تربیت فرزند

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، یکی از بهترین علایق و خاطرات بچه ها از دوران کودکی عیدی گرفتن از بزرگترها و فامیل ها است، از پدر و مادر گرفته تا پدر بزرگ و مادربزرگ و دیگر اعضای خانواده که بهترین خاطراتشان را می سازد. بنابراین شاید اینطور بتوان گفت که بهترین لذت بچه ها از عید به جز تفریح و گردششان، عیدی گرفتن است.

برای عیدی دادن بهتر است که مقدار کمی پول براساس سن و سال بچه در نظر گرفته شود، به طور مثال برای بچه های کوچکتر کمتر و برای بچه های بزرگتر بیشتر در نظر گرفته شود و مزیت پول نسبت به سایر نوع عیدی ها این است که این حق انتخاب را برای بچه ها قائل می شوید تا خودشان براساس علایقشان خرید کنند یا پول هایشان را جمع کنند. خیلی ها هم اعتقاد دارند که عیدی نباید پولی باشد بلکه براساس سن بچه برایش خرید کنند که آن هم نظر دیگری است.

بیشتر بخوانید:

رسوخ شعار غلط «فرزند کمتر زندگی بهتر» در فرهنگ ایرانی

در هر صورت نکته مهم این است که لذت عیدی گرفتن را از بچه هایمان نگیریم و همینطوری عیدی آنها را از خودشان نگیریم، خیلی از بچه ها این خاطره در ذهنشان مانده که پدر و مادرها به حساب ذخیره کردن پول هایشان عیدی شان را می گیرند اما در هر صورت بچه ها نمی فهمند  چه اتفاقی در طول سال برای عیدی شان افتاد و این خاطره در ذهنشان آنقدر باقی می ماند که برای بقیه  نیز تعریف می کنند. در عیدی‌های نقدی بهتر است از پول نو استفاده کنید، چون کودکان تفاوت پول کهنه و نو را متوجه می‌شوند.سعی کنیم از تعداد اسکناس‌ها خردتر در پرداخت عیدی استفاده کنید، چون در ذهن کودکان تعداد بیشتر اسکناس به معنای ارزش بیشتر پول  و ذوق بیشتری می‌کنند.

حتی اگر پدر  و مادر عیدی بچه ها را برای خودشان در بانک  گذاشته یا ذخیره کرده باشند بهترین حالت این است که بچه ها در جریان این ذخیره کردن باشند مثلا برایشان قلکی تهیه شود که بچه ها در جریان ذخیره پول هایشان قرار بگیرند و خودشان در طول سال تصمیم بگیرند آن را در جایی هزینه کنند یا خیر و یا اینکه چه چیز مورد نیازشان است که می توانند آن را با پول عیدی شان تهیه کنند این بهترین حالت لذت بخش برای بچه ها می تواند باشد همین که مدیریت مالی شان نیز در دست خودشان است و بچه ها را به سمت استقلال سوق می دهد.

بنابراین عیدی بچه ها را به خود آنها بدهید و اگر سن و سالشان برای ذخیره کردن کم است به انها یاد دهیم که چطور پول هایشان را جمع و نگهداری کنند، اگر هم سن آنها به این حد نمی رسد و هنوز نمی دانند که با پول چه می کنند، بهتر است پدر و مادر آنها را به فروشگاه ببرند و برایشان توضیح دهند که مثلا با عیدی خودشان برایشان اسباب بازی یا وسیله دیگری خرید می کنند اما این حق انتخاب را برای خود بچه قائل شوند.

نکته دیگر این است که پول یا هدیه ای که دیگران به بچه ها می دهند را تمسخر نکنید. یکی از وظایف والدین این است که به کودکانشان یاد دند انسان قدرشناسی باشد، این به سلامت روانی کودکان کمک می کند. چه اینکه تا ابد در ذهنشان این باقی می ماند که اگر کسی پول یا هدیه مادی کم ارزش تری برایشان خریده این آدم ارزشی برایشان قائل نشده بنابراین به بچه هایتان این را آموزش ندهید که دیگران را براساس عیدی شان ارزیابی کنند.

