تلوبیون

کودکان ایرانی چی می‌بینند؟

کودکان ایرانی چی می‌بینند؟



مخاطبان برخی از انیمیشن‌ها در تلوبیون و مقایسه آثار پخش‌شده ایرانی و سایر کشورها نشان می‌دهد که تولیدات سریالی ایرانی با تمرکز بر آثار دوبعدی و البته کیفیت پایین‌تر، مخاطبان کمتری می‌گیرند.

  • فلای‌تودی

به گزارش مجاهدت از مشرق، «متأسفانه ما به‌جای اینکه زبان این نسل را کشف کنیم، آنها را با برچسب‌هایی مثل «نسل ناشناخته»، «مشکل‌دار» و… کنار می‌گذاریم. در حالی‌که در قرآن، خداوند می‌فرماید: «و ما أرسلنا من رسولٍ إلا بلسان قومه». حتی پیامبران هم به زبان قوم خودشان فرستاده شدند.

ما در رسانه ملی مسئولیم زبان نسل جدید را بفهمیم.» این جمله را محمد صادق باطنی می‌گوید؛ او رئیس مرکز کودک و نوجوان سیماست و همین چند سال قبل، پس از محمد سرشار، مسئولیت مدیریت شبکه پویا و امید را بر عهده داشت. نه‌تنها باطنی و سرشار بلکه تمام مدیران سازمان در ۱۰ سال اخیر، عبارت «باید نسل جدید را بفهمیم» وجه مشترک صحبت‌هایشان شده، اما سؤال اینجاست دقیقاً چقدر زبان نسل جدید را فهمیده‌ایم؟

پیش از پاسخ دادن به این سؤال، بد نیست کنش‌های موازی پلتفرم‌ها با تلویزیون درباره کودک مورد بررسی قرار گیرد. سینما در سه سال اخیر رشد نسبی در حوزه کودک و نوجوان داشته؛ فیلم‌هایی همچون بچه زرنگ، ببعی قهرمان و حالا یوز توانستند فروش جدی‌ای داشته باشند. از طرفی، نمایش خانگی هم در حوزه کودک و نوجوان در حال دورخیز است و پلتفرم «شیدا» بخش کودک خود را راه‌اندازی کرده و عمده تولیدات سینمایی کودک و نوجوان پس از پخش در سینماها مستقیماً به نمایش خانگی کوچ می‌کنند. شاهد مثال این موضوع هم عدم پخش فیلم‌های سینمایی ببعی قهرمان و بچه‌زرنگ در تلویزیون است؛ اتفاقی که نشان می‌دهد پرداخت‌های تلویزیون در حوزه کودک کمتر از میزانی‌ است که پلتفرم‌ها هزینه می‌کنند و این موضوع نشان از توجه کمتر به حوزه کودک در زمان بودجه‌ریزی دارد.

زبان نسل جدید در عملکرد بیرون می‌زند

شبکه پویا، چه آن زمانی که نامش «نهال» بود و چه حالا که دوباره نامش «پویا» شده، از شبکه‌های پرمخاطب تلویزیون بوده و اعداد مخاطبانش مچ شبکه امید را خوابانده است. البته این شبکه تا چند ماه قبل آمارهای قابل‌توجه‌تری ثبت کرده و به نظر می‌رسد پویا در روزهای اخیر دچار افت جدی مخاطب شده است. حالا اگر بخواهیم این اعداد و ارقام را با آمار مخاطبان برنامه‌های کودک و نوجوان تلویزیون در دهه هشتاد و نود مقایسه کنیم، وضعیت کنونی فهم شبکه پویا از نسل جدید مشخص‌تر می‌شود.

