جعفر طهماسبی

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، جعفر طهماسبی رزمنده تخریبچی لشکر ۱۰ سیدالشهدا در روایتی از انتخابات ریاست جمهوری در جبه خاطره جالبی را روایت کرد که در ادامه می‌خوانید.

سحر روز جمعه ۲۵ مرداد سال ۶۴ رزمندگان تیپ سیدالشهدا (ع) با حمله غافلگیرانه به مواضع دشمن در منطقه عمومی فکه در یک عملیات که بیشتر از چند ساعت طول نکشید انهدام وسیعی از امکانات و نفرات دشمن انجام دادند و نزدیک ۴۰ نفر از دشمن اسیر گرفتند و ۳۰ نفر از رزمندگان نیز به شهادت رسیدند. قبل از طلوع آفتاب همه گردان‌ها عقب آمده بودند و در دهکده حضرت رسول (ص) در چنانه مشغول استراحت بودند.

ساعت شش صبح بود که با ماشین‌ها به سمت اندیمشک حرکت کردند. رزمنده‌ها داخل ماشین فقط حرف از شهدا می‌زدند و خاطرات شهدا در آخرین لحظه وداع را مرور می‌کردند و بعضی‌ها هم که یک مجروحیت سطحی داشتند و عقب نرفته بودند با افتادن ماشین در دست انداز و یا فشار بچه‌ها داخل ماشین آخ و اوخ می‌گفتند. بعضی از وسواسی‌ها هم غر می‌زدند که برادر‌ها مواظب لباس‌های خونی باشید که به ما نخورد. آن‌ها به شوخی می‌گفتند خون شهید پاکه. گاهی هم نام یک شهید را می‌آوردند و دسته جمعی برایش گریه می‌کردند. خلاصه غوغایی بود. اصلا کسی حواسش نبود که امروز روز انتخابات ریاست جمهوری است. به همه چی فکر می‌کردند الا رای دادن.

ساعت هفت صبح رسیدیم مقابل ایستگاه صلواتی پل کرخه. بچه‌ها با داد و فریاد ماشین‌ها را متوقف کردند. همه با تجهزات کامل از ماشین‌ها پیاده شدند و سمت درب ورودی صلواتی هجوم بردند. مقابل ورودی صلواتی روی پارچه‌ای نوشته بود محل اخذ رای. اما هنوز صندوقی برای رای گیری نبود. بچه‌ها اسلحه‌ها را روی میز‌های چوبی که داخل صلواتی بود گذاشتند و صف کشیدند برای گرفتن صبحانه. نون و پنیر و چای شیرین داخل لیوان‌های پلاستیکی قرمز.

تازه خوردن صبحانه تمام شده بود که دست اندکاران اخذ رای از اندیمشک آمدند. ساعت هشت بود که رای گیری شروع شد و برادران ارتشی در صفوف منظم می‌آمدند و رای می‌دادند. کاندیدا‌ها سه نفر بیشتر نبودند. مقام معظم رهبری، آقای عسگراولادی و آقای کاشانی.

از مسوولین صندوق سوال کردیم که ما هم می‌توانیم رای بدهیم. گفتند باید کارت شناسایی عکس دار داشته باشید. گفتیم کارت داریم، ولی عکس ندارد، وقتی خودمان هستیم عکس برای چه. گفتند به ما این طور ابلاغ شده. هر چه بچه‌ها اصرار کردند فایده‌ای نداشت

فرماندهان اعلام کردند که برادران سوار ماشین‌ها شوند و کسی هم اسلحه و تجهیزاتش را جا نگذارد. تقریبا ما آخرین نفراتی بودیم که از صلواتی کرخه بیرون آمدیم که مسول صندوق با خوشحالی گفت: برادر‌های رزمنده، تماس گرفتیم با مرکز و اجازه دادند که با کارت جنگی رای دهید.

این خبر زود در میان بچه‌ها پخش شد و صد‌ها رزمنده تیپ سیدالشهدا (ع) در یک صف رای خود را به صندوق ریختند. جالب این بود که همه به هم می‌گفتند به آقای خامنه‌ای رای بدهید.

