تبریز

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از تبریز، «داود پوررستم دیزج» فرزند «فریدون» در دوم خرداد سال ۱۳۴۵ در روستای «دیزج خوشه مهر» شهرستان «مراغه» دیده به جهان گشود. وی هنگامی که در سال ۱۳۵۹ دوره تحصیلی راهنمایی را پشت سر می‌گذاشت، برادرش «محمدرضا» در درگیری با عوامل ضد انقلاب در «صائین دژ» به شهادت رسید.

او در مقطع راهنمایی به عضویت انجمن اسلامی دانش‌آموزان درآمد و بعد از مدتی به شورای مرکزی انجمن‌های اسلامی دانش‌آموزان کشور پیوست. وی ۷ مهر سال ۱۳۶۴ عازم جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد و ۲۳ بهمن همان سال، هنگام حضور در عملیات «والفجر ۸» در محور راست شهر فاو، در اتوبان فاو – بصره به شهادت رسید.

«داود پوررستم دیزج» در وصیت‌نامه آغشته به خون خود که به تاریخ ۱۶ بهمن سال ۱۳۶۴ (یک هفته پیش از شهادتش) نوشته، آورده است:

بسم الله الرحمن الرحیم

«أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَٰهَ إِلَّا ٱللَّٰهُ و أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ ٱللَّٰهِ»

خداوندا! چگونه وصیت‌نامه بنویسم! کسی که از سنگینی بار معصیت پشتش خمیده، چه وصیتی نماید تا مثمر ثمر واقع شود؟ ولی‌ ای رحمان و رحیم، می‌دانم تو خیلی بزرگواری! می‌دانم تو ارحم‌الراحمین هستی و من ای خدا، از درگاه رحمت و لطفت مأیوس و ناامید نیستم!

خدایا! تو تواب هستی و توابین را دوست داری، پروردگارا، من نمی‌خواهم آن‌گونه بمیرم که تو از من راضی نباشی! الهی، نیامرزیده و نبخشیده از این دنیا نبر! معشوقا، چه نافرمانی‌ها که نکردم؟! چه گناهانی که مرتکب نشدم؟! خداوندا، من پدر و مادر و برادران و خواهران مسلمان را زیاد اذیت کرده‌ام. الهی از تو می‌خواهم که موجبات رضایت مسلمین صالح و والدینم را که همانا رضایت توست، فراهم کنی!

برادران و خواهران مسلمان! مسلماً رستگاری آرزوی همه‌ ماست و همه دوست دارند عاقبت به خیر شوند و مقصد نهایی همه مرگ است؛ پس بیایید خودمان را بسازیم؛ چون هرلحظه ممکن است سنگ اجل به شیشه‌ عمر ما بخورد. بیایید تا آماده‌تر و با آغوش باز و با خیال راحت از مرگمان استقبال کنیم.

برادران و خواهران! بدانید در عصر حاضر که عصر ظلم، جور و بی‌عدالتی است، تنها نجات‌دهنده و راهنمای صالح، تا انقلاب منجی عالم بشریت، حضرت صاحب‌العصر و الزمان (عج)، «امام خمینی» است. بیایید تا دنباله‌رو صالح امام امت و شهدای عزیز باشیم. بیایید تا به گفته‌های رهبر عزیزمان و سفارش‌های شهدای گلگون‌کفن‌مان که نور چشمان‌تان می‌باشند، عمل کنیم. آگاه باشید که رضایت خالق بزرگوار ما، در وصایای ائمه اطهار (ع) و نایب و نور چشمان شما (شهدا) و در عامل بودن به آن‌ها نهفته است.

من وصیت نامه‌ام را در یک جمله خلاصه کنم: «بیایید تا مسلمان واقعی باشیم نه ظاهری».

در خاتمه از پدر، مادر، برادران و خواهر عزیزم تقاضای حلالیت دارم و به بخشش و بزرگواری‌شان بیش از همه امیدوارم. از تمام برادران و دوستانی که من همیشه باعث زحمتشان بودم حلالیت می‌طلبم. من خودم نیز همه را حلال می‌کنم، مگر کسانی را که از اوامر فرمایش‌های امام سرپیچی کنند و با خون شهیدان گران‌قدر تجارت کنند و کسانی را که در راس امور مسلمین قرار دارند و به اسلام عمل نمی‌کنند.

