیفتد.

آن روز جمعیت خوبی هم آمده بود و آقا هم مشغول نماز بودند. این شخص هم هدفش این بود که بمب را جلو بیاورد، زیرا قسمت جلو همه مسئولین هستند؛ خود آقا هم بودند. ولی چون کنترل‌های ما حلقه‌به‌حلقه است و دم در کنترل می‌شود؛ ورود به زمین کنترل می‌شود و داخل زمین هم در چند حلقه کنترل می‌شود، او دیگر نتوانسته بود جلوتر بیاید و لذا در قسمت انتهای زمین چمن توانسته بود زیلو با سجاده را پهن کند و مردم هم روی آن نشسته بودند و خودش هم به یک عنوانی محل را ترک کرده بود.

آن زمان، نماز جمعه سقف نداشت. مسئله مهم این بود که ما ابتدا خیال می‌کردیم که بمب افتاده است و همه بالا و آسمان را نگاه می‌کردند. بعد جمعیت بلند شد و شروع کرد به الله اکبر گفتن، ولی کسی فرار نکرد. مهم این بود که از جمعیتی که در اطرافشان یک عده تکه‌وپاره شده بودند و خون آن‌ها به بدن و لباس این‌ها تا شعاع زیادی ریخته بود، کسی فرار نکرد. مقام معظم رهبری بدون کوچک‌ترین وقفه یا تزلزلی با صلابت خطبه‌ها را ادامه دادند و صفوف نماز منظم شد. فقط عده به‌خصوصی از برادران ما مشغول جمع‌آوری مجروحین و کشته‌ها شدند و خطبه‌ها ادامه پیدا کرد.

نماز خیلی عادی و معمولی اقامه شد. حتی فکر کنم که نماز عصر را هم آقا خواندند. در این جور وقت‌ها احتمال دارد یک بمب دیگر هم منفجر شود، ولی خدا را شکر مردم ما استقامت بی‌سابقه و کم‌نظیری نشان دادند. رهبر انقلاب هم جوری ادامه دادند که بعد مورد تحسین امام قرار گرفتند و امام فرمودند: من داشتم می‌دیدم یک نفر فرار نکرد و امام جمعه با صلابت بدون اینکه لحن صدایش عوض شود، خطبه‌ها را ادامه داد. البته حدود ۱۴ نفر آنجا شهید شدند و عده‌ای هم مجروح شدند.

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، حاج فضل‌الله فرخ از مبارزان دوران انقلاب اسلامی درباره بمب‌گذاری منافقین در نماز جمعه ۲۴ اسفند سال ۶۳ تهران روایتی دارد که در ادامه آمده است.

مسئله بمباران تهران وقتی که شروع شد، گاهی به‌حدی می‌رسید که تهران تا حدودی خلوت شده بود. ولی مردم نمی‌گذاشتند نماز جمعه خلوت بشود. زیاد اتفاق می‌افتاد که روز جمعه از شهر‌هایی که بمباران و موشک‌باران نبود، جمعیت زیادی کفن‌پوش می‌آمدند تا نماز جمعه خلوت نشود. در اطراف نماز جمعه هم دستگاه‌های ضدهوایی آماده‌باش بودند. ارتش و سپاه در میدان فلسطین و میدان انقلاب حتی روی ساختمان‌ها آماده‌باش کامل بودند، چون عراقی‌ها مرتب تهدید می‌کردند و ما هم احتمال زیاد می‌دادیم که بالاخره بمباران اتفاق بیفتد.

آن روز جمعیت خوبی هم آمده بود و آقا هم مشغول نماز بودند. این شخص هم هدفش این بود که بمب را جلو بیاورد، زیرا قسمت جلو همه مسئولین هستند؛ خود آقا هم بودند. ولی چون کنترل‌های ما حلقه‌به‌حلقه است و دم در کنترل می‌شود؛ ورود به زمین کنترل می‌شود و داخل زمین هم در چند حلقه کنترل می‌شود، او دیگر نتوانسته بود جلوتر بیاید و لذا در قسمت انتهای زمین چمن توانسته بود زیلو با سجاده را پهن کند و مردم هم روی آن نشسته بودند و خودش هم به یک عنوانی محل را ترک کرده بود.

آن زمان، نماز جمعه سقف نداشت. مسئله مهم این بود که ما ابتدا خیال می‌کردیم که بمب افتاده است و همه بالا و آسمان را نگاه می‌کردند. بعد جمعیت بلند شد و شروع کرد به الله اکبر گفتن، ولی کسی فرار نکرد. مهم این بود که از جمعیتی که در اطرافشان یک عده تکه‌وپاره شده بودند و خون آن‌ها به بدن و لباس این‌ها تا شعاع زیادی ریخته بود، کسی فرار نکرد. مقام معظم رهبری بدون کوچک‌ترین وقفه یا تزلزلی با صلابت خطبه‌ها را ادامه دادند و صفوف نماز منظم شد. فقط عده به‌خصوصی از برادران ما مشغول جمع‌آوری مجروحین و کشته‌ها شدند و خطبه‌ها ادامه پیدا کرد.

نماز خیلی عادی و معمولی اقامه شد. حتی فکر کنم که نماز عصر را هم آقا خواندند. در این جور وقت‌ها احتمال دارد یک بمب دیگر هم منفجر شود، ولی خدا را شکر مردم ما استقامت بی‌سابقه و کم‌نظیری نشان دادند. رهبر انقلاب هم جوری ادامه دادند که بعد مورد تحسین امام قرار گرفتند و امام فرمودند: من داشتم می‌دیدم یک نفر فرار نکرد و امام جمعه با صلابت بدون اینکه لحن صدایش عوض شود، خطبه‌ها را ادامه داد. البته حدود ۱۴ نفر آنجا شهید شدند و عده‌ای هم مجروح شدند.

انتهای پیام/ ۱۴۱