جشنواره فیلم فجر

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، در سری نشست‌های «سینما ۳۹» شش فیلم از آثار جشنواره فیلم فجر مورد بررسی قرار می‌گیرد. این برنامه که از ۲۵ تا ۳۰ بهمن‌ماه برگزار شده،‌ در دومین قسمتش به بحث و بررسی درباره فیلم «مامان» پرداخت. در این نشست‌ها که در محل کتابفروشی به‌نشر و با مشارکت فرهنگسرای رسانه برگزار می‌شود،‌ میثم رشیدی مهرآبادی با محسن باقری اصل درباره فیلم‌ها صحبت می‌کنند. آنچه در ادامه می‌خوانید،‌ متن این گفتگو درباره فیلم «مامان»، ساخته آرش انیسی است.

میثم رشیدی مهرآبادی: فیلم «مامان» یک فیلم مادرانه است که از منظر پسرها به موضوع نگاه می‌کند و ردی از دختر در خانواده نیست. چون همیشه دخترها، مادرها را تکمیل می‌کنند و کم و کاستی‌ها را جبران می‌کنند اما فیلم «مامان» حتی عروس خوب و قوی هم ندارد.

این فیلم، داستان ساده یک مادر است، مملو پیچیدگی‌هایی که شاید مثل آن را ندیده باشیم. قرار است آشنازدایانه باشد. وقتی اسم فیلم را شنیدم انتظار داشتم با فیلم ضعیفی روبرو باشم اما من از فیلم راضی‌ام. جزئیاتی را از رفتار مادر با فرزندانش می‌گوید که کم‌نظیر است.

محسن باقری: به نام خدای مهربان. ما با فیلمی‌ که دوربین سینمایی داشته باشد مواجه نیسیتم. ما با فیلمی ‌بسیار بد و کم‌مایه مواجهیم که دوربینش دوربین دورهمی ‌است. ما به سینما می‌رویم که فیلم سینمایی بببینیم. قبل از این که سراغ دیالوگ‌ها برویم و مقهور بازی یک از بازیگران این فیلم بشویم باید بگوییم که زاویه دوربین و اندازه قاب ها در آن مهم است چون اساسا در سینما زاویه دوربین مهم است. باید کمی‌ هم درباره تئاتر صحبت کنیم که بازیگر اصلی آن از قدیمی‌های تئاتر است.

رشیدی: که سیمرغ بازیگر نقش اول زن را هم گرفت…

قسمت اول این نشست ها را اینجا ببینید:

سی و نهمین جشنواره فیلم فجر/ ۱۳

«منصور» دودره‌باز نیست! / تقلید صدای آقای هاشمی رفسنجانی غلو است/ چرا هیچ وقت داخل ماشین تیمسار را نمی‌بینیم؟! / «منصور» را باید در سینما دید

باقری: وقتی تئاتر می‌بینیم زاویه دید بستگی به بلیطی دارد که گرفته‌ایم و همه تئاتر را از همان زاویه می‌بینید. در سینما، اینگونه نیست و اندازه قاب‌ها و زاویه و «پی یو وی» دست فیلمساز است و آنجاست که فیلم‌ساز بدون این که خودش را پررنگ کند با اندازه قاب‌هایی که می‌دهد فیلم سینمایی را برای ما جذاب کند. این دوربین، دوربین دورهمی‌ است.

رشیدی: خود فیلم هم فیلمی آپارتمانی است که مثلا نمی‌شود آن را با فیلم های بیگ پروداکشن مقایسه کرد.

باقری: کلوزش و اکستریم کلوزش باید مشخص باشد. کار مهم، کار کارگردان است ولی با دوربین علافی مواجه هستیم. مثلا با احمد مواجه هستیم که در اتاق بنشیند و فیلمنامه‌ای بنویسد که نوشتن فیلمنامه اصلا اینطوری نیست.

رشیدی:‌ این ماجرای فیلم‌نامه اصلا درنیامده و معلوم نیست کارکردش چیست؟ منتظریم ببینیم این فیلمنامه قرار است چه اتفاقی برایش بیفتد.

