تیم ملی آرژانتین

به گزارش مجاهدت از مشرق، لیونل مسی در قطر به آرزوی بزرگش رسید و بالاخره جام قهرمانی جام جهانی را بالای سر برد. کاپیتان تیم ملی فوتبال آرژانتین در ۳۵ سالگی همراه هم‌تیمی‌هایش از سد تیم ملی فوتبال فرانسه گذشت.

مسی که در جام جهانب ۲۰۱۸ از فرانسه شکست خورده و از صعود به فینال باز مانده بود، این بار مهمترین جام دوران حرفه‌ای خود را لمس و سومین قهرمانی کشورش در ادوار جام جهانی را ثبت کرد.

مهاجم فعلی تیم پاری‌سن‌ژرمن می‌گوید به دست آوردن این افتخار یک پایان خوش در دوران حرفه‌ای او بوده و پایانی بهتر از این را متصور نبود.

مسی در خانه‌اش در پاریس، آرام، شاد، با لبخندی که هرگز محو نمی‌شود، خود را آماده مصاحبه مفصل با اوله کرد. این اتفاق مهمی است، چرا که او در مقطعی از زندگی‌اش از انجام دادن این کار نگران و هراسان بود اما حالا بسیار مشتاق و خوشحال و آرام به نظر می‌رسد.

امروز چطور آن لحظه بوسیدن جام را به یاد می‌آوری؟

نمی‌دانم احساسی که در آن لحظه داشتم را چطور باید با کلمات بیان کنم. به این که باید با دیدن جام قهرمانی باید چه واکنشی نشان بدهم فکر نکرده بودم. حسی از درون در وجودم فوران می‌کرد، دوست داشتم به این جام نزدیک شوم، به آن دست بزنم و ببوسمش. به حدی احساساتی شده بودم که قابل گفتن نبود. پیش از این که از پله‌ها بالا بروم آن را ندیده بودم و در این مسیر بود که نگاهم به آن افتاد.

چقدر مشتاق رسیدن به این لحظه بودی؟

خیلی زیاد. پس از سال‌های طولانی حضور در تیم ملی، جام‌های جهانی قبلی، پس از این که در سال ۲۰۱۴ بسیار نزدیک شدیم اما شکست خوردیم، دیدن آن روی سکو در آن فاصله نزدیک واقعا عجیب بود. فداکاری‌های بسیار، شکست‌های بسیار و لحظات سختی پشت این قهرمانی بود که در نهایت از آن عبور کردیم. این لحظه زیبایی بود و بالاخره تمام شد.

این لحظه «بالاخره تمام شد» فقط در زمین بود یا برای خانواده هم همینطور بود؟

آنها دقیقا همان چیزهایی که من تجربه می‌کردم را از سر می‌گذراندند یا حتی بیشتر چون بعضی از اعضای خانواده من در آرژانتین زندگی می‌کنند و بیشترین صحبت درباره فوتبال و ورزش در این کشور است. چه اخبار را می‌خواندم یا نه، همیشه کسی بود که آنها را ببیند و بشنود و به من بگوید و می‌دانم که آنها هم به اندازه من آسیب دیدند. آنها سعی می‌کردند در لحظات بد چیزی نگویند اما در اعماق قلبم می‌دانستم که روزهای بدی را سپری می‌کنند و این آسودگی خاطری برای من و آنها بود.

وقتی این ویدیو را دیدی چه احساسی داشتی؟

(نگاهی به پنالتی مونتیل و افتادن روی زانوهایش پس از این گل می‌کند) تا همین امروز هم بسیار هیجان‌انگیز است، حتی وقتی الان آن را می‌بینم. چون مدتی را با آرامش سپری کردم و حالا وقتی دوباره این صحنه را می‌بینم به شدت هیجان‌زده می‌شوم. ویدیوهای زیادی را در شبکه‌های اجتماعی دیدم و واقعیت این است که این لحظه باورکردنی نبود. دیدن این صحنه از زوایای مختلف، شنیدن گزارش آن در کشورهای مختلف و مردمی که کنار هم جمع شدند تا بازی را ببینند و خوشحالی آنها پس از قهرمانی… واقعا لذت‌بخش است.

پارادس پس از قهرمانی در حال گریه کردن است و تو در آغوش او به آسمان نگاه می‌کنی…

آن ویدئو را دیدم. بسیاری گفتند که در حال صحبت با مارادونا یا مادربزرگم هستم اما من همیشه با خدا حرف می‌زنم. از او تشکر کردم که این قهرمانی را در سرنوشتم قرار داد و این انتظار را بیش از این طولانی نکرد چون آن ضربه لحظات آخر که مارتینز گرفت ممکن بود همه چیز را تغییر دهد. من در حال صحبت با خدا و دعا کردن بودم.

درباره عکس با جام در رخت‌خواب برایمان بگو.

