جیک سالیوان

به گزارش مجاهدت از مشرق، طی ۳ ماه گذشته آمریکا تمام قدرت سیاسی، اقتصادی و رسانه‌ای خود را به میدان آورد و تمام قد در کنار آشوبگران و اغتشاشگران در ایران ایستاد.

در ادامه این مداخلات و زمانی که دستگاه قضایی کشورمان حکم اعدام یکی از اغتشاشگران محارب را صادر و آن را اجرا کرد، «ند پرایس» سخنگوی وزارت خارجه آمریکا فرد اعدام شده را یک معترض و اعدام او را یک «اقدام تشدیدکننده وحشتناک» خواند و مدعی شد که حکومت ایران مورد بازخواست قرار خواهد گرفت.

«جیک سالیوان»، مشاور امنیت ملی آمریکا نیز در تداوم دخالت در امور داخلی جمهوری اسلامی ایران، اجرای این حکم را «ناعادلانه و بیرحمانه »خواند و مدعی شد: «این یک تلاش منفی برای ارعاب مردم شجاع ایران است.»

این مقام دولت بایدن مدعی شد: «ما حکومت ایران را برای خشونت بی‌رحمانه‌ای که علیه مردم خود روا می‌دارد، پاسخگو می‌کنیم.» بلافاصله کشورهای غربی وابسته به آمریکا نیز همین مفاهیم و جملات را با ادبیاتی متفاوت علیه ایران عزیزمان تکرار کردند و تحریم‌ها از راه رسید…می‌خواهیم ببینیم، دولتمردان آمریکا که می‌گویند نگران جان مردم هستند، در کشور خود چگونه با این مردم بر خورد می‌کنند.

محاکمه و اعدام در سه سوت!

کافی است به اقدامات سال‌های اخیر پلیس و دستگاه قضایی این کشور نگاهی‌انداخته شود تا معلوم شود کدام دولت وحشی است و نیروهای پلیس کدام دولت بدون تشکیل دادگاه مردم را به بهانه‌های مختلف مثل عبور از چراغ قرمز یا راهنما نزدن می‌کشند و غالبا هم تبرئه می‌شوند.

این‌جا صرفا به چند مورد اشاره کرده و بررسی کامل آن را به وقت دیگر موکول می‌کنیم.

«جورج فلوید» مرد سیاه پوست ۴۶ ساله آمریکایی دوشنبه ۲۵ می‌۲۰۲۰(۵ خرداد ۱۳۹۹) در جریان دستگیری توسط پلیس در شهر مینیاپولیس آمریکا کشته می‌شود. او بارها در جریان دستگیری و در حالی که دوربین‌های موبایل شهروندان آمریکایی آن را ثبت کرده فریاد می‌زند

«نمی‌توانم نفس بکشم» اما افسر پلیسی که زانوی خود را بر گردن وی گذاشته گوشش به این حرف‌ها بدهکار نبود. او به دوربین‌ها زل زده و با شکار خود که حالا دیگر بعد از ۸ دقیقه نفس نمی‌کشید عکس یادگاری هم گرفت.

نکته مهم این که پلیس آمریکا حتی بعد از اعتراضات گسترده به کشته شدن «جورج فلوید » نیز دست از کشتارهای خود بر نداشت و طبق داده‌های منتشره توسط پایگاه اطلاعاتی خشونت پلیس آمریکا، نیروهای پلیس این کشور بعد از قتل «جورج فلوید»، ۲۲۹ سیاه‌پوست دیگر را نیز تا پایان همان سال کشتند.

اعدام به جرم عبور از چراغ قرمز

گزارش تحقیقی دیگری که از سوی «نیویورک تایمز» در آبان ماه ۱۴۰۰ منتشر شده نشان می‌دهد نیروهای پلیس کشوری که اعدام جنایتکاران و قمه‌کشان در ایران را وحشیانه می‌خواند به خاطر جرایمی بسیار عادی مثل عبور از چراغ قرمز، راهنما نزدن یا سرعت غیر مجاز صدها نفر را طی ۵ سال گذشته کشته‌اند.