مسئله دیگر هم احترام گذاشتن به بزرگترها و تشکر کردن از آنها است که باز هم از وظایف بزرگترها و والدین است که به بچه هایشان آموزش دهند وقتی فردی به آنها عیدی داد، قدرشناس باشند و از او تشکر کنند، حتی اگر ارزش مادی یا مالی کمی عیدی داشته باشد.

در طول دوران نوروز بچه ها به دیدار پدربزرگ ها و مادربزرگ ها می روند و آنها هم عموما از لابه لای قران به بچه ها و نوه هایشان عیدی میدهند. به بچه ها آموزش تشکر کردن و تبریک عید را بدهید تا بزرگترها هم خوشحال شوند. مثلا به کودکتان یاد دهید که حتما با دیدن بزرگترها به آنها عید را تبریک بگویند و در صورت دریافت عیدی تشکر کنند.

نکته دیگر این است که برای عیدی دادن و گرفتن رقابت و چشم و هم چشمی نکنید. به کودکانتان بیاموزید که حتما عیدی گرفتن از طرف بزرگترها جزو واجبات نیست ، اگر بزرگتری عیدی می دهد لطف می کند و از سوی دیگر هم عیدی دادن نباید رقابتی باشد مثلا خاله یا عمه مبلغی عیدی می دهند و ما هم مبلغ بیشتری بدهیم بلکه همان میزان کم عیدی از ارزش معنوی برخوردار است و برای بچه ها لذت دارد مگراینکه ما به عنوان پدر و مادر تعریف دیگری  از عیدی داشته باشیم که در این صورت بر ذهنیت کودکان هم تاثیر نادرست می گذارد.

بنابراین اگر به خاطرات خودمان رجوع کنیم می‌بینیم گاهی اوقات در کنار خاطرات شیرین از عیدی گرفتن خاطرات تلخی هم داریم که شاید ناشی از تبعیض‌ها و رفتارهای نامناسب بزرگسالان باشند. بنابراین نحوه عیدی دادن یادمان باشد که بر روان کودکان و نوجوانان  تاثیرگذار است.

*نحوه مدیریت عیدی ها

حال که به روزهای پایانی نوروز نزدیک می شویم بهتر است چند نکته درباره مدیریت عیدی بچه ها را در نظر داشته باشیم نخست اینکه همانطور که جلوتر ذکر شد بهتر است که مدیریت آن را به دست خود بچه ها بسپاریم و برای بچه ها اعتمادسازی کنیم یعنی اینطور نباشد که عیدی هایشان را خرج کنیم می توانیم یک باکس یا قلک برایشان مشخص کنیم و بگوییم عیدی هایشان را در آن ذخیره کنند و هر زمان که به وسیله ای نیاز دارند یا دوست دارند آن را داشته باشند از ذخیره عیدی شان خرج کنند و اگر هم میزان آن کم است می توانیم ما هم کمکی مالی به آنها داشته باشیم تا بتوانند ان وسیله را تهیه کنند دراین صورت بچه ها قدری حساب و کتاب لوازمی که نیاز یا علاقه شان است هم دستشان می آید.

اگر کودک شما به سن تشخیص و نزدیک نوجوانی رسیده بهتر است که با او صحبت کنید و بهترین راه ذخیره پول مثل نگه داشتن پول به نام خودش در بانک را در نظر داشته باشید.