باقری: فیلمنامه اصلی فیلم هم مثل همین فیلمنامه داخل فیلم است.

رشیدی: من البته این را نمی‌توانم بپذیرم.

باقری: کش‌دار کردن برخی صحنه‌ها یا تردیدش در پرینت گرفتن فیلمنامه اساسا قابل درک نیست.

فیلم یک خط قصه دارد که آن را درست برگزار نمی‌کند. نتوانسته فیلمنامه خوبی بنویسد؛ تازه اگر فیلمنامه خوبی داشت باید می‌توانست به عنوان یک کارگردان به یک فیلم سینمایی تبدیل کند. مسئله آپارتمان، مشکل را حل نمی‌کند. معلوم است که کارگردان، اندازه قاب‌ها را نمی‌شناسد. روند قصه پیش نمی‌رود. اصلا قصه فیلم «مامان» چیست؟ درباره یک زمین است که اول فیلم اشاره‌ای به آن می‌شود.

با بازی اُوِراَکت «رؤیا افشار» اصلا موافق نیستم چون کمدی ناخواسته می‌شود چون کارگردان فیلمنامه خوبی ندارد و کار را به بازیگر اصلی‌اش سپرده و خانم افشار همه چیز را دست گرفته است. به همین خاطر ما با لحظاتی از کمدی ناخواسته مواجه می‌شویم.

رشیدی: یک سکانس جالب و درونی دارد که آن هم سکانسِ گرفتن نذری است. این سکانس هم یک لایه درونی از «مامان» را به ما نشان می‌دهد.

در هر بخش از فیلم با یک لایه درونی‌تر از شخصیت مادر آشنا می‌شوم و این یعنی روی فیلمنامه فکر شده است و اینطور نیست که کار را کامل به بازیگر اصلی‌اش سپرده باشد. من به این فکر می‌کردم که این فیلمنامه را چه کسی جز رؤیا افشار می‌توانست بازی کند و دربیاورد. یعنی، هم باید به لحاظ سنی مناسب این کار باشد و هم انرژی این کار را داشته باشد. خانم افشار حرکت‌های زیادی دارد و حتی در پلان خوابیدن هم انرژی خاصی دارد که نوعی خواب مادرانه است. این نشان می‌دهد که هم انیسی سعی کرده فیلمنامه خوبی بنویسد و هم رؤیا افشار تمام تلاشش را کرده است.

قصه فیلم «مامان» به صورت یک خطی، آشنایی با درونیات یک مادر است که شباهت‌های زیادی به مادرهای اطراف ما دارد اما ما این خصوصیات را انکار می‌کنیم. یعنی اشتباهاتی که «مامان» در فیلم مرتکب می‌شود را شاید خیلی ازم مادرها مرتکب بشوند اما ما این حرکات را از نگاه مادرمان اشتباه نمی‌بینیم. این فیلم قرار است مادران ما را مقابل چشمان ما بازروایی کند. هر کسی به اندازه سهم خودش.

من اصلا ماجرای زمین را در قصه نمی‌بینم.

باقری: پس چرا شروعش با آن و پایان بندی هم با آن است.

رشیدی: ‌در ذهن من اصلا قصه زمین، پررنگ نیست.

باقری: برداشتن دوربین و دیدن برخی صحنه‌ها که از لحاظ دیالوگ‌نویسی فاجعه است که فیلم نمی‌شود. قصه با خیلی تأخیر، از این جا شروع می‌شود که ما مادری داریم ‌با سه پسر. یک پسر داریم که ازدواج کرده و رفته. یکی از پسرهای در خانه، فریدون نزدیک ۴۰ سال دارد و در یک شرکت کار می‌کند. احمد هم فیلمنامه‌نویس است و در خانه است. «مامان» بین دو پسرش تفاوت قائل می‌شود و این تفاوت ها اتفاقا خیلی گل درشت و بی منطق است. فریدون و احمد یک دعوای پنهان دارند که نمی‌دانیم مشکلشان چیست؟

رشیدی: این البته مثل همان دعواهایی است که برادر و خواهرهای همسن با هم دارند.

