جهاد سازندگی

به گزارش مجاهدت از گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، نشست دانشجویی ایران قوی به میزبانی بسیج دانشجویی دانشگاه تهران برگزار شد.

 امام ۳ اصل مهم را در مبحث عدالت مطرح می‌کرد

در ابتدای این نشست، حجت‌الاسلام قنبریان استاد و کارشناس مسائل دینی با بیان اینکه قبل از انقلاب اسلامی در بهمن ۴۱ ماجرای انقلاب سفید را داریم، اظهار داشت: این اتفاق همزمان با روی کارآمدن دولت جان اف کندی رخ داد که در ایران انقلاب آمریکایی بود. به مرور این انقلاب سفید به دلایلی به ضد خودش تبدیل شد. این انقلاب سفید انقلاب علیه تبعیض هم بود. تبعیضی که از عناصری بود که منجر به انقلاب ۵۷ شد.

وی افزود: یکی از اصلی‌ترین سویه‌های انقلاب مبارزه با تبعیض و فقر بود. اصول قانون اصلی که ناظر به رفع تبعیض است. از اصول ابتدایی در انقلاب اسلامی بود. شعار همه با هم در جهاد سازندگی که امام فرمودند از شعار‌هایی بود که از جهاد به بقیه مراکز منتقل شد. سویه از فقه تا مسائل برنامه ریزی سویه‌اش به سمت مبارزه با تبعیض بود که انصافا موفقیت‌هایی هم در پی داشت.

این استاد دانشگاه با اشاره به اصول امام خمینی (ره) در حوزه عدالت اجتماعی تصریح کرد: امام سه اصل مهم را در مبحث عدالت مطرح می‌کردند: نخستین اصل مد نظر امام خمینی (ره)، حفظ منافع محرومان؛ دومین اصل که خیلی تاکید داشتند گسترش مشارکت عمومی مردم بود. به کرات ما در این سال‌ها مردمی بودن را می‌شنویم، ولی در واقع همان قشر خاص مدنظر است و واژه‌ها دستمالی شده اند. ۳۴ میلیون مردم داریم که هیچ مشارکتی در اقتصاد ندارند و همین باعث شده که با عقب‌ماندگی مواجه شدیم.

با روسیه برای تولید دو واحد نیروگاه برق هسته‌ای قرارداد داریم

در بخش دیگری از این نشست، پژمان شیرمردی معاون سازمان انرژی اتمی با اشاره به تاریخچه استفاده از انرژی هسته‌ای در کشورمان اظهار داشت: موضوع هسته‌ای کشور از سال ۱۳۳۵ در همین دانشگاه تهران آغاز شد. از سال ۳۵ تا ۵۳ ما فراز و فرود‌های مختلفی در حوزه‌ی هسته‌ای داشتیم و در سال ۱۳۴۶ اولین راکتور تحقیقاتی ساخته شد که هدف انجام مطالعات بر روی مواد بود. اولین دستگاه شتاب دهنده هم در همین دانشگاه تهران افتتاح شد. از سال ۵۳ تا ۵۷ هم یک فصل جدیدی در صنعت هسته‌ای بود که قرارد با آلمان در راستای ساخت راکتور در بوشهر و قرارداد با فرانسه در همین راستا بود. برنامه این بود که ۲۳هزار مگاوات برق داشته باشیم.

وی افزود: پس از وقوع انقلاب، آلمان عقب نشینی کرد و تا سال ۷۴ دوران سختی را گذراندیم. چرا که راکتور نیمه کار مانده بود و بعد از قرارداد با روسیه مجددا آغاز شد. این راکتور در سال ۱۳۹۰ اولین راکتور پرقدرت وارد صنعت برقی کشور می‌شود که البته اصالت روسی دارد. بنابراین تا امروز با استفاده از راکتور اتمی بوشهر بیش از هشتاد میلیون بشکه نفت برای کشور صرفه جویی کردیم.

معاون سازمان انرژی اتمی با بیان اینکه امروز در کشور‌های توسعه یافته تنوع در سبد انرژی بسیار مهم است، تصریح کرد: اگر به یک منبع انرژی اکتفا کنیم و مشکلی رخ بدهد، عملا برای تامین انرژی دچار مشکل می‌شویم. در واقع، با استفاده از راکتور‌های هسته‌ای روش جایگزین در تامین انرژی خواهیم داشت.