و برای جمع بندی باید مطرح کرد که طوری رفتار کنید که تنها ماهیت عیدی دادن و گرفتن برای کودکان مهم باشد نه دریافت عیدی گرانقیمت. در زمان عیدی دادن میان کودکان تبعیض قائل نشوند و سعی کنید عیدی یکسان پرداخت شود تا حس حسادت در ذهن بچه‌ها زنده نشود. ایام نوروز و دریافت عیدی فرصت خوبی برای آموزش تشکر و قدردانی به کودکان است، از کودکان بخواهید وقتی از کسی عیدی دریافت کردند از او تشکر کنند، چه مبلغ عیدی کم و چه زیاد باشد، چه هدیه مورد پسندشان باشد و یا نباشد. از زمان ایام نوروز برای دید و بازدید و معاشرت با فامیل و آشنایان استفاده کنید و سعی کنید این رسوم را در ذهن کودکانتان زنده نگه دارید.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، خشم یک حالت برانگیختگی و هیجان زیاد در زمان روبه‌رو شدن با محرک‌های نامناسب محیطی است. احساس خشم بخشی از زندگی همه ما هست و همه بچه‌ها نیز به نوعی آن را تجربه می‌کنند. از این ‌رو باید بـه بچه‌ها بیاموزیم که چطور با خشم خود کنار بیایند. کودکان گاهی احساساتشان را از طریق رفتار بروز می‌دهند؛ زیرا این تنها روشی است که به کمک آن می‌توانند آنچه را احساس می‌کنند، بیان کنند.

خشم یکی از نیرومندترین هیجان ها است. پرخاشگری نیز از آثار حالت هیجانی خشم است که معمولاً همراه آن رخ می دهد. همانگونه که امام علی (ع) می فرماید:«کنار زدن غضب به واسطه بردباری، نتیجه شناخت است». در منابع اسلامی، تلاش شده که نگرشی صحیح درباره
خشم داشته باشیم ؛ از جمله در روایتی آمده است: خشم و غضب، امری شیطانی است و شیطان با ابزار قراردادن آن انسان ها را صید می کند و از طریق سعادت منحرف و به راه شقاوت می کشاند.

برخی بازی ها این روزها از سوی روانشناسان مطرح شده که به کاهش حجم خشم کودکان می انجامد که برخی از آنها را مرور میکنیم:

*بازی با حباب و تمرین تمرکز

یکی از این بازی ها برای کودکان ۳ تا ۵ ساله، درست کردن یک ظرف حباب است و اینکه با آن تمرین تنفس کنیم. تنفس آرام و شمرده، احساسات خروشان کودک را آرام میکند. به مدت چند هفته روزی یک دقیقه با فرزندتان حباب درست کنید؛ بعد از اینکه حباب درست کردن را یاد گرفت، از او بخواهید با کمک گرفتن از قوه تخیلش، حباب های متفاوتی درست کند. لطافت حباب ها و تلاش برای ساخت آنها روحیه کودک را آرام تر می کند.

*آموزش روش های کنترل خشم

با بزرگتر شدن بچه ها و عبور از سنین پیش دبستانی می توانیم روش های کنترل مدیریت خشم را به بچه ها آموزش دهیم و تغییراتی در تفکر آنها ایجاد کنیم، ابتدا با طمأنینه و حوصله به بچه آموزش دهید که محرک های خشمش را شناسایی کند مثلا اگر کسی حرف بدی به او می زند و او عصبانی می شود، این نمونه عصبانیتش را شناسایی کند و بعد از آن مرحله دیگر پس از شناسایی محرک، این است که چطور آن را فروبنشاند و در ارتباط با دیگران صبور باشد.

مثلا اینکه به فرزندمان یاد دهیم قبل از هر اقدامی، نفسی عمیق بکشد و اگر می تواند چند قدم از آنچه عصبانی اش کرده فاصله بگیرد؛ در دل جمله های آرام کننده تکرار کند مثل: «از پسش بر میام» یا «مهم نیست». در نهایت هم رفتارهای عاقلانه و مودبانه را به بچه آموزش دهیم مثلا «این توپ منه، لطفا پسش بده» یا «چه حرف زشتی زدی، من این طوری حرف نمی زنم». به فرزندتان یاد بدهید قرار نیست کسی با خشونت بیشتر برنده شود.

قدم دیگر این است که علامت های جسمی عصبانیت را به بچه نشان دهیم، مثلا به او یاد دهیم که اگر کسی عصبانی است، بلند حرف می زند، یا صورتش قرمز می شود یا اینکه دست هایش را مدام تکان می دهد و ضربان قلبش بالا می رود، یا اخم می کند و تند تند نفس می کشد. سپس به او بگوییم که اگر این علامت ها را در خود دید ، یاد توصیه هایی که به او کردید، بیافتد.