باقری: سر این که فریدون می‌خواهد سر قراری برود و از سشوار احمد استفاده کرده، جنجالی سر می‌گیرد. احمد هم عکس فوتبالیست ها در اتاق فریدون را پاره می‌کند که بسیار عجیب است. فریدون که در شرکت کار می‌کند سشوار ندارد و آدم علاف و بیکاری که همه‌اش در خانه است، این امکان را دارد؟! تمهید فیلمنامه‌نویس در این حد هم در کار نیست. این را گفتم که بگویم اصلا فیلمنامه‌ای در کار نیست.

در خواستگاری از  نامزد فریدون، «مامان» خیلی سریع می‌رود سراغ موضوع بچه‌دار شدن که بسیار تیپیکال است. آن دختر هم شورع می‌کند به دست انداختنش. می‌گوید: ما به جای بچه زاییدن باید بچه بیاوریم! «مامان» هم به فریدون می‌گوید این را رها کن من بهترش را برایت می‌گیرم و موضوع به شدت به ابتذال کشیده می‌شود.

رشیدی: در باره سشوار، نظر من این است که چون فریدون کم مو است، هیچوقت به فکرش نرسیده سشوار بخرد! درباره بقیه اتفاقاتی هم که تو از کاستی فیلمنامه می‌دانی، به کاستی‌های شخصیت «مامان» برمی‌گردد.

باقری: شما مثالی بزن که فیلمنامه در قاب بندی‌ها کمکی به فیلم کرده باشد.

رشیدی:‌ این که می‌گویی فیلمنامه دکوپاژ بدهد خیلی ایده‌آل است و به نظرم اینطور نیست که رؤیا افشار کار را پیش ببرد. می‌خواهد شخصیت «مامان» را به زمین بیاورد و واقعی کند.

باقری: چرا «مامان» شبکه جِم را نمی‌بیند و فیلم فارسی می‌بیند؟

رشیدی: به نظرم اشتباهاتی که مادرها مرتکب می‌شوند را دارد به ما نشان می‌دهد و این مسائل مطرح شده در جامعه ما است.

باقری: الان با اشتباهات پنهان شده مادرهای ما چه بحران‌هایی به وجود آورده که بخواهیم آن‌ها را برملا کنیم؟

رشیدی: به نظرم همه اکت‌هایی که رؤیا افشار دارد مابه‌ازای واقعی دارد. نمی‌توانیم بگوییم همه مادرها جم می‌بینند. این وضعیت خاص است. این مادر شرکت نفتی بوده و در وضعیت خوبی بوده و جنگ او را بدبخت کرده است.

باقری: مثلا در نشان دادن حسرت‌های این «مامان»، لاک زدن به ناخن را نشان می‌دهد که اصلا به معنای حسرت نیست. بعد هم در دیالوگش آن را بیان می‌کند.

رشیدی: به نظرم آن لاک، ‌کارکرد خودش را دارد. نمی‌خواهم بگویم این کار بی ایراد است ولی یک کارگردان در آستانه چهل سالگی سعی داشته فیلم خودش را بسازد و موفق هم بوده.

باقری: من هیچ رگه‌ای از استعداد در کار این فیلمساز ندیدم. یک رؤیا افشار را داریم که خارج از قصه فیلم است. متن حداقلی وجود دارد. روند پیشبرد داستان را نداریم و از دل سکانس قبلی به سکانس بعدی نمی‌شود رفت.

رشیدی: البته پرش‌هایی هست.

باقری: تهش می‌خواهد بگوید «مامان»ی که این همه ایثار کرده، آخرش هم سرش کلاه رفت. خیلی وقت‌ها فکر می‌کنیم تصویری که از مادر داده شده خیلی بی نقص است. اتفاقا در دوره ای که زندگی می‌کنیم احتیاج بیشتری به این تصویر آسمانی داریم چون فرزند از بدن مادر و جگرگوشه‌اش بیرون می‌آید و ته ته‌ش مادرها نمی‌توانند بی خیال فرزندان بشوند. دعوا می‌کنند و فحش می‌دهند اما هوای بچه ها را هم دارند.

