بی بی سی فارسی

به گزارش مجاهدت از مشرق، ۲۴ اسفند سال ۱۳۶۳، در ساعت ۱۲.۲۹ دقیقه، هنگامی که رئیس‌جمهور وقت آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای در حال ایراد خطبه بود، ناگهان صدای مهیبی فضای دانشگاه تهران را پُر کرد. این‌بار هم مثل دفعات گذشته پای شورشیان مجاهدین خلق درمیان بود و ستون پنجم ارتش متجاوز بعثی که از فرط مخالفت با نظام و مردم ایران به نوکری صدام افتاده بود با بمب‌گذاری در فضای نماز جمعه تهران، ۱۴ نفر را به شهادت رساندند و ۸۸ نفر را زخمی کردند. گوشت و خون قربانیان به وسیله موج انفجار، تا ده‌ها متر آن طرف‌تر پرتاب شده بود، بر روی پیرهن سایر حاضرین در نماز جمعه ردِ خون مردم قابل مشاهده بود.

۳۸ سال قبل، لحظه انفجار در دانشگاه تهران:

ما برای شهادت آمده‌ایم

با وجود این تهدید و خطر مردم نظم را رعایت کردند و با سر دادن شعار «الله اکبر» ماندند تا خطیب جمعه به سخنرانی خود ادامه دهد. امام خمینی (ره) در مورد این واقعه گفته بود: «من فراموش نمی‌کنم قصه روز جمعه را که آنطور باشکوه، با نورانیت و بااستقامت گذشت. آن‌طور مردم با طمانینه با آن صداهایی که می‌آمد، با آن رگبارهایی که می‌آمد، من ملاحظه می‌کردم. من نگاه می‌کردم و مخصوصاً نگاه می‌کردم ببینم که در بین مردم چه وضعی است، اما ندیدم حتی یک نفر را که یک تزلزلی در آن پیدا باشد و آن وقت امام جمعه آن‌طور با آن طنین قوی صحبت کرد و مردم آن‌طور گوش کردند و آن طور فریاد زدند که برای شهادت آمدیم.»

سه روز پیش از نماز جمعه، اولین موشک بالستیک اسکاد بی در پاسخ به حملات موشکی عراق شلیک شد و در جبهه جنوب نیز عملیات بدر در حال اجرا بود. روز پنج‌شنبه صدام حسین اعلام کرده بود که فردا نماز جمعه تهران را منفجر می‌کنیم و این حرف بین مردم تهران پیچیده بود. مردم تهران بدون توجه به تهدید صدام و سازمان مجاهدین خلق، کودکان خردسال خود را نیز به همراه آورده بودند.

باید ضدنظام بود، به هر شکلی که شده

وقتی روش و شیوه مبارزه و فعالیت سیاسی تماماً در مسلسل ژ۳ و یوزی خلاصه شد و در توجیه کشتار ۱۷۰۰۰ نفر از مردم بی‌گناه ایران گفتند: «این‌ها قربانیان آزادی خلق هستند، پس اگر کشته شدند، عیبی ندارد.» طبیعی است برای نیل به اهدافشان هر شرافت انسانی و وطنی را زیرپا بگذارند و خیابان‌های شهر را تبدیل به میدان جنگ و قربان‌گاه شهروندان کنند. درست مثل آن‌چیزی که در بلوای ۱۴۰۱ خواستارش بودند. مهدی ابریشمچی، همسر سابق مریم رجوی که طی ازدواج سازمانی مریم را تقدیم مسعود کرد، درباره اغتشاشات پاییز گفته بود: «خیالمان راحت است، چون به اندازه کافی سلاح به ایران وارد کرده‌ایم!»

همچنان منطق سازمان بر مدار سرب و باروت می‌چرخد و چون خلفای بنی‌امیه که شعار «الحق لمن غلب» سر می‌دادند، برایشان مهم نیست به چه روش و چگونه قدرت را کسب می‌کنند؛ مهم این است که پیروز شوند، ولو با قربانی کردن مردم بی‌گناه و به آشوب کشیدن شهر.

مراسم عقد دو تروریست عاشق

شورش زن، زندگی، آزادی باید سعی کند خودش را زنده نشان دهد

وقتی عناصر شورش مجاهدین و رسانه‌های آن‌طرف آبی دست‌ در دست هم با نقابِ «زن، زندگی، آزادی» سه ماه تمام کشور را در التهاب فرو بردند و موجب ریخته شدن خونِ جوانان ایرانی شدند، شاید فکرش را نمی‌کردند مردم همچنان با مدد از حافظه تاریخی خود این شورشیان فراری را پَس زنند و خود را بار دیگر همراه و همگام جمهوری اسلامی نشان دهند. استراتژی کنونی شورش «زن، زندگی، آزادی» حفظ صحنه در فضای رسانه‌ای کشور است تا مگر بتواند از سحر شبکات اجتماعی سودی برده و سعی کند و در صدر اخبار خودنمایی راه بیندازد.

