تشییع شهید

به گزارش مجاهدت از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، مراسم تشییع و تدفین یک شهید گمنام ۱۸ ساله از کاروان شهدای لاله‌های فاطمی که پنجشنبه ۱۵ آذر در تهران تشییع شدند، امروز شنبه ۱۷ آذر در اردوگاه فرهنگی الزهرا سلام‌الله‌علی‌ها با حضور جمعی از مردم و مسئولان برگزار شد.

شرکت‌کنندگان ضمن تشییع این شهید جوان، به مقام همه شهیدان انقلاب اسلامی و دفاع مقدس ادای احترام کردند.

سخنرانان حاضر در این مراسم با ذکر مصیبت اهل بیت و یادآوری فداکاری‌های شهیدان گمنام و نقش ایشان در حفظ و پاسداری از انقلاب اسلامی، به تبیین اهمیت پاسداشت یاد و خاطره شهدا پرداختند.

آنها بر ضرورت ادامه راه این شهیدان تأکید کردند و جوانان را به شناخت و پایبندی به ارزش‌های اخلاقی و انقلابی و ادامه راه این دلاوران توصیه کردند.

سپس پیکر این شهید را از تابوت پوشانده با پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران خارج و روی دستان بانوان و مادران و سپس آقایانی که در مراسم حاضر بودند به سمت آرامگاه ابدی بدرقه کردند. در پایان مراسم، شرکت‌کنندگان با ادای احترام و نثار گل بر مزار شهید گمنام، بر تعهد خود نسبت به آرمان‌های شهیدان تأکید کردند.

انتهای پیام/ 241

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از خوزستان، آیین تشییع و خاکسپاری پیکر پاک و مطهر یک شهید گمنام امروز در با حضور جامعه ورزش، قهرمانان ملی‌پوش استان و مسئولین هیئت‌های محتلف در اداره کل ورزش و جوانان خوزستان و در جوار ورزشگاه تختی اهواز برگزار شد.

«حمید بنی تمیم» مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان در این مراسم اظهار داشت: شهید گمنام پیام آور وحدت و همدلی هست که با نثار خون پاک خود تمام اقوام و مظاهر را به دور خود جمع کرده‌اند.

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از زنجان، همیشه ایام فاطمیه برایش حال و هوای دیگری داشت، حس و حالی شبیه دهم محرم، ولی فاطمیه را بیشتر دوست داشت و تکاپویش بیشتر بود، می‌گفت حضرت فاطمه (س) غریبانه دفن شده و قبرش ناشناس هست، از درد علی (ع) و اهل بیتش می‌گفت و فرزندانش که دیگر مادر نداشتند و حالا زینب (س) حسن و حسین (ع) را در آغوش گرفته تا گریه کنند ولی صدای گریه آنها به بیرون نرود، می‌گفت و اشک می‌ریخت.

جنگ که شد خیلی مادر سعی کرد جلویش را بگیرد، اما گفت «مامان یه عمر برای امامامون گریه کردیم حالا که اماممون دستور داده حرفشو زمین بندازیم؟» این حرف را که زد دیگر مادرش چیزی نگفت ساکش را آماده کرد و تنها پسرش را راهی خط مقدم کرد، روز‌ها و ماه‌ها گذشت ولی خبری از پسرش نشد آخرین حرف پسر که یادش می‌افتاد تن و بدن مادر می‌لرزید «مامان دعا کن مثل بی بی فاطمه یی‌نام و نشون برم»
به آرزویش رسیده بود رفقایش یا رفته بودند یا پیکرشان برگشته بود و یا اسیر بودند ولی هیچ خبری از او نبود مادر خیلی چشم انتظار ماند اسرا که می‌آمدند سراغش را می‌گرفت ولی کسی از او خبر نداشت، پیکر شهید که تفحص می‌شد خدا خدا می‌کرد نام پسرش بین شهدا باشد، اما نبود. مادر چشم به راه از این دنیا رفت سال‌های آخر دیگر دنبال پسرش نمی‌گشت می‌گفت «خودش طلبیده خدا هم مزد جهادش را با برآورده کردن آرزویش داده من چه کارم؟»
سال‌ها بعد پسر برگشت ولی بی‌نام و نشان اسمش را شهید گمنام گذاشته بودند برگشته بود که راه را نشان دهد، انگار فهمیده بود جهادش کامل نشده هست انگار باید می‌آمد تا راه درست گم نشود شهر خیلی عوض شده بود، ماشین‌های رنگارنگ، خانه‌های سر به فلک کشیده آدم‌هایی که کلی با روزگاری بود فرق کرده بودند، اما یک چیزشان همانی بود که به یاد داشت، هنوز عشق علی و اهل بیتش در این شهر در جریان بود هنوز مردمش ایام فاطمیه را عزا می‌گرفتند و برایش سیاه می‌پوشیدند.

 چه به موقع آمده بود درست همان ایامی را که دوست داشت مادر نبود، ولی دیگر تنها نبود صد‌ها مادر، خواهر، برادر و پدر دور تابوتش حلقه می‌زدند برایش دعا می‌خواندند و فاتحه می‌فرستادند، روی تابوت با خط سرخ نوشته شده بود شهید گمنام ولی گویا هم نام و نشان داشت  هم راه میدانست، همه دورش جمع شده بودند و کمک می‌خواستند او بازگشته بود در اوج خوشنامی برای اینکه همه بدانند امثال او چرا رفت و راه شهادتی که هنوز باز هست….

انتهای پیام/