تحریم ایران

به گزارش مجاهدت از مشرق، روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت: این روزنامه در تحلیلی نوشت: «همیشه زخم‌هایی هست که اگر به هر دلیلی نتوان یا نخواست آنها را درمان کرد آن زخم‌ها ناسور شده و به اطراف سرایت می‌کند و بدخیم و غیرقابل درمان می‌شوند. مذاکرات مجلس در دو موضوع برجام و اعتراضات ۱۴۰۱ نشان داد که با دو زخم ناسور مواجهیم؛ دو زخمی که ناشی از نداشتن وفاق و همدلی ایجاد شد و به مرور عمیق و عمیق‌تر گردید؛ به‌طوری‌که اکنون غیرقابل حل به نظر می‌رسند. مسئله و زخم برجام روشن است. برجام یک پیروزی ملی بود که نابخردی دو طرف داخلی در کنار خلف وعده آمریکا آن را از حالت پیروزی خارج نمود.

اشتباه دولت این بود که برجام را منحصر به دولت نمود و از این طریق مخالفان داخلی خود را در گوشه رینگ قرار داد. هنگامی که برجام دستاورد یک گروه شد ضربه‌پذیری آن در داخل و خارج بیشتر شد و ضربه نهائی را ترامپ زد. ولی شانس با ایران یار بود که بایدن آمد و قابل تصور بود که برجام به سرعت احیا شود ولی مجلس قبلی پیش‌دستی کرد و در سال اول خود قانون اقدام راهبردی را تصویب کرد. اگر این قانون مغایر با برجام نبود نیازی به تصویبش نبود و اگر مغایر بود به‌طور طبیعی مانع احیای برجام می‌شد و شد، به امید اینکه با آمدن آقای رئیسی از موضع قدرت، امتیازات بیشتری بگیرند و در داخل خودی نمایش دهند که نتیجه شکست آنها پیشاپیش معلوم بود.

آنان مانعی را که برای احیای برجام در دولت روحانی ایجاد کردند خودشان هم پشت آن مانع متوقف شدند و در نهایت و در عمل برجام به حاشیه رفت. اکنون و در جریان رای اعتماد به وزرای پیشنهادی این بحث دوباره زنده شده درحالی‌که اکثریت قاطع مخالفان دیروز؛ امروز حسرت آن را می‌خورند. فقط اندکی از تندروهای غیرمسئول هستند که سروصدا می‌کنند.

زخم دوم نیز اعتراضات ۱۴۰۱ است. اعتراضاتی که ناشی از باز شدن زخم کهنه مواجهه نادرست و تحقیرآمیز با زنان بود؛ زخمی که آتش آن دو ماه پیش از اعتراضات در دولت تهیه و ریخته شد؛ زخمی که موجب شکل‌گیری یک شکاف و حفره بزرگ میان جامعه و حکومت شده است و آثار آن را در میزان مشارکت در انتخابات اخیر به‌خوبی دیدیم. مسئولیت مستقیم این زخم هم متوجه کسانی است که حاضر نیستند از سیاست‌های نادرست خود دست بردارند.

این دو زخم جدی است. برای اینکه بدانیم چقدر اهمیت دارد کافی است که بگوییم نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که در میان مجموعه مشکلات کشور بیش از ۵۰ درصد

مردم امیدی به حل مسئله تحریم از سوی آقای پزشکیان ندارند. درحالی‌که این ناامیدی در حوزه‌های دیگر کمتر است. جالب اینکه رفع تحریم یکی از اولویت‌های بالای دولت از نظر مردم باید تلقی شود. نتیجه این دو پاسخ مردم، روشن است.

تحلیل هم‌میهن در حالی است دولت بایدن بنا نداشت به برجام برگردد بلکه با وجود ابراز تاسف از خروج ترامپ، این خروج را ابزار فشار بیشتر به ایران برای گرفتن امتیازهای بیشتر می‌دانست و به همین دلیل، فراتر از برجام، مدعی برجام پلاس بود تا از طریق آن، امتیازت جدیدی را هم در حوزه برنامه نظامی و نفوذ منطقه‌ای از ایران بگیرد. در عین حال، دولت بایدن حاضر نبود تضمین معتبر بدهد و تعهد کند که تحریم‌ها را لغو می‌کند و دوباره توافق را زیر پا نمی‌گذارد.

