حاج احمد کاظمی

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «حمید حکیم الهی» رزمنده و جانبازان دوران دفاع مقدس روایتی از فعالیت‌های حاج احمد کاظمی نقل کرده است که در ادامه می‌خوانید.

قبل از عملیات مقدماتی مجید بقایی به من گفت: «برو دنبال احمد غلامپور و احمد کاظمی بیارشون اینجا.» به دنبالشان رفتم و به اتفاق به دفتر مجید رفتیم. بعد از صرف صبحانه در دفتر با استیشن مجید حرکت کردیم. البته من آنجا مسئولیتی نداشتم. مجید پشت فرمان نشست و ما را به سمت روستای شمکلی برد.

از روستای شمکلی نیز به طرف رقابیه حرکت کردیم. احمد کاظمی با همان لحن خاصش خاطره‌ای را برای ما تعریف کرد و گفت: قبل از عملیات فتح‌المبین، غلامعلی رشید من را صدا زد و گفت: «احمد، بیا کارت دارم.» رفتم، تا من را دید یک نقشه پهن کرد روی زمین و دست گذاشت روی یک نقطه و گفت: «می‌دونی این چیه؟» گفتم: «نه.» گفت: «اینجا یه تنگه‌ست، بهش می‌گن تنگه رقابیه. احمد جان از نقطهٔ رهایی تا تنگه چهار کیلومتر میری، اونجا رو می‌گیری و با یه ژ۳ نگهش می‌داری.» همچین گفت با یک ژ۳ که من فکر کردم، آیفا (کامیون) که می‌خواد توی این تنگه بپیچه تهش گیر خواهد کرد.

شب عملیات فتح‌المبین چهار کیلومتر رفتیم. داشت صبح می‌شد. رشید پشت بی‌سیم گفت: «احمد کجایی؟» گفتم: «والله من اینجا تنگه‌ای نمی‌بینم.» گفت: «الان کجایی؟ سمت چپت رو نگاه کن، چی می‌بینی؟» گفتم: «دو کیلومتر پایین‌تر یه کوه می‌بینم. دو کیلومتر به سمت راست هم کوه می‌بینم.» گفت: «خودشه. نگهش دار.» گفتم: «تو که گفتی تنگه‌ست! برو ژسه رستم رو بیار اینجا رو نگه داره، تو گفتی با یه ژ۳ می‌شه!» من نقشه نمی‌دونستم. او هم همچین گفته بود تنگه که من فکر کردم یک راه باریکه. درمنطقه که رفتم دیدم پهنایش چهار کیلومتر هست.

مجید از فرصت استفاده کرد و گفت: «شنیدم توی عملیات ثامن‌الائمه تانک رو کردی زیر خاک، درسته؟» غلامپور خندید و گفت: «برادر احمد این‌جوریه؟» مجید با اصرار پرسید: «بگو جان احمد چی بوده ماجرا؟» احمد گفت: «بعضی‌ها می‌خواستن تانکا رو ببرن برای خودشون. من پلاستیک کشیدم روی تانکا. بعد با لودر خاک ریختم روشون. خب نیروی متخصص نداشتم که بتونه تانک برونه. از طرف دیگه زورم می‌اومد تانکا رو دودستی تقدیم آن‌ها کنم. نیرو‌های خودم اونا رو غنیمت گرفته بودن. ده دوازده تا تانک بود. آن‌ها که اومدن هیچی ندیدن. با بی‌سیم به عقب گزارش دادن که اینجا تانکی نیست. نمی‌دونستن تانکا زیر اون تپه‌های مصنوعیه.»

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، حمید حکیم الهی رزمنده و جانبازان دوران دفاع مقدس روایتی از فعالیت‌های حاج احمد کاظمی نقل کرده است که در ادامه می‌خوانید.

