جو بایدن

گروه بین‌الملل دفاع‌پرس: با نزدیک شدن جنگ غزه به ششمین ماه خود و پیچیده و لاینحل شدن بحران جنگ غزه و سرپیچی نتانیاهو از توصیه‌های کاخ سفید مبنبی بر یافتن راه حلی مناسب برای پایان بخشیدن به جنگ غزه، حالا از گوشه و کنار خبر می‌رسد که رئیس جمهور آمریکا سخت به دنبال برکناری نتانیاهو از قدرت است.

اما برای بررسی و درک هرچه بهتر آن موضوعی که موجب شد تا «جو بایدن» رئیس جمهور آمریکا به فاصله اندکی کمتر از شش ماه از متحد و حامی تمام قد «بنیامین نتانیاهو» در آغاز و گسترش جنگ غزه به یکی از مهمترین و اصلی‌ترین مخالفان نخست وزیر رژیم صهیونیستی تبدیل شود نیاز به تحقیق و پژوهش خاصی نیست، بلکه تداوم جنایات و کشتار مردم غزه توسط ارتش «اسرائیل» و بی‌اعتنایی به خواست جهانی و آمریکا مبنی بر یافتن راه حلی مناسب برای پایان بخشیدن به جنگ غزه عامل اصلی و حقیقی این واقعه است.

از طرف دیگر، با تداوم جنگ غزه و نبود چشم‌اندازه و امیدی واقعی و حقیقی برای حل بحران غزه از یک سو و برنامه رژیم صهیونیستی برای گسترش و وسعت بخشیدن به تجاوزات و لشکرکشی‌های نظامی خود به سایر مناطق غزه ازجمله کرانه باختری و شهر رفح از سوی دیگر همه موجب شده تا انتقادات و حملات جامعه جهانی به سران و مقامات تل‌آویو به شدت افزایش پیدا کند.

موضوع مهم دیگر در این میان تشدید فشار افکار عمومی مردم آمریکا از دولت «جو بایدن» در حمایت و پشتیبانی از رژیم صهیونیستی و جنگ غزه است. عاملی که موجب شد تا دولت بایدن به شدت تحت فشار مردم و جوانان خود قرار بگیرد و از این رهگذر هم بایدن مجبور شد تا به حمایت بی‌چون و چرای خود از نتانیاهو و ماشین جنگی رژیم صهیونیستی در حمله به غزه پایان بدهد.

حال از اینجا بود که زمزمه‌های تیره و تار شدن روابط میان رئیس جمهور آمریکا با نخست وزیر رژیم صهیونیستی به گوش رسید و این اختلاف در هفته‌های اخیر تا آنجا بالا گرفته است که هم اکنون شاهد هستیم که «جو بایدن» از سخنان و اظهارات «چاک شومر» رهبر اکثریت دموکرات‌های سنا پیرامون برکناری «بنیامین نتانیاهو» از قدرت و برگزاری انتخابات زودهنگام در «اسرائیل» حمایت و پشتیبانی می‌کند.

البته برای ریشه‌یابی اختلافات میان بایدن و نتانیاهو بهتر است که کمی به عقب بازگردیم و به اظهارات رئیس جمهور آمریکا در یک نشست غیر علنی و پشت در‌های بسته بیان کرد توجه کنیم که او در سخنان خود نخست وزیر رژیم صهیونیستی را «مرد بد دیوانه» خطاب کرد. زیرا پرواضح است که بایدن به شدت نگران این موضوع است که نتانیاهو، آمریکا به یک جنگ منطقه‌ای در خاورمیانه بکشاند.

موضوع مهم در رابطه با عدم تمایل آمریکا برای ورود به جنگی جدید در منطقه از آنجایی سرچشمه می‌گیرد که این کشور هنوز بیش از سه سال نشده که ایالات متحده با آن فضاحت از کشور افغانستان فرار کرد و تحولات منطقه و وضعیت امروز آمریکا نیز این امکان را از واشنگتن می‌گیرد که نخواهد دوباره درگیر جنگی دیگر در منطقه شود.

