تماشاخانه سرو

وی با ابراز تاسف از وضعیت پیش آمده و نبود برنامه ای مدون، توضیح داد: به دلیل آنکه اجرای نمایش «کجایی ابراهیم» نیمه کاره رها شده و مجبور به جمع دکور نمایش شدم و درحال حاضر هفته ها از اجرا می‌گذرد و اگر دوباره اجرا بروم، انگار یک بازتولید دوباره انجام داده ام و بخش بزرگی از هزینه ها به من بازمی‌گردد. حتی زمانی که بازیگران برای مطلع شدن از شرایط با من تماس می‌گیرند، فقط به آن ها می‌گویم که هیچی نمی دانم. این شرایط  واقعا بلاتکلیفی بزرگی است.

وی درباره علت اقدام نکردن برای گرفتن وامی که دولت برای هنرمندان تئاتردر نظر گرفته بود، عنوان کرد: من مدرک کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی دارم، مشغول تدریس، نوشتن و تئاتر در دانشگاه و آموزشگاه هستم و مستمر کار می‌کنم اما بارها به همکاران تئاتر گفتم من چون عضو هیچ کدام از کانون ها و انجمن های خانه تئاتر نیستم، هیچ وامی نیز دریافت نکردم و در جریان جزییات حمایت ها از سوی دولت نیستم.

به گفته وی، تنها بخشی کمک هزینه از انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس دریافت کرده است.

این کارگردان درباره حمایت دولت در وضعیت شیوع کرونا از هنرمندان تئاتر گفت: واقعیت این است که باید ببینیم خواسته های ما چیست و آن‌ها به چه تعداد از خواسته‌های ما عمل می‌کنند. من فعالیت صنفی ندارم اما نظرم بر این است که باید خواسته‌ها دقیق مطرح شوند برای مثال همکاران تئاتر خواسته‌های خود را در ۴۰ بند مشخص و اعلام کنند و بعدا بگویند دولت تنها به ۱۰ بند مطالبات عمل کرده است در نتیجه عملکرد آن ضعیف بوده است، اما آنچه درحال حاضر وجود دارد گفته‌های پراکنده است و به این علت نمی توانم اظهارنظر دقیقی کنم.

خیلی ها واهمه داشتند و به تماشای تئاتر نمی‌آمدند

این مدرس و محقق تئاتر اضافه کرد: اکنون در نگاه و نظر هنرمندان تئاتر دودستگی وجود دارد مثلا افرادی گفتند در این شرایط چرا می‌خواهی کار کنی؟ به اهالی تئاتر رحم کن و برعکس بعضی‌ها نیز می‌گویند کار کنم. من زمانی که «کجایی ابراهیم» را اجرا می کردم، وقتی در این وضعیت به خیلی از دوستان تئاتری که همیشه کارها را رصد می کردند، می گفتم برای دیدن نمایش بیایند، واهمه داشتند و نمی‌آمدند.

عاج با اشاره به اینکه برخی از اهالی تئاتر نبود توجیه اقتصادی در این شرایط را مهم می دانند، بیان کرد: بعضی از همکاران می گویند چون ظرفیت سالن‌ها ایده‌آل نیست و بازگشت گیشه نداریم، نمی‌توانیم کار کنیم و دولت باید حمایت مطلق داشته باشد. آن دسته دیگر بر این اعتقادند که کار کنند و در کنار فعالیت، دولت از آن ها حمایت کند تا چراغ تئاتر را روشن نگه دارند. من به هر دو دسته حق می‌دهم اما آنچه در گفتگوها و یادداشت‌هایی که در صفحه های مجازی رصد می کنم، حاکی از آن است که دولت رسیدگی‌ای را که باید انجام دهد نداده است، زیرا میزان نارضایتی‌ها بسیار بالا است.

همه چیز در اوج بی نظمی است

وی افزود: مهم‌ترین مساله‌ای که با آن مواجه شدم باز بودن مراکز هنری از ۲۰ آبان تا ساعت ۱۸ است. یعنی واقعا هیچکس بین تصمیم گیران اطلاع نداشته که باید چه ساعتی ما باید اجرا برویم که ساعت ۱۸ تمام شود! انگار تئاتر در این بیانیه جایی نداشته است. نمی دانم در این وضعیت چه کاری باید انجام دهم. مدام می گویند ببینیم چه می‌شود و تصمیم ها را به هفته‌های بعد موکول می‌کنند و ما هم دلمان را به این صحبت‌ها خوش کرده ایم. آن چیزی که در مرحله اول در آموزش تئاتر باید یاد بگیریم، نظم است که الان همه چی در نهایت بی‌نظمی است.