ما نزدیک سحر رسیدیم، خیلی کم خوابیدیم. فکر می‌کنم با توجه به اختلاف ساعت، نزدیک به یک یا دو ساعت خوابیده بودم. ساعت ۶ صبح بود و من تلویزیون را روشن کرده بودم. رودریگو دی‌پل هم آن طرف اتاق بود و احتمالا از طریق دیوار شنیده بود که من بیدار شدم. به دستشویی رفتم و تلویزیون را روشن کردم. نمی‌دانم چرا جام آن شب در اتاق من ماند. جام کنارم بود که رودریگو آمد و گفت بگذار عکسی از شما بگیرم.

پس دی پل عکاس خوبی است…

او به عکاسی عادت دارد. رودریگو یکی از بازیکنان مهم در زمین و یکی از انسان‌‎های خوب تیم ملی است. او باعث می‌شود لحظات سخت کمی آسان شود و چنین رفتارهایی واقعا خوب است. بسیاری همیشه او را در حال شوخی و خنده می‌بینند اما وقتی نوبت به کار کردن برسد، او اولین کسی است که بیشتر از هر کسی تلاش می‌کند، عطش بیشتری دارد و برای این تیم بسیار مهم است.

پستی که یک ماه پس از قهرمانی گذاشتی با آهنگ «دلا سوله» بود. چرا این آهنگ را انتخاب کردی؟

این آهنگ برای ما بسیار خاص است. پیش از قهرمانی در کوپا آمریکا چند آهنگ بود که به آنها گوش می‌دادیم و حس خوبی داشتیم. این لحظات برای ما خاص هستند و این آهنگ در کوپا و جام جهانی همراه ما بود و به همین دلیل جایگاه خاصی برای من و بقیه بازیکنان پیدا کرد.

کجا به آن گوش می‌دادید؟ وقتی داشتید تمرکز می‌کردید یا وقتی در رختکن بودید؟

همه جا. در زمان تمرکز، در رختکن، وقت رفتن به زمین. ما همیشه سه یا چهار آهنگ داشتیم که با هم می‌خواندیم. این مسائل برای این تیم خیلی مهم است.

آیا ویدئوهای مردم را دیدی؟ چه حسی داری که مردم این قهرمانی را اینطور جشن گرفتند؟

(به ویدئوها نگاه می‌کند و با خجالت می‌خندد) دیدم. فکر می‎‌کنم مردم این یک ماه را به بهترین شکل زندگی کردند و از آن بسیار لذت بردند. نه فقط فینال و قهرمانی، بلکه آنها از هر بازی و کل این یک ماه لذت بردند و جشن گرفتند. این لحظه بسیار خاصی برای آرژانتینی‌ها بود. این موضوع در تمام جشن‌ها مشخص بود، مردمی که به خیابان آمدند و جشن گرفتند. نسل‌های مختلف از بزرگسالان تا کودکان و نوزادانی که آنجا بودند. تماشای صورت آنها واقعا حسی باورنکردنی داشت. این دلیل تلاش ما برای قهرمانی بود… مشخصا این اتفاق بسیار برای من خاص بود.

پس از شکست برابر عربستان سعودی گفتی که این شکست باعث نخواهد شد که عقب بکشید اما آیا پیش از بازی برابر مکزیک کمی اضطراب و ترس نداشتی؟

بله، مشخصا مضطرب بودم. ما حتی وقتی از عربستان شکست خوردیم هم به خودمان اطمینان داشتیم. از این که بازی به شکلی که انتظار داشتیم پیش نرفته بود نگران بودیم و برگشتن به زمین پس از شکست در بازی اول کار آسانی نیست چون اگر نتوانی ببری، همه چیز به دست دیگران خواهد افتاد. اگر می‌باختیم هم دیگر هیچ راهی نداشتیم و شانسی برای ما نمی‌ماند. اما این نشانگر قدرت این تیم است که توانستیم پیش برویم و بازی بسیار خوبی را برابر مکزیک که حریف قدرتمندی بود نشان دهیم. اما مشخصا ترسیده بودیم و با این وجود توانستیم بازی خودمان را به نمایش بگذاریم.

از بین دو نیمه بازی با مکزیک که لحظات سختی بود چه چیزی به یاد داری؟

به یاد دارم که با بچه‌ها حرف زدم و به آنها گفتم که می‌دانم چه شرایطی دارند و لحظات سختی داریم اما باید تلاش کنیم. باید مثل همیشه بازی کنیم. ما از ۳۵ بازی بدون شکست آمده بودیم و می‌دانستیم اگر کار خودمان را انجام بدهیم از مکزیک برتر هستیم، هرچند آنها تیم خوبی بودند و بازی مقابل آنها آزمون بزرگی برای ما بود. در عین حال می‌دانستیم که ما برتر هستیم و اگر با صبوری بازی کنیم، می‌توانیم سرعت را بالا ببریم و توپ را به حرکت دربیاوریم و منتظر فضا برای گلزنی باشیم. گاهی اضطراب بر ما غلبه می‌کرد، خصوصا وقتی اشتباهات احمقانه داشتیم و توپ را لو می‌دادیم اما چنین چیزی در این بازی‌ها طبیعی است.

