جبهه

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، محسن مطلق اولین بار در سال ۱۳۶۲ به جبهه رفت. او کار نوشتن درباره جنگ را با کتاب «زنده باد کمیل» آغاز کرد و چندین کتاب بعد از آن نوشت. او پس از دفاع مقدس وارد دانشگاه شد و در رشته طراحی صنعتی در دانشگاه علم و صنعت مشغول به تحصیل شد. وی در خاطره‌ای از دوران دفاع مقدس روایت کرد:

تازه به گردان تخریب آمده بود. با آن سن و سال بالا و محاسن سفید، شور و حال جوان‌تر‌ها را داشت. می‌گفت نمی‌خواهم از بر و بچه‌ها جا بمانم! هر کاری که بگویید می‌کنم. باید مین‌ها را بشناسم! باید آن‌ها را خنثی کنم! باید بر ترسم غلبه کنم. اگر شب عملیات با شما جوان تر‌ها بیایم تا پشت میدان مین، بقیه راه را بلد هستم.

اوایل توی تدارکات بود. پیرمرد به هیچ نه نمی‌گفت. اگر چیزی لازم داشتی از زیر سنگ هم شده، پیدا می‌‎کرد و به دستت می‌رساند. همه‌ی آرزویش این بود که شب عملیات از گردان تخریب جا نماند. خیلی طول کشید تا با او رفیق شدم و راز زندگی‌اش را به من گفت؛ قصه مربوط می‌شد به سال‌ها قبل از انقلاب.

شاگرد کامیون بود. یکی دو شب بعد از ازدواج با یک کامیون ترانزیت راهی آلمان شدند. راننده با خود بار قاچاق داشت و به خاطر همین هر دو را دستگیر کردند. بیست سال دوران حبس او طول کشید و وقتی برگشت دیگر نه خانه و کاشانه‌ای داشت، نه شهر و محله‌ای! به همان شغل شاگردی ادامه داد. این بار در جاده‌های دورافتاده و بیابان‌های گرم و سوزان. از ترس آبرویی که بر باد رفته بود و او مقصر نبود. اما چه کسی باور می‌کرد.

زمان جنگ، اینجا برای بچه‌های گردان وسایل آورده بودند. از قضا همان شب بچه‌ها راهی عملیات بودند. پیرمرد شد جزء تیم مشایعت کننده، او هم قرآن گرفت تا بچه‌ها از زیرش رد شوند.

همان طور که روبوسی می‌کردند و التماس دعا می‌گفتند، جوانی رعنا پیر مرد را در آغوش کشید و برای لحظه‌ای او را به سینه‌اش چسباند. چه حس آشنایی! چه رؤیای زیبایی! انگار سال‌های سال است که این جوان زیبارو را می‌شناسد. چقدر بوی خودش را می‌داد. چقدر شبیه خودش بود. بعد از آن وداع کوتاه دیگر پیرمرد آدم سابق نشد. گردان به گردان لشکر به لشکر را برای یافتن جوان گشت و فهمید که آن شب، همان شب رویایی همان شب که پیر مرد گمشده‌اش را در آغوش کشید، جوان روی مین رفته و دیگر برنگشته. حال تنها راه برای رسیدن به او تنها راه برای پیدا کردن فرزندش همان بود که او هم راهی میدان مین شود. جنازه اش را پیدا کرد. انگار که به آرزویش رسیده بود. از همانجا که فرزندش رفت، در همان میدان مین خودش هم رفت.

انتهای پیام/ 141

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌‎پرس، «محمدحسین قدمی» متولد سال ۱۳۳۰ سردبیری مجلات «کودک و نوجوان»، «بنیاد شهید» و چندین نشریه و هفته‌نامه را در کارنامه خود دارد.

او همچنین در دوره‌‎ای مسوول برنامه «شب‌های خاطره» حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی بود.

وی با بیان خاطره‌ای از دوران دفاع مقدس اظهار داشت:

«از حوادث زیادی جان سالم به در برده بودم و خطرات زیادی از بیخ گوشم گذشتند، ولی سعادت شهادت نصیبم نشد. شاید حکمت و تقدیر چنین بود که دست‌نوشته و فریم‌ عکس‌های ثبت شده‌ام را به تهران آورده، چاپ کرده و به دست تاریخ بسپارم.