بر همین اساس است که مشاهده می‌کنیم آمریکا از یک سوی تحت فشار افکار عمومی مردم خود و همچنین مردم سراسر دنیا و از سوی دیگر با توجه به نزدیکی زمان انتخابات ریاست جمهوری امسال و همچنین وضعیت داخلی این کشور اساسا هیچگونه تمایلی برای درگیرشدن در هیچ جنگی حتی در دفاع از رژیم صهیونیستی را هم ندارد و از این روی است که این میزان از اختلافات کم سابقه و یا بهتر بگوییم بی‌سابقه بین جو بایدن رئیس جمهور آمریکا و بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی ایجاد شده و همچنان هم در حال افزایش و اوج گیری است.

در پایان باید به این مهم اشاره کنیم که اگر نتانیاهو و رژیم صهیونیستی همچنان بر انجام حمله نظامی به رفح و ادامه جنگ غزه اصرار داشته باشد باید شاهد تعمیق شکاف موجود بین این رژیم اشغالگر و نامشروع و آمریکا باشیم که در این صورت این تل‌آویو است که در مصاف با گروه‌های مقاومت منطقه یکه و تنها خواهد بود.

انتهای پیام/ ۱۳۴

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، در سال ۱۹۹۵ میلادی (اسفند ۱۳۷۴ شمسی)، بیل کلینتون، رئیس‌جمهور وقت آمریکا اعلام کرد که ایران را «تهدیدی غیرعادی و فوق‌العاده برای امنیت ملی، اقتصاد و سیاست خارجی ایالات‌متحده» می‌داند و در این راستا با صدور «فرمان اجرایی ۱۲۹۵۷» (Executive Order ۱۲۹۵۷)، «وضعیت اضطراری آمریکا در تقابل با ایران» را صادر و تحریم‌هایی اقتصادی علیه صنعت نفت ایران وضع کرد. این نوع دستورات اجرایی، بخشی از اختیارات رئیس‌جمهور آمریکاست و بر اساس قانون کنگره، برای ادامه اجرای این قبیل دستورها، لازم است که رئیس‌جمهور به‌طور سالانه آن را تمدید کند.

کمتر از دوماه پس از صدور این فرمان اجرایی از سوی رئیس‌جمهور آمریکا، در ۶ می ۱۹۹۵ یک دستور اجرایی جدید ذیل آن صادر شد. کلینتون با صدور «فرمان اجرایی ۱۲۹۵۹»، تحریم‌های وضع‌شده را تشدید کرد. همچنین دو سال بعد، یعنی در سال ۱۹۹۷، با صدور «فرمان اجرایی ۱۳۰۵۹»، بار دیگر به انسجام و شدت این تحریم‌ها افزود.

تمدید سالانه این دستور‌های اجرایی و تشدید تحریم‌های ایران، مختص بیل کلینتون نبود. باراک اوباما، دستور اجرایی ۱۳۵۵۳ را در ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۰ در خصوص وضعیت اضطراری علیه ایران، صادر کرد. با صدور این دستور از سوی اوباما، تحریم‌های اقتصادی تشدید و بخش‌هایی دیگر از دارایی‌های ایران مسدود گردید. اوباما در این دستور گفت: «من، باراک اوباما، رئیس‌جمهور ایالات‌متحده آمریکا، بدین‌وسیله دستور می‌دهم کلیه اموال و منافع مالی ایران که در ایالات‌متحده است؛ از این پس در داخل ایالات‌متحده قرار می‌گیرند و نمی‌توان آن‌ها را منتقل، پرداخت، صادر، برداشت، یا در موارد دیگر معامله کرد.»