وی با اشاره به مزیت‌های استفاده از انرژی هسته‌ای بیان داشت: وقتی یک راکتور هسته‌ای راه اندازی می‌شود به صورت مستقیم برق می‌گیریم، یکی از مزیت‌ها تولید برق پایدار است بدون هزینه‌های جانبی.

شیرمردی، دیگر مزیت استفاده از راکتور‌های هسته‌ای را نگاه به این انرژی به عنوان یک انرژی پاک ، دانست و تاکید کرد: یکی از مشکلات استفاده از سوخت‌های فسیلی گاز‌های گلخانه‌ای و گاز‌های سمی است که روزانه با مشکلات آن مواجه هستیم. استفاده از راکتور‌های هسته‌ای راهکار مناسبی برای جلوگیری از ورود این گاز‌ها به جو است.

وی افزود: نسل امروز متولی حفظ انرژی برای نسل‌های آینده است. در بخش تولید برق دو واحد نیروگاه تولید برق با کشور روسیه قرارداد داریم و به سرعت دنبال می‌شود. مهم‌ترین نکته‌ای که در این باب وجود دارد این است که باید به سمت بومی سازی در حوزه انرژی اتمی حرکت کنیم.

 بزرگترین دستاورد انقلاب اسلامی، ایران قدرتمند با پایگاه مردمی است

سردار سرلشکر پاسدار محمد علی جعفری فرمانده قرارگاه حضرت بقیةالله (عج) در بخش دیگری از این نشست با اشاره به دستاوردهای انقلاب اسلامی اظهار داشت: بدون تردید بزرگترین دستاورد مادی و معنوی انقلاب اسلامی، ایران قدرتمند با پایگاه مردمی است که با این ویژگی‌ها بعید می‌دانم کشوری را داشته باشیم که در این مدت زمان کوتاه به این اقتدار پایدار رسیده باشد.

وی افزود: دشمنان همه‌ی توان خودشان را بسیج کردند که این نظام را از پای در بیاورند، ولی نتوانستند و یکی از عواملی که در شکل گیری این اقتدار موثر بوده، همین تهدید‌های دشمنان بوده است. جمهوری اسلامی ایران همچون یک درخت تنومند و قدرتمند است که شکست ناپذیر است.

تحریم‌های آمریکا باعث شد به خودکفایی برسیم

مهدی چمران رئیس شورای شهر تهران در ادامه این نشست با بیان اینکه یکی از مباحثی که مطرح شد سازماندهی حرکت مردمی بود، ولی برای این کار باید الگو نشان دهیم، خاطر نشان کرد: شهید چمران یکی از این الگو‌ها بود، ایشان در کمترین امکانات نشان دادند که می‌شود کار کرد و می‌شود چنین بود. شهید چمران وزیر دفاع شدند، اولین کسی که از لحاظ جایگاه سازمانی نظامی نبودند، ولی نه به این معنی که نظامی‌گری بلد نبودند.

وی ادامه داد: هنگامی به ایشان گفتم که آمریکا گفته ایران را تحریم می‌کنیم و دیگر فروش نظامی نخواهیم داشت و به ما تجهیزات نمی‌دهند. گفتند خداراشکر چرا که تا الان به دوستان صنایع دفاعی می‌گفتم که بیاید خودمان بسازیم و با این اتفاق الان خودمان می‌سازیم و همین اتفاق در راستای تحقق خودکفایی ما بود.

ادامه دارد…

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، به همت وزارت جهاد کشاورزی، قرارگاه راهیان نور آیین بزرگداشت شهید شاخص راهیان نور سردار جهادگر شهید «عباس پورش همدانی» فرمانده پشتیبانی و مهندسی رزمی جنگ جهاد سازندگی همدان و افتتاح رسمی یادمان بوالحسن و اردو‌های مناطق عملیاتی شمال‌غرب قرارگاه راهیان نور جهاد روز جمعه (۲۳ اردیبهشت) در بانه، یادمان شهدای بوالحسن برگزار می‌شود.

انتهای پیام/ 118

سردار «سید ضیاءالدین حزنی» معاون هماهنگ‌کننده قرارگاه مرکزی جهاد سازندگی و محرومیت‌زدایی سپاه در گفت‌وگو با خبرنگار دفاعی امنیتی دفاع‌پرس، درباره مأموریت‌های این قرارگاه اظهار داشت: مأموریت اصلی سپاه برقراری امنیت پایدار، صیانت از انقلاب و دفاع از نظام مقدس جمهوری اسلامی و دستاورد‌های انقلاب است.