رشیدی: ما در «مامان» به غیر از بخش مادر بودن، لایه‌هایی از شخصیت خودش را می‌بینیم. زنی که راننده تاکسی است و خوب هم درآمده.

باقری:‌ برخی که نگاه روشنفکرانه دارند فکر می‌کنند مردم، چیزی حالی‌شان نیست. یک راننده تاکسی ممکن است به هتل نرفته باشد اما به خاطر همکلامی ‌با مردم، ‌کوهی از تجربه هستند. این که نداند تعامل در هتل ها چگونه است را نمی شود باور کرد. از «مامان» راننده تاکسی با عرضه، ‌این بچه‌های بی عرضه در نمی‌آید. پسری کچل و چهل ساله دارد که هنوز هم زن نگرفته است. این همه بچه زرنگ بی‌سواد در جامعه می‌بینیم که دارند کار می‌کنند و گلیم خودشان را از آب بیرون می‌کشند. این‌ها چیزهایی است که فیلمنامه نتوانسته به آن بپردازد.

خیلی ها می‌گویند بازی رؤیا افشار فیلم را نجات داده و این برای فیلم‌ساز خیلی بد است که با یک نفر فیلمش بخواهد نجات پیدا کند. که به نظر من نجات هم پیدا نمی‌کند. انیسی نتوانسته در مقابل افشار بایستد و باعث شده نه کارگردانی دیده شود و نه بازی‌های بقیه.

رشیدی: البته رابطه کاگردان و بازیگر اولش را نمی‌شود قضاوت کنیم چون چیزی نمی‌دانیم.

به نظم بازی خانم افشار خیلی خوب است و در اکران هم موفق خواهد بود.

باقری: بازیگر تئاتر عادت کرده مردم را بخنداند و دیالوگ های متناقض می‌گوید و اُوِراَکت می‌شوند تا از تماشاگران خنده بگیرند. این اتفاق در فیلم «مامان» هم می‌افتد. اما این کار اصلا مناسب نیست.

 رشیدی: ‌ما همه فیلم‌های تولید شده امسال را ندیده‌ایم و نمی‌توانیم «مامان» را با فیلم‌های دیگر مقایسه کنیم اما «مامان» به نظرم موفقیت‌های خوبی به نسبت سایر فیلم‌ها دارد.

باقری: ‌به نظر من اصلا فیلم خوبی نیست.

رشیدی:‌ به هر حال من از این فیلم خوشم آمده است.

باقری: من علتش را می‌دانم. آنقدر در این سال‌ها بازی بد و متوسط دیده‌ایم که حالا بازی نسبتا متفاوت رؤیا افشار نظر تو و احتمالا تعداد دیگری از افراد را جلب کرده است. این معقول است که یک بازی خوب حال ما را خوب کند اما نکته، بازی تکی یک بازیگر نیست. اگر فیلمساز روی همین روند جلو برود نمی‌تواند موفق باشد.

رشیدی: البته مهم این ست که به خاطر این بازی فیلمش سیمرغ می‌گیرد و در اکران هم احتمالا موفق باشد. توصیه من این است که دوستان، فیلم را ببیند. مهم این است که از بین همه فیلم‌هایی که در جشنواره بود، فیلم «مامان» در لیست شش‌تایی ما قرار گرفت و این یعنی از نظر من یک پله موفق‌تر بود و البته تو هم لطف کردی و موافقت کردی که درباره‌اش حرف بزنیم.

کارگردان انسان شریفی است و می‌تواند این انتقادات را بپذیرد و کارهای خوبی بسازد. من موافق نیستم که هیچ رگه‌ای از استعداد ندارد. من در فیلمنامه‌اش رگه هایی از استعداد می‌بینم. ان شا الله فیلم‌های بهتری بسازد که بنشینیم و درباره‌اش صحبت کنیم.