موضوع مهم‌تر این است که دولت اوباما از همان دی‌ماه سال ۱۳۹۴- که دولت روحانی ظرف دو ماه انجام همه تعهدات خود را به انجام رساند و نوبت تعهدات طرف غربی رسید- به نقض تدریجی تعهدات خود پرداخت و پس از آن هم دولت ترامپ با دیدن انفعال دولت روحانی در مقابل تحریم‌های جدیدی مثل ویزا و آیسا، جرئت کرد تمام تعهدات آمریکا را نقض کند و از برجام خارج شود سپس دولت بایدن روی کار آمد و ۹ ماه فرصت داشت تا تخلفات اوباما و ترامپ را جبران کند اما همان گونه که گفته شد به گروکشی بیشتر پرداخت. در چنین شرایطی و در حالی که طرف غربی از ابتدای سال ۱۳۷۹ تا آذر ۱۳۹۹ مشغول فرصت‌سوزی و بی‌اعتنایی به حقوق ایران بود، مجلس یازدهم قانون اقدام متقابل را تصویب کرد تا دست طرف مذاکره‌کننده پر باشد.

در موضوع اغتشاشات پاییز ۱۴۰۱ نیز که هم‌میهن از آن به عنوان اعتراضات یاد می‌کند، باید پرسید شرارت و آدم‌کشی و آتش‌افروزی و اقدامات تروریستی و رعب‌افکنی و تهدید کسبه برای تعطیل اجباری مغازه در کنار میدانداری گروهک‌های تجزیه‌طلب و تروریست چه ربطی به مردم و مطالبات‌شان دارد. به همین علت هم هست که آن فتنه صهیونیستی آمریکایی با عدم همراهی مردم بلکه قیام عمومی در برابر اشرار تروریست به شکست منتهی شد. در این میان باید بررسی کرد که چرا یک روزنامه مدعی اصلاح‌طلبی پروژه تروریستی مشترک موساد و سیا را اعتراضات مردمی نام می‌گذارد؟

به گزارش مجاهدت از مشرق، روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت: عصر ایران نوشت: «با وجود برجستگی مسائل اقتصادی و معیشتی در برنامه‌های تبلیغی کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم‌، نقطه تقابل و تمایز نامزدهای انتخابات، مسائل و رویکردهای آنها در عرصه سیاست خارجی است. واقعیت این است که انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم بیش از هر چه با همه مسائل و حواشی آن، صحنه رویارویی دو گفتمان سیاست خارجی متفاوت و متقابل است.

یک گفتمان به طور مشخص، نقش و اهمیتی برای سیاست خارجی برای عبور از چالش‌ها و بحران‌های کنونی قائل نیست و به ادامه روند کنونی سیاست خارجی که مشخصه آن تقابل ایدئولوژیک با جهان و قدرت‌های بزرگ، ایفای مسئولیت ایدئولوژیک در قبال روندها و جریان‌های همسو، عدم ضرورت در رفع تنگناهای نهادی و حقوقی برای گسترش مناسبات اقتصادی و تجاری، اولویت نداشتن بهره‌گیری از ظرفیت‌های سیاسی و اقتصادی بین‌المللی مانند سرمایه‌گذاری خارجی و فن‌آوری‌های نوین بین‌المللی، و نهایتاً تکیه صرف بر توانمندی‌های داخلی ایران و تنظیم مناسبات با کشورها بر مبنای معیارها و شاخص‌های ایدئولوژیک است.

برای این گروه خنثی‌سازی تحریم‌ها در داخل و به عبارت دقیق‌تر دور زدن تحریم‌ها مهم‌ترین اقدام راهبردی برای حل مسئله تحریم است. بنابراین تحریم‌ها و رفع آنها، وزن و جایگاهی در سیاست خارجی این جریان ندارد. برایند و نتیجه این گفتمان با توجه به مفروضه‌های نادرست و بی‌توجهی به متغیرهای واقعی، چیزی جز تداوم و تشدید انزوا و حاشیه‌نشینی ایران از روندهای اقتصادی‌، تجاری و سیاسی بین‌المللی نخواهد بود.

نقطه مقابل این گفتمان واپسگرا، انزواطلب و تنگ نظرانه، گفتمان تعامل با جهان و گسترش مناسبات اقتصادی با رفع مخاطرات، چالش‌ها و تنگناها و محدودیت‌های سیاسی قرار دارد. این گفتمان به طور طبیعی به دنبال بهره‌گیری از ظرفیت‌های سیاسی و اقتصادی بین‌المللی مانند جذب سرمایه‌گذاری خارجی و فن‌آوری‌های جدید، بازگرداندن ایران به حوزه‌های فعال گذشته بین‌المللی مانند بازار نفت است. برای تحقق این شرایط نیز مذاکره با غرب و تلاش برای احیای برجام موضوعیت و اهمیت دارد. برایند و نتیجه این گفتمان در صورت اجرائی شدن‌، خروج ایران از انزوا و حاشیه‌نشینی بین‌المللی و در نگاه حداقلی جلوگیری از تشدید شرایط انزوای ایران در عرصه جهانی است.