در گزارش این روزنامه آمریکایی آمده: «بیش از ۴۰۰ شهروند توسط پلیس در این کشور در ۵سال اخیر کشته شده‌اند. پلیس به‌خاطر جرائمی مانند عبور از خط ممتد، سرعت غیرمجاز، حمل قوطی‌های بازشده نوشیدنی الکلی در ماشین، عبور از چراغ قرمز، راهنما نزدن و مواردی مثل اینها به جان این راننده‌ها افتاده و آنها را کشته است…این راننده‌ها، نه اسلحه گرم حمل می‌کردند و نه اسلحه سرد و نه حتی تحت پیگرد قانونی بودند.

نکته تکان‌دهنده گزارش نیویورک تایمز این است که بیشتر افسرانی که این قتل‌ها را مرتکب شده‌اند، مصونیت داشته‌اند و تحت پیگرد قرار نگرفته‌اند و تنها ۵نفر از آنها محکوم شده‌اند.

براساس قوانین پلیس آمریکا، افسرانی که ترس از مسلح بودن فرد در حال فرار داشته باشند، می‌توانند به سمت وی شلیک کنند و حتی اگر معلوم شود که فرد مذکور غیرمسلح بوده و تهدیدی وجود نداشته است، قتل مذکور، موجه تلقی می‌شود.

به همین دلیل تعداد بسیار کمی از افسران پلیس آمریکا به قتل متهم می‌شوند. توجیه پلیس برای برخورد مرگبار، «بیم از جان خود» است. به‌گفته برخی مقامات قضایی، قانون عملا در این مورد به نفع پلیس‌هاست و آنها می‌توانند مدعی شوند که برای جلوگیری از کشته‌شدن خود پیش‌دستی کرده‌اند.

برخی رفتارهایی که افسران قاتل آنها را خطر جدی می‌خوانند، امتناع راننده از پیاده شدن از ماشین، حاضرجوابی در مقابل افسر و خاموش‌نکردن ماشین است.

گزارش نشریه تخصصی «لنست» نیز که مهر ماه ۱۴۰۰ و یک ماه پیش از گزارش نیویورک تایمز منتشر شده ابعاد کشتارهای مردم توسط پلیس آمریکا را بسیار فاجعه بارتر ذکر کرده است.

در بخشی از این گزارش آمده: «محققان در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن کشف کرده‌اند که بین سال‌های۱۹۸۰تا ۲۰۲۱میلادی، بیش از ۵۵درصد مرگ‌ها، در مجموع بیش از ۱۷هزار فقره، یا اصلا گزارش نشده و یا در دسته‌بندی‌های دیگری جاگذاری شده‌اند که شامل قتل توسط پلیس نمی‌شوند.»

در این تحقیق همچنین مشخص شده که احتمال اینکه سیاهپوستان توسط پلیس آمریکا کشته شوند ۳.۵برابر احتمال کشته‌شدن سفیدپوست‌ها توسط پلیس است.

شلیک به دانش‌آموز ۱۳ ساله

در کارنامه دولت آمریکا همه رقم جنایت از کشتار کودک سه ماهه گرفته تا پیرمرد ۸۰ ساله و البته کشتار دانش‌آموزان نیز وجود دارد. خرداد ماه گذشته انتشار ویدیویی از کشته شدن نوجوان ۱۳ ساله سیاهپوست به دست پلیس شیکاگو، ابعادی تازه از خشونت پلیس آمریکا برضد سیاهپوستان و رنگین پوستان را افشا کرد.

به گزارش مجاهدت از مهر به نقل ایندیپندنت، ویدیو نشان می‌داد که این دانش‌آموز کلاس هفتم در حالی توسط پلیس کشته شد که به نشانه تسلیم دست‌هایش را بالا گرفته و غیرمسلح بود.

پلیس شیکاگو در این باره گفته بود زمانی که این حادثه رخ داده است، این نوجوان در حال فرار از خودروی سرقتی بود. این در حالی است که تعدادی از شهود در شهادت‌های خود در این رابطه گفته بودند که نوجوان یادشده دست‌هایش را بالا برده بود و هیچ سلاحی به همراه نداشت.