سپس توانستید از گروه صعود کنید.

پس از بازی با مکزیک اعتماد به نفس زیادی داشتیم. برابر لهستان حتی با این که من پنالتی از دست دادم باز هم خوب بازی کردیم و حتی بهتر شدیم. کنترل بازی را در دست گرفتیم و به همان تیمی تبدیل شدیم که پیش از شکست برابر عربستان بودیم. باخت به عربستان یک اتفاق بود و اگر بازی ۲ بر صفر شده بود، شرایط کاملا متفاوت می‌شد. آنها دو فرصت داشتند، دو گل زدند و کار را برای ما سخت کردند. ما توانستیم دوباره به هویت خودمان برگردیم.

جو خاصی ایجاد شده بود، این موضوع در تیم هم مشهود بود؟

بله، ما اعتماد به نفس وحشتناکی گرفته بودیم چون بار دیگر به اصل خودمان برگشته بودیم. حتی در شکست برابر عربستان هم خوب بودیم. حالا اعتماد به نفس زیادی داشتیم و مهم نبود برابر چه کسی بازی می‌کردیم، می‌توانستیم هر تیمی را شکست دهیم. اما این شکست باعث شد که هوشیارتر شویم و به این واقعیت برسیم که بازی در جام جهانی آسان نیست و هر تیمی ممکن است کار را برای ما سخت کند. امروز پس از تمام اتفاقاتی که رخ داد باید بگویم که شکست مقابل عربستان به سود ما شد.

آیا هیچ تیمی را به یاد داری که بازی‌ به خوبی بازی شما در ۸۰ دقیقه بازی برابر فرانسه در فینال ارائه کرده باشد؟ و چه احساسی درباره مهار دیبو داشتی؟

واقعیت این است که فکر می‌کنم ما فوق العاده بازی کردیم. این اولین باری نبود که این کار را می‌کردیم اما بازی در فینال جام جهانی و برابر فرانسه باعث شد که بسیار مهم باشد. اما این باعث شگفتی ما نشد چون می‌دانستیم که توانایی انجام این کار را داریم و پیش از این هم انجامش داده بودیم. ما در بسیاری از بازی‌ها همینطور بازی کرده بودیم اما آنها به اندازه فینال جام جهانی مهم نبودند. درباره مهار دیبو هم باید بگویم در حقیقت به حدی سریع رخ داد که من آن لحظه متوجه فوق العاده بودنش نشدم چون بلافاصله همان صحنه روی دروازه فرانسه برگشت. وقتی ویدئوی آن لحظه را دیدم واقعا حس عجیبی داشتم چون واکنش او به حدی خوب و سریع بود که مشخص نبود چطور این کار را کرده است. آن لحظه خیلی متوجه نشدم ولی وقتی بعدتر دوباره دیدم، تازه نگرانی را حس کردم.

چرا تمام دنیا منتظر قهرمانی تو بودند؟

صادقانه دلیلش را نمی‌دانم. وقتی کمی به آن فکر می‌کنم به این نتیجه می‌رسم که چون مردم تمام چیزهایی که برایش جنگیدم تا به این هدف برسم را دیدند و لحظاتی که با تیم ملی آرژانتین تجربه کردم از نظر آن‌ها غیرمنصفانه بود. نه از نظر نتایجی که گرفتیم، بلکه از نظر انتقادها و بسیاری از خبرنگاران که سعی داشتند من را بکوبند و فکر می‌کنم این مردم دوستم دارند و می‌خواهند ببینند که از تلاشی که می‌کنم لذت می‌برم. از این بابت خدا را شاکرم.

تو رکوردهای باورنکردنی بسیاری به دست آوردی: گلزنی در تمامی مراحل برای اولین بار در تاریخ.

نمی‌دانم چه بگویم. این باورنکردنی بود، تمام جام جهانی باورنکردنی بود. این که چطور آن را گذراندم و چقدر لذت بردم. همیشه در میکسدزون گفتم که این برایم متفاوت است و به همان اندازه کوپا آمریکا از آن لذت می‌برم. بسیار آرام بودم و به خودمان اطمینان داشتم. از نظر شخصی احساس خوبی داشتم و می‌دانستم که اتفاقات بزرگی در پیش است.

در جام‌های قبلی در مرحله حذفی گل نزده بودی و انگار این بار همه چیز در کنار هم قرار گرفته بود…

این چیزی بود که با خانواده و دوستانم مدام به هم می‌گفتیم. انگار که همه چیز قرار بود به همین شکل پیش برود و از قبل تعیین شده بود. انگار مانند پایان یک فیلم بود و باید با پایانی خوش به اتمام می‌رسید. زمانی گفتم که مطمئنم خدا من را به قهرمانی در جام جهانی می‌رساند. نمی‌دانم چرا این احساس را داشتم اما واقعا همینطور احساس می‌کردم. فکر می‌کنم لحظه‌ای که او برای این کار انتخاب کرد بهترین لحظه ممکن بود. اگر خودم می‌خواستم لحظه دیگری را انتخاب کنم، نمی‌توانستم لحظه بهتری را برگزینم. چنین پایانی واقعا فوق العاده بود.