بر اساس آمارهای به‌دست‌آمده از برنامه‌های تولیدی تلویزیون برای کودک و نوجوان، رکورد میزان مخاطب برنامه‌های تولیدی پویا از عدد ۲۰ هزار بازدید بیشتر نمی‌شود و حدود ۷۸ درصد از محتواهای انیمیشن و فیلم پخش‌شده در پویا مربوط به تولیدات خارج از کشور است. بنابر آمار کنداکتور شبکه پویا، پخش ۱۲ انیمیشن فرانسوی، ۷ انیمیشن کانادایی، ۶ انیمیشن کره‌ای، ۹ انیمیشن ژاپنی و حدود ۵۲ انیمیشن و برنامه آمریکایی در این شبکه نشان می‌دهد که پویا، برخلاف سال‌های گذشته که تأکید بر پخش برنامه‌های تماماً ایرانی داشت، حالا به دلایل مختلف عمده آنتن را به تولیدات خارجی داده است.

البته از نکات قابل‌توجه این تقسیم‌بندی و استفاده از انیمیشن‌های خارجی، پخش تولیدات کشورهای ناشناخته و کمتر شناخته‌شده در حوزه انیمیشن است.

به‌عنوان مثال، در کنداکتور شبکه پویا انیمیشنی پخش شده که از تولیدات کشور موریس است یا تولیدات مولداوی، ایرلند شمالی، آفریقای جنوبی، زیمبابوه و مکزیک هم در برنامه‌های پخش‌شده پویا دیده می‌شود. همچنین تولیدات کشورهای نزدیکی چون ترکیه (با چهار انیمیشن) یا روسیه (با شش انیمیشن) هم از نکات قابل‌توجه وضعیت جدول آثار کشورهای مختلف است. نکته قابل‌توجه این جدول، برابری تعداد تولیدات ایرانی پخش‌شده با آمریکایی در آثار پخش‌شده است که نشان می‌دهد آمریکایی‌ها همچنان سهم قابل‌توجهی در تولیدات پخش‌شده دارند.

کودکان ایرانی چی می‌بینند؟

با همه این تفاسیر، مخاطبان برخی از همین انیمیشن‌ها در تلوبیون و مقایسه آثار پخش‌شده ایرانی و سایر کشورها نشان می‌دهد که تولیدات سریالی ایرانی با تمرکز بر آثار دوبعدی و البته کیفیت پایین‌تر، مخاطبان کمتری می‌گیرند.

البته باید به این نکته هم اشاره کرد که عمده آثار پرمخاطب بین انیمیشن‌های ایرانی مربوط است به تولیدات گذشته یا تولیداتی که به‌صورت مشترک با سازمان‌های دیگر ساخته شده‌اند.

به‌طور مثال، شبکه پویا برنامه‌هایی را با عنوان ببعی بالا آورده که عروسک انیمیشن تولیدشده در سازمان اوج را روی تصویر می‌برد. البته در همین برنامه‌ها، به‌دلیل کیفیت پایین عروسک‌ها، مخاطبان کاهش داشته‌اند و به‌عنوان مثال برنامه ببعی و دوستان که در قسمت اولش حدود ۱۳ هزار بازدید داشت، به‌مرور زمان آمارش سه‌رقمی شده است.

اعداد و ارقامی که نشان می‌دهد مخاطب کودک به‌سادگی از کیفیت تولیدات عبور نمی‌کند.

کودکان ایرانی چی می‌بینند؟

برنامه‌های تولیدی روی میانگین کمتر از چهارهزار بازدید است

پویا هنوز هم از شبکه‌های پرمخاطب تلویزیون است؛ با این حال، شبکه‌ای که بازدیدهایش به بالای ۲۰ هزار می‌رسید، حالا میانگین کمتر از چهار هزار مخاطب را ثبت می‌کند، آن هم در برنامه‌های پرمخاطبش. تولید چندساله برنامه‌هایی مانند منم بچه مسلمان، سر سفره خدا، جزیره دانش، مهد پویا و مل‌مل نشان می‌دهد پویا روی برندها تأکید دارد، اما سؤال اینجاست که آیا تمایزی بین تولیدات این برنامه‌ها در روزهای اخیر با تولیدات روزهای ابتدایی آن‌ها وجود دارد؟ آیا کیفیت بالاتر رفته؟ همین وضعیت باعث شده تمام برنامه‌ها آماری کاهشی داشته باشند.