باقری: اتفاقا هنوز نتوانسته‌ایم به درونیات مادرها نزدیک بشویم. زایمان و بچه را در بدن نگه داشتن و تمام شب بیداری ها، و حتی بداخلاقی با بچه ها هم چیزهایی است که باید به سن‌ش برسند تا بفهمند.

رشیدی: برخی چیزها را فقط با مادر شدن می‌توان فهمید.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، در سری نشست‌های «سینما ۳۹» شش فیلم از آثار جشنواره فیلم فجر مورد بررسی قرار می‌گیرد. این برنامه که از ۲۵ تا ۳۰ بهمن‌ماه برگزار می‌شود در اولین قسمتش به بحث و بررسی درباره فیلم منصور پرداخت. در این نشست‌ها که در محل کتابفروشی به‌نشر و با مشارکت فرهنگسرای رسانه برگزار می‌شود،‌ میثم رشیدی مهرآبادی با محسن باقری اصل درباره فیلم‌ها صحبت می کنند. آنچه در ادامه می‌خوانید،‌ متن این گفتگو درباره فیلم منصور، ساخته سیاوش سرمدی است.

میثم رشیدی مهرآبادی: فیلم منصور درباره تیمسار منصور ستاری است که سالهایم تمادی فرمانده نیروی هوایی ارتش بودند و موقعی که با سختی های زیادی از داخل و خارج برای تجهیز و تامین اقلام مورد نیازشان خصوصا هواپیما روبرو بودند، ‌تصمیم می گیرند یک اتفاق تازه را رقم بزنند و تحریم‌ها و بخشی از توطئه های داخلی را خنثی کنند.

فیلم منصور در بیان نحوه این توطئه ها سعی کرده سنگ تمام بگذارد و از تمام توانش استفاده کند. این تلاش ها هم موفقیت آمیز بوده و پایان خوبی را برای فیلم رقم می زند.

محسن باقری اصل: درباره فیلم منصور چند ویژگی وجود دارد که در بسیاری از فیلم های جشنواره وجود ندارد. در کل ما سینمای ضعیفی داریم که حداقل ها هم در آن رعایت نمی‌شود. برخی فیلم ها توهین‌آمیز و شعاری هستند. درباره منصور، ما با فیلمی مواجه هستیم که علی رغم ضعف‌هایش در تکنیک و فرم، می شود گفت فیلم محترمی است.

منصور جز در برخی سکانس های محدود، شعاری نمی شود. منصور فیلمی است که توهین نمی کند و دودره‌باز نیست. برخی از فیلم مها آنقدر حرکت های دوربین درند که حتی چشم بیننده هم اذیت می شود و منصور این کار را ندارد و از دوربینش به خوبی استفاده کرده.

بیشتر بخوانیم:

فیلم« منصور» پدیده سی‌و نهمین جشنواره فیلم فجر از نگاه منتقدان و مخاطبان ؛

ستاره منصور

نقد و برررسی ۶ فیلم جشنواره در «سینما۳۹»

رشیدی: کارگردان این فیلم یک فیلم اولی است که اتفاقا مستندهای قوی و خوبی ساخته. سیاوش سرمدی در آغاز کار با اضطراب زیادی روبرو بوده تا جایی که می خواسته جلسه فیلمبرداری را کنسل کند اما شکر خدا با این استرس‌ها و ترس‌ها مقابله می کند و به خوبی کار را پیش می‌برد.

تنها جایی که لوکیشن محدود دارد، خانه و زیرزمین خانه تیسمار ستاری است و بقیه لوکیشن ها کاملا وسیع و بزرگند. دوربین سیاوش سرمدی در منصور، خیلی به اندازه است با این که می توانست بیشتر بازی کند و خودی نشان بدهد، حد و حدودش را می داند. نه چیزی را از نگاه ما پنهان می کند و نه چیزی را تحمیل می کند.

کار کردن درباره اتفاقاتی که در دهه ۶۰ اتفاق می افتد هم سختی های زیادی دارد که منصور از این نظر هم موفق بوده.