عاج درباره رعایت پروتکل های بهداشتی در زمان تمرین اجرای نمایش «کجایی ابراهیم» بیان کرد: پلاتوها از لحاظ ابعاد کوچک بودند و برای گروهی که ۱۵نفره بود و ۸ بازیگر روی صحنه داشت، ریسک را بالا می‌برد ولی ما خوشبختانه تمام مدت در خود تماشاخانه تمرین کردیم و مسئولان تماشاخانه سرو به طور مرتب و تا جایی که در توان داشتند، ضدعفونی می‌کردند و حتی در طول تمرین ها تا حد امکان با رعایت فاصله تمرین می‌کردیم و چون تمرین در ماه شهریور انجام شد در پشتی سالن و اتاق گریم را بازمی‌کردیم و ۲ عدد فن و پکیج بزرگ در جای مناسبی قرار داشت و همه چیز به طور درست محیا شده بود و همچنین گروه در میانه روز پذیرایی می‌شدند که حتی در آن زمان نیز پروتکل های بهداشتی را رعایت کردیم. این شرایط نتیجه مجموعه همدلی دوستان سالن و خود بچه ها بود. به هر حال یکی برای همه، همه برای یکی بود، زیرا اگر خدایی نکرده یکی از همکاران مبتلا می‌شد، زحمت همه به هدر می‌رفت و جابه جایی کسی به دلیل بیماری، روند کار را متوقف می‌کرد. به طور کلی  شرایط خیلی خوب بود و مشکلی پیش نیامد.

عاج درباره استقبال مخاطبان از نمایش «کجایی ابراهیم» در همان زمان که روی صحنه رفت، عنوان کرد : نمایش از ۱ مهر روی صحنه رفت و تقریبا ۱۲ اجرا داشتیم و سپس به علت تعطیلی متوقف شد. روزهای اول با چند چالش مواجه شدم؛ یکی اینکه مکان تماشاخانه سرو برای خیلی ها غریب بود و باید کلی توضیح می دادم که این تماشاخانه در کجا قرار دارد ولی دو تا سه شب آخر استقبال خیلی خوب بود.

وی افزود: ابراهیم هادی دوستداران زیادی داشت و زمانی که تماشاچی می آمد، می گفتیم امروز عاشقان شهید ابراهیم هادی سالن را پر کردند و برای آن ها جذاب بود که ببینند، چطوری از شهید ابراهیم هادی نمایش تولید کردیم و بسیاری آن ها می‌گفتند، چقدر حضور بازیگری که نقش شهید ابراهیم را بازی می کرد کم بود و مدام منتظر بودند بازیگر روی صحنه بیاید و او را ببینند زیرا به لحاظ ظاهری شباهت زیادی با شهید ابراهیم داشت. بخش زیادی از استقبال مخاطبان را مدیون دوستداران شهید ابراهیم هادی هستیم.

استقبال می‌کنم دوباره نمایش «کجایی ابراهیم» را روی صحنه ببرم

عاج درباره دوباره به صحنه بردن نمایش «کجایی ابراهیم» که نیمه رها شده است، گفت: من استقبال می‌کنم دوباره نمایش «کجایی ابراهیم» را روی صحنه ببرم، زیرا برای این نمایش زحمت کشیده شده است و اثر تازه داشت دیده می‌شد و همچنین از نمایش نیمه کاره استقبال نمی‌کنم زیرا باید از صفر شروع کنم، کارهای تبلیغ و دکور را انجام دهم و تمرین را از سر بگیریم که همه این ها هزینه هایی را به همراه دارد اما ترجیحم دیده شدن نمایش است و امیدوارم  به بخش صحنه جشنواره تئاتر مقاومت راه پیدا کند.

کارگردان «قند خون» درباره کارهای جدید خود نیز گفت: قبل از اتفاقات کرونا روی نمایشنامه «معده طبقه متوسط» کار می‌کردم و با این فرصت پیش آمده آن را بازنویسی می‌کنم، زیرا برای نوشتن یک نمایشنامه خوب به ۸ ماه زمان نیاز داریم. این تنها متنی است که در این زمان به طور جدی روی آن کار کرده ام که موضوع آن مانند دیگر کارهای من درباره زندگی یک خانواده کارگر و چالش های موجود در آن است.

نویسنده نمایشنامه «سالی که دوبار پاییز شد» در پایان گفت: من با دوستانی که در خانه تئاتر فعالیت های صنفی دارند، خیلی ارتباطی ندارم و نمی دانم چه تلاشی برای همکاران و دوستداران تئاتر شده است. به هرحال این شرایط پر استرس و روزهای تلخ کرونا، تعدادی از آدم ها را از تئاتر محروم می‌کند و. نمی دانم چه کار جدی ای برای همین تعداد انجام شده است. امیدوارم اتفاق خوبی برای بچه های تئاتر رخ بدهد و حداقل باید برنامه‌ریزی شود که از این وضعیت دربیایند. /صبا