به‌عنوان مثال، برنامه سر سفره خدا که در سال گذشته آمار پنج‌هزار بازدید در تلوبیون ثبت کرده بود، حالا در بهترین شرایط ۳۹۰۰ بازدید را ثبت می‌کند. این عدد در دیگر برنامه‌ها هم تکرار شده و به‌عنوان مثال برندی مثل مل‌مل که از تولیدات شبکه دو بود و مخاطبی میلیونی داشت، حالا به آمار ۲۴۰۰ بازدید در بهترین حالت خود رسیده است. نکته قابل‌توجه این است که همین برنامه در سال ۱۴۰۰ عدد ۱۷ هزار بازدید را ثبت کرده بود.

سوای این برنامه‌ها، پویا برنامه‌های مذهبی بسیاری را در کنداکتور خود گنجانده که هیچ‌کدام چهار هزار بازدید را رد نمی‌کنند. همین موضوع البته در آمارهای تلویزیونی هم احتمالاً ادامه دارد و مجموعه کنار هم گذاشتن این داده‌ها یک پرسش جدی ایجاد می‌کند: چرا محتواهای مذهبی به‌صورت گل‌درشت در شبکه پویا عرضه می‌شوند؟ یکی از نمونه‌های عرضه محتوای گل‌درشت مذهبی در شبکه پویا برنامه‌ای همچون منم بچه مسلمان است که آمار مخاطبانش در شش ماه اخیر به ۳۴۰۰ بازدید هم نمی‌رسد و آمار برخی قسمت‌ها روی عدد ۲۰۰ تا ۴۰۰ بازدید ایستاده است.

کودکان ایرانی چی می‌بینند؟

پویا جواب‌گوی نسل آلفاست!

مجموعه برنامه‌های عروسکی کم‌مخاطب با عروسک‌های بی‌کیفیت، برندهای فرسوده و تکراری، و مانور دادن روی انیمیشن‌هایی با کیفیت پایین و متوسط، باعث شده بسیاری از خانواده‌ها پلتفرم‌ها را به تلویزیون ترجیح دهند و این مسئله یک بحران راهبردی جدی برای سازمان است. عدم تولیدات قوی و قابل‌توجه در مرکز صبا و تمرکز بر دوبعدی‌هایی که در قصه ضعف جدی دارند، باعث شده تلویزیون نتواند مخاطب نسل آلفا را با خود درگیر کند؛ مخاطبی که حالا تولیدات استانی برایش جذاب نیست و با هر اثری ارتباط برقرار نمی‌کند.

حالا باید دید در زمانی که سینما و نمایش خانگی ورودی قدرتمند به حوزه کودک و نوجوان دارند، تلویزیون چه برنامه‌ای برای بازیابی مقبولیتش خواهد داشت.

این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است

کودکان ایرانی چی می‌بینند؟

کودکان ایرانی چی می‌بینند؟ بیشتر بخوانید »

احیای تلویزیون با سریال خانوادگی «نون خ»

احیای تلویزیون با سریال خانوادگی «نون خ»



دوری از فضاها و لوکیشن‌های مرسوم سریال‌ها،استفاده از چشم‌اندازهای زیبای طبیعت،موسیقی جذاب، شخصیت پردازی‌ها دقیق و درست، طراحی صحنه و لباس و… از شاخص هایی است که باعث استقبال مخاطبین تلوبیون شده است.

به گزارش مجاهدت از مشرق، بررسی آمار بازدید فصل چهارم سریال تلویزیونی «نون خ» نشان می‌دهد درحالیکه تنها قسمت‌های ابتدایی این سریال پخش شده، تا به اینجا نزدیک به ۲میلیون چهارصد مخاطب در بستر اینترنتی تلوبیون داشته است. این آمار به غیر از مخاطبینی است که هرشب از شبکه یک سیما و شبکه تماشا فصل چهارم «نون خ» را دنبال می‌کنند. آمار مشخصی از تماشاگران تلویزیون نمی‌توان استخراج کرد اما کنداکتور پر از آگهی قبل از پخش و در میانه پخش این سریال نشان می‌دهد مخاطبان به قدری بالا بوده که صاحبان آگهی این چنین سفارش تبلیغات داده‌اند.