قبل از عملیات مقدماتی مجید بقایی به من گفت: «برو دنبال احمد غلامپور و احمد کاظمی بیارشون اینجا.» به دنبالشان رفتم و به اتفاق به دفتر مجید رفتیم. بعد از صرف صبحانه در دفتر با استیشن مجید حرکت کردیم. البته من آنجا مسئولیتی نداشتم و طفیلی بودم. مجید پشت فرمان نشست و ما را به سمت روستای شمکلی برد. از روستای شمکلی نیز به طرف رقابیه حرکت کردیم. احمد کاظمی با همان لحن خاصش خاطره‌ای را برای ما تعریف کرد و گفت: قبل از عملیات فتح‌المبین، رشید من رو صدا زد و گفت: «احمد، بیا کارت دارم.» رفتم، تا من رو دید یه نقشه پهن کرد روی زمین و دست گذاشت روی یه نقطه و گفت: «می‌دونی این چیه؟» گفتم: «نه.» گفت: «اینجا یه تنگه‌ست، بهش می‌گن تنگه رقابیه. احمد جان از نقطهٔ رهایی تا تنگه چهار کیلومتر می‌ری، اونجا رو می‌گیری و با یه ژ۳ نگهش می‌داری.» همچین گفت با یه ژ۳ که من فکر کردم، آیفا (کامیون) که می‌خواد توی این تنگه بپیچه تهش گیر می‌کنه.

شب عملیات فتح‌المبین چهار کیلومتر رفتیم. داشت صبح می‌شد. رشید پشت بی‌سیم گفت: «احمد کجایی؟» گفتم: «والله من اینجا تنگه‌ای نمی‌بینم.» گفت: «الان کجایی؟ سمت چپت رو نگاه کن، چی می‌بینی؟» گفتم: «دو کیلومتر پایین‌تر یه کوه می‌بینم. دو کیلومتر به سمت راست هم کوه می‌بینم.» گفت: «خودشه. نگهش دار.» گفتم: «تو که گفتی تنگه‌ست! برو ژسه رستم رو بیار اینجا رو نگه داره، تو گفتی با یه ژ۳ می‌شه!» من نقشه نمی‌دونستم. اون هم همچین گفته بود تنگه که من فکر کردم یه راه باریکه. توی منطقه که رفتم دیدم پهناش چهار کیلومتره.

مجید از فرصت استفاده کرد و گفت: «شنیده‌م توی عملیات ثامن‌الائمه تانک رو کردی زیر خاک، درسته؟» غلامپور خندید و گفت: «برادر احمد این‌جوریه؟» مجید با اصرار پرسید: «بگو جان احمد چی بوده ماجرا؟» احمد گفت: «بعضی‌ها می‌خواستن تانکا رو ببرن برای خودشون. من پلاستیک کشیدم روی تانکا. بعد با لودر خاک ریختم روشون. خب نیروی متخصص نداشتم که بتونه تانک برونه. از طرف دیگه زورم می‌اومد تانکا رو دودستی تقدیم آن‌ها کنم. نیرو‌های خودم اونا رو غنیمت گرفته بودن. ده دوازده تا تانک بود. آن‌ها که اومدن هیچی ندیدن. با بی‌سیم به عقب گزارش دادن که اینجا تانکی نیست. نمی‌دونستن تانکا زیر اون تپه‌های مصنوعیه.»

انتهای پیام/ ۱۴۱

به گزارش مجاهدت از خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، اواخر تابستان ۶۳ همزمان با ادامۀ آموزش‌های گردان‌یاسر، احمد کاظمی طی یکی از سرکشی‌های منظم خود یکی از فرمانده گردان‌های لشکر را مامور به مخابرات می‌کند، ولی او در نهایت سر از فرماندهی درآورده و می‌شود پِیک‌جدید فرمانده. محسن ابراهیمی این اتفاق را چنین روایت می‌کند:

برادر‌احمد که پیش از ظهر با محسن شهپری‌فر به کانکس خودرویی نیرو‌های مهمات آمده بودند، صدایم زد و گفت: «برو مخابرات، اون‌جا نیرو کم دارند.» بیشتر جنگ را در گردان‌های پیاده با مسئولیت‌های مختلف سپری کرده بودم. از آبادان گرفته تا عملیات‌های فتح‌المبین، الی بیت‌المقدس، رمضان، محرم، والفجر ۴ و مقدماتی و خیبر. طی برخی مقاطع بی‌سیم‌چی محور بودم و گاهی نیز فرماندۀ گردان. با این سابقه، علاقه‌ای به رفتن مخابرات نداشتم و گردان پیاده را ترجیح می‌دادم. از من خواهش برای نرفتن و از حاجی اصرار به رفتن. صحبت‌های اولیه بدون نتیجۀ خاصی تمام شد و برگشتم سرِ کارم بدون این‌که آمادۀ انتقال شوم.