روز ۲۵ مرداد ۶۴ بچه‌های رزمنده به ۲ تکلیف عمل کردند. یکی شرکت در عملیات عاشورای ۳ و انهدام دشمن بعثی و دیگری شرکت در انتخابات ریاست جمهوری.

در این انتخابات بیش از ۱۴ میلیون رای به صندوق‌ها ریخته شد و مقام معظم رهبری با بیش از ۱۲ میلیون یعنی ۸۵ درصد آرا رئیس جمهور کشور اسلامی ایران شد.

انتهای پیام/ 141

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، ماه رمضان و روز‌های پربرکتش فرصت خوبی بود تا رزمنده‌ها به بهترین نحو از برکات آن بهره ببرند و با راز و نیاز و تقرب به درگاه الهی خود را به معبود خویش نزدیک کنند. در ادامه خاطره‌ای از جعفر طهماسبی یکی از زمندگان لشکر ۱۰ سیدالشهدا از ماه رمضان جبهه آمده است که آن را می‌خوانید.

«ماه رمضان سال ۶۴ مقر ما در کنار رودخانه کرخه بود. شهید نوریان فرمانده تخریب لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) نام این مقر را موقعیت الصابرین گذاشت. این مقر یک محوطه بزرگ و صاف بود که با شن‌های درشت فرش شده بود و چند مسیر کج و معوج که به چند تا تو رفتگی داخل صخره‌های شنی که شبیه غار بود ختم می‌شد و جان می‌داد برای خلوت کردن و عبادت با خدا. با تلاش بچه‌ها خصوصا شهید حاج قاسم اصغری کف حسینیه گردان سیمان شد و با داربست دور و سقف را اسکلت بستند و با چند برزنت سقف حسینیه را پوشاندند.

دور حسینیه باز بود و برای اینکه داخلش هوا جابجا شود با حصیر اطرافش را محصور کردند و عبادتگاه بچه‌های تخریب هم کامل شد. از این حسینیه بیشتر برای برنامه‌های عمومی مثل نماز‌های یومیه و عبادت‌های جمعی استفاده می‌شد و آن‌هایی که می‌خواستند تنها با خدا خلوت کنند از غار‌های اطراف مقر استفاده می‌کردند. کار به جایی رسیده بود که به شوخی برای مسیر‌ها و غار‌ها اسم گذاشته بودند و چند بار فرماندهان به دوستان تذکر دادند لااقل آن‌هایی که به غار می‌روند بعد از اتمام عبادت پتو‌هایی که برای استفاده می‌برند را برگردانند.

با شروع ماه رمضان محفل عبادت‌های جمعی و فردی هم داغ‌تر می‌شد. تنها کسی که از بچه‌های تخریب لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) در ماه رمضان سال ۶۴ روزه می‌گرفت حاج آقا صمدزاده بود. آن هم به خاطر اینکه ماشین گردان تحویلش بود و بین مقر و پادگان دوکوهه در رفت و آمد بود و بقیه بچه‌های تخریب که حدود ۶۰ نفری می‌شدیم اجازه روزه‌داری نداشتند.

در گردان چند تا طلبه داشتیم که هیچکدام ملبس نبودند و موقع نماز حکایتی بود جلو ایستادن برای امامت جماعت. خیلی تواضع به خرج می‌دادند و در آخر هم شهید حسین مصیبی که طلبه حوزه علمیه چیذر و اصالتا اهل ارومیه بود، جلو می‌ایستاد و نماز می‌خواند، بعد از نماز و تعقیبات، سفره ناهار در حسینیه پهن می‌شد.

البته حکایت شب‌ها فرق می‌کرد و فتیله معنویت بالاتر می‌رفت، تعقیبات توام با ناله می‌شد و بعد از تلاوت قرآن و ذکر مصیبت بعضی شب‌ها تذکرات معنوی شهید نوریان فرمانده گردان تخریب بود که فضا را عوض می‌کرد.

روز‌های ماه رمضان به تجدید آموزش، ستون کشی و راهپیمایی و شب‌ها هم بیدار باش و رزم شبانه‌های سنگین تخریب که معروف بود طی می‌شد. فرمانده ما شهید نوریان خیلی مواظب بود که در تمرین‌های عملیاتی بچه‌ها آسیب نبینند و دیگر اینکه به مربی‌های آموزش تاکید می‌کرد مراقب باشند و بچه‌ها را زیاد خسته نکنند تا در روز‌ها و شب‌های ماه رمضان به طاعت و عبادتشان برسند.