آخرین مجروحیتم در عملیات کربلای ۵، در خط مقدم محور شلمچه بود، جایی که زمینش نمور بود و بر اثر اصابت و انفجار خمپاره‌ها مثل گهواره تکان می‌خورد و می‌لرزید. آن روز آتش شدید دشمن مثل نقل و نبات بدون وقفه بر سرمان می‌بارید. انگار فقط سنگر ما را نشانه رفته بود. طوری خمپاره‌ها جلوی سنگر منفجر می‌شدند که ترکش‌های ریز و درشتش می‌آمد توی سنگر کنار سفره غذا! نشان به آن نشان که یکی از ترکش‌های نقلی، کیسه مشمع جیره آب شرب ما را سوراخ کرده بود و اصغر فورا آن را به دندان گرفت و مکید تا آبش هدر نرود! در چنین شرایطی فرمانده گفته بود برای اینکه مجروح کمتری بدهیم به جز دیده‌بان همه در سنگر بمانند.

به خاطر همین وضعیت استثنایی، قرار بر این شد که بچه‌ها به نوبت بالای خاکریز برای دیده‌بانی رفته، سر و گوشی آب داده برگردند داخل سنگر. تردید و دلهره چنان شد که بچه‌ها به سختی پا بیرون می‌گذاشتند و بقیه، رزمنده مردد را با سلام و صلوات و خنده بیرون می‌فرستادند، گاهی هم به شوخی با تیپا و اردنگی!. نوبت من که شد با زبان خوش پریدم بیرون و بشمار سه، پیچ سنگر را دور زدم رفتم بالای خاکریز. نگاه تند و تیزی به اطراف دود و مه گرفته منطقه کردم و برگشتم.

هنوز پایم به سنگر نرسیده بود که موج انفجاری مرا به درون سنگر پرتاب کرد. از سوزش درد قفسه سینه‌ام فهمیدم ترکشی هم نصیبم شده، وقتی بچه‌ها پیراهنم را قیچی کردند دیدم ترکش از بازوی چپم عبور کرده در قفسه سینه کنار قلبم نشسته.

نفسم بند آمده بود و قادر به حرکت نبودم. بچه‌ها نگران حال من بودند و من نگران دفتر دستک و دوربینم! اصغر و مهدی زیر بغلم را گرفتند و تا «سه راه شهادت» کمکم کردند و گفتند: «دوربین را به ما بده به تعاون لشکر بسپاریم تا برایت ارسال کنند، ولی قبول نکردم و گفتم آن را به گردنم آویزان کنید با خودم می‌برم.»

اورژانس سه راه شهادت مملو از مجروحان دست و پا قطع شده ایرانی و عراقی بود. کمتر خودرو و نفربری می‌توانست خود را سالم به آن نقطه خطرناک برساند، چرا که تنها جاده باریک خاکی ناامنی که از بین دو باتلاق و آب‌گرفتگی می‌گذشت در تیررس مستقیم دشمن بود؛ گلوله و تانک‌های دشمن هم روی جاده قفل بود و مرتب شلیک می‌شد. پس از مدتی انتظار، یک آمبولانس آبکش‌شده از راه رسید و سریع مجروحان را دوپشته سوار کرد. من و یک نفر دیگر هم آخر همه به زور خودمان را جا کردیم. همین که استارت حرکت زده شد دکتری با عجله آمد و گفت: «برادرا، لطف کنید دو نفر پیاده شن با ماشین بعدی برن، دو تا مجروح سوار شن که حالشون خیلی وخیمه!»

خلاصه ما دو نفری که آخر سوار شده بودیم پیاده شدیم و آن دو را سوار کردند. آمبولانس حرکت کرد و هنوز ۱۰۰ قدمی نرفته بود که سر و کله هواپیما‌های دشمن پیدا شد و منطقه را بمباران کرد و یکی از آن بمب‌های خوشه‌ای به آمبولانس خورد و آتش گرفت و همه سرنشینان مجروح آن به فیض شهادت نائل آمدند و باز سر ما بی‌کلاه ماند. اینکه آمبولانس بعدی کی آمد و به چه دردسری از جاده مرگ و از لابه لای جنازه‌ها رد شدیم و به مرز خودمان رسیدیم داستان مفصل جداگانه‌ای است که بماند.»

انتهای پیام/ 141

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌‎پرس، «محمدحسین قدمی» متولد سال ۱۳۳۰ سردبیری مجلات «کودک و نوجوان»، «بنیاد شهید» و چندین نشریه و هفته‌نامه را در کارنامه خود دارد.

