جو بایدن

به گزارش مجاهدت از مشرق، رسانه‌های آمریکا گزارش داده‌اند این دو مقام از دو کشور رقیب در عرصه جهانی قرار است زمینه‌های آخرین دیدار بین بایدن و «شی جین پینگ»، رئیس‌جمهور چین را فراهم کنند.

جو بایدن بعد از انصراف از رقابت‌های انتخاباتی نشان داده که قصد دارد وقت باقی‌مانده‌اش در کاخ سفید را بیشتر به مسائل سیاست خارجی اختصاص دهد و از جمله سفرهای خارجی بیشتری انجام دهد.

روسای جمهور چین و ایالات متحده آمریکا هر دو قرار است بعد از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در ماه نوامبر هر دو در برزیل در نشست سران گروه ۲۰ حضور پیدا کنند.

سفر سالیوان از ۲۷ تا ۲۹ آگوست در شرایطی انجام خواهد که ایالات متحده در آستانه برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری برای تعیین مستاجر بعدی کاخ سفید قرار دهد.

نامزدهای هر دو حزب جمهوری‌خواه و دموکرات در این انتخابات وعده اجرای سیاست‌هایی سختگیرانه علیه چین به ویژه در زمینه تعرفه‌ها داده‌اند.

با آنکه بسیاری از تحلیلگران سیاست‌های کامالا هریس، نامزد حزب دموکرات در خصوص چین را مشابه جو بایدن ارزیابی می‌کنند اما او هنوز به صراحت در این زمینه صحبت نکرده و سران کشورهای خارجی به دنبال فرصتی برای شنیدن بیشتر از او در این زمینه هستند.

از سوی دیگر، دونالد ترامپ، نامزد حزب جمهوری‌خواه گفته که در صورت ورود به قدرت تعرفه ۶۰ درصدی روی تمامی واردات کالاهای چینی اعمال خواهد کرد. او گفته که چین را تهدید اقتصادی می‌داند.

برخی از ناظران می‌گویند که حضور ترامپ در قدرت از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱ سیاست‌های هر دو حزب را در قبال چین به سمت افراط و سخت‌گیری بیشتر سوق داده است.

روز چهارشنبه دونالد ترامپ بدون ارائه شواهد خاصی مدعی شد که چینی‌ها «همین الان دارند برای حمله به تایوان برنامه‌ریزی می‌کنند.»

جو بایدن در آغاز ریاست‌جمهوری خود رقابت با چین برای کسب نفوذ در عرصه جهانی و همچنین در زمینه تجهیزات نیمه‌هادی را به یکی از محورهای سیاست خارجی خود تبدیل کرد.

او با وجود این مدعی شد که قصد دارد رابطه دوجانبه قدرتمند بین چین و آمریکا جزو اولویت‌های دولت خود قرار دهد.

با وجود این، اقدامات تحریک‌آمیز دولت او به ایجاد تنش‌هایی بی‌سابقه در روابط دو کشور موجب شد. سفر نانسی پلوسی، رئیس وقت مجلس نمایندگان آمریکا به تایوان در سال ۲۰۲۲ آغازگر موجی از تنش در روابط دو کشور بود.

بعد از آن ارتش آمریکا در اوایل سال ۲۰۲۳ ادعا کرد که چین اقدام به ارسال یک بالون جاسوسی به داخل خاک ایالات متحده کرده است.

بایدن و شی جین پینگ نوامبر سال گذشته در کالیفرنیا دیدار کرده و وعده دادند برای بهبود روابط دو کشور تلاش کنند. در آن دیدار بر سر برقراری یک هاتلاین نظامی توافق شد.

در دوران حضور بایدن در قدرت جیک سالیوان در رم، لوکزامبورگ، وین و بانگ‌کوک با مقام‌های چین دیدار و درباره مسائل مختلف اعم از رابطه ارتش دو کشور، نقش چین در خاورمیانه و جنگ اوکراین رایزنی کرده است.