باقری اصل:‌ درباره دوربین سرمدی با نظر شما مخالفم. البته منصور اصلا فیلم بدی نیست. مستندسازی که وارد سینما می شود باید تجریاتش را پشت خودش نگهدارد چون دارد وارد یک مدیوم دیگر می شود. مستندنگاری و مستندسازی یک ضرورت ملی است. اتفاق های مهم دیروز و امروز و حتی برخی مکان ها و افراد باید شناسانده بشود. مستندساز عادت می کند که رویدادها را از نزدیک ببیند و به مخاطب منتقل کند.

جای این فیلم درباره شهید ستاری خالی بود. خیلی از افراد اسمشان را می‌دانیم اما تصویر درستی ازآن‌ها ندیده‌ایم. اگر هم چیزی وجود داشته اسطوره ای بوده که به درد نسل امروز نمی خورد.

منصور در درام پایش می لنگد و نقطه ضعف‌آن است. اگر چه این فیلم، ‌فیلم خوبی است.

منصور برخلاف فیلم هایی که سیاه‌نمایی قلابی دارد، امیدوارکننده واقعی است. منصور می تواند الگویی باشد برای امیدبخشی های واقعی و باورپذیر.

رشیدی: البته به نظر من اصلا مایه های دراماتیک ندارد و این جزو ضعف های فیلم است. منصور یک سکانس ضعیف دارد و آن هم همراهی و همکلامی تیمسار ستاری با فرمانده جنگ، آقای هاشمی رفسنجانی است. شاید چون گریم و قد و قامت قصابیان در نقش منصور ستاری خیلی خوب جاگیر شده، ‌شخصیت و بازی بازیگر آقای هاشمی، خیلی گل‌درشت شده و خوب در نیامده. اگر چه دیالوگ ها خوب شده ولی گریم و بازی آن فرد، ‌شبیه آقای هاشمی رفسنجانی نیست. حتی من انتظار داشتم در سالن برخی بخندند. البته چون ما در سالن رسانه ها این کار را دیدیم، این اتفاق نیفتاد اما ممکن است در اکران عمومی برخی ها بخندند. در این سکانس حتی تقلید صدای آقای هاشمی هم خیلی اگزجره (غلوآمیز) است.

البته منصور در سکانسی که حضرت آیت الله خامنه ای برای افتتاح یک پروژه می آیند این زرنگی را دارد که مهمان اصلی را، هم نشان بدهد و هم نشان ندهد و در این کار موفق بوده.

باقری: موافق نیستم که محسن قصابیان در منصور بازی خوبی دارد بلکه بازی‌اش متوسط است و توانسته نجاتش بدهد. منصور درباره شخصیت‌های بالاتر از تیمسار ستاری، چه در مورد آقای هاشمی و چه درباره آقای خامنه‌ای که می خواهد دوربین به ایشان نزدیک نشود، در دو مورد موفق نبوده. نکته دراماتیزه ش این است که بالاخره ستاری زیر فشار شرکت یاشی، زیر فشار مجلس، شورای عالی امنیت ملی و… است اما نتوانسته به نسبت نزدیک ستاری با آن آدم ها برسد.

البته خوشبختانه ما با یک شخصیت غیرقابل دسترس مواجه نمی شویم. حتی جاهایی ستاری دست به لابی می زند و چه خوب است. نکته من راجع به فیلم این است که از منصور ستاری آشنایی زدایی می کند. چند صحنه با برخورد مقتدر هم دارد که به خوبی درآمده. البته لابی های ستاری با آدم های دیگر را نمی بینیم.

رشیدی: منصور به طور واقعی برخی ساختارشکنی های تیمسار را نشان می دهد. حتی برخی جاها قانون را به خاطر قانون و مردم دور می زند…

باقری:‌ وقتی زاوه دید تو جایی است که باید برای کشور کار کنی، جاهایی برای نام و ننگ باید کاری کنی. پدر من چون نظامی بوده،‌ من این آدم ها را از نزدیک دیده ام. کسی که تیمسار می شود، یک سنگینی در رفتار دارد که این را توانسته نشان بدهد. خیلی ها فکر می کنند که تیمسار و نظامی قدرت قلع و قمع کردن همه را دارد اما اینطوری نیست.