ویدیوی دیگر از این حادثه تیراندازی که توسط پایگاه خبری «دیلی بیست» آمریکا منتشر شده، صحت شهادت شاهدان را تایید کرد. در این ویدیو، نوجوان نگون بخت دیده می‌شود که از پیاده‌رو به سمت نور پارکینگ پمپ بنزین در حال دویدن است و این در حالی است که دست‌هایش به وضوح در هوا بالا رفته و هیچ سلاحی در دست ندارد.

خرداد ماه همچنین رسانه‌های آمریکا گزارش کردند که ماموران پلیس در شهر کانزاس سیتی در زمان جست و جو برای یافتن یک خودروی سرقتی به یک زن باردار شلیک و با شلیک چندین گلوله وی را روانه بیمارستان کردند.

شلیک ۹۰ گلوله به جوان ۲۴ ساله

در تیرماه گذشته در جنایتی دیگر و در پی قتل یک آمریکایی آفریقایی تبار در شهر «آکرون» در ایالت اوهایو، مردم این منطقه تظاهراتی گسترده برگزار کردند که به درگیری با پلیس آمریکا منجر شد.

مهر در آن ایام به نقل از روسیا الیوم نوشت، «جایلند واکر» جوان ۲۵ ساله آمریکایی آفریقایی تبار تنها در پی ارتکاب یک تخلف رانندگی، تحت تعقیب پلیس قرار داشت که هدف قرار گرفت.

منابع محلی در ایالت اوهایو با اشاره به اینکه پلیس آمریکا جزئیات این حادثه را منتشر نکرده، اعلام کردند که در جریان قتل این جوان آفریقایی تبار، نیروهای پلیس بیش از ۹۰ گلوله به سوی وی شلیک کرده‌اند.

شلیک در رخت‌خواب

در شهریور ماه گذشته نیز پلیس آمریکا در اقدام وحشیانه دیگری با حمله به خانه یک جوان ۲۰ ساله او را در هنگام خواب به ضرب گلوله به قتل می‌رساند.

«ان بی‌سی » در این باره نوشت: «پلیس آمریکا در شهر کلمبوس در ایالت اوهایو، یک جوان سیاه پوست ۲۰ ساله را که در خواب بود با ضرب گلوله به قتل رساند».

بر اساس این گزارش در ویدئویی که در یک کنفرانس خبری منتشر شد، یک افسر پلیس دیده می‌شود که به سمت مردی که پلیس او را «دونوان لوئیس» معرفی کرده است، تیراندازی می‌کند.

طبق شواهد موجود در ویدئو به نظر می‌رسد «لوئیس» لحظاتی قبل از شلیک گلوله روی تخت نشسته و دستش را به نشانه تسلیم بلند می‌کند، اما افسر پلیس او را می‌کشد.

طبق تحقیقات تکمیلی پلیس هیچ سلاحی در اطراف مقتول پیدا نشد!

پلیس فرزندم را مثل حیوان کشت

در فروردین ماه سال جاری نیز یک جوان ۲۶ ساله در ایالت میشیگان آمریکا به دست پلیس کشته شد.

شبکه «سی بی‌اس نیوز» در همان ایام به نقل از پدر «پاتریک لیویا» که توسط پلیس آمریکا به خاطر نقض قوانین ترافیکی کشته شد، نوشت: «پلیس فرزندم را مانند حیوان کشت…من برای نجات خانواده خود به آمریکا آمده بودم. آنها فرزند من را مانند حیوان به قتل رساندند. پلیسی که باید از جان پاتریک محافظت می‌کرد، کسی بود که جان او را گرفت.»

تصاویر نشان می‌داد که افسر پلیس به خاطر مشکل در پلاک، خودروی پاتریک را متوقف می‌کند. زمانی که او از خودرو خارج می‌شود، افسر به وی هشدار می‌دهد که در داخل خودرو بماند و سپس از او می‌خواهد گواهینامه خود را نشان دهد.

در ادامه جر و بحث این دو منجر به شلیک و اعدام او در همان خودرو می‌شود!

تیرباران معلول وسط شهر

پلیس آمریکا به معلولین ویلچر نشین نیز رحم نمی‌کند. حدود دو سال پیش بود که خبر رسید پلیس شهر «توسان» یک شهروند ۶۱ ساله معلول را در مقابل یک فروشگاه‌ سوراخ سوراخ کرده است.