در این گزارش به بهانه بازدید میلیونی مخاطبان از سریال «نون خ۴» تلاش خواهیم کرد دلایلی را دنبال کنیم که باعث جذب مخاطب به این سریال می‌شود.

احیای تلویزیون با سریال خانوادگی «نون خ»

*اتحاد اقوام و جاذبه‌های گردشگری

کشور ما رنگارنگی از قومیت‌ها و آداب و رسوم مختلف است که به دلیل تمرکز تولیدات نمایشی در تهران بسیاری از این جاذبه‌ها برای عموم به تصویر کشیده نشده‌اند. سریال تلویزیونی «نون خ» که پخش چهارمین فصل خود را می‌گذراند و در مناطق کردنشین جلوی دوربین رفته الگوی موفقی برای به تصویر کشیدن این تفاوت‌هاست.

تصویرسازی در سینما و تلویزیون از این تفاوت‌ها می‌تواند گام موثری در جهت وحدت اقوام نیز باشد. یک پارامتر موفقیت این سریال را می‌توان همین تمرکززدایی از هنر قلمداد کرد. هنری که با نمایش جاذبه‌های مناطق مختلف کشور می‌تواند به توسعه گردشگری نیز کمک شایانی کند.

بدون شک «نون خ» یک الگو برای تولید فیلم‌ها و سریال‌ها در آینده نیز خواهد بود تا با رفتن دوربین فیلمسازان به مناطق مختلف کشور، جلوه‌های مختلفی از ایران پیش چشم مخاطب آید. نکته‌ای که می‌تواند با همذات پنداری مخاطبان استان‌ها و دیگر شهرها به نقطه قوتی برای جذب مخاطب نیز تبدیل شود.

احیای تلویزیون با سریال خانوادگی «نون خ»

دوری از فضاها و لوکیشن‌های مرسوم سریال‌های آپارتمانی، استفاده از چشم‌اندازهای زیبای طبیعت، موسیقی جذاب، شخصیت پردازی‌ها دقیق و درست، طراحی صحنه و لباس و… بی‌خود نیست که نظریه پردازان هنر به این نکته اشاره می‌کنند که برای جهانی شدن باید بومی بود.

بیشتر بخوانید:

پروژه ضحاک فیلیمو و فرخ نژاد، با نماوا و اشکان خطیبی ادامه پیدا می‌کند +عکس و فیلم

این سریال به معنای واقعی کلمه بومی است. از پوشش و زبان گرفته تا آداب و فرهنگ حاکم بر آن. سعید آقاخانی در حکم کارگردان و شخصیت اصلی سریال نون خ، پیونددهنده‌ تمام اعضای سازنده چه در جلوی دوربین و چه در پشت آن درست و به قاعده حرکت کرده است.

احیای تلویزیون با سریال خانوادگی «نون خ»

جهان جذاب «نون خ» مخاطب را به دل مردمانی می‌برد طناز، زیبا و دلنشین، مردمانی که هنوز آنچنان گرفتار از خود بیگانگی شهر نشده‌اند و همین شهری نشدن معنای خاص به زندگیشان بخشیده است. هرچند بازی بین عناصر و نمادهای زندگی روستایی و عناصری از زندگی مدرن شهری گاه منجر به جذابیت‌های خاصی در سریال می‌شود. مثلا در قسمت ششم همین فصل تضاد شدیدی که بین الاغ سواری و ماشین فوق مدرن «بی ام و» ایجاد شد باعث لبخند مخاطب می‌شد.

*چرا «نون خ۴» در جذب مخاطب موفق بوده است؟

این پرسش چند جواب اساسی دارد: اولی بازنمایی نوعی از سبک زندگی است که اثری چون «نون خ»، به خصوص در فصل چهارمش، مشوق آن است. جلوه‌ای از صداقت و سادگی که آینه‌ تمام نمای تمام مردمان سخت‌کوش این کشور است.