نظامی ها یکی از مظلوم‌ترین قشرهای جامعه هستند چرا که به جاهای مختلفی باید پاسخگو باشند.

رشیدی: یکی از نکات منصور این است که ما هیچ وقت داخل ماشین تیمسار را نمی بینیم و به نظرم این یک فاصله‌گذاری هوشمند است.

باقری: به نظر من دفتر تیمسار ستاری هم در منصور، واقعی و خوب ترسیم شده. ولی مشکل این است که وقتی منصور دارد درباره آدمی که مسئول آسمان کشور است، صحبت می کند، حتی یک نما از او در آسمان هم نداریم!

رشیدی: باید ببینیم در واقعیت هم در آن مقطعی که فیلم دارد تعریف می کند، این اتفاق افتاده بود یا نه؟ فکر می کنم بعید است کارگردان از آن به سادگی گذشته باشد.

به نظرم جلوه های بصری در پرواز هم خوب درآمده و گل درشت نیست.

قصابیان گرینه خوبی برای تیمسار بوده و بازی اندازه ای دارد. بخش زیادی مدیون تجربیات او در تئاتر است. چهره قصابیان سالهاست کمتر دیده شده و چهره‌ای شناخته نشده است و این هم به منصور کمک کرده. یک نکته مهم دیگر هم این است که درباره یک شخصیت ارتشی، مجموعه ای از سپاه، سرمایه‌گذاری کرده. این نشان می دهد که اوج، دنبال آن است که از اتفاقات و افراد تاثیرگذار کشور بگوید، حتی اگر عضویت سپاهی نداشته باشد.

باقری: من نمی دانم اوج چقدر برای این فیلم خرج کرده اما به نظرم برای این فیلم، پولش هدر نرفته. اما درباره فیلم مصلحت، اینگونه نیست.

رشیدی: نمی دانم منصور در اکران عمومی چه وضعی خواهد داشت؟

باقری: به نظرم اگر تبلیغ خوبی داشته باشد و اگر اوج بیشتر پشت مصلحت نرود، می تواند اتفاقات خوبی برای منصور رقم بزند.

سکانس آخر فیلم منصور، واقعا خستگی این جشنواره را از تن من در کرد. سکانسی که منصور روی ویلچر است. البته نیاز به تغییر تدوین دارد که زودتر نفهمیم چه اتفاقی می خواهد بیفتد اما در این فیلم، به پشت سرم نگاه کردم و حس خوبی را در چهره همراهانم دیدم. خودم هم در دلم چندبار تحسین کردم. ما در سینمای ایران، نیاز داربم به این صحنه ها.

رشیدی: یکی از ظرافت های سکانس این است که انرژی‌اش اتفاق آنقدر بالا می رود که منصور ستاری از روی ویلچرش بلند می‌شود و به موقع  است.

باقری: به نظرم خلبان برای تاکسی دوم نباید اجازه می گرفت. چون با درام مواجهیم، نباید پیش بینی کنیم چه اتفاقی افتاده.

در منصور، یک سکانس کوچک درباره کودکی تیمسار می خواهیم تا بهتر بتوانیم به شخصیت آن نزدیک شویم. یک ویژگی از آدم را باید داشته باشیم تا در طول فیلم امتداد داشته باشد.

رشیدی:‌ البته جاهایی آن بیماری و کسالت تیمسار در طول فیلم وجود دارد که البته در نمی آید.

باقری: از نظر درام، ‌روند پیشرفت و تکمیل آن هواپیما باید دیده می شد. ما باید چند نما از ‌آن می دیدیم. موسیقی دراماتیک فیلم هم کم است، بغیر از موسیقی سکانس آخر. به همین خاطر هواپیما تبدیل به شخصیت نمی شود.