«رایان رمینگتون»، افسر پلیس توسان در جریان این حادثه «ریچارد لی» را هدف قرار داد و از پشت سر ۹ گلوله به او شلیک کرد.

سال ۹۹ نیز پلیس لس‌آنجلس بی‌دلیل گلوله‌ای را به صورت یک مرد بی‌خانمان معلول شلیک کرد انتشار تصاویر این مرد معلول با صورت خونین در آمریکا باعث ایجاد موج تازه‌ای از اعتراضات به خشونت دیوانه‌وار پلیس را به راه‌انداخت.

۷۰۰ اعدام خیابانی فقط در سال جاری

گزارش «پایگاه تحقیقاتی جرم و جنایت» آمریکا نشان می‌دهد که نیروهای پلیس آمریکا در سال جاری میلادی نیز بیش از ۷۰۰ نفر را حین دستگیری کشته‌اند؛ ارقامی که رکورد غم‌انگیز مرگ‌های ثبت شده در سال‌های گذشته را شکسته است.

این کشتارها آن‌قدر در جامعه آمریکا تکرار شده که، عده‌ای را واداشته تا با توجه به آنچه مشاهده می‌کنند، بتوانند قتل‌های بعدی را هم پیش‌بینی کنند! همین چند ماه پیش بود که برآورد شد تا پیش از پایان سال جاری ۴۴۰ نفر دیگر به دست پلیس آمریکا کشته خواهند شد.

به گزارش مجاهدت از مشرق، جعفر بلوری طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت: درست ۲۶۵ روز از جنگ اوکراین می‌گذرد و طبق آخرین گزارش‌های رسمی که منتشر شده، چیزی بالغ بر ۲۰۰ هزار نظامی از دو طرف کشته شده و چند برابر این تعداد نیز زخمی شده‌اند.

این سوای از تلفات غیرنظامیان و خسارت‌های سنگین اقتصادی جنگ اوکراین است.خسارت‌ها نیز اگر محاسبه و اعلام شود، قطعا عدد حیرت‌انگیزی خواهد بود.

پیچیده‌ترین روش‌ها در این جنگ ترکیبی به کار گرفته شده و به شکل گسترده و عمیق همه حوزه‌های سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی، اطلاعاتی، فرهنگی، رسانه‌ای، ورزشی و…را درگیر کرده است.

به دلیل همین خسارت بالا- که در ادامه آن را بیشتر باز خواهیم کرد- و صدالبته طولانی شدن جنگ، چند صباحی است خبرهای متفاوتی به گوش می‌رسد. خبرهایی که نشان می‌دهد، یکی از طرف‌های این جنگ، احتمالا آماده بالا بردن پرچم سفید به شکلی «آبرومندانه» و «توافقی» می‌شود.

شاید بتوان گفت مهم‌ترین، علنی‌ترین و واضح‌ترین این خبرها، به اظهارات «جیک سالیوان» مشاور امنیت ملی آمریکا خطاب به «ولودیمیر زلنسکی» کمدین سابق و رئیس‌جمهور فعلی اوکراین مربوط می‌شود که بنا بر اعلام دو روز پیش روزنامه آمریکایی «وال‌استریت ژورنال» حالتی «دستوری» داشته است.

این روزنامه به نقل از «منابع مطلع» نوشته جیک سالیوان «ضروری» بودن مذاکره با روسیه را به زلنسکی گوشزد کرده و گفته که او باید منطقی بوده و شبه‌جزیره کریمه را هم برای همیشه فراموش کند.

درست همزمان با انتشار این گزارش مهم، رسانه‌های آلمانی هم خبر مهم دیگری را منتشر کردند که به نوعی، همراستا با اظهارات «سالیوان» بود: اظهارات «اولاف شولتز» صدراعظم آلمان درباره لزوم مذاکره با روسیه.

این رسانه‌ها نوشتند شولتز هم از روسیه خواسته، خواسته‌هایش را لیست کند تا درباره آن بررسی‌های لازم صورت بگیرد. چند ساعتی نگذشته بود، که خبر مهم و مرتبط بعدی از راه رسید: دیدار «سرگئی ناریشکین»، رئیس سازمان اطلاعات خارجی روسیه و «ویلیام برنز» رئیس سازمان سیا در شهر آنکارا، پایتخت ترکیه درباره پیامدهای جبران‌ناپذیر ادامه این جنگ!

