جنگ تحمیلى

به گزارش مجاهدت از گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس، امیر سرتیپ «علیرضا صباحی‌فرد» فرمانده قرارگاه مشترک پدافند هوایی خاتم‌الانبیا (ص)، با خانواده سرهنگ شهید «علیرضا بوستان‌افروز» دیدار و به مقام شامخ این شهید والامقام ادای احترام کرد.

امیر سرتیپ صباحی‌فرد در این دیدار، ضمن تجلیل از صبر و استقامت خانواده‌های معظم شهدا، اظهار داشت: شهدا به وظیفه ذاتیِ خود عمل کردند و یقیناً همه ما باید ادامه‌دهنده راه آن عزیزان باشیم.

فرمانده قرارگاه مشترک پدافند هوایی کشور با اشاره به جایگاه والای «شهادت»، تأکید کرد: به برکت خون شهدای عزیز، انقلاب اسلامی مسیر خود را ادامه خواهد داد و دشمنان ما هر تلاشی کنند، محکوم به شکست هست.

بنابراین گزارش، سرهنگ شهید بوستان‌افروز از شهدای ورزشکار و قهرمان جودو نیرو‌های مسلح و افسر پدافند هوایی کشور بود که در جنگ تحمیلی ۱۲روزه رژیم منحوس صهیونیستی علیه کشورمان و در جریان حمله ددمنشانه این رژیم غاصب به تهران، به درجه رفیع شهادت نائل آمد و جان خود را در راه دفاع از امنیت و اقتدار ایران اسلامی فدا کرد.

شهید بوستان‌افروز دانشجوی دوره فرماندهی و ستاد ارتش در دافوس بود که با شروع تجاوز وحشیانه رژیم منحوس صهیونیستی، داوطلبانه به یاری هم‌رزمان پدافندی خود شتافت و شوق دیدن فرزندی که در راه دارد، نیز مانع از انجام وظیفه‌اش نسبت به دفاع از وطن نشد.

انتهای پیام/ 200

به گزارش مجاهدت از خبرنگار دفاع‌پرس از زنجان، همیشه ایام فاطمیه برایش حال و هوای دیگری داشت، حس و حالی شبیه دهم محرم، ولی فاطمیه را بیشتر دوست داشت و تکاپویش بیشتر بود، می‌گفت حضرت فاطمه (س) غریبانه دفن شده و قبرش ناشناس هست، از درد علی (ع) و اهل بیتش می‌گفت و فرزندانش که دیگر مادر نداشتند و حالا زینب (س) حسن و حسین (ع) را در آغوش گرفته تا گریه کنند ولی صدای گریه آنها به بیرون نرود، می‌گفت و اشک می‌ریخت.

جنگ که شد خیلی مادر سعی کرد جلویش را بگیرد، اما گفت «مامان یه عمر برای امامامون گریه کردیم حالا که اماممون دستور داده حرفشو زمین بندازیم؟» این حرف را که زد دیگر مادرش چیزی نگفت ساکش را آماده کرد و تنها پسرش را راهی خط مقدم کرد، روز‌ها و ماه‌ها گذشت ولی خبری از پسرش نشد آخرین حرف پسر که یادش می‌افتاد تن و بدن مادر می‌لرزید «مامان دعا کن مثل بی بی فاطمه یی‌نام و نشون برم»
به آرزویش رسیده بود رفقایش یا رفته بودند یا پیکرشان برگشته بود و یا اسیر بودند ولی هیچ خبری از او نبود مادر خیلی چشم انتظار ماند اسرا که می‌آمدند سراغش را می‌گرفت ولی کسی از او خبر نداشت، پیکر شهید که تفحص می‌شد خدا خدا می‌کرد نام پسرش بین شهدا باشد، اما نبود. مادر چشم به راه از این دنیا رفت سال‌های آخر دیگر دنبال پسرش نمی‌گشت می‌گفت «خودش طلبیده خدا هم مزد جهادش را با برآورده کردن آرزویش داده من چه کارم؟»
سال‌ها بعد پسر برگشت ولی بی‌نام و نشان اسمش را شهید گمنام گذاشته بودند برگشته بود که راه را نشان دهد، انگار فهمیده بود جهادش کامل نشده هست انگار باید می‌آمد تا راه درست گم نشود شهر خیلی عوض شده بود، ماشین‌های رنگارنگ، خانه‌های سر به فلک کشیده آدم‌هایی که کلی با روزگاری بود فرق کرده بودند، اما یک چیزشان همانی بود که به یاد داشت، هنوز عشق علی و اهل بیتش در این شهر در جریان بود هنوز مردمش ایام فاطمیه را عزا می‌گرفتند و برایش سیاه می‌پوشیدند.

 چه به موقع آمده بود درست همان ایامی را که دوست داشت مادر نبود، ولی دیگر تنها نبود صد‌ها مادر، خواهر، برادر و پدر دور تابوتش حلقه می‌زدند برایش دعا می‌خواندند و فاتحه می‌فرستادند، روی تابوت با خط سرخ نوشته شده بود شهید گمنام ولی گویا هم نام و نشان داشت  هم راه میدانست، همه دورش جمع شده بودند و کمک می‌خواستند او بازگشته بود در اوج خوشنامی برای اینکه همه بدانند امثال او چرا رفت و راه شهادتی که هنوز باز هست….

انتهای پیام/