به امید زیارت مرقد مطهر حضرت سید الشهدا (ع) و بر پا نمودن نماز جماعت، به امامت روح خدا در بیت المقدس و به امید نابودی کفار و منافقین.

خدایا، خدایا، تا انقلاب مهدی، خمینی را نگهدار، از عمر ما بکاه و بر عمر رهبر افزای

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته

۶۴/۱۱/۱۶

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از تبریز، «سید مصطفی ابریشمی اسکویی» فرزند «سید رفیع» اول آذر سال ۱۳۳۷ در شهرستان «اسکو» در خانواده‌ای مذهبی و منتسب به سادات متولد شد. وی در جریان نهضت انقلاب اسلامی در راهپیمایی‌های تبریز و اسکو حضوری فعال داشت و پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز با اخذ دیپلم از دبیرستان دکتر شریعتی فارغ‌التحصیل شد و در همین زمان به عضویت کمیته انقلاب اسلامی و سپس سپاه پاسداران درآمد.

«سید مصطفی» به‌دنبال آغاز جنگ تحمیلی چهار بار عازم جبهه شد و در عملیات‌های مهدی (عج)، طریق‌القدس، فتح‌المبین و بیت‌المقدس شرکت کرد و در آخرین مرحله عملیات آزادسازی خرمشهر در ۳ خرداد سال ۶۱ به شهادت رسید.

این شهید گلگون‌کفن در فرازی از وصیت‌نامه خود که سه‌ماه پیش از شهادتش به تاریخ ۱۴ اسفند سال ۱۳۶۰ تنظیم کرده، نوشته است:

بسم الله الرحمن الرحیم

«وَلا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونَ».

«هرگز گمان نکنید کسانی که در راه خدا کشته شده‌اند، مرده‌اند؛ بلکه آنان همواره زنده هستند و در نزد خدا روزی می‌خورند».

درود فراوان به رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران، امام خمینی. سلام. من برای سومین‌بار وظیفه شرعی خود دانستم به جبهه‌های حق علیه باطل بروم و با دشمنان اسلام ستیز کنم. اکنون که حسین زمان با ندای «هل من ناصر ینصرنی» در میدان جنگ تنها مانده، باید از جان و مال خود گذشت و به یاری وی شتافت تا بتوان اسلام را یاری کرد.

پدر و مادرم! اکنون که شهادت نصیب من شده، برای من و شما بزرگ‌ترین افتخاری است. شما باید خوشحال باشید که چنین پسری بزرگ کرده و در راه اسلام او را فدا کرده‌اید. برادرانم! همیشه در خط اسلام باشید که این خط، مستضعفان را بر مستکبران غلبه خواهد داد. پدر، مادر، برادران و خواهرانم! شما باید غم و غصه‌ شهادتم را نخورید و همیشه شاد و خرم باشید و افتخار کنید؛ چون من، عزیزتر از علی‌اکبر (ع) نیستم. نگذارید خون ما هدر رود. از یکی از برادرانم خواهش می‌کنم سلاح مرا به دست بگیرد و همیشه افراد منافق چپ و راست را سرکوب کند. سپاس بیکران به درگاه خدا که بر من منت نهاده و راه راست را نشانم داد.

رحمت خدا به شیر پاک مادرم و قدردانی از پدرم که توانستند پسری بزرگ کنند و به اسلام قربانی بدهند. پدر، مادر، برادران، خواهران، سایرین! اگر من تا به حال به شما حرف‌های تندی گفتم به بزرگی خودتان مرا ببخشید و حلالم کنید. همیشه در دعاهایتان امام زمان (عج) و امام‌مان را از یاد نبرید. در آخر مطمئن هستم روزی اسلام پرتوش را بر جهان می‌افکند.