چرا وسط یک جنگ سرنوشت‌ساز و تمام‌عیار و مهم بین دو قدرت بزرگ- که به اعتقاد بزرگ‌ترین استراتژیست‌ها سرنوشت نظم جهانی به نتیجه آن گره خورده است- مذاکره و گفت‌وگو این‌قدر مهم شده است؟ و چرا اوکراین مثل مثلا دو ماه پیش، روی پیش‌شرط‌های سفت و سختش پافشاری نمی‌کند؟ آیا حرکت به سمت «حل کردن این بحران با مذاکره،» به معنای «ترجیح مذاکره به ادامه جنگ» نیست؟ و سؤال مهم بعدی این که، چرا کشورهای درگیر، دیگر جنگ نمی‌خواهند؟

همان‌طور که در ابتدای این یادداشت نوشتیم، «طولانی شدن جنگ» یکی از مهم‌ترین دلایل این چرخش آشکار است. جنگ خیلی بیش از آن که طرفین تصور می‌کردند طولانی شده است.

برای فهم درست این گزاره به یاد بیاورید، غربی‌ها آن‌قدر برای پایان این جنگ لحظه‌شماری می‌کردند که یک هفته پس از آغاز آن گفتند، روسیه شکست خورد. آنها تصورشان بر این بود که پوتین آمده تا ظرف چند روز قال قضیه را بکند! این شاید، مهم‌ترین اشتباه محاسباتی غرب در جنگ اوکراین بود.

نتیجه طبیعی طولانی‌ شدن جنگی به این بزرگی، بالا رفتن هزینه‌هاست. نگاهی به اوضاع این روزهای کشورهای اروپایی به خوبی گویای این هزینه‌هاست.

به جرأت می‌توان گفت جنگ اوکراین ظرف کمتر از یک سال، روی سبک زندگی غربی‌ها هم اثر گذاشت. گرایش به کِرم و حشره‌خواری، زندگی با یک لامپ، ۵۰۰ برابر شدن قبوض برق و گاز و هجوم مردمان کشورهایی مثل آلمان به بریدن درخت‌ها و شکستن نیمکت‌های پارک‌ها جهت تهیه هیزم، نگرانی مقامات انگلیس درباره افزایش خودکشی، افزایش سرقت و آدم‌کشی، استحمام بدون آب گرم، لزوم شست‌وشوی فقط ۳ یا ۴ نقطه از بدن در حمام، تبلیغ برای خوردن غذای کپک‌زده و این اواخر، سه

و یا حتی چهار شغله شدن مردم برای تامین هزینه‌های زندگی و حتی رواج خون‌فروشی، از جمله این تغییرات است. وقتی سبک زندگی و فرهنگ در بازه زمانی چند ماهه تغییر می‌کند یعنی، فشار به‌شدت بالاست.

در چنین فضایی به‌ویژه وقتی افق روشنی درباره سرنوشت و نتیجه جنگ در دسترس نیست، طبیعی است که حل بحران از طریق مذاکره -ولو با تحت فشار قرار دادن اوکراین برای رها کردن بخشی از سرزمینش- اولویت یابد! غربی‌ها نمی‌خواهند یا بهتر است بگوییم نمی‌توانند بیش از این تحمل کنند و به قول ستون‌نویس روزنامه آلمانی «زوددویچه سایتونگ» که از مونیخ به‌روزرسانی می‌شود: «اروپا دیگر خسته شده و دیگر نمی‌تواند آن انسجام اولیه را در برابر تحریم‌های ضدروسی حفظ کند.»

پاسخ بعدی به «توان هسته‌ای» طرفین جنگ مربوط می‌شود. هم روسیه و هم آمریکا و هم برخی از کشورهای غربی دارای سلاح‌های اتمی‌اند.

سلاح‌هایی که «مرد چاق»(بمبی که ناگاساکی را ویران کرد) در برابر آن شبیه به شوخی است. برخی کارشناسان غربی پیش از این هشدار داده‌اند، از آنجایی که طرفین جنگ دارای چنین توانایی‌هایی هستند، نباید هیچ‌یک به نقطه‌ای برسند که، برای نجات خود مجبور به استفاده از این سلاح‌ها شوند.