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، ماه رمضان و روز‌های پربرکتش فرصت خوبی بود تا رزمند ه‌ها به بهترین نحو از برکات آن بهره ببرند و با راز و نیاز و تقرب به درگاه الهی خود را معبود خویش نزدیک کنند. در ادامه خاطره‌ای از جعفر طهماسبی یکی از زمندگان لشکر ۱۰ سیدالشهدا از ماه رمضان جبهه آمده است که آن را می‌خوانید.

ماه رمضان سال ۶۴ مقرما در کنار رودخانه کرخه بود. شهید نوریان فرمانده تخریب لشکر ۱۰ سیدالشهدا نام این مقر را موقعیت الصابرین گذاشت. این مقر یک محوطه بزرگ و صاف بود که با شن‌های درشت فرش شده بود و چند مسیر کج و معوج که به چند تا تو رفتگی داخل صخره‌های شنی که شبیه غار بود ختم می‌شد و جان می‌داد برای خلوت کردن و عبادت با خدا.با تلاش بچه‌ها خصوصا شهید حاج قاسم اصغری کف حسینیه گردان سیمان شد و با داربست دور و سقف را اسکلت بستند و با چند برزنت سقف حسینیه را پوشاندند.

دور حسینیه باز بود و برای اینکه داخلش هوا جابجا شود با حصیر اطرافش را محصور کردند و عبادتگاه بچه‌های تخریب هم کامل شد.

از این حسینیه بیشتر برای برنامه‌های عمومی مثل نماز‌های یومیه و عبادت‌های جمعی استفاده می‌شد و آن‌هایی که می‌خواستند تنها با خدا خلوت کنند از غار‌های اطراف مقر استفاده می‌کردند.

کار به جایی رسیده بود که به شوخی برای مسیر‌ها و غار‌ها اسم گذاشته بودند و چند بار فرماندهان به دوستان تذکر دادند لااقل آن‌هایی که به غار می‌روند بعد از اتمام عبادت پتو‌هایی که برای استفاده می‌برند را برگردانند.

با شروع ماه رمضان عبادت‌های جمعی و فردی هم داغ‌تر می‌شد. تنها کسی که از بچه‌های تخریب لشکر ۱۰ سیدالشهدا در ماه رمضان سال ۶۴ روزه می‌گرفت حاج آقا صمد زاده بود. آن هم به خاطر اینکه ماشین گردان تحویلش بود و بین مقر و پادگان دوکوهه در رفت و آمد بود و بقیه بچه‌های تخریب که حدود ۶۰ نفری می‌شدیم اجازه روزه داری نداشتند.

در گردان چند تا طلبه داشتیم که هیچکدام ملبس نبودند و موقع نماز حکایتی بود جلو ایستادن برای امام جماعت. خیلی تواضع به خرج می‌دادند و در آخر هم شهید حسین مصیبی که طلبه حوزه علمیه چیذر و اصالتا اهل ارومیه بود جلو می‌ایستاد و نماز می‌خواند، بعد از نماز و تعقیبات، سفره نهار در حسینیه پهن می‌شد.

البته حکایت شب‌ها فرق می‌کرد و فتیله معنویت بالاتر می‌رفت، تعقیبات توام با ناله میشد و بعد از تلاوت قرآن و ذکر مصیبت بعضی شب‌ها تذکرات معنوی شهید نوریان فرمانده گردان تخریب بود که فضا را عوض می‌کرد.

روز‌های ماه رمضان به تجدید آموزش، ستون کشی و راهپیمایی و شب‌ها هم بیدار باش و رزم شبانه‌های سنگین تخریب که معروف بود طی می‌شد. فرمانده ما شهید نوریان خیلی مواظب بود که در تمرین‌های عملیاتی بچه‌ها آسیب نبینند و دیگر اینکه به مربی‌های آموزش تاکید می‌کرد مراقب باشند و بچه‌ها را زیاد خسته نکنند تا در روز‌ها و شب‌های ماه رمضان به طاعت و عبادتشان برسند.

انتهای پیام/ ۱۴۱