از سه برادر و خواهرم تقاضا دارم دست پدر و مادر را بگیرند و در زمان پیری به آن‌ها کمک کنند و نگذارند در غم من ناراحت باشند، من یک روز، روزه‌ی نذر دارم، از برادر بزرگم خواهش می‌کنم آن را بگیرد. پدر ارجمندم! مرا حلال کن و با استقامت، صبر و شکیبایی از انقلاب اسلامی دفاع کن. مبادا روحیه خود را ببازی و گریه کنی، چون گریه تو باعث ناراحتی من است. مادر مهربان و عزیزم! سلام مرا بپذیر و حلالم کن، خواهر مسلمانم! تو نیز زینب زمان باش و در راه خدا مبارزه کن.‌ ای برادران عزیزم! راه خدا، بهترین راه‌هاست. پوینده و کوشنده‌ی این راه باشید. خداحافظ، همه‌ شما را به خدای بزرگ می‌سپارم.

خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار، از عمر ما بکاه بر عمر او بیفزا

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته

انتهای پیام/

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از تبریز، «خسرو سرداری ممقانی» فرزند «محمود» 9 فروردین سال 1338 در شهر ممقان آذربایجان شرقی دیده به جهان گشود. وی که دانش آموخته کارشناسی مهندسی عمران بود، با شروع جنگ تحمیلی به عنوان جهادگر راهی جبهه‌های حق علیه باطل شد و فرماندهی گردان‌های انصار جهاد سازندگی آذربایجان شرقی را برعهده گرفت. او در جریان عملیات کربلای 5 در تاریخ 26 دی سال 1365 در منطقه شلمچه به مقام رفیع شهادت نائل شد.

وی در بخشی از وصیت نامه خود آورده است:

اینجا جبهه است. انسان به هیچ چیز دیگر فکر نمی‌کند. جز یاد خدا و هیچ دلهره و ترسی ندارم از اینکه اینجا بمیرم. فقط مسؤول هستم از جان برادرانم محافظت کنم. عراقی ها از ترس شان آنقدر منور می‌فرستند که آدم فکر می‌کند چراغ‌های شهر روشن است. همیشه در فکر رزمندگان هستم که جانشان را در طبق اخلاق گذاشته‌اند و در راه اسلام، قرآن و مملکت فدا می‌کنند. گاهی که به مرگ فکر می‌کنم به خودم می گویم: آدم بالاخره خواهد رفت چه زود چه دیر، چه بهتر که در راه خدا برود.

مسئولیت ما زدن پل‌های خاکی است، چقدر خاطره و تجربه دارد، از هزار بار رفتن به خارج پر ثمرتر است. شهید ساجدی می‌گفت: جبهه دانشگاه امام زمان است. نمی‌دانید رزمندگان در شب عملیات چه حال و هوایی دارند. یقیناً این شور و عشق محصول این دانشگاه است. بعد از مدت 25 روز از اینکه نتوانستم به مرخصی بیایم، معذرت می‌خواهم. عملیات بود به ما اجازه ندادند. راستش را بخواهی خودم نیز نخواستم، علاقه‌مند بودم در عملیات شرکت داشته باشم. امروز از عملیات کربلای 4 برگشته‌ام. در یک جای خلوت یک پتو انداخته ام و با خدایم راز و نیاز می‌کنم. ضمناً کارهایم را رو به راه کرده‌ام، فارغ بال هستم.

فکر می‌کنم خدا انسان را آفریده و به او عقل داده تا کارهای خداپسندانه انجام دهد تا باعث سرافرازی خود و خانواده‌اش و جامعه را فراهم آورد. به خدا شکر می‌کنم که لحظاتم را عاطل و باطل نمی‌گذرانم. از خداوند می‌خواهم که تا هستم در راه او قدم بردارم.