فضای متفاوت سریال «نون خ» و رنگ‌ها، لباس‌ها و صحنه‌های بکر آن از جمله عواملی است که باعث آرام گرفتن چشم مخاطبان هنگام پخش این مجموعه می‌شود. فضای بومی و شناخته‌ شده‌ هر کشور همواره جزو عوامل موفقیت فیلم‌ها و سریال بوده و در ماندگار و معتبر شدن آن‌ها نقشی اساسی داشته. منطقه‌ کردستان و زبان کردی جزو مناطقی از ایران هستند که کم‌تر به آن‌ها پرداخته شده. البته غیر از تهران در مورد تمام شهرهای دیگر می‌توان چنین نظری داد اما کردها و کردستان و داستان‌هایشان با وجود پتانسیل بالا برای بهره‌برداری سینمایی کمتر دیده شده‌اند و حالا با پخش سریال «نون خ» در آن حوالی و حس و حالش، می‌توان قدر این فضا و قصه‌های فولکلورش را بیشتر دانست.

احیای تلویزیون با سریال خانوادگی «نون خ»

یکی از مهم‌ترین جواب‌ها برای پیدا کردن چرایی سوال اولیه در خرده پیرنگ‌ها و موقعیت‌های کمدی سریال است که به خوبی در چهارچوب مردم کردستان و متناسب با شرایط و شخصیت‌های قصه رخ می‌دهند. لحظات طنز سریال «نون خ۴» آنقدر به زندگی حقیقی ما نزدیک هستند و به قدری با لودگی و مضحک بودن فاصله دارند که می‌تواند از خنده و شور و شعف خود پس از برخی سکانس‌های آن لذت برد.

سریال «نون خ۴» نیز مثل دیگر دوره‌های پخش سریال، توانسته با خلق قصه‌ای محلی و مربوط به قومیتی خاص به یکی از پربیننده‌ترین سریال‌های تلویزیون ملی تبدیل شود. شناخت درست عموم مردم، واکنش نسبت به مسائل اجتماعی، تلاش برای نشان دادن مردمی معمولی بدون تنزل مقام آن‌ها یا کاریکاتور کردنشان، استفاده از چهره‌های جدید و خوش‌آتیه، روایتی در دل طبیعت و فضای باز و پر از رنگ و المان‌های ایرانی،‌ استفاده از خرده پیرنگ‌ها و روابط صمیمانه بینشان، لهجه‌ شیرین و شخصیت‌های جذاب و حضور تعیین کننده‌ سعیدآقاخانی و…از مواردی هستند که پرده‌ای روی ضعف‌ها و چندپاره بودن داستان سریال «نون خ ۴» می‌اندازند.

هرچند برای ارائه یک تحلیل محتوایی و زیبایی شناسی از سریال «نون خ۴» لازم است که تمام ۳۰ قسمت‌ این فصل پخش شود تا بعد بتوان به داوری دقیقی از کیفیت سریال رسید؛ اما تا اینجای کار «نون خ۴» نشان داده که مجموعه‌ قابل قبولی است و به خاطر ویژگی‌های بصری و محتوای همدلانه‌اش،‌ اگر چشم‌هایمان را روی ایرادات ریز و درشتش ببندیم، می‌توان زمانی را صرف تماشای شوخی‌های شیرینش کرد.

منبع: فارس

این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است

احیای تلویزیون با سریال خانوادگی «نون خ»

احیای تلویزیون با سریال خانوادگی «نون خ» بیشتر بخوانید »

صداوسیما؛ عقب‌گرد محتوایی با تولیدات ضعیف‌تر از گذشته

صداوسیما؛ عقب‌گرد محتوایی با تولیدات ضعیف‌تر از گذشته


گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ اکبر صفرزاده؛ اگر بگوییم صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران از نظر کیفیت و محتوی در بدترین وضعیت چهل سال گذشته به سر می‌برد شاید سخن به گزاف نگفته باشیم. صدا و سیمای ایران حتی در زمان هشت سال جنگ تحمیلی و با وجود تنها دو شبکه، همیشه و در همه حال برنامه‌هایی جذاب برای دیدن داشت، اما در حال حاضر و با وجود بیست شبکه در بسیاری از اوقات متاسفانه هیچ برنامه جذابی برای دیدن ندارد.