و در سن ۳۵ سالگی به این دستاورد رسیدی…

به همین دلیل است که می‌گویم که رسیدن به این قهرمانی در نزدیکی خط پایان واقعا دیوانه‌کننده بود. اگر پیش از این اتفاق افتاده بود هم مشخصا خیلی خوب بود اما هنوز مسیر زیادی پیش رو می‌ماند. از نظر من، زندگی حرفه‌ای من با این قهرمانی عملا به پایان رسید و فکر نمی‌کنم بشود پایانی بهتر از این را تصور کرد.

اسکالونی شماره ۱۰ را برای تو نگه می‌دارد… پس از بازی با کرواسی به اوله گفتی که بازی برابر فرانسه آخرین بازی تو در جام جهانی خواهد بود اما اینطور نشد. آیا شانسی برای حضورت در جام جهانی ۲۰۲۶ قائل باشیم؟

باید به شما بگویم که دیگر چیزی را پیش‌بینی نمی‌کنم. اما این چیزی است که قبلا گفتم و باز هم تکرار خواهم کرد. به دلیل سن و زمانی که باقی مانده، بازی در جام جهانی بعدی از نظر من دشوار است. اما بستگی به این دارد که شرایط چطور پیش برود. زمانی که ۳۶ ساله بشوم به این فکر می‌کنم که شرایطم به چه شکل است و این موضوع بستگی به مسائل بسیاری دارد.

همه دوست دارند مسی را ببینند. این موضوع چه تاثیری در زندگی روزمره‌ات دارد؟

همیشه سعی دارم عادی باشم. مثل فردی عادی زندگی کنم و بتوانم از چیزهای کوچک در زندگی‌ام در کنار خانواده و فرزندانم لذت ببرم. هرگز برای این که شناخته شوم تلاش نکردم. همیشه دوست دارم خودم باشم و عادی زندگی کنم. فکر می‌کنم داشتن خانواده‌ای مثل خانواده من هم در این موضوع نقش داشت. جدای از این که معروف هستم و گاهی از من می‌خواهند با آنها عکس بگیرم یا چیزی را امضا کنم، همیشه سعی دارم مانند مردم عادی زندگی کنم.

آیا قصد داری جام قهرمانی جام جهانی را روی بدنت تتو کنی؟

بله چون فقط همین جام را در ویترین افتخاراتم کم داشتم. این جام آخر واقعا باعث شد که هر افتخار دیگری که داشتم تکمیل شود. نمی‌دانم چه زمانی اما به زودی آن را تتو خواهم کرد.

چه یادگاری‌ای از فینال نگه داشتی؟

همه چیز را دارم، همه چیز! کفش‎‌ها، پیراهن‌ها و تور. همه چیز را نگه داشتم. قرار است در ماه مارس همه چیز را به بارسلونا ببرم، جایی که وسایل و خاطراتم را در آن نگهداری می‌کنم. مطمئن نیستم که کفش‌هایم را قبل از فینال عوض کرده باشم اما آنها را هم دارم.

پیش از قهرمانی در میکسدزون کنترلت را از دست دادی…

پس از قهرمانی دوست نداشتم به آن لحظات نگاه کنم اما بچه‌ها مجبورم کردند این کار را بکنم چون مدام به آن اشاره می‌کردند.

اتفاقات جنجالی بازی هلند

آن صحبت‌ها اتفاقی بود. واقعا چیزی در ذهنم نداشتم. بازی ۱-۲ بود و ناگهان آنها مساوی کردند. من دیده بودم که فن خال پیش از بازی برابر آرژانتین چه صحبت‌هایی را مطرح کرده و یکی از هم تیمی‌ها به من نشانش داده بود. واقعیت این است که رفتار آنها من را آزار داد چون هیچوقت به کسی بی‌احترامی نمی‌کنم، چه مربی باشد و چه بازیکن. من هرگز درباره کسی حرف نمی‌زنم. این موضوع باعث ناراحتی من شد چون احترام بسیاری برای او قائل بودم.

و آن جمله معروفی گفتی توسط همه، حتی جوکوویچ استفاده شد.

بله، دیدم.

آیا در خانواده و بچه‌هایت هم از آن استفاده می‌کنند؟

بله، پسرها از آن علیه من استفاده می‌کنند. هروقت اتفاقی رخ می‌دهد یا با هم دعوا می‌کنند از این جمله استفاده می‌کنند. اما واقعیت این است که در آن لحظه تنش بالا بود. من دوست ندارم خودم را اینطوری ببینم. به این فکر نکرده بودم که این صحنه دست به دست شود. این لحظه پر تنشی بود چون همه اتفاقات ممکن در آن بازی رخ داد. به هرحال این نقل قول تا همیشه در کنار نام آرژانتین باقی خواهد ماند. پسرهایم به من می‌گویند «به چی نگاه می‌کنی احمق!»