نگذاریم با حاکمیت گفتمان‌های واپسگرا و انزواطلب در سیاست خارجی‌، جهان بیش از این به نبود و انزوای ایران عادت کند و نگذاریم غیبت و انزوای ایران در عرصه جهانی به امری عادی، مطلوب و امنیت ساز برای نظام سیاسی و اجتماعی کشور تبدیل گردد».

سر هم کردن این جملات از سوی کانال غربگرا در حالی است که کشور در دولت برجام، سخت‌ترین شرایط انفعال و انزوا را تجربه کرد تا جایی که طرف اروپایی برجام، به بی‌اعتنایی مطلق به دولت روحانی پرداخت و تعهداتش را کاملاً زیر پا گذاشت و این در حالی بود که روحانی ادعا می‌کرد رئیس‌جمهور فرانسه گفته نگران اشتغال جوانان ایران است! در همین دوره، نامزد دولت روحانی برای نمایندگی ایران در سازمان ملل، قادر نبود از دولت مؤدب اوباما (!) ویزا بگیرد و به هواپیمای وزیر خارجه کشورمان در آلمان سوخت نمی‌دادند. در همین دوره مثلاً خروج انزوا بود که هیچ کشوری دولت ما را جدی نگرفت و خرید نفت ایران به زیر سیصد هزار بشکه سقوط کرد. تنها نقض روند انزوا این بود که دیپلمات‌های کلاهبردار اروپایی هر چند وقت یک‌بار با تیم روحانی و ظریف ملاقات می‌کردند و ضمن پشت‌هم‌اندازی، وعده می‌دادند که مسائل درست می‌شود و اینکه آنها تلاش می‌کنند تا تحریم‌های دو برابر شده در دوره برجام را کاهش دهند! این همان دوره‌ای بود که دولتمردان با وجود واگذاری امتیازات برجامی و اجرای ۳۷ تعهد برنامه اقدام دیکته شده از سوی FATF، ادعا می‌کردند که نمی‌توان واکسن وارد کرد، چون تحریم هستیم!

برعکس این دوره انزوا، کشورمان در دوران کوتاه ریاست شهید رئیسی توانست روابط مختل و فریز شده سیاسی و اقتصادی با همسایگان را احیا کند، عضو پیمان‌های مهم مانند بریکس و شانگهای شود، واکسن به شکل انبوه برای واکسیناسیون کرونا وارد کند، صادرات نفت را به شکل چشمگیر افزایش دهد و پروژه‌های بزرگ عمرانی را در داخل به اجرا بگذارد. گسترش دیپلماسی اقتصادی از شرق آسیا تا آفریقا و آمریکای لاتین، از دستاوردهای مهم این دوره است که موجب احیای درآمدهای ارزی سقوط کرده شده است.

سرویس سیاست مشرق – «وبلاگ مشرق» خوانشی روزانه در لابه‌لای اخبار و اتفاقات کشور است. ما درباره این خوانش البته تحلیل‌ها و پیشینه‌هایی را نیز در اختیار مخاطبان محترم می‌گذاریم. ۷:۳۰ هر روز با بسته ویژه خبری-تحلیلی مشرق همراه باشید.

***

طعم خوب “رأی بد” برای ظریف

محمدجواد ظریف، وزیر سابق امور خارجه به تازگی در یک میتینگ سیاسی برای مسعود پزشکیان تبلیغ کرد.

به گزارش مجاهدت از ایلنا، ظریف در این سخنرانی به مواردی اشاره کرده که بخش‌هایی از آنرا در ادامه می‌خوانید:

_ (در اشاره به کارنامه دولت روحانی) برخلاف همه محاسبات و پیشگویی‌ها، اثر انتخاب خود را دیدید، احترام جهان و احترام همه ملت‌ها که منادی گفتگوی تمدن ها را داشتیم بطوریکه تمام دروغ ها را نقش برآب کرد!

_ انتخاب می کنیم جوانان بجای پناه بردن به کشورهای خارجی با عشق و امید در کشور بمانند، انتخاب می کنیم که پدران و مادران در آرزوی فرزندانشان حسرت نخورند. انتخاب می کنیم ایران و ایرانی در همه جا سرفراز باشد و تحریم نکنند تا مجبور شوند ایران و ایرانی را تکریم کنند.[1]

*آقای ظریف اگر می‌خواهد یک سیاستمدار منطقی و راستگو باشد طبعا باید حرف راست بزند و منطقی رفتار کند.