وبگاه شبکه خبری سی‌ان‌ان نوشته که سفر سالیوان در راستای تلاش‌های دولت آمریکا برای جلوگیری از تبدیل رقابت میان دو کشور به درگیری است.

چند روز پیش از این روزنامه نیویورک‌تایمز گزارش داده بود که دولت ایالات متحده آمریکا سند محرمانه راهبرد بازدارندگی هسته‌ای را تصویب کرده و واشنگتن به دنبال تمرکز بیشتر بر قدرت هسته‌ای چین است.

سخنگوی وزارت خارجه چین به این خبر واکنش نشان داده و گفته بود که آمریکا از این بهانه‌جویی‌ها علیه چین به عنوان بهانه‌ای برای حفظ و گسترش زرادخانه هسته‌ای عظیم خود استفاده می‌کند.

پکن می‌گوید برای مقابله با افزایش گازهای گلخانه‌ای و کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی به تقویت بیشتر نیروگاه‌های هسته‌ای خود مبادرت ورزیده است. قرار است ۱۱ رآکتور جدید در استان‌های جیانگ سو، گوانگدونگ، شاندونگ، ژجیانگ و گوانگشی نصب شوند.

چین در حال حاضر دارای ۵۶ رآکتور در حال فعالیت است که ۵ درصد از کل ظرفیت تولید برق این کشور را شامل می‌شود. این در حالی است که این کشور، بزرگ‌ترین تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای به‌ویژه دی‌اکسیدکربن در جهان به شمار می‌رود.

به گزارش مجاهدت از مشرق، روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت: این روزنامه در تحلیلی نوشت: «همیشه زخم‌هایی هست که اگر به هر دلیلی نتوان یا نخواست آنها را درمان کرد آن زخم‌ها ناسور شده و به اطراف سرایت می‌کند و بدخیم و غیرقابل درمان می‌شوند. مذاکرات مجلس در دو موضوع برجام و اعتراضات ۱۴۰۱ نشان داد که با دو زخم ناسور مواجهیم؛ دو زخمی که ناشی از نداشتن وفاق و همدلی ایجاد شد و به مرور عمیق و عمیق‌تر گردید؛ به‌طوری‌که اکنون غیرقابل حل به نظر می‌رسند. مسئله و زخم برجام روشن است. برجام یک پیروزی ملی بود که نابخردی دو طرف داخلی در کنار خلف وعده آمریکا آن را از حالت پیروزی خارج نمود.

اشتباه دولت این بود که برجام را منحصر به دولت نمود و از این طریق مخالفان داخلی خود را در گوشه رینگ قرار داد. هنگامی که برجام دستاورد یک گروه شد ضربه‌پذیری آن در داخل و خارج بیشتر شد و ضربه نهائی را ترامپ زد. ولی شانس با ایران یار بود که بایدن آمد و قابل تصور بود که برجام به سرعت احیا شود ولی مجلس قبلی پیش‌دستی کرد و در سال اول خود قانون اقدام راهبردی را تصویب کرد. اگر این قانون مغایر با برجام نبود نیازی به تصویبش نبود و اگر مغایر بود به‌طور طبیعی مانع احیای برجام می‌شد و شد، به امید اینکه با آمدن آقای رئیسی از موضع قدرت، امتیازات بیشتری بگیرند و در داخل خودی نمایش دهند که نتیجه شکست آنها پیشاپیش معلوم بود.

آنان مانعی را که برای احیای برجام در دولت روحانی ایجاد کردند خودشان هم پشت آن مانع متوقف شدند و در نهایت و در عمل برجام به حاشیه رفت. اکنون و در جریان رای اعتماد به وزرای پیشنهادی این بحث دوباره زنده شده درحالی‌که اکثریت قاطع مخالفان دیروز؛ امروز حسرت آن را می‌خورند. فقط اندکی از تندروهای غیرمسئول هستند که سروصدا می‌کنند.

