جبهه النصره

به گزارش مجاهدت از مشرق، «احمد الشرع» رهبر هیئت تحریرالشام که معمولا با کنیه جنگی خود موسوم به «ابومحمد الجولانی» شناخته می‌شود، از چشم‌انداز سوریه پس از اسد پرده‌برداری کرده است. در پی روی کار آمدن این گروه با فروپاشی نظام بشار اسد، جولانی متعهد شده است که جناح‌های مسلح موجود را منحل کرده و مبارزان را در یک ارتش ملی تازه تشکیل شده تحت نظارت یک وزارت دفاع متحد ادغام کند.

او تأکید کرد که این تجدید ساختار، اقتدار نظامی را متمرکز می‌کند، حاکمیت قانون را اجرا می‌کند و تضمین می‌کند که تسلیحات صرفا در دست دولت باقی بماند.

جولانی این گذار را به عنوان تغییری از طرز فکر «اپوزیسیون» به «حکومت» بیان و تصریح کرد: «ما باید ذهنیت دولت را اتخاذ کنیم، نه ذهنیت اپوزیسیون.» او همچنین متعهد شده است که بقایای دستگاه امنیتی نظام قبلی را از بین ببرد و این نشان‌دهنده یک گسست قاطع با گذشته اقتدارگرایانه سوریه و تعهد به بازسازی نهادهای آن است.

«احمد شراوی» تحلیلگر بنیاد «دفاع از دموکراسی‌ها» با این مقدمه می‌نویسد که اکنون سؤال مهم این است که چه کسی هسته اصلی این ارتش ملی جدید را تشکیل خواهد داد؟

در طول ۱۳ سال جنگ داخلی سوریه، صدها جناح شبه‌نظامی ظهور کردند که هر کدام مخالف بشار اسد بودند، اما در ایدئولوژی، چشم‌انداز آینده سوریه، وفاداری‌های خارجی و ترکیب قومی و مذهبی به شدت با یکدیگر تفاوت داشتند. با وجود این تفاوت‌ها، هدف مشترک این جناح‌ها برکناری نظام اسد بود، البته از طریق روش‌ها و استراتژی‌های مختلف.

در مراحل اولیه درگیری، «جنبش افسران آزاد» در سال ۲۰۱۱ شکل گرفت که توسط سربازان فراری از ارتش اسد تأسیس شد. این جنبش بعدا در «ارتش آزاد سوریه» (FSA)، ائتلافی از گروه‌های رادیکال سکولار و اسلام‌گرا ادغام شد. در کنار ارتش آزاد، جناح‌های افراطی ایدئولوژیک‌تر از جمله «جبهه النصره» (یکی از شاخه‌های القاعده) و «احرار الشام» یک جناح اسلام‌گرا با نفوذ قابل توجهی، برجسته شدند.

«نیروهای سوریه دموکراتیک» (قسد) هم با تشکیل یک اتحاد چند قومیتی و مذهبی به شهرت رسیدند. این گروه تحت سلطه گروه‌های کُردی مانند «یگان‌های مدافع خلق» (ی‌پ‌گ) و یگان‌های مدافع زنان (ی‌پ‌ژ)، وابسته به «حزب اتحاد دموکراتیک کُرد» (پ‌ی‌د)، شاخه سوری «حزب کارگران کردستان» (پ‌ک‌ک) است.

با تداوم جنگ، جناح‌های دیگری ظاهر شدند که اغلب از گروه‌های قبلی منشعب ‌شده یا با آنها همسو می‌شدند. این‌ها شامل «تیپ‌های ترکمن سوریه» نماینده اقلیت ترکمن سوریه بود و «ارتش آزاد سوریه» تحت حمایت ترکیه، ائتلافی از مبارزان عرب و ترکمن که از سال ۲۰۱۷ توسط ترکیه حمایت می‌شود و بعدا به‌عنوان «ارتش ملی سوریه» سازماندهی مجدد شد.

در جنوب سوریه، «ارتش آزاد سوریه» تحت حمایت ایالات متحده ظهور کرد که عمدتا در منطقه «التنف» فعالیت می‌کرد و به‌عنوان نیروی مخالف دوفاکتو در آن منطقه فعالیت می‌کرد.