وی ادامه داد: پس از جنگ، سپاه قرارگاه سازندگی را از ظرفیت‌های مهندسی خود که در جنگ شکل گرفته بود، تشکیل داد و به‌واسطه آن، این قرارگاه تبدیل به دست راست دولت در آبادانی کشور شد.

سردار حزنی اضافه کرد: سپاه در روند فعالیت‌ها به این نتیجه رسید که افزون بر ساختن خود پروژه‌ها مانند سد، پل و بزرگراه، به مردم اطراف پروژه‌ها هم نیم‌نگاهی داشته باشد؛ برای نمونه اگر آنجا مشکل زیرساختی در جاده، پل، مسجد، مدرسه و… دارند، به آن‌ها هم رسیدگی کند.

معاون هماهنگ‌کننده قرارگاه مرکزی جهاد سازندگی و محرومیت‌زدایی سپاه افزود: لذا سال ۱۳۸۰ به این نتیجه رسیدیم که افزون بر قرارگاه‌های تخصصی در حوزه سدسازی، راه‌سازی، تونل‌سازی و…، قرارگاه دیگری هم برای محرومیت‌زدایی نیاز است؛ بنابراین قرارگاه محرومیت‌زدایی «کوثر» شکل گرفت.

وی گفت: برای این قرارگاه یک ردیف بودجه مستقل محرومیت‌زدایی در دولت باز شده است که به واسطه آن، یک قدم دولت و چند قدم ما برداشتیم و پیش رفتیم؛ البته آمار فعالیت‌های ما به‌روز است که مناطق محروم، صعب‌العبور و مناطق مأموریتی سپاه در اولویت فعالیت‌ها قرار دارند.

سردار حزنی در خصوص همکاری دولت‌ها با این قرارگاه هم عنوان کرد: در این چند دولتی که تجربه کردیم، چندان تفاوتی در موضوع محرومیت‌زدایی وجود نداشته است؛ زیرا همه آن‌ها همکاری داشتند؛ اما مشکل اصلی در کم بودن اختیارات فرمانداران و استانداران و تمرکز اختیارات در مرکزیت است که اگر این اختیارات میان فرمانداران و مدیران کف و رده نهایی تقسیم شود، به بهتر انجام شدن مأموریت‌های ما کمک شایانی خواهد کرد.

انتهای پیام/ 231

به گزارش مجاهدت از دفاع‌پرس از تبریز، «پل خیبر واقعاً یک شاهکار بود؛ به صراحت می‌گویم الان هم نمی‌توانید در یک جنگ، مشابه چنین پلی را پیدا کنید. این پل حاصل ابتکار و نبوغ مهندسان ایرانی بود که کار‌های ناشدنی را شدنی می‌کنند»؛ این جمله، بخشی از روایت «محمد امنی‌رئوف» رزمنده جهادسازندگی در دوران دفاع مقدس، از چگونگی ساخت پل «خیبر» است که در عملیات «خیبر»، برای تسهیل در رفت‌وآمد رزمندگان و ادوات به جزیره «مجنون» ساخته شد.

«امنی‌رئوف» از همان هفته‌های آغازین جنگ تحمیلی راهی جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شده و ابتدا مدتی در کنار شهید «مصطفی چمران» در ستاد جنگ‌های نامنظم جنگیده و سپس چندین نوبت دیگر، گاه به‌عنوان جهادگر و گاه در لباس بسیجی، در عملیات‌های گوناگون شرکت کرده است.

وی همزمان با ایام سی و هشتمین سالگرد عملیات «خیبر»، در گفت‌وگو با خبرنگار دفاع‌پرس در تبریز به بیان خاطرات خود از این عملیات، خصوصاً چگونگی ساخت پل «خیبر» پرداخته است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید:

دفاع‌پرس: از حضورتان در عملیات «خیبر» بگویید؛ خیبر چندمین تجربه شما در جبهه بود؟

من قبل از آن شش یا هفت بار در عملیات‌های مختلف مثل «فتح‌المبین»، «رمضان»، «مسلم بن عقیل» و موارد دیگر شرکت کرده بودم. قبل از این عملیات چندبار به‌صورت جسته و گریخته به‌عنوان جهادگر حضور یافته بودم؛ اما اکثرا به‌عنوان عضو گردان «سیدالشهداء (ع)» لشکر عاشورا شرکت می‌کردم و بعد از اتمام عملیات، سعی می‌کردم با آشنایی که از مسائل مهندسی داشتم، به دوستان جهادگر مخصوصاً شهیدان مهندس «بهروز پورشریفی» و «حسن کسائی» کمک کنم. خوشبختانه توفیق شد در عملیات «خیبر» هم حضور داشته باشم.