تیشرت، پیراهن، تتو و استیکرهای بسیاری با جمله تو زده شد.

بله مشخصا این اتفاق رخ داده و من هم آن را دیدم.

این جمله و این واکنش خیلی آرژانتینی بود.

بله، این واکنشی ذاتی و خشن بود. این جمله طوری از دهانم بیرون آمد انگار هیچ حرف دیگری برای زدن نداشتم.

در تونل افتخاری که پس از بازگشتت به پی‌اس‌جی برای تو زده شد، خجالت‌زده به نظر می‌رسیدی.

من چنین کارهایی را دوست ندارم. هرچند بسیار سپاسگزارم چون کار بسیار خوبی بود اما احساس خجالت می‌کنم از این که در مرکز توجه باشم و چنین رفتاری با من صورت بگیرد. اما این که کسانی که با ما کار می‌کردند و هم تیمی‌هایم در پاریس چنین ارزشی برایم قائل شدند بسیار حس خوبی داشت.

منتظر تمدید قرارداد آرژانتین با اسکالونی هستی؟

بله، قطعا بله. امیدوارم او قراردادش را تمدید کند و در این تیم ادامه دهد چون جدای از تمام افتخاراتی که به دست آورده، شخصیت بسیار مهمی برای تیم ملی و تمام این گروهی است که با او رشد کرده‌اند. این بازیکنان جوان هستند و از نظر من باید به همین روند ادامه دهند و نیازی به تغییری قابل توجه ندارند. اما در نهایت این تصمیم او است و هر تصمیمی بگیرد قابل درک است چون او هم قهرمانی‌هایی به دست آورده و این فوتبال است. اگر در کوپا آمریکای بعدی خوب نتیجه نگیریم، همه از او انتقاد خواهند کرد و این واقعیت است. واقعیت این است که ما پس از جام جهانی با هم حرف نزدیم. او هر تصمیمی که بگیرد به سود تمام طرفین است اما امیدوارم که او تصمیم بگیرد به حضورش در تیم ملی آرژانتین ادامه دهد چون این بهترین اتفاق برای آرژانتین است.

تو در حال فشار آوردن به او و رییس فدراسیون هستی…

نه، من این موضوع را با رییس هم مطرح کردم و گفتم که بهتر است اسکالونی به کارش ادامه دهد. می‌دانم که او هم همین نظر را دارد. این تصمیم بسیار شخصی است و عوامل بسیاری در آن دخیل است. این موضوع به خودش بستگی دارد، منظور من صرفا قرارداد نیست. او باید تمامی شرایط را بسنجد و ببیند چه چیزی برای او و خانواده‌اش بهترین تصمیم ممکن است چون خانواده برای او بسیار مهم است و تاثیر زیادی رو این موضوع دارد.

چه چیزی تو را شگفت‌زده کرد؟ هیچکس چیز زیادی درباره اسکالونی نمی‌داند. حالا چیزی هست که باعث شده تو او را مربی بسیار خوبی بدانی؟

فکر می‌کنم در زمینه آماده شدن برای بازی‌ها ایده مشخصی داشتیم و می‌دانستیم چطور باید بازی کنیم چون ترکیب ما در کوپا آمریکای ۲۰۱۹ هم همین بود. ما در آن جام قهرمان شدیم، رشد کردیم و قوی شدیم. اما علاوه بر این، نحوه آماده شدن ما بسیار جالب بود چون ما تیم برتر بودیم و این حریف بود که باید درباره ما تحقیق می‌کرد. ما همیشه در هر بازی توانایی ارائه بازی بهتر و به حرکت درآوردن سریع‌تر توپ را داشتیم. ما با قلب‌مان بازی می‌کردیم و می‌دانستیم که باید چه کار کنیم.

چند ورزشگاه برای بازی‌های دوستانه در ماه مارس باید کنار هم قرار بگیرند تا بتوانند از جمعیتی که می‌خواهند تیم ملی کشورشان را ببینند میزبانی کنند؟

با توجه به اتفاقاتی که در جشن قهرمانی دیدم، این غیرممکن است. مطمئنا افراد بسیاری بیرون درها خواهند ماند. این که بتوانیم به آرژانتین برگردیم فوق العاده است چون می‌توانیم هر جایی برویم. بازگشت با این شوق خیلی زیباست و این چیزی است که پس از قهرمانی در کوپا هم تجربه کرده بودیم. مطمئن این بار هم همان طور خواهد بود.

نظرت درباره انتقادات غیرمنصفانه از آرژانتین به خاطر اتفاقات جشن قهرمانی چیست؟

این که چنین پیامی از جشن‌های ما برداشت شد بسیار غیرمنصفانه بود. هیچکس چیزی را به رایگان در اختیار ما قرار نداد، ما همیشه سعی کردیم تلاش کنیم و در درون و بیرون زمین الگو باشیم. مردم عالی بودند و بهتر از همیشه رفتار کردند. فکر می‌کنم همه از بازی هلند حرف می‌زنند چون همه چیز از آنجا شروع شد. اما هیچکس از این نمی‌گوید که پیش از آن بازی چه اتفاقاتی افتاد و چه بیانیه‌هایی صادر شد و در جریان بازی چه رفتاری صورت گرفت. آنها نمی‌گویند که این تیم سعی کرد ما را تحریک کند و بازی جوانمردانه را رعایت نکرد. همه درباره کاری که آرژانتین پس از پیروزی انجام داد صحبت می‌کنند اما هیچکس از این اتفاقات حرفی نمی‌زند. از نظر من باید این فیلم را به دقت تماشا کرد و سپس نظر داد.