آخرین حمله مخالفان مسلح که با تسلط سراسری و فروپاشی حکومت بشار اسد به اوج خود رسید، ظهور «اتاق عملیات جنوب» را نشان داد. این ائتلاف گروه‌های مسلحی را گرد هم می‌آورد که از آغاز جنگ داخلی سوریه در سال ۲۰۱۱ فعال بوده‌اند. بسیاری از آنها قبلا در روند آشتی با میانجیگری روسیه در سال ۲۰۱۸ شرکت کرده بودند.

از جمله مؤلفه‌های اصلی آن، «تیپ ۸» که قبلا به‌عنوان «جوانان نیروهای سنت» شناخته می‌شد و «کمیته مرکزی» هستند، که هر دو آنها در طول درگیری، بارها بیعت‌های خود را تغییر داده‌اند.

وظیفه متحد کردن این گروه‌های نامتجانس در یک ارتش ملی منسجم و حرفه‌ای، با موانع بزرگی روبرو است. فراتر از آشتی دادن و حل‌وفصل اختلافات ایدئولوژیک، قومی و سیاسی، این امر مستلزم از بین بردن وفاداری عمیق به حامیان خارجی و حل و فصل نارضایتی‌های محلی است.

هر ارتش متحد همچنین باید با میراث مدل‌های حاکمیتی رقابتی که توسط جناح‌های مختلف در سرزمین‌های مربوطه ایجاد شده‌اند، که هر یک ساختار اداری و سلسله مراتب نظامی خاص خود را دارند، مقابله کند. بدون پرداختن به این شکاف‌های اساسی و تقویت چشم‌اندازی مشترک برای آینده سوریه، تلاش‌ها برای ایجاد یک نیروی متحد در معرض خطر تداوم چندپارگی است که این درگیری را تعریف کرده است.

چالش مهم دیگر، در حضور قابل‌توجه جنگجویان خارجی غیر سوری در صفوف هیئت تحریرالشام نهفته است. برای رسیدگی به سرنوشت این افراد نیاز به یک سیاست قاطع است، زیرا مردم سوریه به طور فزاینده‌ای نسبت به خارجی‌ها بی‌تحمل شده‌اند.

در حالی که هیئت تحریرالشام بعید است استراتژی بشار اسد برای استفاده از نیروهای خارجی برای حفظ اقتدار خود را تکرار کند، حضور چنین گروه‌هایی در صفوف آن نگرانی‌های جدی در مورد نقش آینده آنها در دوران پس از اسد ایجاد می‌کند. گزارش‌ها حاکی از آن است که جولانی آماده اعطای تابعیت سوری به نیروهای خارجی است که بیش از پنج سال در این کشور اقامت داشته‌اند و این موضوع را پیچیده‌تر می‌کند.

یک سوال مهم بی پاسخ مانده است؛ آیا جولانی صدها هزار سرباز حکومت اسد را در ارتش ملی مورد نظر خود خواهد گنجاند یا اینکه این افراد از شرکت در آن منع خواهند شد؟

برای چندین دهه، خدمت سربازی در سوریه اجباری بود و «ارتش عربی سوریه» به شدت توسط سربازان وظیفه حمایت می‌شد. ارتش عربی سوریه توسط «نیروهای دفاع ملی» که گروهی متشکل از علوی‌ها، شیعیان، مسیحیان و دروزی‌هاست، در سال ۲۰۱۲ ایجاد و تقویت شد. نیروهای دفاع ملی به‌عنوان ستون فقرات پیاده‌نظام ارتش سوریه خدمت کرد، اما در درجه اول به نظام اسد وفادار بود تا هر هدف ملی.

از ۱۵ دسامبر، هیئت تحریرالشام روند خلع سلاح سربازان و اعضای سابق ارتش عربی سوریه (نیروهای مسلح سوریه) را آغاز کرده است و به آنها از بابت خدمت در زمان اسد، عفو می‌دهد. با این حال، گزارش‌های اولیه حاکی از آن است که این خلع سلاح سربازان وظیفه ارتش سوریه را هدف قرار می‌دهد؛ افرادی که تحت تهدید به زندان مجبور به خدمت شدند. این سربازان وظیفه، که به‌عنوان شرکت کنندگان ناخواسته در جنگ اسد تلقی می‌شدند، به طور بالقوه می‌توانند در یک چارچوب نظامی یکپارچه ادغام شوند که با اعلامیه‌های قبلی جولانی در مورد مصالحه همسو باشد.