اوباما رئیس‌جمهوری بود که بیشترین دستور اجرایی را در خصوص وضعیت اضطراری نسبت به ایران صادر کرد. او در دوره ۸ ساله ریاست جمهوری خود، تعداد ۱۰ دستور اجرایی در این زمینه صادر کرد. نکته جالب آن‌که در ۱۹ اسفند ۱۳۹۴ یعنی تنها ۷ ماه پس از توافق برجام، شخص باراک اوباما بار دیگر وضعیت اضطراری علیه ایران و تحریم‌های ذل دستور ۱۲۹۵۷ را تمدید کرد.

دونالد ترامپ نیز در دستور‌های متعدد، تحریم‌های سال ۱۹۹۵ را به‌روزرسانی کرد. او در سپتامبر ۲۰۲۰ با صدور فرمان اجرایی «۱۳۹۴۹» به تشدید مسدودسازی دارایی‌های ایران پرداخت. چند روز پیش، جو بایدن، رئیس‌جمهور فعلی آمریکا نیز این فرمان را برای یک سال دیگر تمدید کرد و با این اقدام، از سال ۱۹۹۵ تاکنون یعنی حدود ۳۰ سال است که ایالات‌متحده در وضعیت اضطراری نسبت به ایران قراردارد، ایران را به‌عنوان دشمن خود تعریف کرده و تحریم‌های اقتصادی را حتی در زمان برجام، حفظ کرده است.

باید توجه داشت که این دستورات اجرایی، در اختیار رئیس‌جمهور آمریکا است. بنابراین، اولا علاوه بر سایر ساختار‌ها و نهاد‌های آمریکا مثل کنگره، روسای جمهور ایالات‌متحده نیز ایران را دشمن خود معرفی می‌کنند؛ حتی اوباما که از نظر حسن روحانی فردی باهوش و مؤدب بود! ثانیا، برای لغو این دستورات، هیچ اقدامی لازم نیست و فقط کافی است که رئیس‌جمهور آمریکا آن را تمدید نکند. اما همان‌گونه که گفته شد، روسای جمهور این کشور، به‌طور سالانه این موضوع را تمدید کرده اند. ثالثا مشخص می‌شود که در دشمنی با مردم ایران، هیچ فرقی بین اوباما و ترامپ نیست.

اگر بخواهیم تمام تحریم‌ها و دشمنی‌های آمریکا با ایران را در تمام ساختار‌های ایالات‌متحده بررسی کنیم، نیاز به چند جلد کتاب است. به‌عنوان یک نمونه، در سال ۱۹۹۶ و فقط چند ماه بعد از فرمان اجرایی کلینتون، لایحه تحریم ایران و لیبی در کنگره آمریکا تصویب شد. این لایحه توسط آلفونس داماتو، به بهانه سقوط یک پرواز آمریکایی در شهر لاکربی اسکاتلند به کنگره آمریکا ارائه گردید. ماجرا از این قرار بود که یک پرواز آمریکایی در سال ۱۹۸۸ طی یک عملیات، سرنگون شد و آمریکا و انگلیس، بدون اسناد لازم، ایران و لیبی را مسئول این اقدام می‌دانستند. آن‌ها مدعی بودند که ایران این اقدام را در واکنش به حمله آمریکا به هواپیمای مسافربری ایران انجام داده است. جالب است که آمریکا اذعان دارد به طور عمد هواپیمای مسافربری ایران را سرنگون کرده است.

لیبی در سال ۲۰۰۳ مسئولیت این حمله را برعهده گرفت؛ اما با این‌وجود، تحریم علیه ایران باقی ماند.

برخی مدعی هستند این موضوع که سال‌هاست در موقعیت سخت تاریخی قرار داریم، ساخته و پرداخته ایران است. اما بر اساس آنچه گفته شد، ۳۰ سال است که آمریکا علیه ایران، وضعیت اضطراری اعمال می‌کند.

منبع: فارس

انتهای پیام/ ۱۳۴