برخی سریال‌هایی که در حال حاضر از شبکه‌های مختلف پخش می‌شوند از نظر فیلمنامه، کارگردانی و بازیگری در پایین‌ترین سطح خود قرار دارند. تعداد بیننده‌های برخی سریال‌ها در تلوبیون به صد هزار نفرهم نمی‌رسد.

از رفتار و کردار تلویزیون می‌توان این طور استنباط کرد که در جنگ رسانه‌ای با شبکه‌های ماهواره‌ای قافیه را به طور کامل باخته و از چند شبکه ماهواره‌ای که هر کدام از آن‌ها با بیست نفر اداره می‌شوند و بودجه آن‌ها یک هزارم بودجه صدا و سیمای ایران نیست شکست خورده است. بدتر اینکه ظاهرا این شکست را پذیرفته و هیچ انگیزه‌ای برای از جا بلند شدن مجدد و پیروز شدن مجدد بر حریف را ندارد.

رسانه ملی در غایت آرمانی خود می‌تواند دو یا سه شبکه رسمی برای انتشار اخبار رسمی کشور داشته باشد و دیگر شبکه‌ها را در چهارچوبی مشخص و معین و تحت نظارت قوانین درست به بخش خصوصی واگذار کند و از محل کسب درامد این واگذاری‌ها زیر ساخت‌های جدید برای ایجاد شبکه‌های جدید فراهم کند.

صدا و سیما به جای اینکه مصرف کننده بودجه عمومی کشور باشد می‌تواند ثروت آفرین باشد و کاملا متکی بر منابع مالی خود؛ اما در حال حاضر اینگونه نیست و ظاهرا پسند مدیران این رسانه این است که تا آخرین روز حیات خود وابسته به بودجه دولت و پول عمومی کشور باشند.

کشور ایران با دارا بودن هشتاد میلیون جمعیت نیازمند حداقل صد کانال تلویزیونی فعال و پویا است. مهمترین اتفاقی که پس از ایجاد صد کانال تلویزیونی خصوصی در ایران رخ می‌دهد به وجود آمدن یک بازار بزرگ و دائمی و پویا برای محصولات نمایشی است. این صد کانال تلویزیونی هر روز و هرساعت برنامه می‌خواهند و اهالی صنعت سینما و تلویزیون و هنرمندان فعال در این عرصه مجبور خواهند شد برای تامین نیاز‌های این شبکه‌ها شبانه روز کار کنند.

در حال حاضر و با وجود بیست شبکه تلویزیونی دولتی بعضا منفعل، بسیاری از اهالی صنعت سینما و تلویزیون بیکار هستند. بسیاری از برنامه‌هایی که از این شبکه‌ها پخش می‌شود تکراری است و برخی دیگر از برنامه‌ها در پایین‌ترین سطح کیفی قرار دارند.

شبکه تلویزیونی خصوصی برای کشور تهدید نیست؛ حدودا ده سال است که شبکه‌های ماهواره‌ای معاند در کمال آزادی و بدون هیچ گونه قید و شرطی به صورت شبانه‌روزی به نظام جمهوری اسلامی حمله می‌کنند و تا الان هیچ اتفاقی برای نظام جمهوری اسلامی نیفتاده است؛ با این استدلال می‌توان به جرات گفت که ایجاد شبکه‌های تلویزیون خصوصی که در چهارچوب قوانین جمهوری اسلامی و تحت نظارت مسئولین فعالیت کنند، هیچ خطری برای کشور ندارند.

ما می‌توانیم به جای یک شبکه انیمیشن منفعل دولتی ده شبکه انیمیشن پویا و فعال خصوصی داشته باشیم و همین طور ده شبکه نمایش پویا و فعال. چرا نداشته باشیم؟ آیا بخش خصوصی ایران نمی‌تواند یک شبکه نمایش یا یک شبکه انیمیشن را هزار بار بهتر از صدا و سیمای دولتی ایران اداره کند؟

انتهای پیام/ 121

این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است

صداوسیما؛ عقب‌گرد محتوایی با تولیدات ضعیف‌تر از گذشته

صداوسیما؛ عقب‌گرد محتوایی با تولیدات ضعیف‌تر از گذشته بیشتر بخوانید »