چالش بزرگ‌تر راجع به افسران بلندپایه ارتش سوریه و نیروهای دفاع ملی است که بعید به نظر می‌رسد به دلیل تفاوت‌های ایدئولوژیکی و فرقه‌ای به نیروهای تحریرالشام بپیوندند. جهت‌گیری اسلامی هیئت تحریرالشام، تحت سلطه جناح‌های سنی، شکاف را بیشتر می‌کند، زیرا این افسران و نیروهای مذکور عمدتا از جوامع اقلیت وفادار تاریخی به نظام اسد هستند.

در حالی که جولانی بر تمایل خود برای آشتی با کسانی که سلاح‌های خود را تسلیم می‌کنند تأکید کرده است، او همچنین موضع قاطع خود را مبنی بر «مشارکت اعضای ارتش سوریه در جنایات علیه مردم» سوریه حفظ کرده است.

برای سیاستگذاران ایالات متحده، باید به مرحله بعدی روند انتقالی سوریه، به‌ویژه در مورد ادغام یک ارتش متحد، توجه دقیق شود.

«احمد شراوی» تحلیلگر بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها معتقد است: «در حالی که هیئت تحریرالشام همچنان به‌عنوان یک سازمان «تروریستی» خارجی شناخته می‌شود و علی‌رغم گزارش‌هایی که حاکی از آن است که ایالات متحده ممکن است تحت شرایط خاص آن را از فهرست مذکور خارج کند، بسیار مهم است که در مورد سایر گروه‌های «تروریستی» فعال در سوریه که ممکن است در ارتش جدید گنجانده شوند، هوشیار باشیم. علاوه بر این، تحلیلگران باید به گروه‌هایی که در حال حاضر در فهرست تحریم‌های آمریکا نیستند، اما به دلیل وفاداری خارجی‌شان تهدید هستند، مانند گروه‌هایی که با روسیه مرتبط هستند، توجه کنند.»

یکی از نگرانی‌های اخیر، نشستی است که جولانی با نمایندگان ارتش ملی سوریه تحت حمایت ترکیه در ۱۶ دسامبر برگزار کرد که شامل «محمدحسین الجاسم» معروف به «ابوامشه» هم بود. ابوامشه در سال ۲۰۲۲ توسط وزارت خزانه داری آمریکا به دلیل دخالت مستقیمش در نقض حقوق بشر، از جمله آواره کردن اجباری ساکنان کُرد از عفرین، تصرف اموال آنها و دست داشتن در آدم‌ربایی و اخاذی از غیرنظامیان محلی تحریم شد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، در راستای تحولات جاری در سوریه، پس از پیشروی مخالفان مسلح در این کشور، «بشار اسد» دمشق را به مقصد مسکو ترک کرد و حالا خود سوریه و دیگر کشورها منتظر انتقال قدرت مسالمت‌آمیز هستند؛ مسئله‌ای که بسیاری طی روزهای اخیر نسبت به آن ابراز نگرانی کرده و خواستار انجام این روند به روشی مسالمت‌آمیز و منظم شده‌اند.

«عمر چلیک» سخنگوی حزب حاکم عدالت و توسعه ترکیه در گفت‌وگو با رسانه خبری «هابِرترک» بیان کرد: «برخی ادعا می‌کنند که ترکیه از هیئت تحریر الشام حمایت کرد و به آنها دستور داد تا تمامی این حملات را انجام دهند. این کاملا غلط است.»

ترکیه از مخالفان نظام اسد بود و بعد از آغاز ناآرامی‌های داخلی سوریه به سرعت سفارت خود را در این کشور تعطیل کرد. حال پس از سقوط حکومت اسد، سفارت ترکیه بار دیگر در سوریه بازگشایی شد و روسای نهادهای امنیتی ترکیه هم به دمشق سفری داشتند.

پس از سقوط دولت بشار اسد، «محمد البشیر» در اظهاراتی رسما از مکلف شدن به ریاست دولت انتقالی سوریه تا ماه مارس ۲۰۲۵ خبر داد اما به طور کلی از زمان سقوط دولت اسد، سوریه تحت اقدامات تجاوزگرانه رژیم صهیونیستی قرار گرفته و شرایط امنیتی این کشور متزلزل شده است.

با توجه به سابقه فعالیت «ابومحمد الجولانی» سرکرده گروه تحریر الشام در داعش، القاعده و جبهه النصره، دولت‌های غربی تحریم‌های خود علیه سوریه را برنداشته و اعلام کرده‌اند که منتظر «اقدامات رهبران تازه سوریه» هستند تا درباره این مسئله تصمیم‌گیری کنند.