آنچه که مردم از اثر انتخاب خود در سال‌های 92 و 96 دیدند به جز ناکارآمدی، تحریم بیشتر و بیدستاوردی چه بود؟!

مگر این آقای ظریف نبود که صراحتا و پس از آنهمه مذاکره اعلام کرد ما نمی‌توانیم حتی یک حساب ساده در بانک‌های انگلیس باز کنیم؟

و مگر این شخص آقای روحانی نبود که مدت‌ها پس از مذاکرات؛ سوگمندانه گفت:‌ مگر کشورها دیوانه‌اند که با آمریکا مذاکره و توافق کنند.

از باب احترام جهان نیز اینکه ظریف در آمریکا نمی‌توانست خارج از خطوط ترسیمی پلیس حرکت کند و به عیادت همکار خود برود و یا صحبت‌های ترامپ درباره تروریست نامیدن مردم ایران برای هر جویای حقیقتی کافیست.

آقای ظریف گویا فراموش کرده است که باراک اوباما در صبح روز معاهده برجام و برای اینکه ته‌مانده دستاورد را هم از دست ظریف بگیرد دست به تحریم ایران زد!

بماند که حتی مضحک‌ترین بخش‌های توافقات موقت ژنو از قبیل “ماجرای سنگ‌های قیمتی” هم نتوانست مردم را روی صندلی‌های نمایش برجام نگه دارد!

ما همچنین یادآوری می‌کنیم زمانی را به آقای ظریف که ماجرای “پناه بردن جوانان ایرانی به کشورهای خارجی” از سوی معاون علمی رئیس‌جمهور روحانی مورد تردید قرار گرفت و دکتر سورنا ستاری به درستی از این گفت که مسئله فرار مغزها از آن کلاه‌های گشادی است که روی سر کشور گذاشته‌اند![2]

ستاری استدلال کرد که این مسئله یک پروپاگاندای تبلیغاتی علیه ایران بیشتر نیست.

نتیجه آنکه مسئله فرار مغزها و جوانان اگر درست باشد بیشتر در دهه 90 و در دولت متبوع ظریف بروز کرده و اگر غلط باشد یعنی ظریف هم جزو کسانی است که کلاه روی سر کشور می‌گذارند!

تمام این گزاره‌های تاریخی که اتفاقا در همین نزدیکی هم رخ داده‌اند نشان می‌دهد که آقای ظریف نه بر اساس کارنامه و نه بر اساس سبک و سیاق سیاسی؛ شأنیت آنرا ندارد که برای مردم “رأی خوب” را تبیین کند.

***

حرف‌های پسر کروبی درباره خصومت و حسادت برخی اصلاح‌طلبان

مهدی کروبی، از اصلاح‌طلبان ستادی است که به دلیل فعالیت‌های خود در فتنه 88 و توبه نکردن علنی از آن رفتارهای غلط در حصر خانگی قرار دارد.

حسین کروبی، فرزند وی با تازگی در اظهاراتی که اعتمادآنلاین آنها را منتشر کرد ضمن اعلام حمایت کروبی از مسعود پزشکیان گفته است:

“اگر خصومت و حسادت برخی اصلاح طلبان در سال ۱۳۸۴ نبود مهدی کروبی رئیس جمهور بود و بلای محمود احمدی نژاد بر سر ملت فرود نمی آمد و پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت نمی‌رفت و تحریم‌ها شکل نمی‌گرفت‌. او در همه سال‌های حصر غیرقانونی بر امید و اصلاح و مبارزه قانونی تاکید کرده است.”[3]

*اختلافات درونی اصلاح‌طلبان وارد مرحله جنون شده و انتخابات هم برای آن به مثابه یک کاتالیزور عمل کرده است.

کار این اختلافات که بویژه میان چپ‌های ستادی و مسعود پزشکیان بروز یافته به جایی رسیده است که حتی اخیرا دیدیم که محمدرضا تاجیک، از تئوریسین‌های ستادی جریان چپ صراحتا و در یک مصاحبه تأکید کرد که پزشکیان نمی‌تواند دریچه‌ای بگشاید.[4]

برخی محافل تحلیلی از این می‌گویند که چپ‌های ستادی؛ پزشکیان را حامل اصلاح‌طلبی نمی‌دانند و حتی معتقدند او پروژه نظام برای افزایش مشارکت انتخاباتی است! از همین رو یا در قبال پزشکیان سکوت کرده‌اند و یا مثل تاجیک صراحتا در نقد او سخن می‌گویند.