زخم دوم نیز اعتراضات ۱۴۰۱ است. اعتراضاتی که ناشی از باز شدن زخم کهنه مواجهه نادرست و تحقیرآمیز با زنان بود؛ زخمی که آتش آن دو ماه پیش از اعتراضات در دولت تهیه و ریخته شد؛ زخمی که موجب شکل‌گیری یک شکاف و حفره بزرگ میان جامعه و حکومت شده است و آثار آن را در میزان مشارکت در انتخابات اخیر به‌خوبی دیدیم. مسئولیت مستقیم این زخم هم متوجه کسانی است که حاضر نیستند از سیاست‌های نادرست خود دست بردارند.

این دو زخم جدی است. برای اینکه بدانیم چقدر اهمیت دارد کافی است که بگوییم نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که در میان مجموعه مشکلات کشور بیش از ۵۰ درصد

مردم امیدی به حل مسئله تحریم از سوی آقای پزشکیان ندارند. درحالی‌که این ناامیدی در حوزه‌های دیگر کمتر است. جالب اینکه رفع تحریم یکی از اولویت‌های بالای دولت از نظر مردم باید تلقی شود. نتیجه این دو پاسخ مردم، روشن است.

تحلیل هم‌میهن در حالی است دولت بایدن بنا نداشت به برجام برگردد بلکه با وجود ابراز تاسف از خروج ترامپ، این خروج را ابزار فشار بیشتر به ایران برای گرفتن امتیازهای بیشتر می‌دانست و به همین دلیل، فراتر از برجام، مدعی برجام پلاس بود تا از طریق آن، امتیازت جدیدی را هم در حوزه برنامه نظامی و نفوذ منطقه‌ای از ایران بگیرد. در عین حال، دولت بایدن حاضر نبود تضمین معتبر بدهد و تعهد کند که تحریم‌ها را لغو می‌کند و دوباره توافق را زیر پا نمی‌گذارد.

موضوع مهم‌تر این است که دولت اوباما از همان دی‌ماه سال ۱۳۹۴- که دولت روحانی ظرف دو ماه انجام همه تعهدات خود را به انجام رساند و نوبت تعهدات طرف غربی رسید- به نقض تدریجی تعهدات خود پرداخت و پس از آن هم دولت ترامپ با دیدن انفعال دولت روحانی در مقابل تحریم‌های جدیدی مثل ویزا و آیسا، جرئت کرد تمام تعهدات آمریکا را نقض کند و از برجام خارج شود سپس دولت بایدن روی کار آمد و ۹ ماه فرصت داشت تا تخلفات اوباما و ترامپ را جبران کند اما همان گونه که گفته شد به گروکشی بیشتر پرداخت. در چنین شرایطی و در حالی که طرف غربی از ابتدای سال ۱۳۷۹ تا آذر ۱۳۹۹ مشغول فرصت‌سوزی و بی‌اعتنایی به حقوق ایران بود، مجلس یازدهم قانون اقدام متقابل را تصویب کرد تا دست طرف مذاکره‌کننده پر باشد.

در موضوع اغتشاشات پاییز ۱۴۰۱ نیز که هم‌میهن از آن به عنوان اعتراضات یاد می‌کند، باید پرسید شرارت و آدم‌کشی و آتش‌افروزی و اقدامات تروریستی و رعب‌افکنی و تهدید کسبه برای تعطیل اجباری مغازه در کنار میدانداری گروهک‌های تجزیه‌طلب و تروریست چه ربطی به مردم و مطالبات‌شان دارد. به همین علت هم هست که آن فتنه صهیونیستی آمریکایی با عدم همراهی مردم بلکه قیام عمومی در برابر اشرار تروریست به شکست منتهی شد. در این میان باید بررسی کرد که چرا یک روزنامه مدعی اصلاح‌طلبی پروژه تروریستی مشترک موساد و سیا را اعتراضات مردمی نام می‌گذارد؟