*خمیر بازی برای کنترل خشم

برای بچه های بین سنین ۹ تا ۱۲ سال واکنش های خشمگین شدن را می توان آموزش داد. مثلا اینکه اگر فرزندتان با کسی دعوا کرد، اجازه دهید هر کار که می خواهد بکند بعد با او صحبت کنید و بگویید نتیجه این کارهایت چیست؟ چه چیز را توانستی نشان دهی، آیا مشکلت حل شد؟ اگر باز هم دعوایت شد باز هم می خواهی همین رفتار را تکرار کنی؟

یکی از بازی هایی که برای کنترل خشم موثر است، بازی با گِل یا با خمیر برای بچه های بین سنین سه تا یازده سال  است. بچه ها از بازی با گل یا خمیر خیلی لذت می برند چون بازی حس لامسه آنها را تقویت می کند و بچه های کوچک هم حس لامسه قوی دارند و دوست دارند همه چیز را با دستانشان لمس کنند. 

بچه ها با خمیر بازی می توانند خمیر را به هر شکلی که می خواهند ورز و تغییر بدهند یا آن را خرابش کنند و یک شکل دیگر بسازند همین گرد کردن و شکل دادن به خمیر و گل نوعی برون ریزی احساس پرخاشگری است و حس خشم آنها را تعدیل می کند. بهتر است در بازی از قالب استفاده نشود چون در نحوه بیان کودک اثر تسهیل کننده دارد.

*بادکنک های خشم 

ترکاندن بادکنک ها کودک را قادر می کند خشم خود را ببیند. بنابراین از سر و صدای بچه ها با بادکنک ها نگران نشوید، بلکه اجازه دهید بادکنک ها را بترکانند یا آنها را گاز بگیرند.

*خشم کودکان را مضاعف نکنید

گاه پیش می آید که والدین با بچه ها طوری صحبت می کنند که خشم بچه ها را بیشتر می کند.

چند مثال

* روش غلط: چند بار بهت بگم چراغ حموم رو خاموش کن؟ 

– روش صحیح : پسرم چراغ حمام هنوز روشنه

* روش غلط: مادر: زود باش تلفن رو همین الان قطع کن (روش غلط فرمان و دستور) پسر: نمی‌خواهم

-روش صحیح: مادر: من حالا می‌خوام یه تلفن بزنم . پسر: توی یک دقیقه تمومش می کنم

* روش غلط: تمام روز به جوجه‌هات آب و دونه ندادی؟ عرضه نگهداری از دوتا جوجه رو نداری؟

– به جای اتهام زدن توصیف کنید: صحیح: جوجه ها خیلی گرسنه بنظر می‌رسن!

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، در وجود هر انسانی حالت های متفاوتی وجود دارد مثل دلهره، دلشوره و نگرانی که به آنها هیجان های منفی می گوییم ، گاه هر یک از ما مضطرب و پریشان حال می شوند و زمانی هم استرس و فشارهای شدید روانی حال ما را دگرگون می کند. اما باید این را بدانیم که کودکان هم گاهی دچار استرس و فشار روانی می شوند و این حالت های هیجانی تنها مربوط به بزرگسالان نیست.

بنابراین دلهره، دلشوره، نگرانی و همچنین اضطراب و پریشان حالی بین کودک و بزرگسال مشترک است اما استرس و فشارهای روانی بیشتر به بزرگسالان اختصاص دارد.