اقتداری که از تیمسار داریم هم در یک سکانس بسیار خوب است. وقتی نماینده دادستان می آید و سوله را پلمب می کند. تیمسار در این سکانس، به نیروهایش می گوید نماینده دادستان را داخل کانکس بندازید و جوش بدهید و در بیابان های اطراف بیندازید!

جای دیگر هم که نیروی تیمسار برای ترخیص قطعه مشکل دارد، مدیر ترخیص کالا در وزارت بازرگانی را به اطراف پارک چیتگر می برند و چقدر خوب، ماجرا را حل می کنند.

رشیدی: تا حالا فکر می کردیم این کارها ویژه بچه های بسیج است اما حالا می بینیم که از ارتشی‌ها هم برمی آید.

منصور فیلمی دیدنی است و امید داریم که به زودی اکران شود.

باقری:‌ منصور چند تا صحنه ضعیف هم دارد. یکی از آن ها همان بمباران شهر است که اگر حذف شود هم، چیزی را تغییر نمی دهد. در صحنه ای پای سفره می بینیم که تیمسار،‌ سرهنگش را خراب می کند که به نظرم درنیامده.

رشیدی: درباره سکانس بمباران شهر یک نکته بگویم. یکی از اولین گروه هایی که حتی قبل از همه در صحنه بمباران شهری حاضر می شدند، گروه چک و خنثای مهندسی نیروی هوایی بودند اما در این سکانس هیچ ردی از این همکاران تیمسار نمی بینیم.

باقری: نکته دیگر این است که به غیر از آن مهندس، تیم همراهش را به خوبی نشان نمی دهد و به آن‌ها نزدیک نمی شود. انگار بقیه، کارگرهای ساده هستند.

به خاطر سکانس آخر ارزش دارد این فیلم را ببینیم.

مستندساز نباید از ساخت فیلم سینمایی بترسد. نسبتی که مستندساز با واقعیت دارد می ارزد به تخیلاتی که خیلی از فیملسازان دارند و کارشان هم از آب در نمی آید. البته این روند بین مستند تا اثر نمایشی، ‌یک بحث دیگر است.

رشیدی: به نظر من زیبایی سکانس‌ آخر با تیتراژ ضعیف‌ آخر تحت الشعاع قرار می گیرد.

باقری: یه صحنه خوب دیگر هم دارد که تیمسار با موضوع زیارت عاشورا، برخورد جالبی می کند. نمی خواهم داستانش لو برود اما باید می گفتم که این جزو سکانس های خوب فیلم است.

به نظرم این فیلم ارزش سینما رفتن و پول دادن دارد.

رشیدی: ‌اتفاقا چون لوکیشن ها بزرگ و نماها لانگ است، فیلم را باید در سینما دید و در تلویزیون نمی شود از آن لذت برد.

چند کتاب خوب هم درباره تیمسار ستاری نوشته شده. یک سایت هم با هدایت آقای سورنا ستاری وجود دارد که مطالب قوی و خوبی دارد و به‌روز است. توصیه می کنم دوستان از این سایت هم دیدن کنند.

باقری: من هم امیدوارم تا جایی که می شود،‌مثل برخی فیلم‌های جشنواره، خام فروشی نکنیم و سوژه‌ها را هدر ندهیم.

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، فیلم سینمایی «تک تیرانداز» محصول بنیاد فرهنگی روایت، موفق به کسب دو سیمرغ از سی‌ونهمین جشنواره فیلم فجر شد، اگر چه به نظر می‌رسید حق این فیلم بیش از دو سیمرغ باشد. یکی از سیمرغ‌هایی که به این فیلم تعلق گرفت، سیمرغ «جلوه‌های ویژه میدانی» است که در بخش فنی جشنواره دسته‌بندی می‌شود. ایمان کریمیان، مسئول جلوه‌های ویژه میدانی فیلم تک‌تیرانداز و فیلم «یدو» در گفتگو با ما درباره حضور در این فیلم و تولید جلوه‌های ویژه میدانی در سینما توضیح داده است.