حالا که صحبت از عدالت شد، همیشه این صحبت مطرح بوده که قهرمانی در جام جهانی ۱۹۸۶ صرفا به خاطر مارادونا به دست آمد و حالا هم می‌گویند که قهرمانی در جام جهانی ۲۰۲۲ صرفا به خاطر مسی بود. دلیل قهرمانی در این جام جهانی چه بود؟ تو یا همه؟

مطرح کردن این موضوع اصلا لزومی ندارد چون بارها گفتم که هیچکس نمی‌تواند بدون تیم قهرمان شود. این قهرمانی متعلق به این بازیکنان است که مهره کلیدی ما بودند. این ۱۱ بازیکن حاضر در ترکیب و ۲۳ بازیکن روی نیمکت که بازی کردند و همیشه نمایشی عالی ارائه دادند. حتی بازیکنانی که فرصتی برای حضور در میدان پیدا نکردند یا نمایشی که انتظار می‌رفت را ارائه ندادند. بازیکنانی مانند انزو فرناندز، الکسیس مک آلیستر و جولین آلوارز که نقش مهمی داشتند. این نشان می‌دهد که چه گروه خوبی هستیم، همه آماده بودیم. ما بسیار به هم اعتماد داشتیم و می‌دانستیم که خیلی قوی هستیم و هرکس بازی کند قرار است باعث بهبود عملکرد تیم شود. همانطور که پیش از این گفتم، تیم آرژانتین قهرمان این جام شد، نه من.

تو دو گل در فینال زده بودی، بازی به وقت اضافه رفته بود و باید پس از گل شدن ضربه پنالتی امباپه پشت توپ قرار می‌گرفتی. در آن لحظات چه چیزی در ذهنت بود؟

بسیار آرام بودم. در تمام طول فینال آرام بودم. نمی‌دانستم چرا حس می‌کردم که ما قهرمان خواهیم شد. وقتی در لحظات آخر گل خوردیم و بازی ۳-۳ شد واقعا برایم دشوار بود. حتی در طول مسابقات هم وقتی برابر هلند در لحظات آخر گل خوردیم و بازی مساوی شد خیلی ترسیده بودم چون آنها طوری بازی کردند که کسی انتظار نداشت و شرایط برای ما واقعا بد بود. اما در کل بسیار آرام بود، همانطور که گفتم حس می‌کردم خدا این جام را به من خواهد داد و مطمئن بودم این همان جام است. با آرامش جلو رفتم و ضربه را زدم.

به پیراهن جدید نگاه کن… پیراهنی که سه ستاره دارد.

(به پیراهن نگاه می‌کند، هیجان‌زده می‌شود و آن را لمس می‌کند) من آن را نداشتم، پیراهن را دیده بودم اما نداشتمش… خیلی زیباست… لحظات بسیار سختی را سپری کردم تا حالا بتوانم بگویم که ما قهرمان جهان هستیم و این چیزی است که در تمام طول عمرم در پی آن بودم. قهرمانی در جام جهانی بهترین اتفاق زندگی هر بازیکنی است. من خوش شانس بودم که قهرمانی‌های بسیاری را کسب کردم و این نقطه پایانی بر همه چیز بود. این که دوران فوتبالم اینطور به پایان رسید و این که می‌توانم بگویم که همه افتخارات ممکن را در فوتبالم به دست آوردم واقعا دیوانه‌کننده است…

هنوز هیجان‌زده هستی؟

بله چون این اتفاقی خاص است. این که بتوانی مسیری را به این شکل به پایان ببری و این لذت را به مردم ببخشی. یک ماه است که مردم آرژانتین بسیار خوشحال بوده‌اند و ما توانستیم فقط به فوتبال و قهرمانی در جام جهانی فکر کنیم.

حتی در بنگلادش هم همینطور است…

بله، دیدم. تیشرت ما همه جا بود. این که دیدم همه مردم دنیا پیراهن شماره ۱۰ آرژانتین با نام من را به تن دارند خیلی حس خوبی بود. د

انگار این هیجان مسری بود.

بله، قبلا هم این را به شما گفته بودم.

باید آهنگ را عوض کنید، حالا باید بگوییم که ما برای سومین بار قهرمان شدیم و قهرمان جهان هستیم.

عجیب است اما من نسخه قبلی را بیشتر دوست دارم. نمی‌دانم این بهترین آهنگ است یا نه اما بسیار تاثیرگذار است و فقط در آرژانتین اینطور نیست، بلکه بسیاری از مردم دنیا از آن لذت می‌برند.