بسیاری از پژوهشگران پس از نامگذاری قرون گذشته چون عصر روشن بینی در اروپا، عصر منطق و پیشرفت حال به قرن بیستم و عصر استرس و فشار رسیده‌اند. ۸۰ درصد بیماری های جسمی چون زخم معده، تنگی نفس، سردرد، فشار خون و اختلال های قلبی ـ عروقی ناشی از فشارهای عصبی و روانی است، امروزه میزان مصرف آرامبخش ها در جهان بسیار بالا رفته است به طوریکه براساس آمار هر سال در آمریکا حدود پنج بیلیون ارام بخش و ۱۶۰ هزار تن آسپرین مصرف می شود. مردم فرانسه در سال ۲۵ میلیون جعبه داروی ضد افسردگی و حدود ۷۵ میلیون جعبه داروی ضدفشار روانی استفاده می کنند.

آرامش روانی، گمشده انسان است و انسان با تمام وجود در پی آن است. قرآن کریم با تأکید اعلام می کند که آرامش روان، تنها در سایه توجه به خداوند امکان پذیر است. أَلا بِذِکرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ: آگاه باشید با یاد خدا، دل ها آرام می گیرند. این مطلب در آیه دیگر چنین آمده است: وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکاً: هرکس از یاد من روی گرداند، زندگی تنگ و سختی خواهد داشت.

امیرالمومنین امام علی علیه ‏السلام می فرمایند: همانا تقوای خدا داروی درد قلب‌های شماست و بینا کننده کوری دل های‏تان و شفابخش بیماری جسم‌هایتان و برطرف کننده تباهی سینه‌هایتان و پاک کننده آلودگی جان‌هایتان و روشنی بخش ضعف چشم‌هایتان و فرو نشاننده ترس و اضطراب دل‌هایتان و زداینده سیاهی ظُلمت‌تان.

*نشانه های اضطراب کودک و نوجوان چیست؟

اضطراب با توجه به شدت و ضعف عوامل آن، نشانه‏ های متفاوتی دارد. در مرحله‏ نخست ، تکان دادن دست و پا، بالا کشیدن شلوار، گزیدن و لیسیدن لب و بازی با اشیایی چون خودکار، موی سر، دکمه پیراهن و غیره است که این نشانه‏ ها، نشان اضطراب عمومی است و در همگان وجود دارد، بنابراین خیلی نگران کننده نیست.

فرض کنید کودک یا نوجوان شما، مشغول انجام تکالیف است و چون برنامه‏ مورد علاقه‏‌اش در تلویزیون آغاز شده، اضطراب دارد و دائم دست یا پایش را تکان می‏ دهد.

در مرحله‏  بعد؛ اختلالات رفتاری یا عادات عصبی مثل ناخن جویدن، کندن پوست لب یا مو، کشیدن پوست یا مو، کندن زخم بدن، فشار دادن دندان ‏ها مثل دندان قرچه)، فرو ریختن دل، پرخاشگری، و تیک ، یعنی پرش عصبی (مثل چشمک زدن، بالا انداختن ابرو، غنچه کردن دهان) دست و پای سرد، بی‏ خوابی، کابوس، تکرر ادرار همه از نشان های اضطراب هستند. این ها دیگر از نشانه های پیشرفته تر اضطرابند و باید بدان ها توجه کرد.

مهمترین علل اضطراب بچه ها فشارهای روانی ناشی از اختلافات و درگیری های پدر ومادر، توقع زیاد از بچه، تأثیر رفتار هم سالان، احساس کمبود محبت، تولد فرزند جدید، رفتن به مدرسه و .. است که در آنی مراحل بچه ها ممکن است دچار وحشت زدگی، عرق کردن دست و بدن، افزایش سرعت تنفس و تهوع و تپش قلب ، ریختن ادرار و … بشوند یا اینکه شب ها نتوانند به تنهایی بخوابند و دچار مشکلات خواب شوند.

نشانه های اضطراب نوجوانان علاوه بر اینها شامل انزواجویی، عدم تمرکز، درددل، کاهش هورمون جنسی، مشکلات خواب، افکار وسواسی، سیگار کشیدن، کم خوری، ناتوانی تصمیم گیری و اختلال حافظه، افکار انتقادی منفی، اختلال ترشح هورمون ها و .. نیز هست.