همسرم امیدوارم در تمام لحظات عمرت چه با من باشی و چه نباشی سر بلند باشی. من می‌خواهم در براندازی ظلم عفلقی‌ها نقشی داشته باشم و اگر نتوانم، خوشحالم از اینکه به این نیّت عزمم را جزم کرده‌ام. با اینکه عشق و دوست داشتن خصیصه فطری است. ولی این عشق فطرتاً برای خداست. بعد به مخلوق او، در انسان وقتی انحراف بوجود می‌آید که خدا را فراموش کند و به جای عشق حقیقی به عشق‌های مجازی روی می آورد، در این رهگذر عشق و پرستشی قابل احترام است که با عشق خدا توأم باشد و من این گونه عشق را نسبت به همسرم به پدر و مادرم به برادران و خواهرانم مخصوصاً به رهبرم، رهبری که تمام وجودش برای خدمت به امتش بود، رهبری که هستی‌اش تجلیگاه عشق خدایی، رهبری که جز اسلام برایش مطرح نیست، ابراز می‌دارم. لذا از خداوند می‌خواهم این گونه عطوفت و مهربانی را در فراز و نشیب‌ها سست و دگرگون نسازد و من در تمام لحظاتم با عزمی راسخ و استوار می‎‌ایستم و از خدا می‌خواهم مرا در چنین راهی موفق گرداند.

مادر خوبم می‌دانم چقدر برایم زحمت کشیده‌ای ولی این را بدان که چقدر توپ‌ها و بمب‌های صدامیان فرزندان عزیزی را از مادران گرفته‌اند. من خود را در مقابل آن‌ها کوچک احساس می‌کنم. مادرم نمی‌دانی که چه بر سر این شهرهای گیلانغرب، قصر شیرین، مهران، آبادان، دزفول آورده‌اند، راستی امروز 16/10/65 مصادف است با ولادت حضرت زینب (س) شما می‌دانید حضرت زینب در این دنیای فانی چقدر مشقت‌ها و ناملایمات کشید در عین حالی که صبور بود در مقابل یزید زمان خویش ایستاد و خم به ابرو نیاورد. ما نیز اگر بگوییم پیرو راستین اسلام و قرآن و پیامبر و امامان هستیم، باید صبور باشیم و در مقابل یزیدیان بایستیم و تنها توکل به خدا کنیم. چرا که «الا بذکر الله تطمئن القلوب».

به یادم افتاد امروز سالروز شهادت 150 نفر از رزمندگان دانشجوی پیرو خط امام است که مظلومانه با گلوله‌های توپ و آر پی جی دشمن قطعه قطعه شده اند. مقاله‌ای خواندم که دست و پایشان را می‌بستند و برای هر کدام یک آرپی جی می‌زدند که حتی قطعه هایشان پودر می‌شد و این در هویزه اتفاق افتاد، در کربلای هویزه، من کجا بیایم؟ این دنیا پر از مکر و حیله است نمی‌خواهم بمانم و اگر بمانم کارم ادای وظیفه است، برای رضای خدا. ما، در جزایر مجنون جاده‌ای در دست احداث داریم. جاده‌ای که ما را به عراق و از آنجا به کربلا متصل می‌کند. اینجا هر لحظه ساعت‌ها تجربه است از ایثار و فداکاری رزمندگان اسلام و مسؤولین رده بالا، خداوند پیروزیشان را سریع‌تر کند. این رزمندگان شب ها گریة وداع می‌کنند با این که هیچ گناهی ندارند از خداوند طلب عفو و بخشش می‌نمایند. این حال را خداوند از تمام مسلمین و مؤمنین اش دریغ نفرماید و سفارش می‌کنم به شما، جبهه بروید. از تمام شما حلیت می‌طلبم.

به تمام همکاران و جهادگران عزیز که همدوش رزمندگان اسلام در سنگر دفاع از اسلام و مظلومان تاریخ به پیکار مقدسشان ادامه می‌دهند، سلام دارم.

من در جهاد یاد گرفتم معنای کلام امام را که فرمود «کار برای خدا دلسردی ندارد.» لذا ما اظهار محبت مظلومان و زحمتکشان کشور اسلامی‌مان را به هزاران تشویق و آفرین گفتن‌ها ترجیح می‌دهیم و زمانی که حاصل تلاشمان به بار می‌نشیند گویی که زحمتی نکشیده‌ایم، از خداوند می‌خواهم که شما را در این راه، نستوه و استوار نگه دارد. قدر یکدیگر را بدانید و در کارهایتان از خدا کمک بخواهید.

انتهای پیام/