سخنگوی حزب «رجب طیب اردوغان» رئیس‌جمهور ترکیه در ادامه افزود: «ترکیه از ابتدا با خونریزی در کشور همسایه مخالف بوده و خواستار راه‌حل سیاسی شد. اما با این حال اسد از همکاری خودداری کرد.»

گفته می‌شود ۱۲۰ گروه کوچک و بزرگ تکفیری در سوریه فعال بوده و هستند. منتها بر حسب شرایط رنگ عوض کرده‌اند. در مرحله نخست جنگ داخلی سوریه از ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۶ بیش از ۳۰۰ هزار نفر افراد تروریست یا وابسته و پیوسته به جماعت‌های تکفیری به سوریه اعزام شدند.

دولت اردوغان به عنوان سرپل نقش تعیین‌کننده‌ای در این اعزام‌ها و سازماندهی جماعت‌های تکفیری و آموزش نظامی آنان در ترکیه داشته است. هدف ساقط کردن حکومت بشار اسد بود. مطلبی که اوباما و کامرون نخست‌وزیر انگلستان و رییس جمهور فرانسه و اردوغان با صراحت مطرح می‌کردند: این جمله بود: « بشار اسد باید برود.» پروژه سقوط نظام اسد و رفتن او و تجزیه سوریه به نتیجه نرسید. سردار شهید قاسم سلیمانی و نیروی قدس سپاه در متوقف کردن آن پروژه نقش تاریخی ایفا کردند. اما متاسفانه با باقی ماندن جبهه النصره در ادلب بر اساس پیمان آستانه بین روسیه و ترکیه و ایران به عنوان تضمین‌کنندگان صلح، در واقع امر با تسلط جبهه‌النصره و عملا ترکیه بر ادلب، استخوان لای زخم باقی ماند.

اگر به اخبار ادلب توجه کرده باشید. جبهه‌النصره از پرچم ترکیه و عکس‌های اردوغان در دفاتر خود استفاده می‌کند.

در ادلب لیر ترکیه به عنوان پول متداول در بازار مالی و اقتصادی استفاده می‌شود. در این هفت‌سالی که از پیمان آستانه گذشت ترکیه پایگاه‌ها و زمینه نفوذ خود را در شمال غربی سوریه افزایش داده است. البته در غارت منابع ملی سوریه مثل غارت صنایع و انتقال کارخانه‌ها و دزدی نفت هر چه توانسته انجام داده است. مرحله جدید تهاجم هیات احرارالشام که در واقع سازماندهی مهم‌ترین گروهای تکفیری در این جماعت است.

تروریست‌های تکفیری که با سازماندهی نو و تجهیزات مدرن و امکانات مالی هنگفت و فعال شدن تلویزیون الجزیره به عنوان رسانه اصلی تروریست‌های تکفیری و حضور کارشناسان امنیتی اوکراینی در آموزش تروریست‌ها، در حقیقت ما شاهد موج جدید و بی‌سابقه‌ای از سازماندهی عملیات اطلاعاتی – نظامی در یورش به حلب بودیم.

بلافاصله پس از اعلام آتش بس در لبنان نتانیاهو سوریه را تهدید کرد. درست در ساعت شروع آتش‌بس در ساعت ۴ صبح به وقت لبنان در روز ۲۷ نوامبر و در همان روز وزارت خارجه ترکیه بیانیه‌ای منتشر کرد و از آتش‌بس استقبال کرد. درست در همان روز و بلکه در همان ساعت هیات احرارالشام به فرماندهی جولانی یعنی به فرماندهی دستگاه اطلاعاتی/ نظامی ترکیه به حلب حمله کرد.

بدیهی است که این حمله با هماهنگی امریکا، ناتو، اسراییل و ترکیه و قطر و احتمالا کشورهای عربی منطقه انجام شده است. در واقع ترکیه در سناریوی تغییر خاورمیانه، متناسب با منافع خود هم به اشغال بخشی از سرزمین سوریه ادامه داده است و هم درصدد اشغال مناطق جدیدی از سوریه بر آمده است.

برانداختن نظام حکومت در سوریه و تجزیه سوریه، سناریوی امریکایی اسراییلی و ترکی است. آن را در حد مطامع ترکیه یا گروه‌های تکفیری تقلیل ندهیم. کارگردان و بازیگردان، امریکا و ناتو است.