نکته دیگر این است که باید بدانید اضطراب کودک و نوجوان حتما می بایست کم بشود چرا که اگر شدید باشد میزان خودباوری آنها را ضعیف می کند و کودکانی که خودباوری  و اعتماد به نفس بالاتری دارند، استعدادهایشان شکوفا شده و به رشد می رسند و برای جامعه مفید خواهند بود.

*اضطراب بچه ها با تولد فرزند جدید

این نوع اضطراب بچه ها با ناخن جویدن یا انگشت مکیدن آغاز می شود و بعد به کندن پوست لب و ناخن یا دندان می رسد. کودک وقتی احساس می‌کند که به او کم توجّهی شده یا قرار است فرد دیگری رقیب محبّت او شود مثل فرزند دوم، دچار استرس می‌شود. در این شرایط والدین نباید به بچّه دوم خیلی توجّه کنند، همچنین باید در مواردی، مسؤلیت هایی از فرزند کوچکتر را به فرزند بزرگتر بسپارند.

به طور مثال به او اجازه دهند فرزند کوچکتر را بغل کند و جلوی فرزند بزرگتر، نوزاد را ناز و نوازش نکنند.

نکات دیگری که می بایست برای کم کردن اضطراب بچه ها به کار برد شامل پرهیز از هر نوعر فتار تنبیهی کودک بزرگتر، پرهیز از مقایسه کودک با همسالانش، تقویت روحیه ایمان و خدا باوری در کودک براساس سن و سالش، رعایت تساوی بین محبت به کودکان، توجه اطرافیان و آشنایان به هر دو بچه، استفاده از رفتارهای جایگزین و سرگرمی برای انحراف ذهن کودک به مسائل دیگر، آموزش نفس عمیق در هنگام اضطراب به بچه ، آموزش تخلیه هیجانات در هنگام فشار روانی، ورزش کردن و تقویت قوای جسمی کودک.

*فرزندم ناخن می جود، چه کار کنم؟

قطعا بچه هایی که ناخن می جوند، دچار فشار روانی هستند که منشأ آن باید مشخص شود سرچشمه این فشارها ممکن است اختلاف و درگیری پدر و مادر باشد. اختلاف والدین، یکی از مهم‏ترین عوامل فشار روحی کودکان است. برخی گمان می ‏کنند مقصود از اختلاف والدین، درگیری فیزیکی است؛ در حالی که هر گونه مجادله‏ لفظی نیز از دید کودک، اختلاف است و در موارد بسیاری، با التماس همراه با دلهره، از پدر و مادر می‏ خواهد که دعوا نکنند. اگر به سعادت فرزند خود علاقه‏ مند هستید، به اختلافات پایان دهید. 

علت دوم حسادت به برادر یا خواهر کوچکتر است که درباره آن و راهکارهای رفعش صحبت کردیم.

سوم نگرانی ناشی از عدم مشارکت یعنی وقتی کودک، گروه همسالان را در حال بازی یا فعالیت ‏های گروهی می‏ بیند و به جهت کمرویی یا عدم آشنایی با آنان، در آن فعالیت ‏ها مشارکت نمی‏ کند، ناخن می‏ جود. شما می‏ توانید زمینه ‏های این مشارکت را با آشنا کردن کودکان با هم فراهم کنید. 

چهارم ترس از سرزنش و تنبیه؛ ممکن است شما با رفتارتان این حس را به بچه داده باشید که اگر اشتباهی کرده قطعا تنبیه می شود همین باعث می شود قبل از اینکه بچه مسئله را به شما بگوید یا شما از آن اگاهی پیداکنید شروع به ناخن جویدن و اضطراب زیاد کند گاه دیده می شود بچه ها وقتی اشتباهی مرتکب شده اند سریع می گویند که درددل دارند یا معده شان بی دلیل می پیچد که این ناشی از اضطراب آنها می تواند باشد.

پنجم فیلم های ترسناک، هرگز اجازه ندهید بچه ها فیلم های ترسناک و عاطفی ببینند خیلی از کودکان نمی توانند شب ها تنها در اتاقشان بخوابند شاید هم به پدر و مادر بگویند که کسانی در اتاقشان رفت وآمد می کنند یا پشت پنجره می آیند و همین زمینه عادت کنار پدر و مادر خوابیدن را برایشان فراهم می کند و البته دلهره و ترس را همیشه همراه آنها می کند.