دفاع‌پرس: مهم‌ترین کار جهاد سازندگی در عملیات «خیبر»، طراحی و ساخت پل شناور بود. این پل چه زمانی و چرا ساخته شد؟

در آغاز عملیات، رزمنده‌های ما از طریق غواصی، قایق و هلی‌برن وارد جزیره مجنون شدند و آن‌جا را تصرف کردند؛ اما نیاز بود نیروهایمان پشتیبانی شوند و برایشان مهمات و آب و غذا رسانده شود و بقیه نیرو‌ها هم وارد جزیره شوند. این قضیه موضوع زیادی داشت؛ چراکه با توجه به باتلاقی و نیزار بودن منطقه، دشمن با کنترل آب باعث می‌شد قایق‌ها به مشکل بخورند. برای همین ساخت پل از قبل که طراحی و پیش‌بینی شده بود، در روز دوم یا سوم عملیات اجرایی شد.

دفاع‌پرس: از جزئیات و مختصات پل بگویید.

بین نقطه خشکی ما و قسمت شمالی جزیره مجنون، ۱۴ کیلومتر فاصله وجود داشت. برای اتصال ۲ نقطه، به ۲ هزار و ۵۰۰ قطعه احتیاج داشتیم. عرض هر قطعه سه متر و طول آن شش متر بود و در چهار گوشه آن، گوشواره وجود داشت تا به‌وسیله پین به یکدیگر متصل شوند.

هرچند ۲ هزار و ۵۰۰ قطعه مورد نیاز بود؛ اما دستور ساخت ۵ هزار قطعه به جهاد سازندگی ۲۵ استان کشور داده شده بود. به‌نحوی که مثلاً تراکتورسازی تبریز موظف بود ۱۰۰ قطعه بسازد. اسکت و شاسی این قطعات، از تیرآهن نمره ۱۴ بود که به شکل لانه‌زنبوری طراحی شده و وسط آن‌ها یونولیت جاگذاری شده بود و هرکدام  ۶۰،۵۰ تا ۷۰ سانتی‌متر ارتفاع داشتند تا روی آب شناور بماند.

برای این‌که هنگام عبور خودرو‌ها این پل به مشکل نخورد و یونولیت‌ها نشکنند، یک ورق آهنی عاج‌دار روی آن گذاشته شده بود. همچنین برای اینکه هنگام بالا و پایین شدن و تکان خوردن پل، ماشین‌ها به آب نیفتند – که البته چند مورد هم این اتفاق افتاد و بعضی از خودرو‌ها و آمبولانس‌هایمان به آب افتادند- در ۲ طرف قطعات با لولا، باله نصب شده بود تا پل روی آب شناور باقی بماند.

علت ساخت ۵ هزار قطعه (۲ برابر مقدار مورد نیاز) این بود که ممکن بود قطعات در اثر حمله دشمن آسیب ببینند و نیاز شود تا آن‌ها را تعویض کنیم.

از امتیازات بزرگ پل، وزن کم آن بود؛ به‌طوری‌که رزمندگان به سادگی قطعات را حمل می‌کردند. بعضی از قطعات اضافه را لابه‌لای نیزار‌ها پنهان کرده بودیم تا از دید دشمن در امان باشند و هر موقع که قطعه‌ای در اثر توپ دشمن سوراخ یا متلاشی می‌شد، سریعاً با باز و بست کردن پین‌ها، آن را تعویض می‌کردیم.

به‌نظر من پل خیبر واقعاً یک شاهکار بود؛ به صراحت می‌گویم الان هم نمی‌توانید در یک جنگ، مشابه چنین پلی را پیدا کنید. این پل حاصل ابتکار و نبوغ مهندسان ایرانی بود که کار‌های ناشدنی را شدنی می‌کردند.

دفاع‌پرس: قطعات چطور به منطقه آورده شدند؟

همان‌طور که گفتم، قطعات هرکدام در یک کارخانه ساخته می‌شدند و ظاهرا جز رئیس کارخانه، کسی از کاربری آن اطلاع نداشت. هر چهار قطعه با یک تریلی حمل می‌شد. راننده‌ها هم آن‌ها را به اهواز می‌آوردند؛ اما برای اینکه در آن‌جا دپو نشوند، بعدا آن‌ها را در ورودی جاده اهواز-خرمشهر که «بنه عقبی» می‌گفتیم، پیاده کردیم. سپس با ماشین‌های سبک به اسکله آوردیم. جالب اینکه قطعات کوچکی هم به‌عنوان نفررو طراحی شده بودند که فقط برای عبور رزمندگان پیاده بود و در موازات پل بزرگ‌تر نصب شدند.