برادر احمد برای دفعۀ دوم، نعمت‌الله ربیعیان را حوالی عصر فرستاد دنبالم. در حال سوار شدن به ماشین، شروع به بحث کردیم.

– چرا نمی‌ری مخابرات؟

– علاقه ندارم!

– بِهِت می‌گم برو تو مخابرات!

– اگه اجازه بدید، نَرَم مخابرات. اون‌جا کارآیی ندارم.

برادر احمد مکثی کرد، سری چرخاند و شروع کرد با خودش چیز‌هایی را زمزمه کردن. از پِیک‌اش گفت که شهید شده بود و جای خالی‌اش. پیک‌ها نفراتی بودند که پیام‌های خاص و محرمانۀ فرماندۀ لشکر را انتقال می‌دادند. بعد از شهادت یکی از پیک‌های احمد کاظمی، بقیه نیز به اشکال مختلف کنار گذاشته شده بودند و در آن مقطع این مسئولیت به نوعی خالی بود. فهمیدم که چه خوابی برایم دیده، سریع گفتم: «باشه، می‌رم مخابرات». ولی انگار دیگه دیر شده بود. گفت: «دیگه لازم نیست، وسایلت را بردار بیار تا بِهِت بِگم چی کار کُنی!» نیروی پیاده را به پیک‌شدن ترجیح می‌دادم و خودم را گُم و گور کردم. نعمت‌الله ربیعیان گفت: «ماسید که بری فرماندهی!» «نه نمی‌رم!»

از سه شب بعد، انتقال نیرو‌های پیاده به «نِثاره» که روستایی در شهرستان شادگان و در ۱۰۰ کیلومتری جاده اهواز به آبادان بود شروع شد. اتوبوس‌ها از ۱۰ شب کار انتقال را شروع می‌کردند و این جریان تا ۳ صبح و نزدیکی طلوع آفتاب ادامه پیدا می‌کرد. اتوبوس‌ها با اتمام کار، در نثاره می‌ماندند و شب بعد دوباره بر می‌گشتند منطقۀ جفیر. شعبانعلی زینلی جانشین لشکر و احمد نجات‌بخش کنار اتوبوس می‌ایستادند و قیافۀ تمام نیرو‌ها را موقع سوار‌شدن چِک می‌کردند. به نظرم دنبالم بودند و این حدس را نعمت‌الله ربیعیان و مجید کبیر‌زاده تایید کردند. در آخرین‌شب این انتقال یک‌هفته‌ای، از شیشۀ اتوبوس رفتم داخل. حوالی اذان‌صبح رسیدیم نثاره. همین که پیاده شدم، زینلی مُچَم را گرفت و برد چادر فرماندهی.

حاج‌احمد گفت: «پس تو کجایی پسر؟! ما یک هفته است دنبالت می‌گردیم!» کلید یک تویوتا را تحویلم داد و خواست که بیارمش. از آن لحظه به بعد، شدم نیروی فرماندهی که یکی از وظایفش انتقال پیام‌های فرمانده بود.

محمد‌علی مشتاقیان در خصوص دلیل اعزام نیرو‌ها به نثاره می‌گوید: «نیرو‌های در اختیار لشکر هر چند وقت یک‌بار در محلی نزدیک به منطقۀ عملیات، سازماندهی و متمرکز می‌شدند تا ضمن دیدن آموزش‌های مورد نیاز، آمادگی عملیاتی آن‌ها در سطح مطلوبی نگه داشته شود.»

انتهای پیام/ ۱۴۱