حجاب در کلام شهدا

به گزارش مجاهدت از خبرنگار ساجد دفاع‌پرس، شهید «خسرو شقاقی آزاد» ۲۴ تیر سال ۱۳۴۶ در تهران چشم به جهان گشود. وی تا دوم راهنمایی درس خواند و با شروع جنگ تحمیلی، به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. تا این‌که سرانجام دوم خرداد سال ۱۳۶۷، در دهلران بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید.

این شهید والامقام نامه‌ای خطاب به خانواده خود نوشته است که در ادامه متن آن را می‌خوانید:

با عرض سلام خدمت پدر و مادر و خانواده عزیزم:

شاید هنگامی که این نامه به دست شما برسد من در کنار شما نباشم و اگر لیاقت داشته باشم در راه خدا و اهداف انقلاب و آرمان‌های امام خمینی و دفاع از میهن و خاک مقدس این مرز و بوم به درجه شهادت نائل شوم و دوباره در کنار همرزمانم قرار گیرم.

پدر و مادر عزیزم، دوست دارم اگر فرزندتان به درجه شهادت دست یافت با افتخار سخن بگویید و بدانید که هرکسی به این مهم دست نمی‌یابد. از این پیش آمد ناراحت نباشید؛ چون فرزندتان به عرش رسیده است. مادرم تو خودت می‌دانی که با هر اشک تو دشمنان خشنود و خوشحال می‌شوند دوست دارم به خواهرانم دلداری بدهی و مانند همیشه آن‌ها را به ساده زیستی و حجاب و مرام فاطمی رهنمون کنی.

پدرم از شما تقاضا دارم برادرانم را به خط امام و اهداف شهدای خط امام همچون گذشته رهنمون کنی. پدرم و برادران عزیزم شما می‌دانید که از این به بعد وظیفه ما نسبت به این جامعه دو چندان می‌شود و باید بدانیم که هدف از دفاع و انقلاب پرشکوه اسلامی چیست؟ مطمئن هستم همگی واقف هستید شما می‌دانید این انقلاب به سادگی به پیروزی نرسیده و ما باید از جان گذشتگی دشمنان را از این خاک بیرون بیندازیم.

برادران و خواهرانم مراقب همدیگر و پدر و مادر باشید. دیگر عرضی ندارم امیدوارم خداوند یاور شما باشد. ما را از دعای خود محروم نفرمایید.

السلام علیکم و رحمه الله و برکاته

خسرو شقاقی آزاد

فرزند شما و سرباز امام و وطن

۶۷/۱/۲۵

انتهای پیام/ 113

به گزارش مجاهدت از خبرنگار ساجد دفاع‌پرس، شهید مرتضی شفیعی پنجم آذر سال ۱۳۴۵ در «نور» چشم به جهان گشود. وی تا پایان دوره متوسطه در رشته اقتصاد درس خواند و دیپلم گرفت. جنگ تحمیلی که آغاز شد، «مرتضی شفیعی» از سوی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در جبهه‌ها حضور یافت تا این‌که سرانجام بیست و سوم دی سال ۱۳۶۵ با سمت فرمانده واحد اطلاعات و عملیات در شلمچه بر اثر اصابت گلوله شهید شد.

شهید مرتضی شفیعی در وصیت‌نامه خود آورده است:

مِنَ المُؤمِنينَ رِجالٌ صَدَقوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَيهِ ۖ فَمِنهُم مَن قَضىٰ نَحبَهُ وَمِنهُم مَن يَنتَظِرُ ۖ وَما بَدَّلوا تَبديلًا

بعضی از مومنان بزرگ‌مردانی هستند که به‌عهد و پیمانی که با خدای خود بستند، کاملا وفا کردند بعضی هم برآن عهد ایستادگی کردند تا در راه او شهید شدند.

