تاریخ معاصر ایران

 

متن این پیام به شرح زیر است:

 

هفتم تیر، یادآور دو حادثه تأثیرگذار و تلخ در تاریخ معاصر ایران اسلامی است، یکی حادثه انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی در سال ۶٠ که به شهادت ۷۲ نفر از اعضای حزب جمهوری اسلامی و در رأس آن‌ها شهید بهشتی، به دست گروهک تروریستی منافقین انجامید و دیگری بمباران شیمیایی مردم بی دفاع و غیر نظامی سردشت به دستور صدام حسین، رئیس رژیم بعث عراق در سال ۶٧ که آن حادثه هم به شهادت ١١٠ نفر از مردم این شهر و مسمومیت شیمیایی بیش از هشت هزار نفر بر اثر گازهای سمی انجامید و آثار این جنایت جنگی همچنان بر تن رنجور مردم سردشت باقی است. 

 

هفتم تیر را می‌توان نماد مظلومیت مردمی دانست که تنها جرم آن‌ها، استقلال‌طلبی و نفی هرگونه سلطه بیگانه بود. نکته تلخ و حیرت‌آور، اما سکوت مرگبار نهادهای بین‌المللی حقوق بشر در قبال این دو اقدام ضد بشری بود. سکوتی که استانداردهای دوگانه حقوق بشری را پیش چشم آزادیخواهان و عدالت‌طلبان به نمایش گذاشت و این واقعیت را به اثبات رساند که مناسبات انسانی و به اصطلاح حقوق بشری تا زمانی اعتبار و وجاهت بین‌المللی دارد که ملت‌ها و دولت ها در مسیر خواسته‌های غیرمشروع دولت‌های استعماری حرکت کنند؛ در غیر این‌صورت ملت‌های مستقل نه تنها از سوی نظامات بین‌المللی حمایت نمی‌شوند، که قوانین به ابزار تهدید و سلطه توسط قدرت‌ها تبدیل می‌شوند؛ اما از آنجا که بنا به وعده الهی ظلم و ظالم هرگز پایدار نخواهد ماند، روند تحولات تاریخی، همواره نویدبخش پیروزی حق بر باطل می‌باشد.

 

سرنوشت رقت‌انگیز عاملان این دو جنایت، گواهی بر این بشارت محتوم است؛ صدام به بدترین شکل ممکن با خفت و خواری به درک واصل شد و گروهک مزدور منافقین هم‌اکنون بیش از گذشته به دریوزگی افتاده‌اند تا جاییکه هیچ دولت اروپایی حاضر به پناه دادن به آن‌ها نیست  و مصداق از «اینجا رانده و از آن جا مانده» شده‌اند. این سرنوشت برای اپوزیسیونی که به ملت و وطن خود پشت کرده‌اند و دل خوش به پشتیبانی دشمنان ملت ایرانند، باید عبرت‌آموز  باشد.

 

انتهای پیام/ 241

 

متن کامیل پیام سرلشکر باقری به شرح زیر است:

 

هفتم تیر، یادآور دو حادثه تأثیرگذار و تلخ در تاریخ معاصر ایران اسلامی است، یکی حادثه انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی در سال ۶٠ که به شهادت ۷۲ نفر از اعضای حزب جمهوری اسلامی و در رأس آن‌ها شهید بهشتی، به دست گروهک تروریستی منافقین انجامید و دیگری بمباران شیمیایی مردم بی دفاع و غیر نظامی سردشت به دستور صدام حسین، رئیس رژیم بعث عراق در سال ۶٧ که آن حادثه هم به شهادت ١١٠ نفر از مردم این شهر و مسمومیت شیمیایی بیش از هشت هزار نفر بر اثر گازهای سمی انجامید و آثار این جنایت جنگی همچنان بر تن رنجور مردم سردشت باقی است. 

 

هفتم تیر را می‌توان نماد مظلومیت مردمی دانست که تنها جرم آن‌ها، استقلال‌طلبی و نفی هرگونه سلطه بیگانه بود. نکته تلخ و حیرت‌آور، اما سکوت مرگبار نهادهای بین‌المللی حقوق بشر در قبال این دو اقدام ضد بشری بود. سکوتی که استانداردهای دوگانه حقوق بشری را پیش چشم آزادیخواهان و عدالت‌طلبان به نمایش گذاشت و این واقعیت را به اثبات رساند که مناسبات انسانی و به اصطلاح حقوق بشری تا زمانی اعتبار و وجاهت بین‌المللی دارد که ملت‌ها و دولت ها در مسیر خواسته‌های غیرمشروع دولت‌های استعماری حرکت کنند؛ در غیر این‌صورت ملت‌های مستقل نه تنها از سوی نظامات بین‌المللی حمایت نمی‌شوند، که قوانین به ابزار تهدید و سلطه توسط قدرت‌ها تبدیل می‌شوند؛ اما از آنجا که بنا به وعده الهی ظلم و ظالم هرگز پایدار نخواهد ماند، روند تحولات تاریخی، همواره نویدبخش پیروزی حق بر باطل می‌باشد.

 

سرنوشت رقت‌انگیز عاملان این دو جنایت، گواهی بر این بشارت محتوم است؛ صدام به بدترین شکل ممکن با خفت و خواری به درک واصل شد و گروهک مزدور منافقین هم‌اکنون بیش از گذشته به دریوزگی افتاده‌اند تا جاییکه هیچ دولت اروپایی حاضر به پناه دادن به آن‌ها نیست  و مصداق از «اینجا رانده و از آن جا مانده» شده‌اند. این سرنوشت برای اپوزیسیونی که به ملت و وطن خود پشت کرده‌اند و دل خوش به پشتیبانی دشمنان ملت ایرانند، باید عبرت‌آموز  باشد.

 

انتهای پیام/ 241