برایندهای تحلیلی از این می‌گوید که اصلاح‌طلبان ستادی معتقدند کاراکتر پزشکیان توانایی جذب آرای خاموش و خاکستری را هم ندارد و از همین رو اعلام حمایت از وی بیفایده است.

***

استدلال جالب آیت‌ا… عاملی برای مشارکت انتخاباتی

اگر رأی ندهیم؛ فردا نباید گلایه کنیم

آیت‌ا… سیدحسن عاملی، عضو مجلس خبرگان رهبری و امام جمعه اردبیل؛ طی سخنانی در خطبه‌های این هفته نماز جمعه به اهمیت حضور در انتخابات اشاره کرد و خطاب به کسانی که نمی‌خواهند رأی بدهند، گفته است: در حال حاضر توصیه اول ما شرکت در انتخابات است. مبادا دفتر حسنات عزیزان از این حسنه بزرگ خالی باشد. بدون تردید انتخاب انسان صالح و شایسته برای تولیت امور مسلمان ها از تمام حسنات بالاتر است. از طرفی “حضور در صحنه”، مانور قدرت و اقتدار و انسجام ملی در برابر دشمنانی است که بیش از ۴۰ سال است در کمین کشور ما و ملت ما هستند. هیچ انسان عاقلی در برابر دشمن غدّار خود چراغ سبز نشان نمی دهد و هیچ عاقلی تعیین سرنوشت خود را به کس دیگری نمی‌سپارد. (کنایه از رأی ندادن!)

به گزارش مجاهدت از شفقنا، وی تصریح می‌کند: کسانی که گلایه‌ای از مدیریت کشور دارند دقت کنند که جمهوری اسلامی سلایق متفاوت اقتصادی و سیاسی را در معرض انتخاب ملت قرار داده است. حالا موسم رفع گلایه با انتخاب فرد اصلح، سلیقه اصلح و تفکر اصلح است و بعد از انتخاب، فردا دیگر جای گلایه نیست.[5]

*استدلال آیت‌ا… عاملی در لزوم رأی دادن و البته رأی خوب دادن جامع و مانع است.

در عین حال و در باب ذکر مثال و توضیح پیرامون جمله آخر ایشان مبنی بر اینکه “فردای انتخابات دیگر جای گلایه نیست” باید گفت که این یک منطق کمتر گفته شده در ساحت دموکراسی ایرانی است.

به این معنی که مردم؛ اعم از آنها که رأی می‌دهند یا رأی نمی‌دهند؛‌ باید بدانند که اوضاع کشور طی 4 سال آینده ماحصل رأی آنهاست.

به این معنی که فردی که رأی نمی‌دهد یعنی اجازه داده است که سیاستمدار ضعیف رئیس‌جمهور شود و فردی هم که رأی می‌دهد اما به “رأی خوب” و کارنامه نامزدها اهمیتی نمی‌دهد باید بداند که در قبال کژی‌ها و بی‌عملی‌های بزرگ 4 سال آینده مسئول است.

این دو جماعت طبعا در فرداروز انتخابات نباید بابت هیچ مشکلی گلایه کنند و اجرا نشدن وعده‌های مهم نامزد پیروز هم یقینا بر عهده آنهاست.

در همین زمینه می‌توان به مثالی از کشور فرانسه نیز اشاره کرد که در جریان اعتراضات اقتصادی جلیقه‌زردهای معترض به وضعیت معیشت؛‌ رسانه‌های بزرگ فرانسه در هنگام مصاحبه با معترضین؛ نخستین سؤالی که می‌پرسیدند این بود که به چه کسی رأی داده‌اید؟!

کنایه از اینکه اعتراض شما بلاوجه است و رئیس‌جمهور ماکرون که عامل وضعیت اقتصادی فعلی است؛‌ انتخاب خود شماهاست!

لذاست که انتظار می‌رود همه یکان‌یکان آحاد جامعه و ایضا جوانان و نوجوانان عزیز رأی‌اولی در انتخابات شرکت کنند و جدای از حب و بغض‌های شخصی و اهمیت دادن به مقولات نامهم؛ “رأی خوب”‌را بر اساس کارنامه نامزدها داخل صندوق بیاندازند تا معیشت خودشان بهبود یابد و سرعت پیشرفت کشور هم بیشتر شود.

***

1_ https://www.ilna.ir/fa/tiny/news-1496308

2_ mshrgh.ir/1019636

3_ https://www.etemadonline.com/tiny/news-664039

4_ mshrgh.ir/1614511

5_ https://fa.shafaqna.com/?p=1827646