تروریسم،‌ این بار در چهارشنبه سوری خودنمایی می‌کند

چهارشنبه سوری امسال یکی دیگر از فرصت‌ها و بزنگاه‌هایی بود که کنه و باطن بلوای اخیر نمایان شد. از اوایل اسفندماه بود که سلبریتیسم مبتذل به همراه رسانه‌های ضدایرانی و مواجب‌بگیر بیگانه سعی در تهدید حکومت و مردم داشتند و این‌بار بمب‌های دست‌سازشان قرار بود چند روزی شهرهای ایران را به هم بریزد. محمد حنیف‌نژاد، مؤسس سازمان مجاهدین شاید فکرش را هم نمی‌کرد وارد کردن «سلاح» در مبارزه سیاسی، روزی تا این حد به ابتذال و انحراف کشیده شود. برایشان مهم نیست چه می‌کنند، باید با نظام و جامعه درافتاد، حال چه با ایجاد القا و امید کاذب در رسانه، چه با انداختن بمب و نارنجک در کف خیابان‌ها.

اعتراض مدنی یا آشوب شهری؟

اینستاگرام بی‌بی‌سی فارسی، شب گذشته فیلم‌هایی از تهران، کرمانشاه، تبریز و… را منتشر کرد که عناصر شورش به سمت حافظان امنیت بمب پرتاب می‌کنند و با انداختن نارنجک زیر بسیجیانِ موتوری قصد برهم زدن تعادل و واژگونی آن‌ها را دارند. حال اگر حکومت از سر قانون و شرع با آن‌ها برخورد کند، نامش می‌شود «سرکوب اعتراض مدنی»، همانگونه که وقتی خائنین سازمان به دشمن متجاوز مدد رساندند و مرصاد را خلق کردند و در پی آن چوبه عدالت به سراغشان آمد، ده‌ها سال بعد عده‌ای با زانوی غم بغل گرفتن عزاداری مدفونین خاوران شدند. بمب‌اندازی در چهارشنبه سوری در امتداد بمب‌گذاری‌های دهه ۶۰ است؛ ایدئولوژی خشونت سازمان همچنان خودنمایی می‌کند و منفعت حزبی را بر جان و امنیت این مردم ترجیح می‌دهد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، متاسفانه برخی رسانه‌های اصلاح طلب دارای خطوط مشترک و جهت گیری یکسانی با رسانه‌های معاند هستند. یکی از فصل مشترک‌های این دو طیف، سانسور اخبار خوب و امیدوارکننده است.

در جدیدترین نمونه، رسانه‌های اصلاح طلب همصدا با بی بی سی و اینترنشنال و صدای آمریکا، افتتاح و راه اندازی سامانه انتقال آب به دریاچه ارومیه را سانسور کردند.

سامانه انتقال آب به دریاچه ارومیه به عنوان بزرگ‌ترین پروژه زیست محیطی منطقه غرب آسیا دیروز توسط رئیس‌جمهور افتتاح شد. فرآیند ساخت این سامانه از سال ۹۴ آغاز اما به دلیل عدم تخصیص منابع پروژه تکمیل نشده بود، تا اینکه پس از سفر رئیسی به آذربایجان غربی تکمیل این پروژه در دستور کار قرار گرفت.

با اجرای این طرح که در مجموع برای اجرای آن، ۳۵ هزار میلیارد ریال هزینه شده است، آب از مخزن سد کانی‌سیب وارد تونل انتقال ۳۶ کیلومتری شده، پس از آن با ورود به کانال ۱۱ کیلومتری، به رودخانه گدار می‌رسد و پس از طی ۲۸ کیلومتر مسیر این رودخانه وارد پهنه آبی دریاچه ارومیه می‌شود. در فاز نخست این طرح، قرار است ۳۰۰ میلیون مترمکعب آب به صورت سالانه وارد دریاچه ارومیه شود. فاز دوم این طرح هم که طبق گفته مسؤولان مربوطه قرار است سال آینده مورد بهره‌برداری قرار گیرد، با اجرای طرح‌های مرتبط، انتقال آب را تا ۶۰۰ میلیون مترمکعب افزایش خواهد داد. به گفته کارشناسان احیای کامل دریاچه ارومیه نیازمند ۲ میلیارد مترمکعب آب است.