او همچنین در دوره‌‎ای مسوول برنامه «شب‌های خاطره» حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی را برعهده داشت. وی با بیان خاطره‌ای از دوران دفاع مقدس اظهار داشت:

«از حوادث زیادی جان سالم به در برده بودم و خطرات زیادی از بیخ گوشم گذشتند، ولی سعادت شهادت نصیبم نشد. شاید حکمت و تقدیر چنین بود که دست‌نوشته و فریم‌ عکس‌های ثبت شده‌ام را به تهران آورده، چاپ کرده و به دست تاریخ بسپارم.

آخرین مجروحیتم در عملیات کربلای ۵، خط مقدم محور شلمچه بود، جایی که زمینش نمور بود و بر اثر اصابت و انفجار خمپاره‌ها مثل گهواره تکان می‌خورد و می‌لرزید. آن روز آتش شدید دشمن مثل نقل و نبات بدون وقفه بر سرمان می‌بارید. انگار فقط سنگر ما را نشانه رفته بود. طوری خمپاره‌ها جلوی سنگر منفجر می‌شدند که ترکش‌های ریز و درشتش می‌آمد توی سنگر کنار سفره غذا! نشان به آن نشان که یکی از ترکش‌های نقلی، کیسه مشمع جیره آب شرب ما را سوراخ کرده بود و اصغر فورا آن را به دندان گرفت و مکید تا آبش هدر نرود! در چنین شرایطی فرمانده گفته بود برای اینکه مجروح کمتری بدهیم به جز دیده‌بان همه در سنگر بمانند.

به خاطر همین وضعیت استثنایی، قرار بر این شد که بچه‌ها به نوبت بالای خاکریز و دیده‌بانی رفته، سر و گوشی آب داده برگردند داخل سنگر. تردید و دلهره چنان شد که بچه‌ها به سختی پا بیرون می‌گذاشتند و رزمنده مردد را با سلام و صلوات و خنده بیرون می‌فرستادند، گاهی هم به شوخی با تیپا و اردنگی. نوبت من که شد با زبان خوش پریدم بیرون و بشمار سه پیچ سنگر را دور زدم رفتم بالای خاکریز. نگاه تند و تیزی به اطراف دود و مه گرفته منطقه کردم و برگشتم.

هنوز پایم به سنگر نرسیده بود که موج انفجاری مرا به درون سنگر پرتاب کرد. از سوزش درد قفسه سینه‌ام فهمیدم ترکشی هم نصیبم شده، وقتی بچه‌ها پیراهنم را قیچی کردند دیدم ترکش از بازوی چپم عبور کرده در قفسه سینه کنار قلبم نشسته.

نفسم بند آمده بود و قادر به حرکت نبودم. بچه‌ها نگران حال من بودند و من نگران دفتر دستک و دوربینم! اصغر و مهدی زیر بغلم را گرفتند و تا «سه راه شهادت» کمکم کردند و گفتند: «دوربین را به ما بده به تعاون لشکر بسپاریم تا برایت ارسال کنند، ولی قبول نکردم و گفتم آن را به گردنم آویزان کنید با خودم می‌برم.»

اورژانس سه راه شهادت مملو از مجروحان دست و پا قطع شده ایرانی و عراقی بود. کمتر خودرو و نفربری می‌توانست خود را سالم به آن نقطه خطرناک برساند، چرا که تنها جاده باریک خاکی ناامنی که از بین دو باتلاق و آب‌گرفتگی می‌گذشت در تیررس مستقیم دشمن بود؛ گلوله و تانک‌هایی که روی جاده قفل بود و مرتب شلیک می‌شد. پس از مدتی انتظار، یک آمبولانس آبکش شده از راه رسید و سریع مجروحان را دوپشته سوار کردند. من و یک نفر دیگر هم آخر همه به زور خودمان را جا کردیم. همین که استارت حرکت زده شد دکتری با عجله آمد گفت: «برادرا، لطف کنید دو نفر پیاده شن با ماشین بعدی برن، دو تا مجروح سوار شن که حالشون خیلی وخیمه!»

خلاصه ما دو نفری که آخر سوار شده بودیم پیاده شدیم و آن دو را سوار کردند. آمبولانس حرکت کرد و هنوز ۱۰۰ قدمی نرفته بود که سر و کله هواپیما‌های دشمن پیدا شد و منطقه را بمباران کرد و یکی از آن بمب‌های خوشه‌ای به آمبولانس خورد و آتش گرفت و همه سرنشینان مجروح آن به فیض شهادت نائل آمدند و باز سر ما بی‌کلاه ماند. اینکه آمبولانس بعدی کی آمد و به چه دردسری از جاده مرگ و از لابه لای جنازه‌ها رد شدیم و به مرز خودمان رسیدیم داستان مفصل جداگانه‌ای است که بماند.»

انتهای پیام/ 141