آیا فرزندانت هم این آهنگ را می‌خوانند؟

بله.

تیاگو پیش از بازی فینال، این آهنگ را روی کاغذی نوشته بود.

بله دیدم که او این کار را کرد چون آنتونلا برایم نوشت. می‌دانستم که تیاگو و تمام خانواده از این لحظات لذت می‌برند. تیاگو و متئو از شکست برابر عربستان بسیار ناراحت بودند اما از تک تک لحظات این جام لذت بردند و آن را زندگی کردند. این که می‌دانستم آنها از کاری که ما در زمین می‌کنیم لذت می‌برند برایم بسیار خوب بود. این که آنها من را به عنوان قهرمان جهان دیدند باعث شد که این قهرمانی برایم خاص‌تر شود.

ما همچنان در رویای این هستیم که تو کمی بیشتر در دنیای فوتبال بمانی…

کمی دیگر هم خواهم ماند و شما باید از این حضور من لذت ببرید.

به گزارش مجاهدت از مشرق، زنده‌یاد پرویز ابوطالب، از جمله فوتبالیست‌های دهه ۴۰ و ۵۰ کشورمان جزو بازیکنان قدیمی باشگاه تاج تهران به شمار می‌رفت که بیشتر دوران فوتبالی‌اش را صرف آموزش این ورزش به رده‌های پایه فوتبالی کرد.

پرویز ابوطالب به خاطر علاقه زیادی که به اسطوره برزیلی جهان فوتبال، پله داشت برای اثبات میزان علاقمندی‌اش به فوتبال کشور برزیل، نام پله را روی یکی از پسرانش گذاشت. به همین بهانه و پیرو آسمانی شدن پادشاه فوتبال جهان در روزهای اخیر، به سراغ تنها همنام ایرانی اسطوره برزیل و جهان فوتبال رفتیم.

«پله ابوطالب» در گفت‌وگوی اختصاصی با خبرورزشی، درباره اسم خاصش و دلیل علاقمندی پدرش به این نام، همچنین سال‌هایی که با این اسم خاص در ایران زندگی کرده است صحبت‌هایی کرد که در ادامه می‌خوانید.

اسم‌تان پله است؟

بله! من «پله» هستم و برادرم را هم «سله» نام‌گذاری کردند.

چه زمانی متوجه شدید که اسمتان با بقیه ایرانی‌ها تفاوت دارد؟

از همان دوران کودکی متوجه این موضوع شدم. البته مهمترین زمان همان وقتی بود که به مدرسه رفتم. اسمم برای همه عجیب بود! برای معلمان، ناظم‌ها و مدیران و همکلاسی‌هایم! دائم از من سوال می‌کردند که چرا اسمت پله است!

لابد بارها توضیح تکراری مربوط به دلیل اسم‌گذاری‌تان را برای افراد مختلف بیان کرده بودید؟

بله! همین طور است. هر جایی درس می‌خواندم، در هر مدرسه ای که بودم، وقتی به دانشگاه رفتم و سپس وارد محیط کار شدم این اسم برای همه به شدت آشنا اما غیرمعمول بود.

می‌توانید بشمارید که چند بار این توضیح را برای دیگران بیان کرده‌اید؟

(خنده) نمی‌توانم بگویم چندبار! خیلی بوده و تعدادش از دستم خارج شده است. ولی هرجا می‌روم، به‌ویژه جاهایی مثل بانک یا مراکز این‌چنینی، باید حتماً درباره نامم توضیح بدهم، شناسنامه و کارت ملی را نشان بدهم و بگویم که موضوع از چه قرار بوده است. البته این را هم می‌دانم که تا زنده هستم باید این توضیح را بارها و بارها برای خیلی‌ها تکرار کنم.

تا به حال شده کسی پله را نشناسد؟

خیلی کم! باید بگویم ۹۹٪ افرادی که اسمم را شنیده‌اند پله را می‌شناختند و به همین خاطر مشکلی با معرفی پله نداشتم ولی خودم باید توضیح می‌دادم که من پسر پرویز ابوطالب هستم و ادامه ماجرا! البته خیلی‌ها هم بودند که پدرم را می‌شناختند و می‌دانستند که از فوتبالی‌های قدیم بوده است.

تا به حال از پدرتان سوال کرده بودید که چرا این اسم را روی شما گذاشت؟

بله! البته مربوط به همان دوران کودکی است. او در این باره به من توضیح داد که چقدر به پله علاقه داشته. او همیشه از این فوتبالیست بزرگ حرف می‌زد و درباره توانایی‌هایش به ما توضیح می‌داد. پدرم همیشه می‌گفت پله بهترین فوتبالیست تاریخ بوده و علاقه خیلی زیادی به او داشت.

لابد پدرتان دوست داشت شما هم فوتبالیست شوید؟

من تا سنین نوجوانی در باشگاه بوتان (دیهیم سابق که برای مدتی هم نام پله برایش تعیین شده بود ولی در نهایت به بوتان تغییر یافت) زیر نظر پدرم فوتبال بازی می‌کردم ولی بنا به دلایلی ادامه ندادم.