*چند نکته  درباره ناخن جویدن: 

– از پیچاندن انگشتان با پارچه و وسایلی مثل آن و زدن فلفل به انگشتان کودک بپرهیزید. 

– زمینه‏ فعالیت ‏های دستی کودک (جورچین یا پازل، خمیر بازی، توپ، نقاشی و…) یا رایانه و نقاشی و طراحی را فراهم کنید. 

– او را از سیمای زشت این رفتار با قرار گرفتن جلو آینه آگاه کنید. 

– دست خود را با دست ‏های او و انگشتان خرابش مقایسه کنید تا متوجه خرابی انگشتان خود شود. 

–  لبه‏ های خشن ناخن‏ ها را هموار کنید. این لبه‏ های خشن، وسوسه انگیزند و در صورت تخفیف این رفتار، او را تحسین و تشویق کنید.

ناخن جویدن، معمول ‏ترین عادت عصبی است که به سبب ایجاد آلودگی در روده و خراب شدن انگشتان دست، باید درمان شود.

نکته دیگر آموزش آرام سازی یا ریلکسینش در بچه ها است که به آنها یاد دهید هر زمان که احساس نیاز به جویدن دارد دست هایش را مشت کند تا ۱۵ بشماره و رها کند، سپس لبخند بزند و نفس عمیق بکشد یا زمانی که دندان هایش را به هم فشار می دهد ، دهان را حدود ۲ سانتیمتر باز کند چند لحظه روی دست هایش بنشیند و فشار بدن را احساس کند یا اینکه اگر روی صندلی نشسته برای سه دقیقه دست هایش را به صندلی بگیرد و فشار دهد و یک باره رها کند.

*آیا برای از بین بردن اضطراب بچه ها به روان شناس مراجعه کنیم؟

روان شناس با روانکاوی یا روان درمانی و روانپزشک با دارو اضطراب را رفع می کند با توجه به اثر منفی داروهای شیمیایی توصیه می شود ابتدا به روانشناس مراجعه کنید و اگر نیاز شد، بیمار را به روانپزشک ارجاع دهید. در صورت تمایل خانواده به استفاده از آرام‏بخش، حتما باید با تجویز روان‏پزشک باشد.

در نهایت این نکته را باید در نظر داشته باشیم که اضطراب در حد طبیعی لازمه زندگی انسانی است چه اینکه اگر نباشد ما از خودمان دفاع نمی کنیم و بودنش باعث رشد و پیشرفت ما می شود. 

پدری به فرزند خود می‏ گوید: این ده مهره را از فاصله‏ پنج متری داخل جعبه بینداز، کسی بر کار تو نظارت نمی ‏کند و به اندازه‏ کافی هم فرصت داری. طبیعی است که در چنین حالتی، کودک، هیچ گونه اضطرابی نخواهد داشت؛ اما مهره‏ ها را هم با دقت داخل جعبه نمی ‏اندازد؛ زیرا انگیزه‏ ای ندارد. اما پدر دیگری می‏ گوید: این مهره ‏ها را داخل جعبه بینداز و اگر موفق نشوی، به ازای هر مهره، یکی از بهترین وسایلت (دوچرخه، رایانه، و…) را از تو خواهم گرفت. در این حالت، دنیایی اضطراب وجود او را فرا می‏ گیرد و به پرتاب مهره‏ ها موفق نخواهد شد. 

پدر سومی می ‏گوید: این مهره‏ ها را داخل جعبه بینداز و اگر موفق شوی، در برابر هر مهره، یکی از وسایلی را که دوست داری برایت می‏خرم. در این حالت، اضطراب اندکی وجود او را فرا می‏ گیرد؛ اما مانع کامیابی او هم نخواهد شد. این اضطراب اندک در او انگیزه ایجاد می‏ کند و همان اضطراب مطلوب است.