پیش از این نیز رسانه‌های اصلاح طلب همصدا و هماهنگ با رسانه‌های معاند، اخبار خوب همچون افتتاح پروژه عظیم آبرسانی در کردستان و پروژه آبرسانی در خوزستان و همچنین افتتاح راه آهن استراتژیک در سیستان و بلوچستان را سانسور کرده بودند.

این رسانه‌ها همزمان با سانسور اخبار خوب و امیدوارکننده، به صورت مستمر به پمپاژ اخبار منفی و یأس آفرین و ناامیدکننده مشغول هستند.

دلتنگی اصلاح طلبان تندرو برای «اغتشاشات» با چاشنی اقتصادی

در حال حاضر گرانی برخی اقلام و تورم و در مجموع وجود مشکلات اقتصادی، موجب فشار به مردم و ایجاد مشکلات معیشتی شده است. هیچکس منکر این واقعیت نیست. اما در سوی مقابل نمی‌توان تلاش دولت برای بهبود اوضاع را نادیده گرفت. همانطور که نمی‌توان میراث دولت قبل را نیز انکار کرد. میراثی که بدهی سرسام آور، تنها بخشی از آن است. تأثیر اغتشاشات ماه‌های گذشته بر معیشت مردم نیز غیرقابل انکار است.

با اینحال انتقاد امری ضروری و لازم در پیشبرد امور است، اما تفاوت فاحشی میان انتقاد و سیاه نمایی و یأس آفرینی وجود دارد. این روزها جریان اصلاح طلب از یکسو پالس شروع مجدد اغتشاشات با چاشنی مطالبات اقتصادی را ارسال کرده و از سوی دیگر در سیاه نمایی و یأس آفرینی، رسانه‌های معاند از جمله صدای آمریکا و بی بی سی فارسی را ذوق زده می‌کند.

در روزهای گذشته روزنامه اعتماد در مطلبی نوشته بود: «به نظر می‌رسد اگر موج‌آفرینی‌های تعمدی نبود ماهیت اصلی اعتراض‌های اخیر، علیه ناکارآمدی اقتصادی دولت بود تا مسائل اجتماعی. به‌عبارت دیگر اجرای طرح‌های کنترل اجتماعی چون گشت ارشاد با دامن‌زدن به دوقطبی‌های اجتماعی، در راستای آن بود تا به دولت کمک کند با خرید زمان بحران‌های اقتصادی خود را کنترل کند. در این معنا به احتمال تقدم اعتراض‌های اجتماعی بر اعتراض‌های اقتصادی، محصول اتاق فکر نظریه‌پردازانی بود که از آن در جهت هدایت افکار عمومی به مسیری مشخص به‌ویژه فرافکنی ناکارآمدی‌های اقتصادی دولت بهره می‌گرفتند. آن‌ها با اجرای این سناریو، موجی از واکنش‌های خودخواسته رسانه‌ای به راه‌انداخته‌اند که مرکز ثقل مباحث و تحلیل‌های روز را از «مسائل اقتصادی و معیشتی» و حتی «مسائل مهم سیاسی کشور»، به «مسائل کنترل اجتماعی» تغییر داد.»

در ادامه این مطلب آمده است: «آن‌ها در اوایل این ایده به اهداف مدنظر خود نزدیک شده بودند، چراکه این فرصت فراهم شده بود تا دولت به‌جای پاسخگوی مطالبات معیشتی و رفاهی مردم با تغییر مرکز ثقل توجهات عمومی، خود در مواجهه با بخشی از اقشار جامعه، مطالبه‌گر باشد. این تغییر از «موقعیت پاسخگویی به مطالبه‌گری»، دولت را در موقعیت قدرت قرار داده بود که همزمان می‌توانست از زیر بار مطالبات معیشتی و اقتصادی مردم شانه خالی کند. اما بهره‌گیری از مسائل کنترل اجتماعی در راستای کنترل بحران‌های اقتصادی ایده بسیار خطرناکی بود و اشتباهات این حوزه و زمان نامناسب اجرای آنها نه‌تنها کمکی به کنترل بحران‌های اقتصادی نکرد بلکه حتی با تشدید دوقطبی‌های اجتماعی، خالق بحران‌های جدید اجتماعی شد.»

همزمان، روزنامه‌های هم میهن و شرق در گزارش‌هایی با ضریب دادن به گرانی برخی اقلام، طوری وانمود می‌کنند که آینده‌ای سیاه و تاریک در انتظار مردم ایران است. نکته قابل توجه اینجاست که این تولیدات رسانه‌ای با استقبال ویژه صدای آمریکا و بی بی سی همراه بوده است. به نظر شما رسانه‌های معاند دلواپس معیشت مردم ایران هستند؟!