با درود به رهبر کبیر انقلاب اسلامی امام خمینی و با درود به تمام شهدای انقلاب اسلامی و با درود به خانواده‌های شهدا و تمام رزمندگان پروردگارا تو را سپاس فراوان می‌گویم که به من توفیق دادی تا بتوانم به سهم خود برای این انقلاب کار کنم. اکنون که حسین زمان خمینی بت‌شکن ندای «هل من ناصرا ينصرنی» سر داده چگونه یک فرد مسلمان می‌تواند آرام بنشیند و ندای امامش را لبیک نگوید؛ پس بنده به نوبه خود وظیفه شرعی و انسانی خود دیده‌ام اکنون که به اسلام تجاوز و كتاب‌مان قرآن مورد حمله کافران قرار گرفته، به نهادی مانند سپاه که با خون رشد کرده بیایم و از طریق سپاه به جبهه حق علیه کفر بشتابم، شاید بتوانم به‌یاری خدا گوشه‌ای از وظیفه خود را انجام دهم. ای کاش هزارها جان داشتم و هزارها بار جان خود را فدای اسلام و قرآن می‌کردم.

و شما ای ملت عزیز و برادران و خواهران! اکنون انقلاب اسلامی که ثمره خون هزاران هزار شهید است و مورد هجوم ابر جنايتكاران و ملحدان قرار گرفته است، احتیاج به حفظ و نگهداری شدید دارد و هر فرد مسلمان و انقلابی موظف است به هر نحوی که می‌تواند در حفظ و نگهداری این انقلاب بکوشد.

برادران و خواهران! ولایت فقیه که ولایت خدا و رسول است از آن پشتیبانی کنید و نگذارید امام عزیز که اکنون بر همه ما ولایت دارند، تنها بمانند و از روحانیت که حق بزرگی در بیشبرد این انقلاب دارند، حمایت کنید و نگذارید روحانیت تنها بماند؛ چون حق بزرگی به گردن ما دارند و از شما ملت عزیز و خانواده و بستگان گرامی‌ام خواهشمندم که فرائض دینی و سیاسی همچون نماز جمعه، دعای کمیل، بهشت‌زهرا و غیره را ترک نکرده و با شرکت خود در این مراسم‌ها، مشت محکمی بر دهان یاوه‌گویان بزنید، هرکاری که می‌کنید برای رضای خدا باشد، مبادا ریائی در آن باشد مخلصانه کارکنید که سرافراز باشید. و از شما خواهران عزیز تقاضا دارم که سنگر خود یعنی حجاب‌تان را حفظ کنید تا با حفظ این سنگر، کاری فاطمه‌گونه کرده باشید. و از شما خانواده عزیزم و بستگانم مخصوصا مادر خوبم که سال‌ها مرا با زحمت بزرگ کردی، میخواهم اگر خداوند لیاقت شهادت را به این بنده حقیر داد، مبادا برای من گریه کنید؛ چون شهید گریه لازم ندارد؛ بلکه احتیاج به پیرو دارد که راه او را ادامه دهند و نگذارند تا خون او یایمال گردد. برای امام حسین گریه کنید که گریه بر امام حسین عبادت است. انسان، امانتی است از طرف خدا در این دنیا؛ پس چه بهتر که با مرگ باعزت یعنی شهادت در راه خدا از این دنیا به‌سوی دنیای آخرت هجرت کند. و تو ای مادر عزیز افتخار کن که چنین فرزندی را بزرگ کردی و آن را برای خدمت به اسلام تقدیم کردی و مسئولیتی که پیش خدا داشتی، با سرافرازی انجام دادی.

در یایان از شما می‌خواهم دعا که سلاح مومن است یادتان نرود و در نمازها برای امام عزیزمان و برای پیروزی رزمندگان و غیره دعا کنید. از کلیه بستگان و دوستان و آشنایان تقاضای حلالیت می‌کنم. به‌امید فرج آقا امام زمان و پیروزی و نشر اسلام در جهان

(والسلام ) ۶۳/۴/۹

انتهای پیام/ 113