معنای دیگر این هشدار این است که، هیچ‌یک از طرفین نباید به‌طور کامل و صددرصد شکست بخورد یا احساس شکست کند چرا که در چنین حالتی، ممکن است برای نجات خود به سمت استفاده از این سلاح‌ها پیش برود.

شاید بد نباشد بدانید که، گفت‌وگوهای «ویلیام برنز» رئیس سازمان سیا با «سرگئی ناریشکین»، رئیس سازمان اطلاعات خارجی روسیه، دقیقا در همین زمینه بوده است! آنها نگرانند جنگ به این سمت حرکت کند.

حرکت جدی طرفین به سمت مذاکره هیچ معنای دیگری ندارد جز این که، ادامه جنگ دیگر به صرفه نیست مخصوصا برای کشورهای اروپایی. این جنگ، فقط زیرساخت‌های این کشور وابسته به غرب را نابود نکرد، فقط سبک زندگی اروپایی‌ها را زیرورو نکرد و چالش اقتصادی انگلیس را به ناتوانی در تامین تخم‌مرغ مورد نیاز مردم، تنزل نداد.

این جنگ بُرنده‌ترین ابزار غرب یعنی تحریم‌ها را هم کُند کرد. وقتی رسانه‌های غربی می‌نویسند که دولتمردان‌شان در حال دور زدن تحریم‌های خود به‌ویژه در حوزه انرژی هستند، وقتی بلومبرگ اعلام می‌کند، تحریم‌هایی که غرب علیه روسیه وضع کرده درست مثل یک بومرنگ به خود غرب بازگشته، وقتی مجارستان بدون اطلاع اتحادیه اروپا وارد مذاکره با روسیه برای تامین انرژی می‌شود که تحریم شده، یعنی، این ابزار کُند شده است.

حرکت جدی غرب به سمت «مذاکره با روسیه» و واداشتن اوکراین و آن کُمُدین یهودی به بی‌خیال شدن خاک کشورش، یک دلیل بسیار مهم دیگر هم دارد و آن چیزی نیست جز «زمستان سخت»ی که در راه است.

کمی بیشتر از یک ماه به رسیدن فصل سرما باقی مانده است. زمستانی که دمایش در برخی از این کشورها مثل خود اوکراین، تا منهای ۳۰ درجه پایین می‌آید.

رسانه‌های غربی می‌گویند از چند هفته پیش، نگرانی از «زمستان بی‌گاز» در کشورهای سردسیر اروپا تا آنجا افزایش یافته که برخی از مردم شروع به مهاجرت کرده‌اند! بله درست شنیدید، «مهاجرت از ترس سرما» به کشورهای گرمتر اروپا مثل اسپانیا. اگر تمام خسارت‌ها و هزینه‌هایی که در بالا تنها به گوشه‌ای از آنها اشاره شد را اگر به کناری بگذاریم، همین «زمستان سخت» به تنهایی برای واداشتن غربی‌ها به حل این بحران با مذاکره کافی است.

احتمالا ادامه این وضع برای غربی‌ها غیرممکن خواهد بود. اگر سران این کشورها هم بخواهند به جنگ ادامه دهند، مردم اجازه ادامه این جنگ را نخواهند داد.

اکنون که در حال مطالعه این یادداشت هستید، بسیاری از کشورهای غربی، درگیر بزرگ‌ترین و طولانی‌ترین اعتصاب‌ها و تظاهرات با هدف فشار به دولتمردان برای لغو تحریم انرژی روسیه هستند.

نفت و گاز دزدی از یمن و سوریه و برخی کشورهای آفریقایی هم تاکنون برای غرب کارگشا نبوده، که اگر بود، این طور برای مذاکره (کوتاه آمدن) به اوکراین فشار وارد نمی‌کردند. فلذا اگر طی هفته‌های پیش رو شنیدید، «اوکراین[آمریکا] پرچم سفید را بالا آورد» اصلا تعجب نکنید.

غربی‌ها به این نتیجه قطعی رسیده‌اند که باید هر طور شده، سر و ته این جنگ را به هم آورند و در این بین فقط «زمان» و «چگونگی» آن باقی مانده است.