تظاهرات

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، کانال تلگرامی مرکز اسناد انقلاب اسلامی نوشت: «سپهبد شهید علی صیادشیرازی از جمله نظامیانِ مخالف رژیم پهلوی بود که با وجود حضور در ارتش شاهنشاهی، باکی از فعالیت‌های انقلابی و مبارزاتی نداشت. او درباره بی‌علاقگی بدنه ارتش به کشتار و تأثیر تماس با مردم در بیداری ارتشیان می‌گوید: «اوایل خیلی شدت این کراهت [قرار گرفتن ارتشی‌ها در برابر مردم] بالا بود، ما هم از این مطالب رنج می‌بردیم؛ یعنی رنجمان از این بود که از داخل می‌دانستیم چه خبر است، وضع روحیه‌ها خوب نبود. افکار عمومی در ارتش آنقدر وابستگی به شاه نداشت؛ از یک طرف هم زمینه برای آگاهی این‌ها کم بود، چون ارتباط این‌ها با مردم کم بود.

این کراهت را بعد‌ها دیدیم که خداوند چقدر در آن حکمت قرار داده بود؛ همین کراهتی را که ارتشیان در مقابل مردم باشند. دیدیم یکی از منفذ‌ها و یا بهتر بگویم کانال‌های بسیار وسیع ارتباط بین حقیقتی که در بین مردم می‌گذشت و ارتشی‌ها، همین حکومت نظامی بود. این‌ها وقتی می‌آمدند و مردم را در مقابل خود می‌دیدند که فریاد می‌زدند، به‌صورت زنده و بدون واسطه حقایق را می‌دیدند. به جز یک تعداد قلیلی که چشم و قلب و فکرشان برای درک این‌جور حقایق کور بود، همه داشتند بیدار می‌شدند؛ یعنی به تناسب تعداد حضور ارتشی‌ها در بین مردم برای مقابله با مردم در حکومت نظامی، این اطلاعات به‌صورت زنده به ارتشی‌ها منتقل می‌شد؛ در صورتی که داخل سربازخانه‌ها کسی جرئت نداشت از این حرف‌ها بزند.»

انتهای پیام/ 241

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌‎پرس، یکی از مهمترین وجوه انقلاب اسلامی حضور زنان در عرصه‌های مختلف مبارزه علیه رژیم پهلوی بود. روز‌های منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی صحنه حضور میدانی زنان در تظاهرات‌های میلیونی تهران و شهرستان‌ها بود، تظاهرات‌هایی که به فرار شاه از ایران و پیروزی انقلاب اسلامی منجر شد.

در بخشی از کتاب خاطرات «مریم بهروزی» درباره فعالیت انقلابی زنان در دوران مبارزه علیه رژیم پهلوی آمده است: «اعلامیه‌های حضرت امام را از آقای کاشمری و یا از شهید مفتح می‌گرفتیم، اما چون در آن زمان دستگاه چاپ و تکثیر در اختیار ما نبود، با خواهران و دیگر اعضای خانواده، اعلامیه‌ها را شب با دست می‌نوشتیم و روز‌ها با احتیاط در میان مردم توزیع می‌کردیم.

همچنین کلاس‌های قرآن و احکام را در هشت منطقه تهران مانند محله اسکندری، نازی‌آباد و پل رومی تشکیل دادیم. در این کلاس‌ها از میان خانم‌های شرکت کننده آن‌هایی را که زمینه کار سیاسی داشتند، شناسایی می‌کردیم و اعلامیه‌های حضرت امام را توسط آن‌ها توزیع می‌کردیم. در حقیقت تشکیلات داشتیم، ولی در آن موقع متوجه این موضوع نبودیم.»

فضل الله برخ مبارز انقلابی در خاطرات خود به راهپیمایی عید فطر سال ۱۳۵۷ و حضور زنان اشاره کرده و نوشته است: «در گذشته راهپیمایی داشتیم مثلا راهپیمایی عاشورای سال ۴۱ یا ۴۲ آن راهپیمایی عظیم یا ۱۵ خرداد همگی برادر‌ها بودند. اما آن روز حضور خواهر‌ها در راهپیمایی و شعار دادن آن‌ها به قدری مؤثر بود که حتی مأمورانی را هم که در سر راه بودند، تحت تأثیر قرار داد. مردم در خیابان شریعتی فعلی سرازیر شدند که در یکی دو نقطه جلوی آن‌ها گرفته شد و برخورد‌هایی صورت گرفت، ولی جمعیت راهش را ادامه داد. بعد از طرف خیابان میرداماد، جلوی حسینیه ارشاد مأموران زیادی گذاشته بودند و کاملا مانع جمعیت شدند، لذا جمعیت از آن طرف راهش را کج کرد و به طرف خیابان ولیعصر رفت و وارد آن خیابان شد. البته در مسیر، مأموران بسیار زیادی گمارده بودند. بالاخره این‌ها باخبر شده بودند و نظامیان و کامیون‌های ارتش با امکانات و وسایل سر راه قرار گرفته بودند و آن‌ها هم وقتی که این خواهران را در صف تظاهرات می‌دیدند خیلی‌هایشان تحت تأثیر قرار می‌گرفتند و گاهی اشک‌شان جاری می‌شد.»

در کتاب نقش زنان در نهضت امام خمینى آمده است: «براى اولین بار، زنان خراسان که در نهضت اسلامی هم پیشقدم و فعال بودند، به شکل گسترده‌اى به مخالفت با این سیاست رژیم پهلوی پرداختند. تعداد زیادى از آنان در روز ۱۷ دى ۱۳۵۶، هنگامى که مراسم جشن با حضور گروهی از ایادى شاه و زنان وابسته به آنان در میدان شاه در حال برگزارى بود، با حجاب کامل دست به راهپیمایى زدند و علیه رژیم، کشف حجاب و بانیان جشن هفده دى‌ماه شعار دادند.

تظاهرات آنان به آرامى و بدون دخالت مأموران انجام شد، زیرا رژیم پهلوی نمى‌خواست با دخالت خشونت‌بار و حمله به زنان در روزى که آن را روز آزادى زن مى‌دانست، باعث رسوایى هر چه بیشتر خود شود. این راهپیمایى مستقل زنان خراسان، زمینه‌ساز حرکت‌ها و راهپیمایى‌هاى با شکوه بعدى آنان شد.»

انتهای پیام/ ۱۴۱