دفاع‌پرس: ظاهرا این پل قبلا در تهران آزمایش شده بودند. ماجرای آن چه بود؟

پل در دریاچه ورزشگاه آزادی توسط مهندس شهید «بهروز پورشریفی» و در حضور فرماندهان امتحان شده بود و بعد از دیدن نتیجه موفقیت‌آمیز، ساخت آن تصویب شد. وزیر وقت صنایع سنگین هم در جریان قرار گرفته بود و پس از طرح در هیئت دولت، هزینه‌های آن تامین شد.

دفاع‌پرس: چطور جریان آب، پل را با خود نمی‌برد؟

آب جزیره مجنون ثابت بود و سرعت و جریانی نداشت. در اروند هم که رودخانه وحشی و طغیانگری است، ساخت چنین پلی جواب نداد؛ البته به جایش پل «بعثت» ساخته شد که آن هم ماجرای مفصلی دارد.

دفاع‌پرس: نصب پل در منطقه چقدر زمان برد؟

حدود یک هفته طول کشید؛ اما بعداً که عملیات تمام شد و مدتی گذشت، فشار دشمن برای بازپس‌گیری جزیره خیلی زیاد شد. به یاد دارم که شهید «مهدی باکری» آمد و به حاج «بهروز پورشریفی» گفت: «ما نیاز داریم که توپ و تانک و بولدوزر به جزیره ببریم. این پل جواب نمی‌دهد؛ چون تحمل وزن ماشین آلات سنگین را ندارد». برای همین قرار شد یک جاده احداث شود؛ یعنی کنار همان پل «خیبر»، به طول ۱۴ کیلومتر یک جاده ساخته شد.

دفاع‌پرس: این جاده چطور ساخته شد؟

ساخت جاده ۷۲ روز طول کشید و چون تعداد روزها ساخت آن به تعداد یاران حضرت سیدالشهداء (ع) بود، نامش را جاده سیدالشهداء (ع) گذاشتند. ۱۸ متر عرض جاده بود و با ریختن شن و ماسه و سنگ و پر کردن باتلاق درست شد. ساخت آن هم از ۲ طرف آغاز شد، چون در جزیره هم بعضی ماشین‌آلات از دشمن به غنیمت گرفته شده بود. وقتی ۲ طرف به هم رسیدند، در آن نقطه گوسفند قربانی شد و رزمنده‌ها شکر و حمد خدای بزرگ به جا آوردند.

یادم می‌آید موقع ساخت جاده، شهید «باکری» به مهندس «پورشریفی» گفت: «این جاده کی تمام می‌شود؟ چون هر روز شهید می‌دهیم». «حاج بهروز» گفت: «آقا مهدی! نگران نباش. بچه‌های جهاد یا کاری را قبول نمی‌کنند یا اگر قبول کردند، تمام می‌کنند».

دفاع‌پرس: در جریان عملیات‌ها وقتی کار جهادگر‌ها تمام می‌شد، در ادامه چه کاری انجام می‌دادند؟ مثلا وقتی پل خیبر ساخته شد، بعد از آن یک هفته چه کار می‌کردید؟

در جبهه استراحت وجود نداشت. کسی ساعت را نگاه نمی‌کرد و این بچه‌ها بودند که دنبال کار می‌رفتند، نه اینکه کار آن‌ها را پیدا کند. بعد از تصرف جزیره «مجنون»، لازم بود تا آن را حفظ کنیم؛ چون حفظ پیروزی سخت‌تر از به دست آوردن آن است. برای همین در جزیره جاده و خاکریز و بیمارستان صحرایی و سکوی موشک و سکوی تانک ساختیم.

به یاد دارم که در جزیره چهار جاده مهم ساختیم؛ اما یک روز دیدیم دشمن آب را زیاد کرد و نزدیک بود تا پد‌های ما زیر آب بروند. ما هم بشکه‌ها را پر از شن و ماسه کردیم و کنار هم چیدیم. روی بشکه‌ها هم چند لایه کیسه خاک و شن و ماسه قرار دادیم. دشمن هم دیوانه‌وار بشکه‌ها را می‌زد، ولی ما مجددا جایگزین می‌کردیم. واقعا همه کار می‌کردند. به همین ترتیب جزیره را با چنگ و دندان حفظ کردیم.

انتهای پیام/