چرا؟

چون می‌خواستم درس بخوانم. آن زمان فوتبال مثل امروز نبود و به لحاظ مالی شرایط امروز را نداشت و به همین خاطر من تصمیم گرفتم ادامه تحصیل بدهم.

در چه رشته‌ای درس خواندید و امروز شغلتان چیست؟

من در رشته مکانیک درس خواندم و طراحی صنعتی یاد گرفتم و امروز هم مشغول همین کار هستم.

تا به حال خودتان درباره پله چقدر تحقیق کرده‌اید و برای این‌که بدانید اسم چه کسی روی شما گذاشته شده چقدر اطلاعات به دست آوردید؟

تحقیق خاصی نکردم! پدرم همه‌چیز را درباره پله به من می‌گفت. او اطلاعات زیادی از فوتبال داشت و همیشه هم از فوتبال ایران جلوتر بود. آن‌هایی که پرویز ابوطالب را می‌شناختند می‌دانند تحقیقات و اطلاعات او در رابطه با فوتبال همواره در سطح اروپا و چندین سال جلوتر از کشورمان بود. برای نمونه در مسابقات جام جهانی امسال وقتی بحث پاس کات‌بک بود به یادم آمد که پدرم حدود ۳۰ سال پیش که در باشگاه بوتان کار می‌کرد همین تمرین را با بازیکنان نونهال و نوجوان انجام می‌داد و از آن‌ها می‌خواست که این شکل پاس دادن را یاد بگیرند.

متولد چه سالی هستید؟

من متولد سال ۱۳۵۱ هستم.

تاکنون شده طی این ۵۰ سال در ایران به فردی برخورد کرده باشید که با شما هم‌نام باشد؟

خیر! تا به حال با چنین فردی برخورد نداشته‌ام.

قبول دارید اسمتان بین ۸۵میلیون ایرانی کاملاً منحصربه فرد است؟

بله!

از این نظر چه احساسی دارید؟ فکر می‌کنید نسبت به بقیه خاص‌تر باشید؟

به نظر من اسم مهم نیست، اخلاق، رفتار و کردار آدم است که یک انسان را در اجتماع برجسته و خاص، یا برعکس، منفور می‌کند. برای من مهمتر از پله بودن اسمم این است که در خانواده یاد گرفته‌ام که نام نیک باید از انسان باقی بماند. شباهت اسمی با افراد مشهور یا غیرمشهور آن‌قدر دغدغه فکری‌ام نیست.

با توجه به این‌که شما هم‌اسم پله بودید وقتی خبر فوت او را شنیدید، متأثر شدید؟

طبیعتاً غمگین شدم! البته به خاطر این که طی یک ماه اخیر اخبار بیماری‌اش را می‌شنیدیم تا حدی شنیدن خبر فوتش شوک‌آور نبود اما به هر حال وقتی یک اسطوره دوست‌داشتنی مثل پله از دنیا می‌رود طبیعتا همه غمگین می‌شوند و من هم از این قاعده مستثنی نبودم.

فیلم بازی‌های او را هم دیده بودید؟

فیلم‌هایی که من از پله دیدم همان فیلم‌های بوده که از تلویزیون و یا شبکه‌های مختلف پخش شده.

فیلم فرار به سوی پیروزی با حضور پله را دیده‌اید؟

خیلی وقت پیش! شاید ۳۰ سال قبل. فیلم خاطره‌انگیزی بود.

خودتان فوتبال را دنبال می‌کنید؟

نه به شکلی که تمام وقتم را صرف آن کنم. بعد از این‌که وارد دانشگاه شدم اولویت‌های زندگی‌ام متفاوت شد. البته دوست دارم تا حدی نتایج مسابقات را بدانم اما خیلی پیگیر فوتبال نیستم.

لابد جام جهانی ۲۰۲۲ قطر را هم در حد بازی‌های مراحل پایانی دنبال کردید؟

خیر! اتفاقاً چون جام جهانی هر سال نیست و هر چهار سال یکبار تکرار می‌شود تقریبا همه بازی‌ها را دیدم.

با توجه به شباهت اسمی شما با نام اسطوره فوتبال برزیل تیم محبوبتان در دنیا کدام تیم است؟

طبیعتا تیم محبوب من برزیل است. در این جام جهانی هم برزیل تیم محبوب و اولم بود اما با توجه به این‌که این تیم در مرحله یک‌چهارم نهایی حذف شد از آن‌جا به بعد طرفدار تیم آرژانتین شدم که خوشبختانه قهرمان هم شد.

بازیکن محبوبتان در طول این سال‌ها کدام بود؟

تقریبا تمام بازیکنان دوران نوجوانی و جوانی‌ام که چهره‌های خاص فوتبال بودند جزو بازیکنان محبوبم به شمار می‌رفتند. برخی به خاطر اخلاق‌شان و تعدادی به خاطر شرایط فنی.